คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เหมือนงานจะเข้า...?
เหมือนงานจะเข้า...?
"คุณลูกะ อรุณสวัสดิ์ค่า!"
มิคุร้องทักลูกะเสียงแจ๋ว ทันทีที่เห็นเธอนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะ ผู้หญิงคนนี้สมบูรณ์แบบจริงๆ ไม่ว่าจะดูจากมุมไหน เธอก็ยังสวยไร้ที่ติ
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ มิคุ" เธอยิ้มอย่างเบาบางพร้อมทักทายกลับ
"ตื่นเช้าจังเลยนะคะ"
"การตรงต่อเวลา ก็เป็นส่วนหนึ่งของเส้นทางสู่ความสำเร็จนะ" เธอเอ่ยราวกับว่ากำลังสอนหนังสือเด็ก นั่นยิ่งทำให้สาวน้อยตรงหน้ายิ่งตาเป็นประกาย
"คุณลูกะนี่สุดยอดของสุดยอดเลย!!" แม้จะไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่มิคุพูด แต่ก็พอรู้ว่านี่คงเป็นคำชมเชยสรรเสริญตนเอง ลูกะจึงพยักหน้ารับ
"อย่าไปชมลูกะมากเกินสิ กดดันเค้าไปเปล่าๆ"
ร่างของหญิงสาวในชุดสีแดงเอ่ยขึ้น รอยยิ้มอย่างมีเลิศนัยน์ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ด้านหลังเธอมีเด็กหญิงชายหน้าตาละม้ายคล้ายกัน และชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยยืนอยู่เช่นกัน
"กดดันอะไรกันคะ คุณเมย์โกะ" หญิงสาวพูดอย่างราบเรียบ คำพูดของเมย์โกะคงไม่สะทกสะท้านจิตใจเธอแม้แต่น้อย
"แหม...ฉันก็กลัวรุ่นน้องสุดที่รักของฉันเครียดเกินเหมือนกันนี่ แต่ถ้าเธอไม่เครียด ฉันก็สบายใจ"
"อ-เอ่อ...คุณเมย์โกะ..." พอได้ยินถ้อยคำเหมือนจิกกัดกันของทั้งสอง มิคุจึงเริ่มรู้สึกกังวล เพราะฟังจากเรื่องที่ไคโตะเล่าเมื่อวาน ทำให้เธอคิดว่าสองคนนี้อาจจะยังเคืองกันไม่หาย...
"เขาหยอกล้อกันเฉยๆน่า ระเบิดคงไม่ลงตอนนี้หรอก"
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินกระซิบข้างหูเธอเบาๆ พลางยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยใจ เขารู้จักนิสัยสองคนนี้ดีที่สุด สาวสวยสองคนนี้เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องพูดจิกกัดกันแบบนี้ จนแทบจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วก็ว่าได้...
"ร-เหรอ..." แต่เหมือนว่าสาวน้อยฮาสึเนะ มิคุผู้นี้จะไม่ค่อยเห็นด้วยซักเท่าไหร่
"คนหนึ่งก็สวยคม อีกคนก็สวยเซ็กซี่...เลือกไม่ถูกเลยล่ะสิไคโตะ" สาวน้อยผู้มีริบบิ้นสีขาวอันใหญ่บนหัว สะกิดชายเสื้อของไคโตะพร้อมพูดแซว
"ล-เลือกอะไรเล่า!" ปากพูดแบบนั้นก็จริง แต่ท่าทีของชายหนุ่มก็ลนลานอย่างเห็นได้ชัด
"พูดอะไรแบบนั้นล่ะริน สองคนนั้นไม่มีความหมายอะไรหรอกน่า ก็คุณไคโตะมีเป็นตัวเป็นตนชัดเจนแล้วนี่" แฝดคนน้องของรินเอ่ยแย้งด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่เนื้อหาที่เอ่ยนี่สิ...
"หืมม์?...อ๋อ! เข้าใจแล้วล่ะ ฮิฮิ" ทีแรกเด็กหญิงก็ทำท่าทางงง แต่สักพักก็ต้องถึงบางอ้อทันที ทั้งสองเบนสายตาไปทางสาวน้อยผมสีเขียวน้ำทะเล
"อะไรเหรอจ้ะ เล็นคุง รินจัง" เหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้ความหมายของสายตาทั้งสอง กลับกัน...คนที่รู้ถึงสิ่งที่แฝงไว้ก็คือ...
