คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ความขัดแย้ง และสัญญาณไม่ดี
ความขัดแย้ง และสัญญาณไม่ดี
"...ware ra [ASTRO TROOPERS!!] (เราคือ [ASTRO TROOPERS!!])"
ขณะนี้ในห้องซ้อมของสตูดิโอ มีเด็กสาววัยสิบหกยืนแหกปากตะโกนข้อความเบื้องต้นอยู่คนเดียว โดยมีชายสอง และหญิงอีกสามนั่งมองด้วยสายตาแปลกๆ...
"เป็นไงบ้างคะทุกคน" และดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ถึง ความหมายของสายตานั้นเลยแม้แต่น้อย ถึงได้ถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแบบนั้น
"เอ่อ...ดูมีไฟดีนะ ฮะๆ" ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินหัวเราะแห้งๆ ขณะเอาผ้าพันคอผืนยาวเช็ดเหงื่อตัวเอง
"ดูมุ่งมั่นดีนะคะ/ครับ" ตามด้วยฝาแฝดชายหญิง ที่ไม่ได้มีสีหน้าแตกต่างจากชายหนุ่มมากนัก
"ไม่ต้องสมจริงขนาดนั้นก็ได้นี่ เราไม่ใช่มืออาชีพซักหน่อย" หญิงสาวในชุดซ้อมสีแดงเอ่ย ทั้งที่ตัวเองยังคงนอนราบไปกับพื้นห้อง
"No comment (ไม่มีความคิดเห็น)" ปิดท้ายด้วยสาวสวยผมยาวสีชมพู ผู้ที่ดูเหมือนจะเก็บอาการได้มากกว่าสี่คนก่อนหน้านี้(?)
"โธ่! ทุกคนเอาจริงเอาจังหน่อยสิ! เพื่อเด็กๆที่ดูอยู่ทางบ้านเชียวนะ!" เมื่อเห็นภาพเพื่อนพ้องที่เหลือของตน ไม่มีใจจะทำอะไรทั้งสิ้น สาวน้อยผมสีเขียวน้ำทะเลจึงว่ากล่าวอย่างไม่ลังเล "ฉันอุตส่าห์ยอมเสียสละแล้วนะ ช่วยให้ความร่วมมือหน่อยสิ!"
"เสียสละโดยการเป็นหัวหน้าเนี่ยนะ!!"
ถ้าทุกท่านไม่เข้าใจ เราจะขอย้อนเวลากลับไปเมื่อวันก่อน...
'ฉันเป็นให้เองก็ได้ค่ะ'
'มิคุจัง...โฮๆ! เธอคือความภาคภูมิใจของโวคาลอยด์โดยแท้จริง ถ้าไม่มีเธอแล้วล่ะก็ ชีวิตนี้ทั้งชีวิตฉันก็คงไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว...โฮๆ!'
วันนั้น มาสเตอร์ของทั้งหมดถึงกับลงไปกอดเข่ามิคุ พร้อมกับร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าลืมไปเลยว่าตัวเองอายุขึ้นเลขสองหลักแล้ว...
'มาสเตอร์เว่อร์เกินไปแล้วนะคะ ฮะๆ'
เรื่องมันก็เป็นฉะนี้แล...
"พี่มิคุทำอย่างกับว่าอยากเป็นมากนักแหละ" ฝาแฝดรินและเล็นเอ่ยอย่างไม่พอใจ
"อยากเป็นซะที่ไหนเล่า! ก็ในเมื่อไม่มีใครยอมเป็นเลยนี่!" ฝ่ายมิคุแย้งขึ้นทันควัน เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากเล่นบทผู้นำแบบนี้เหมือนกัน แต่ที่ยอมเพราะว่าไม่อยากให้งานล่ม
"นี่ ให้มิคุเป็นผู้นำฉันก็ไม่ขัดหรอกนะ แต่..." จู่ๆไคโตะก็พูดขึ้นเงียบๆ พร้อมกับเมย์โกะที่ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมานั่ง ราวกับว่าจะพูดประโยคต่อไป
"ทำไมเราสองคนต้องโดนถีบลงมาเป็น PROTOTYPE(ต้นฉบับ) แบบนี้ด้วยเล่า! ใจร้ายที่สุดเลย!" แล้วคุณหล่อนก็แหกปากโวยวายด้วยความโมโห
"ก็คุณสองคน...เอ่อ.../ อายุขึ้นเลขสองกันแล้วไงคะ!" เมื่อน้องชายคิดหาถ้อยคำไม่ออก พี่สาวอย่างรินจึงช่วยพูดต่ออย่างไร้ความลังเล
โป๊ก!
