คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6:ฮิซาคาว่า จุน
ฮิซาคาว่า จุน
ท่าทางของซิสเตอร์เมื่อครู่ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ เหมือนเธอมีอะไรบางอย่างที่อยากจะพูดกับผม แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ท่าทางเธอดูเศร้าๆแปลกๆด้วย
เพิ่งจะเคยเห็นซิสเตอร์เป็นแบบนี้
เธอมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจรึเปล่านะ จะย้อนกลับไปถามเธออีกทีดีหรือเปล่า...
“โอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวเฟ้ย!” ไม่เข้าใจจิตใจของผู้หญิงจริงๆเลย!
“อ๊ะ...”
ขณะที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ ผมก็ไปสะดุดตากับชายตัวสูงคนหนึ่งซึ่งมีผมสีน้ำตาลดำสั้น ท่าทางเงอะงะเหมือนเขากำลังหลงทาง...
‘จะเข้าไปช่วยดีมั๊ยนะ...’ นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ท่าทางไม่น่าไว้ใจแบบนั้น...ถ้าไปทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าเข้า จะโดนเล่นงานแบบพวกเมื่อวานอีกรึเปล่านะ
เอาไงดีวะเนี่ย…!
“เอ่อ...ให้ผมช่วยอะไรมั๊ยครับ” แล้วตัวเรามายืนอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ที่นี่แล้ว
“…”
“เอ่อ...ลุงได้ยินผมพูดมั๊ยครับ”
“ได้ยินสิ...แต่” เขาพูดขึ้นเบาๆ ก่อนค่อยๆมองตรงมาที่ผม “เรียก‘ลุง’เลยเหรอ นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“ห-หา...” นี่ผมพูดอะไรผิดรึเปล่านะ
“เห็นอย่างนี้แต่ว่าฉันแค่สามสิบต้นๆเองนะเฟ้ย!” แล้วจะตะคอกทำไมวะครับ! พูดผิดแค่นี้เองทำเป็นอารมณ์เสียไปได้
“นายล่ะอายุเท่าไหร่ ตอบฉันมาซิ!” คราวนี้มาถามอายุตัวผมเองบ้าง จะเอายังไงกันแน่ฮะตาลุงนี่!
“ส-สิบแปดครับ...”
“โตขนาดนี้แล้วแท้ๆ คำว่า‘สัมมาคารวะ’น่ะ สะกดเป็นบ้างมั๊ยฮะ!”
ฉึก! โอย...โดนไปเต็มๆดอกเลยแฮะเรา
“เข้าใจแล้วครับ! งั้นเรียก‘อา’แทนก็ได้ พอใจรึยังครับ!” ผมตะโกนกลับใส่คุณลุง เอ้ย! คุณอาคนนี้ด้วยความโมโหสุดขีด
“แล้วจะเสียงดังทำไม ฉันไม่ได้หูหนวกซักหน่อย” กวนจริงเฟ้ยไอ้นี่! ตกลงจะให้ทำไงกันแน่วะ!
คิดผิดจริงๆเลยที่ยื่นมือเข้ามาช่วย!
“ฉัน...กำลังตามหาใครบางคนอยู่”
“เอ๊ะ...”
“เอ๊ะอะไรของนาย ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะช่วยฉัน” บอกกันตอนไหนวะเนี่ย!
“เฮ้อ ก็ได้ ผมยอมก็ได้” ไม่อยากมามีเรื่องเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ด้วยสิ ยอมๆไปเถอะ
“หึ!” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เหมือนเขาจะพอใจในการกระทำของผม
“ท่าทางแบบนั้นหมายความว่าไง”
“เปล่า เพิ่งจะรู้ว่าคนอย่างนายก็มีด้านดีๆกับเค้าเป็นเหมือนกัน”
“พูดงี้หมายความว่าไงฮะ!” ว่าจะไม่เอาเรื่องกันแล้วเชียว อยากทำให้ฉันเปลี่ยนใจมากนักรึไง!
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ แล้วก็...จะกลับเข้าเรื่องของเรากันได้รึยัง”
“กรอด!” ผมกัดฟันด้วยความเจ็บใจ รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ไปที่ไหน ก็เจอแต่คนแปลกๆตลอดเลยแฮะ นี่ผมโดนสาปอยู่รึเปล่าเนี่ย
“เธออายุน้อยกว่าฉันซักประมาณ4ปีเห็นจะได้ นิสัยก็...คงอยู่ในขั้นดีล่ะมั๊ง” คุณอาอธิบายลักษณะของคนที่เขากำลังตามหาอยู่
“นิสัยดีกว่าคุณแล้วกันน่า” ผมพูดเป็นเชิงประชด
“เด็กสมัยนี้คิดจะประชดอะไรกัน ก็ไม่เกรงใจอะไรทั้งสิ้นเชียวนะ”
“ช่างผมเถอะน่า” ผมตอบปัดๆไป ก่อนจะถามต่อ“แล้วก็...ลักษณะที่คุณเพิ่งพูดมาเมื่อกี้ มันไม่มากพอจะเจาะจงเป็นรายคนได้หรอกนะครับ”
“ช่วยไม่ได้นี่ ฉันไม่ใช่พวกที่ชอบจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆซะด้วย”
“ถ้างั้นชื่อล่ะครับ” ถึงจะเป็นคนประเภทนั้น แต่เรื่องแค่นี้ก็น่าจะรู้นะ...หรือเปล่า
“เรื่องนั้นน่ะ...”
“จำไม่ได้หรอก”
“หา!”
“ก็บอกแล้วไงเล่า ว่าความจำฉันมันไม่ดีเท่าไหร่”
“อ-เอาจริงดิ...”
ก็พอเข้าใจหรอกนะ ว่าเป็นพวกความจำไม่ค่อยดี แต่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะลืมกันง่ายๆนะ! ผู้ชายคนนี้เป็นโรคความจำเสื่อมหรืออะไรกันฮะ!
“ก็เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงตามหาเธอด้วยตัวของฉันเองไม่ได้”
“ท่าจะอาการหนักนะ คุณเนี่ย...”
“แต่ว่าช่างเหอะ ยังไงซะก็ต้องขอบใจนายล่ะนะ”
“ร-เรื่องอะไรกันครับ”
“คนที่ทนคุยกับฉันได้ตั้งหลายนาทีเนี่ย ก็เพิ่งมีนายคนแรกนี่แหละ”
เหมือนจะมีบางอย่างคาใจอยู่...เฮ้ย!
“เฮ้ย! เย็นขนาดแล้วเหรอเนี่ย!” ผมมองดูนาฬิกาข้อมือของผม...จะหกโมงเย็นอยู่แล้วเนี่ย!“ซวยแล้วไง! เย็นขนาดนี้ยัยมิซากิบ่นตายแน่เลย!”
“แฟนนายเหรอ”
“แฟนบ้าสิ! น้องต่างหากเล่า! ยัยนั่นยิ่งปากจัดอยู่ด้วย กลับช้าขนาดนี้ได้ฟังยัยนั่นบ่นจนหูชาแหงๆเลย” ผมตอบเขาไปพร้อมตั้งท่าจะรีบวิ่งกลับบ้าน
“เดี๋ยว! นายยังไม่ได้บอกชื่อฉันเลยนะเฟ้ย!” เขาตะโกนไล่หลังผม ตั้งนานแล้วเพิ่งจะมาท้วงนี่นะ!
“มิซึกิ! คิตาฮาระ มิซึกิ!”
“ฉันจุนนะ! ‘ฮิซาคาว่า จุน’! ”
-----------------------
ความคิดเห็น