คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4:ข้าวกล่อง
ข้าวกล่อง
“ง่ำ! อาหย่อยที่ซู้ด!”
“ซ-ซากิจัง กินเร็วแบบนั้นระวังติดคอนะ...”
“โอ๊ย! อย่ามารบกวนเวลาความสุขของฉันจะได้มั๊ยฮะ”
หลังจากที่เกิดเรื่องวุ่นๆในวันนั้น วันต่อมาทุกอย่างก็ดูเหมือนจะกลับเข้าสู่วงจรปกติเหมือนเช่นทุกวัน ฉันกับมิซึกิก็ไปเรียนตามปกติเหมือนเดิม
ความจริง...วันนี้ฉันควรจะมาโรงเรียนคนเดียวด้วยซ้ำ เพราะว่าสภาพมิซึกิตอนนี้คงมาโรงเรียนไม่ไหวหรอก
แผลที่ไหล่ของเขาดูสาหัสเอาการ แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะมาให้ได้
นี่ไม่ห่วงสภาพตัวเองบ้างรึไงนะ
“ ‘อายะ’ เขาหวังดี ก็รู้จักรับความหวังดีไว้ซะบ้างสิ ”
“เข้าใจแล้วน่า แค่กินช้าๆก็พอแล้วสินะ!”
เดี๋ยวนี้ไม่ว่าใครก็เอาแต่หาว่าฉันผิดไปซะทุกอย่างแล้วสินะ
ไม่เว้นแม้แต่ ‘มิทสึฮิโระ อายากะ’ หรือ ‘อายะ’ เพื่อนสนิทที่เพิ่งเตือนฉันว่าอย่ากินเร็วเป็นคนแรก หรือ ‘ทาคาโมริ ฮิโระ’ เพื่อนผู้ชาย ‘คนเดียว’ ที่มิซึกิยอมให้คบหาได้อย่างใกล้ชิดมากที่สุด
“เย็นเมื่อวานไม่ได้กินข้าวเย็นมารึไงฮะเธอเนี่ย” ฮิโระถามฉัน ขณะที่มองฉันด้วยสายตาแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“ก็เมื่อวานมันกินไปได้นิดเดียวเองนี่! แล้วก็...แบ่งหมูให้ฉันซักชิ้นคงไม่เสียหายหรอกใช่มั๊ยเอ่ย”
“ไม่มีทาง! กินของหล่อนให้มันหมดก่อนเหอะน่า!” ฮิโระตะคอกใส่ฉันพร้อมพยายามเอามือบังกล่องข้าวของตัวเอง จะงกไปไหนเนี่ย!
“ขี้งกชะมัดเลยนายเนี่ย! ...อายากะ ฮิโระแกล้งเค้าอะ” ฉันตะคอกกลับใส่ฮิโระ ก่อนจะหันไปฟ้องอายากะที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน
หึ! นายฮิโระเอ๋ย นายไม่รู้ฤทธิ์ของฉันแล้ว
“ฮ-ฮิโระคุง แบ่งให้ซากิจังบ้างก็ได้นี่นา”
“ถ้าอายะพูดขนาดนี้แล้ว...ก็ได้ แต่แค่ชิ้นเดียวเท่านั้นนะเฟ้ย!”
“ฮิฮิ ขอบใจ”
ใช่แล้ว แค่อายะเอ่ยปากขอร้องอะไร ฮิโระก็ยอมทำตามแต่โดยดี เหมือนพระราชินีกับขุนนางเลย และด้วยเหตุนี้เอง ฉันจึงได้หมูของฮิโระมากินอย่างไม่ต้องเสียแรง
“ข้าวกล่องตัวเองมันไม่พอประทังชีวิตรึไง ถึงได้มาขอของคนอื่นกินแบบนี้”
นั่นไง บุคคลที่ไม่อยากเจอที่สุดในชีวิตปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเราทั้งสามแล้ว
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายมิทราบฮะ มิซึกิ”
“เปล่า จะบอกว่ามันเหมือนขอทานเลย”
“นี่นายว่าฉันเป็นขอทานงั้นเหรอ!” ฉันลุกขึ้นพรวด พร้อมตวาดใส่มิซึกิที่พูดให้ฉันเสียหายต่อหน้าเพื่อนทั้งสองของฉัน
“ฉันแค่เปรียบเทียบเฉยๆ ทำไมต้องร้อนตัวด้วยล่ะ”
“พูดแบบนี้ใครที่ไหนเค้าจะไม่โมโหล่ะยะ!”
“ทั้งสองคนพอทีเถอะ น้ำลายกระเด็นแล้วเนี่ย” ฮิโระเอ่ยขึ้นพร้อมพยายามแยกฉันกับมิซึกิออกจากกัน
“ก็ได้ๆ ทะเลาะกับคนอย่างยัยนี่ไปก็เสียเวลาเปล่าสินะ” พูดแบบนี้ ดูถูกกันงั้นเหรอ!
