คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นรกที่เรียกว่า'ความสิ้นหวัง'...
ตอนนี้อาจจิตนิดหน่อย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
[18]
"ถ้าวันนั้น...คุณยอมช่วยชั้นซักนิดนึงล่ะก็..."เธอจับที่เสื้อเครื่องแบบโกคุโยของเธอก่อนจะหันหลังให้ผม นี่เธอคงไม่คิดที่จะ...
"ชั้นคงไม่ต้องมาตายด้วยสภาพแบบนี้หรอก!"
เธอถอดเสื้อนั่นออกเผยให้เห็นผิวขาวๆ นวลๆ...เฮ้ย!อย่าผิดประเด็น=[]= เผยให้เห็นรอยแผลเต็มไปทั่วร่าง ดูแล้วไม่น่าจะใช่แผลที่เกิดจากการถูกรถชนแน่ๆ
"เจ้ามุคุโร่นั่นสินะ..."รอยแผลเป็นขีดๆแบบนี้...สามง่ามชัดๆ ต้องเป็นเจ้านั่นแน่ๆ
"ค่ะ..."โคลมพูดพร้อมค่อยๆสวมเสื้อกลับคืน ก่อนหันมามองหน้าผม
"คุณรู้มั๊ย...ไอ้การที่ต้องใส่เสื้อโกคุโยหนาเตอะแบบนี้น่ะ มันน่ารำคาญที่สุดเลยรู้มั๊ย! แทนที่จะได้ใส่ชุดอื่นสวยๆ แทนที่จะได้ใส่ชุดอื่นสบายๆ...กลับต้องมาใส่เสื้ออำพรางร่างกายแบบนี้น่ะ..."
"โคลม..."
"ต้องมาใส่ชุดปกปิดร่างกายที่แสนน่าเกลียดแบบนี้...มันเจ็บปวดขนาดไหนรู้บ้างมั๊ย...คุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ..."
"ชั้นรู้..."
"แต่คุณก็ยังไม่สนใจ คุณปฏิเสธที่จะช่วยเหลือชั้นได้อย่างหน้าตาเฉย ปฎิเสธได้แม้กระทั่งคนที่สิ้นหวัง ปฏิเสธได้แม้กระทั่งคนที่รักคุณหมดหัวใจ ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือคนที่ใกล้ตายเต็มที...!"
"คุณน่ะ...มันไม่ต่างอะไรจากคนที่คุณเรียกว่า'สัตว์พืชไร่'เลยด้วยซ้ำ!!"
'!!' ประโยคนั้น...เหมือนเป็นคำด่าที่แรงที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ ทั้งๆที่ควรจะหยิบทอนฟาไปขย้ำคนตรงหน้าให้ตายแล้วแท้ๆ แต่กลับ...ทำไม่ลง
ใช่...ที่เธอพูดก็ถูกทุกอย่าง ถ้าวันนั้นผมยอมรับให้เธอมาอยู่บ้านผม ถ้าวันนั้นผมไม่ทับถมเธอ ถ้าวันนั้นผมไม่ปล่อยเธอไปล่ะก็...เธอคงไม่ต้องมาตายแบบสิ้นหวังแบบนี้หรอก
"ถ้าคุณยังไม่รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดนั้นล่ะก็...ชั้นจะทำให้คุณรู้ซึ้งถึงมันเอง!!"
"!!"
---------------
...ที่นี่มันที่ไหนกันน่ะ...มืดไปหมดเลย...จริงสิ เมื่อซักครู่นี้ เหมือนโคลมกำลังเข้าสิงผมอยู่สินะ ให้มันได้งี้สิ...
"ช่วยด้วย..."ใครกันน่ะ เด็กผู้หญิงผมสีม่วงน้ำเงิน ใส่ชุดสีขาวเหือนของโรงพยาบาลนั่นน่ะ รู้สึก...คุ้นๆแปลกๆ
"ช่วยด้วย..."เสียงเธอเริ่มดังขึ้น
"ช่วยชั้นด้วย..."
ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน...นี่ผม...กำลังกลัวอยู่งั้นเหรอ...
"ช่วยชั้นด้วย..."
"พอแล้ว..."
"ช่วยชั้นด้วยค่ะ..."
"พอได้แล้ว..."
"ช่วยชั้นด้วยค่ะ! คุณฮิบาริ เคียวยะ!!"
"บอกว่าพอได้แล้วไง!!!!"
------------
"ที่นี้เข้าใจรึยังคะ...คุณฮิบาริ เคียวยะ"...กลับมาเหมือนเดิมแล้วงั้นเหรอ
"นี่...คือการแก้แค้นจากชั้น โทษฐานที่ทำให้ชั้นต้องตายอย่างทรมานและสิ้นหวังเต็มที การแก้แค้นจากผู้หญิงที่คุณโยนลงสู่นรกที่เรียกว่า'ความสิ้นหวัง'ยังไงล่ะคะ"
"โคลม..."
"อะไรอีกคะ...อุ๊บ!"ก่อนที่เธอจะทำอะไรผมไปมากขนาดนี้ ผมจึงต้องจัดการเธอ แต่ไม่ใช่ด้วยกำลัง แต่เป็นการทาบริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากเธอ
ใช่...ผมจูบเธอ...
ความคิดเห็น