"จะหาว่าเราแก่ก็ว่ามาตรงๆเถอะย่ะ!" ทั้งสองจึงโดนสาวใหญ่อายุขึ้นเลขสอง เขกหัวเข้าไปเต็มๆ "ถึงจะแก่แต่ก็ยังมีไฟนะเฟ้ย พวกแก!!"
"ลูกะก็อายุเท่าฉันแท้ๆ แล้วทำไมถึงไม่โดนล่ะ! แถมยังได้ใส่ชุดสวยๆด้วยซ้ำ ลำเอียงสุดๆ!" ไคโตะชี้ไป ที่ลูกะซึ่งนั่งดื่มน้ำอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ก็คุณลูกะเขา 'แหล่ม' กว่าคุณเมย์โกะเยอะไงล่ะ-...โอ๊ย! ขอโทษคร้าบ!"
"นายอยากไปทัวร์นรกซักรอบมั๊ยจ๊ะเลน ฉันไม่คิดค่าใช้จ่ายอะไรทั้งสิ้นเลยนะจ๊ะ หุหุ"
"ทุกคนตั้งใจทำงานกันหน่อยสิคะ!!"
ฝ่ายมิคุที่เงียบไปนานหลายชาติแผดเสียงตวาดเสียงดัง ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆพูดต่อขึ้นว่า...
"ฉันรู้นะคะว่าทุกคนไม่อยากรับงานนี้ ฉันก็เหมือนกัน แต่มันไม่มีทางเลือกนี่คะ ถ้าเราเลือกรับงานแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงต้องโดนมาสเตอร์ดุแน่ๆ เพราะฉะนั้น..."
"ไร้สาระน่า"
หญิงสาวผมสีชมพูยาวพูดขัดขึ้น วางขวดน้ำไว้ด้านข้างตัวเอง ก่อนลุกขึ้นยืนเดินตรงไปหาสาวน้อยผมยาวมัดเป็นหางม้าสองข้าง มองเธอด้วยสายตาเย็นชา...
"ลูกะ..."
"ก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่าทุกคนไม่อยากทำกัน...การผลักดันให้คนอื่นทำงานที่ไม่ชอบ มันมีแต่จะให้ผลทางด้านลบมากกว่าทางด้านบวกนะคะ"
"มันก็จริงอยู่ค่ะ...แต่ว่า มันก็แค่ครั้งเดียวเองไม่ใช่เหรอคะ ไม่ได้ทำทั้งชีวิตซักหน่อย ดังนั้นถึงต้องเต็มที่กับมันไงล่ะคะ!"
"อืม! นั่นสินะ" ไคโตะ
"พี่มิคุพูดถูกแล้ว" ริน เล็น
"ครั้งเดียวคงไม่เสียหายอะไรมากล่ะนะ ไม่ได้ออกกำลังกายมานานแล้วด้วย" เมย์โกะ
"ทุกคน...ขอบคุณมากๆเลยนะ! คุณลูกะล่ะคะ" พอเห็นทุกคนมีใจสู้ขึ้นมา มิคุก็โล่งใจไปได้กระเปาะหนึ่ง จึงหันไปถามความเห็นจากลูกะ
"คิดจะเป็นคนโปรดของมาสเตอร์ล่ะสิ..."
"เอ๊ะ..."
"คิดจะชิงดีชิงเด่นเกินหน้าเกินตาฉันล่ะสิหล่อนน่ะ! พอมีหล่อนเข้ามา...มาสเตอร์ก็สนใจหล่อนคนเดียว ไม่สิ...ทุกคนเริ่มตีห่างจากฉันไปหาหล่อนทั้งหมด คิดว่าตัวเองดีเลิศมากนักรึไง-...!!"
เพียะ!!
ฝ่ามือของเมย์โกะถูกฟาดลงที่หน้าใบหน้าของลูกะ เหลือทิ้งไว้เพียงรอยแดงๆของฝ่ามืออีกฝ่าย บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นในทันที ไม่มีใครกล้าขยับมือไม้อะไรทั้งสิ้น
"เลิกบ้าซะทีได้มั๊ย เมกุริเนะ ลูกะ!" หญิงสาวผมสั้นตะคอกใส่บุคคล ที่เพิ่งตะโกนด่าทอรุ่นน้องคนสำคัญของเธอ "ถ้าจะทำกิริยาแบบนี้ล่ะก็ เก็บไปทำที่บ้านของเธอเลยปะ!"
"เมย์จัง...!" ไคโตะ
"คุณลูกะ!!" รินเล็นพยายามตะโกนเรียกลูกะ ซึ่งเอามือกุมแก้มข้างที่โดนตบแล้ววิ่งออกจากห้องไป แต่หล่อนก็ไม่ได้ฟังแม้แต่น้อย
"ฉันไปตามเองค่ะ!" มิคุวิ่งตามเธอไป
'ไม่มีเลย...ไม่มีใครที่เข้าใจฉันเลย!!'
ความคิดเห็น