คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : จุดเริ่มต้นของความบาดหมาง
จุดเริ่มต้นของความบาดหมาง
JUST BE FRIENDS...all we gotta do
JUST BE FRIENDS...it's time to say goodbye
JUST BE FRIENDS...all we gotta do
JUST BE FRIENDS JUST BE FRIENDS...
เสียงเพลงจากวิทยุยังคงดังก้องอยู่ในห้องของมิคุ ตลอดช่วงเย็นที่เธอว่าง เธอก็ได้แต่เปิดเพลงของลูกะ ไอดอลในใจของเธอ ซ้ำไปมาเป็นสิบๆรอบอย่างไม่รู้จักเบื่อ เหมือนว่าจะเพลิดเพลิงกับมันซะด้วยซ้ำ
ถ้าอยากรู้จักคุณลูกะให้มากขึ้น ก็ต้องเริ่มจากฟังเพลงของเธอก่อนล่ะนะ...
เคยได้ยินจากมาสเตอร์ว่า 'ท่วงทำนองเพลงที่ร้องออกมา จะสื่อถึงความเป็นตัวเองออกมาได้'...
ดังนั้น เพื่อที่จะสามารถร่วมงานกับคุณลูกะได้อย่างราบรื่น ต่อให้เป็นกี่ร้อยเพลงก็จะฟังให้หมด!
"ว่าแต่...นึกไม่ถึงเลยนะว่าจะมีเยอะขนาดนี้" สาวน้อยเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ พลางมองตั้งซีดีเพลงที่กองเป็นภูเขา ทั้งหมดนั้นคือเพลงที่ยังไม่ได้ฟังนั่นเอง "แถมมีหลายแนวอีกต่างหาก"
JUST BE FRIENDS จังหวะไม่เอื่อยเฉื่อยจนเกินไป แต่ก็ทำให้เกิดความรู้สึกร่วมด้วยได้...
Russian Roulette เพลงซึ่งมีที่มาที่ไปของการเล่นเกมส์เสี่ยงทาย โดยมีความตายเป็นเดิมพัน...
"เดาใจคุณเธอไม่ถูกเลยทีเดียว...เฮ้อ!"
"ก็นี่แหละคือผู้หญิงที่ชื่อ 'เมกุริเนะ ลูกะ' "
เจ้าของเสียงนั้น คือชายหนุ่มวัยยี่สิบ เจ้าของผ้าพันคอสีฟ้ายาว ที่ตอนนี้กำลังกอดอกยืนพิงประตูห้องของเธอ แถมท่าทางยังลัลล้าราวกับไม่รู้สึกถึงภัยที่กำลังจะมาเยือนในไม่กี่วินาทีนี้...
"นาย...นายคิดจะเข้าออกห้องฉันตามใจชอบอีกแล้วเรอะ!!" มิคุวีนใส่เขา ในมือเขวี้ยงหมอนข้างรูปต้นหอมสีเขียวใส่ ซึ่งก็ถูกรับได้อย่างแม่นยำ ด้วยเหตุว่าโดนแบบนี้มาประจำ
"เปล่าซักหน่อย เธอปิดประตูไม่สนิทเองนี่"
"ชิ!" ว่าแล้วก็กระเดาะลิ้นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะละสายตาจากเขาไปมองตั้งซีดี ซึ่งกองเป็นภูเขา พร้อมปริปากถาม "นี่ ไคโตะ"
"อะไรเหรอ"
"คุณลูกะ...มีปัญหาส่วนตัวอะไรบ้างรึเปล่า" เสียงของเด็กสาวแผ่วเบาลงจากเมื่อกี้มาก ราวกับว่าเป็นคนละคน
"ถ-ถามทำไมเหรอ"
"เริ่มติดใจตั้งแต่บอกว่า จะไม่ยอมให้ฉันแซงหน้าไปได้แล้วล่ะ ปกติแล้วคุณลูกะไม่น่าใช่คนแบบนี้นะ ไคโตะอยู่ที่นี่มาก่อน น่าจะรู้อะไรบ้างสิ"
ไคโตะเงียบไปซักครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ "...เฮ้อ! ช่วยไม่ได้ล่ะนะ แต่ก่อนจะเล่าสัญญากับฉันก่อน ว่าห้ามบอกเมย์จัง หรือว่าลูกะ หรือแม้กะทั่งเจ้าตัวป่วนสองตัวนั้นเด็ดขาดล่ะ"
"อืม เข้าใจแล้วน่า เล่ามาซักทีสิ"
"เรื่องมันเริ่มเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ลูกะเพิ่งเข้ามาที่นี่ใหม่ๆ..."
