คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3:คนบ้า
คนบ้า
ภาพที่ฉันเห็น ณ ขณะนี้คือ พวกมันเป็นฝ่ายวิ่งเข้าไปหามิซึกิก่อน ในมือมีอาวุธต่างๆถือไว้เต็มมือ มากพอที่จะฆ่าคนๆหนึ่งได้อย่างง่ายดาย...
“มิซึ-…”
“รอตรงนี้แหละ จะจัดการให้เรียบภายใน5นาทีเลย”
“มิซึกิ!!”
สิ้นคำกล่าวของมิซึกิ เขาก็วิ่งเข้าหาพวกมันอย่างไร้ซึ่งความลังเลใจ
ฟาดหมัดใส่พวกมันบ้าง เตะใส่พวกมันบ้าง โดยไม่สนว่าตัวเองอาจจะเสียท่าให้พวกมันเลย
นี่เขา...ไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหนเนี่ย
“อึก!” อยู่ๆเขาก็เริ่มแสดงท่าทีอ่อนแรงลงบ้าง คงไม่แปลกอะไรหรอก เพราะฝ่ายตรงข้ามก็เล่นงานเขาหนักเอาการเหมือนกัน
“หึ!ที่แท้...ก็กำลังฝืนอยู่นี่เองสินะ” หัวหน้าพวกมันมองไปที่มิซึกิพร้อมแสยะยิ้ม
“ฝืนเหรอ...ฝืนอะไร…”
“แล้วที่ไหล่ซ้ายของแกมันคืออะไรกันล่ะฮะ!”
จริงด้วย ที่ไหล่ซ้ายของมิซึกิมีรอยเหมือนโดนอะไรหนักๆฟาดเข้าอย่างแรง มันทั้งแดง ทั้งมีเลือดออกเล็กน้อย
ดูท่าว่าเขาจะเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน
“แต่ตราบใดที่มันยังใช้งานได้อยู่ สิ่งที่แกพูดมันก็ไม่มีความหมายหรอกน่า...อึก!”
แย่ล่ะสิ ดูเหมือนว่าจะเริ่มเจ็บขึ้นมาแล้ว ปล่อยไว้แบบนี้นานๆไม่ดีแน่
“แกน่ะ...คนบ้าชัดๆเลย! รู้ตัวบ้างรึเปล่าฮะ!” พูดจบมันก็ใช้เท้าเตะเข้าที่ท้องมิซึกิ ตัวมิซึกิตอนนี้แค่จะลุกจะยืนยังลำบากเลย แล้วโดนเข้าไปแบบนี้ก็ยิ่ง...
“ใช่...ฉัน...มันอาจเป็นคนบ้าในสายตาพวกแก” เขาพูดทั้งๆที่พยายามลุกขึ้นยืนอีกครั้งด้วยแรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิด
“แต่...”
“ฉันยอมเป็นคนบ้าเพื่อปกป้องคนที่ฉันรักนะเฟ้ย!!”
‘ฉันยอมเป็นคนบ้าเพื่อปกป้องคนที่ฉันรักนะเฟ้ย!!’
มิซึกิ...นี่นาย...
“นี่นาย…!”
“อะไรอีกล่ะ ยัยมิซากิ”
“ถ้าจะมาพูดเท่ห์ๆแบบนี้น่ะ เอาเวลาไปซัดมันให้น่วมดีกว่ามั๊ยยะ!”
“โห! ถ้าจะมาพูดแบบนี้ แล้วทำไมเธอไม่มาช่วยฉันจัดการไอนี่ซะเองเลยล่ะ! นั่งเป็นคุณนายอยู่ได้!”
“ว่าไงนะ!”
“เฮ้ย! รู้สึกว่าจะลืมกันไปแล้วนะว่าฉันยังอยู่...!”
“พี่น้องเขาทะเลาะกันอยู่ อย่ามาขัดได้มั๊ยวะ!”
พลั่ก! มิซึกิหันไปตวาดใส่มันพร้อมประเคนหมัดให้มันได้ลิ้มรสอย่างเต็มแรง จนมันล้มลงไปนอนสลบอยู่กับพื้น
เฮอะ!ตัวใหญ่ซะเปล่า
ว่าแต่...เจ้ามิซึกิมันก็ยังมีแรงอยู่นี่หว่า...
“ไม่ต้องมาทำยิ้มเลย เธอนั่นแหละยัยตัวดี...ไปยั่วมันอีท่าไหนฮะ”
โห! ปากเหรอนั่น แทนที่จะถามว่า‘เป็นอะไรรึเปล่า’ หรือ‘เจ็บตรงไหนบ้าง’
ถามจริง หมอนี่เคยทำอะไรดีๆกับเขาเป็นบ้างรึเปล่าเนี่ย!
“ไม่ได้ยั่วซักหน่อย! มันมาหาเรื่องฉันเองต่างหาก!”
“แน่ใจ”
“ฉันจะโกหกไปเพื่ออะไรกันล่ะ…อ-อะไร…” มิซึกิเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน พร้อมมองดูที่ข้อเท้าด้านที่พลิก
“ฉันจะให้ขี่คอกลับบ้าน...แต่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะเฮ้ย!”
“...ม-ไม่มีทาง!” ไอวิธีนั้นน่ะ มันมีแต่เด็กเท่านั้นนะที่ทำกัน ฉันไม่ยอมทำตามเด็ดขาดเลย คอยดูสิ!
“ไม่งั้นก็อยู่ตรงนี้ไปเลย นอนตรงนี้ไปเลยด้วย! ข้าวเย็นก็อย่าหวังจะได้กิน…”
“พูดถึงข้าวเย็นเป็นไม่ได้เชียวนะหล่อน”
“เงียบน่า! แล้วเมื่อไหร่จะถึงซะทีฮะ หิวจนจะกินใครบางคนแถวนี้ได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย!”
“ถ้ายังจะพูดมากก็ลงมาเดินเองเลย แล้วจะกิน‘ใครบางคน’ที่ว่าน่ะ...อยากมีเรื่องรึไง”
ถึงจะบอกว่าไม่ยอมขึ้นขี่คอ แต่พอมาคิดถึงข้าวเย็นแล้ว...เรื่องแค่นี้ยอมก็ได้! กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ไว้อิ่มเมื่อไหร่ค่อยลุกมาอัดตานี่ก็ได้!
แต่...ทำไมมันเดินช้ายังกะเต่าขนาดนี้เนี่ย!
“อึก…!”
“อะไรเหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
ไม่มีอะไรบ้านนายสิ ไหล่ซ้ายของมิซึกิเริ่มมีเลือดออกอีกแล้ว
คงจะเจ็บที่ต้องไปต่อยกับพวกที่ตลาดสินะ แล้วเขามาแบกเรากลับบ้านต่อ ก็คงยิ่งเจ็บยิ่งขึ้น
แบบนี้เหมือนตัวฉันเป็นผู้ร้ายเลย
‘ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่...ครั้งนี้ถ้าไม่ได้นาย ฉันต้องแย่แน่ๆเลย’
-----------------------
ความคิดเห็น