"อ๊ะ! เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
"ใช่ค่ะ ไม่มี้ ไม่มี...ไม่มีอะไรในโคนไอติม(กอไผ่)จริงๆนั่นแหละค่ะ ฮิฮิ..."
"พอแล้วน่าทั้งสองคน!!" ชายหนุ่มแทบอยากจะเอาไอติมแท่ง ที่เป็นของคู่ใจของตัวเอง ยัดปากแฝดหญิงชายทั้งสองนี้จะตายอยู่แล้ว สภาพของเขาตอนนี้ถ้าจะบรรยายแบบพอเห็นภาพคือ...หน้าแดง และแหกปากโวยวาย
"ช่างไม่รู้อะไรจริงๆเลยนะคะ"
บุคคลที่เอ่ยขึ้นมา คือหญิงสาวผมสีชมพูยาว เธอวางถ้วยกาแฟลงกับจานรอง พร้อมปัดผมด้านหน้าไปไว้ด้านหลัง
"คนที่คุณไคโตะต้องการจะ 'หมายปอง' ก็คือ..."
"อ๊ะ! อยู่กันพร้อมหน้ากันเชียว!"
"ปัทโธ่! มาสเตอร์อะมาขวางทำไม!!" รินและเล็นพร้อมใจกันโห่ร้องออกมาอย่างขัดใจ มาสเตอร์ผู้มาใหม่ได้แต่ทำหน้าเอ๋อ อย่างไม่เข้าใจว่าตัวเองทำผิดอะไร
"เอ่อ...ไม่ทราบว่าผมพลาดอะไรไปรึเปล่า"
"พลาดครั้งใหญ่เลยล่ะค่ะ" เมย์โกะตอบหน้าตาย
"อะฮะฮะ! ช่างพวกเขาไปเถอะครับมาสเตอร์ มีธุระอะไรรึเปล่าครับ" ไคโตะพยายามเบี่ยงเบนประเด็นไปเรื่องอื่น เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ตัวเองโดนรุมแซวเมื่อครู่
"คือว่านะ...อยากรบกวนพวกเธอทั้งหกคนนิดหน่อยน่ะ เอ่อ...ลูกะจังเพิ่งกลับจากอังกฤษใหม่ๆ อยากพักก่อนก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันได้พักผ่อนเพียงพอแล้ว จะงานไหนๆฉันก็รับได้ค่ะ" ลูกะส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดที่เหมือนเป็นห่วงเป็นใยเธอ
"ถ้าอย่างนั้นผมจะพูดตรงๆล่ะนะ ฟังให้ดีล่ะ..."
มาสเตอร์หายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่งก่อนค่อยๆขยับริมฝีปาก...
"ช่วยมาแสดงเป็นขบวนการห้าสีชั่วคราวให้หน่อยได้รึเปล่าครับ!!"
...ความเงียบเข้าปกคลุมห้องสี่เหลี่ยมนี้ ไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น เมื่อเห็นดังนั้น คนที่เสนอความคิดจึงเอ่ยต่อว่า...
"ผมขออาสาสมัครคนหนึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มครับ"
ขวับ!
ผู้โชคดีคนแรก คือหญิงสาวผมสั้นในชุดสีแดง ทุกคนต่างเห็นตรงกันว่า เพราะเธอคนนี้เป็นสมาชิกคนแรกๆของสังกัด แถมยังอายุมากสุด มีความเป็นผู้นำสูงด้วย
"มองอะไรกันยะ! มีงานอะไรเข้ามาก็พึ่งฉันตลอด พึ่งตัวเองกันไม่เป็นรึไงพวกแก!" แล้วก็เดินเธอผู้นั้นวีนกลับมาตามระเบียบ...
ขวับ!
ผู้โชคดีคนที่สอง ได้แก่ชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน พร้อมผ้าพันคอผืนยาวคู่ใจ ถ้าเป็นเมย์โกะไม่ได้ ก็ต้องเป็นเขาคนนี้ล่ะนะ เป็นชายปกป้องหญิงได้ แต่ว่า...
"ให้เจ้าตัวเขมือบไอติมเนี่ยนะเป็นหัวหน้า ล่มชัวร์เลย"
"รินใจร้ายที่สุด!!"
"ฉันเป็นให้เองก็ได้ค่ะ"
ความคิดเห็น