“ไหนลองพูดอีกทีซิ...!”
“มานี่หน่อยสิฮิโระ มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”
“เอ๋ ผมเนี่ยนะ”
“อืม ยืมตัวฮิโระไปซักครู่คงไม่ว่าอะไรใช่มั๊ย” มิซึกิหันมาถามฉันกับอายากะ
“ด-ได้สิคะ มิซึกิซัง” อายากะพูดด้วยท่าทีเคอะเขิน ใบหน้าเริ่มขึ้นสี
“คุยเรื่องอะไรที่ฉันกับอายากะไม่รู้รึเปล่า” ฉันถามต่อ พร้อมมองไปที่สองหนุ่มด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจ ถึงสองคนนี้จะสนิทกันในฐานะรุ่นพี่กับรุ่นน้องก็เถอะ
แต่...มันก็ไม่แน่ว่าอาจเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
“จะบ้ารึไงฮะ เราผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ไม่ทำ‘เรื่องแบบนั้น’กันหรอกน่า” แล้วฉันจะแน่ใจได้ไงล่ะยะ “ไปกันเหอะฮิโระ อยู่กับยัยนี่มากเกินไป มีหวังได้บ้าตายกันพอดี”
“นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันแน่ฮะ นายมิซึกิ!”
“...รุ่นพี่ สรุปลากผมมามีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” ฮิโระถามผมเมื่อผมลากเขาออกมาจากห้องเรียนซึ่งสองคนนั้นกินข้าวกลางวันอยู่ ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่บริเวณบันไดทางขึ้นลงดาดฟ้า
“ก็...เรื่องส่วนตัวนิดหน่อย”
“เป็นเรื่องอะไรที่สองคนนั้นไม่ควรรู้เหรอครับ”
“คงงั้น…ฉันจะพูดครั้งเดียวเท่านั้น ฟังให้ดีล่ะ”
“ค-ครับ”
“แบ่งข้าวให้ฉันกินหน่อยสิ”
“ห-หา!” นึกแล้วเชียวว่าต้องมีปฏิกิริยาแบบนี้
“ข้าวกล่องรุ่นพี่ก็มีไม่ใช่เหรอครับ!”
“มี...แต่อยู่กับยัยมิซากิ”
“อ-อะไรนะ! เรื่องมันเป็นไงมาไงกันแน่ครับ เล่าให้ผมฟังหน่อยสิครับ!”
ดังนั้น ผมจึงต้องเล่าเรื่องเมื่อวานให้ฮิโระฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
หลังจากที่ผมแบกมิซากิกลับถึงบ้าน มันก็มืดค่ำแล้ว วัตถุดิบทำข้าวเย็นก็ไม่ได้ซื้อมาเพราะว่าเจอพวกนั้นเล่นงาน
โชคดีที่ป้าข้างบ้านมีของเหลืออยู่บ้าง เลยแบ่งให้ผมกับมิซากิมาทำเป็นข้าวเย็นประทังชีวิตไปมื้อหนึ่ง ส่วนข้าวกล่องที่ผมบอกว่าอยู่กับมิซากิ...
ผมยอมสละข้าวกล่องที่ผมควรจะเอามากินที่โรงเรียนให้เธอ ทำให้เธอมีข้าวกล่องอยู่สองกล่อง กล่องแรกกินเป็นข้าวเช้า ส่วนอีกกล่องก็เอามากินเป็นมื้อกลางวัน
เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ...
“แล้วรุ่นพี่ไม่ได้บอกซากิเหรอครับ”
“ก็แค่แอบเอาใส่กระเป๋าเธอตอนที่ไม่รู้ตัว มันก็แค่นั้นแหละ”
“แล้วแบบนี้เธอไม่โกรธตายรึไงกันครับ”
“ฉันโดนเธอโกรธ...ไม่สิ โดนเธอเกลียดจนมันชินไปแล้วล่ะ” ผมตอบตามความจริง “อีกอย่าง เรื่องแค่นี้มันไม่ใช่เรื่องที่มิซากิจะมาใส่ใจเป็นพิเศษหรอกน่า”
“ซากิได้คนอย่างรุ่นพี่มาเป็นพี่ชายนี่น่าอิจฉาจังเลยนะครับ”
“ไม่รู้สิ ยังไงเธอก็ไม่เคยเห็นฉันในสายตาอยู่แล้วล่ะ”
“แล้วนี่เมื่อไหร่จะแบ่งข้าวให้ฉันกินซักทีเนี่ย หิวจนจะกินปลาวาฬได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย”
-----------------------
ความคิดเห็น