'...จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะคะ'
'อืม ทางนี้ก็เหมือนกัน'
ตอนที่เจอลูกะครั้งแรก บอกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า ไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่สวยเท่านี้มาก่อน จะว่าเป็นเทพธิดาลงมาจุติเป็นมนุษย์ ก็คงพูดไม่เกินความจริง
ตอนแรกฉันกับเมย์จังก็ดีใจอยู่หรอกนะ ที่ได้คนที่สมบูรณ์แบบอย่างเธอมาเป็นรุ่นน้อง แต่ว่าหลังจากนั้นสิคือปัญหา...
'บอกไปกี่ครั้งแล้ว ว่าให้มันทันจังหวะหน่อย!' วันนั้นที่ซ้อมเพลงด้วยกันสามคน ฉันกับเมย์จังก็โดนดุ โทษฐานที่ว่าร้องไม่เข้าจังหวะกับลูกะ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ แทบจะทุกครั้งเลยด้วยซ้ำ
'ขอโทษครับ...' แต่ในตอที่ฉันกำลังเอ่ยปากขอโทษ จู่ๆเมย์จังก็แทรกขึ้นมาอย่างเหลืออด
'ทำไมต้องโทษพวกเราฝ่ายเดียวด้วย! ทำไมถึงไม่โทษลูกะล่ะ! หรือว่าพูดได้เต็มปากเต็มคำ ว่าทุกสิ่งที่เธอคิดเธอทำเป็นสิ่งที่ถูกทั้งหมด ถ้าลูกะบอกว่าอีกาเป็นสีขาวก็ยังจะเชื่อแบบนั้นน่ะเหรอ! แบบนั้นฉันยอมรับไม่ได้แล้วนะคะ...!'
'เมย์จัง...!'
'พูดอะไรน่ะเมย์โกะ! เสียมารยาทน่า!'
'ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะฉันอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก อีกสองอาทิตย์ฉันก็จะไปอังกฤษแล้ว คราวนี้คงอีกนานกว่าจะกลับ แต่ถ้าไม่อยากให้กลับมาเลยก็ได้นะคะ' ลูกะพูดด้วยวาจาเฉียดคม
'พูดแบบนี้อยากลองดีกับฉันรึไงฮะ!'
'พอเถอะเมย์จัง ฉันขอร้องล่ะ...!'
'ปล่อยฉันนะไคโตะ! ถ้าไม่ได้อัดยัยผู้หญิงปากดีนั่น ฉันนอนตายตาไม่หลับแน่ๆ!'
'บอกว่าพอได้แล้วไงเมย์จัง! เมย์จัง!!'
"...ต้องใช้เวลาเกือบชั่วโมงแน่ะกว่าเมย์จังจะใจเย็นลง"
"หลังจากนั้น คุณลูกะก็ไปอังกฤษเลยสินะ"
"อืม" ไคโตะขานรับ "ถึงแม้ว่าจะผ่านมาเป็นปีแล้ว แต่ฉันว่าเมย์จังคงรู้สึกผิดอยู่พอควรล่ะนะ ถึงขนาดไม่ติดต่อกับลูกะตั้งแต่วันนั้นเลยล่ะ แล้วก็...คงไม่อยากให้รินกับเล็นรู้เรื่องน่าอายแบบนี้เหมือนกัน"
"แต่ก็...ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมถึงบอกว่าไม่ยอมให้แซงหน้าไปได้" มิคุพูดวกกลับไปประเด็นเดิม
"เรื่องนั้นฉันคงตอบเธอไม่ได้ล่ะนะ ถ้าอยากรู้ก็มีแต่จะต้องไปถามเจ้าตัวเองเท่านั้นล่ะ...ถ้าเธอกล้าพอล่ะนะ"
"อืม ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก และแน่นอนว่าจะไม่ให้เธอทำอะไรฉันด้วย" สาวน้อยตอบกลับไปพร้อมทั้งรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่ทำให้ความกังวลต่างๆหายไปทั้งหมด
"แบบนี้สิถึงสมกับเป็นเธอหน่อย ถ้างั้นล่ะก็...พยายามเข้าล่ะ" ไคโตะทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป...
เป็นเด็กที่เข้มแข็งจริงๆเลย ถ้า 'ฉันเมื่อก่อน' เป็นแบบเธอได้ก็คงดีล่ะนะ...
ความคิดเห็น