คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมย์โกะ ริน และเล็น
เมย์โกะ ริน และเล็น
หลังจากที่ผ่านการคัดเลือกมาได้แล้ว มิคุก็ถูกทีมงานลากไปวัดขนาดตัว เพื่อใช้ในการตัดเย็บเสื้อผ้าต่างๆ ซึ่งกว่าจะเสร็จนั้นก็กินเวลาไปนานหลายนาที สำหรับ VOCALOID ซึ่งเป็นสังกัดแนวหน้าอยู่แล้ว เรื่องพวกนี้จึงถือว่าเป็นเรื่องสำคัญอย่างหนึ่ง ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้ตกอันดับ 1 ของสังกัดที่ทันสมัยที่สุด
“กว่าจะมาเป็นนักร้องได้นี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะคะ...” มิคุบ่นอุบอิบ ขณะเดินตามหลังทีมงาน ที่กำลังพาเธอไปที่ห้องพักนักแสดง
“ฮะๆ อยู่ไปซักสองสามอาทิตย์เดี๋ยวก็ชินเองแหละ” เขาหัวเราะเบาๆ “จะเป็นคนดังก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว…เอ้า! ถึงแล้วล่ะ”
ทั้งสองคนมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่บานหนึ่ง ด้านหน้ามีป้ายเขียนว่า ‘ห้องพักนักแสดง’
“ที่นี่เหรอคะ...” เด็กสาวมองป้ายด้วยตาที่เบิกกว้าง และเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“อืม เข้าไปกันเถอะ”
ก๊อกๆๆๆ!
“เข้ามาได้ค่ะ” หลังจากที่ทีมงานเคาะประตู ก็มีเสียงของหญิงสาวดังลอดออกมา
แอ๊ด!
เมื่อเปิดประตู ก็พบกับสภาพของห้องพักนักแสดง ซึ่ง...ดูเหมือนจะต่างที่หลายคนคาดการณ์ไว้นิดหน่อย เศษถุงขนม กระป๋องน้ำอัดลม เปลือกกล้วยและเปลือกส้ม ถูกทิ้งเกลื่อนเต็มพื้นห้อง บนโต๊ะมีขวดเปล่าวางอยู่ บางขวดก็กลิ้งหล่นลงมา จนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย...
ถ้าใครมาเห็นเข้า คงไม่เชื่อแน่ๆว่านี่คือห้องพักนักแสดง
“เมย์จัง พวกนี้คือ...” ทีมงานค่อยๆขยับปากถาม หญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาล ผู้ซึ่งตอนนี้นั่งกระดิกเท้าสบายอารมณ์อยู่บนโซฟา พร้อมชี้นิ้วไปที่เศษขยะทั้งหลาย
“ขยะไง” เธอตอบอย่างหน้าตาย
“บอกไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วฮะ! ว่าหัดรักษาความสะอาดบ้าง! ผมขี้เกียจมานั่งเก็บกวาดแล้วนะ!” เขาแหกปากตะโกนลั่นอย่างเหลืออด
“ขี้เกียจก็ไปจ้างแม่บ้านมาสิ เรื่องแค่นี้เอง” ยังคงตอบอย่างเรียบๆ พร้อมเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้า ซึ่งวางอยู่ข้างตัว “แล้วมานี่มีธุระอะไร”
“พาเด็กใหม่มาแนะนำให้รู้จัก ดูแลเธอดีๆล่ะ จะไปหยิบไม้กวาดกับที่โกยผง” ทีมงานกล่าวอย่างเหนื่อยใจ ผลักมิคุให้ไปอยู่ด้านหน้าผู้หญิงคนนี้ ก่อนจะเดินไหล่ตกออกจากห้องไป
“อ-เอ่อ...”
เด็กสาวผู้มาใหม่อย่างมิคุ พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าตั้งแต่วันแรก จึงทำอะไรไม่ถูก สิ่งที่พอจะทำได้ก็คือ...แนะนำตัว
“ฮ-ฮาสึเนะ มิคุค่ะ ย-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอพูดพร้อมโค้งตัวเล็กน้อย
“เก่งดีนี่นา”
“คะ?” ว่าแล้วก็ยักคิ้วเล็กน้อย ด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ
“ทำให้ผู้สมัครคนอื่นๆ ตกรอบไปได้ทุกคน ก็เพิ่งจะมีเธอคนแรกนี่แหละ” หญิงสาวอธิบายขยายความ ลุกขึ้นจากโซฟา เดินมาใกล้ๆเธอพร้อมยิ้มให้เล็กน้อย อย่างมีเล่ห์นัยน์ “น่าสนใจดีนี่”
“ค-ค่ะ...”
“ฉันเมย์โกะ อายุ 23 ปี อยู่ที่นี่มาได้ 3 ปีแล้ว มีอะไรก็ถามมาได้เลย” เมย์โกะแนะนำตัว ยื่นมือออกไปตรงหน้ามิคุ
“ฮาสึเนะ มิคุค่ะ อายุ 16 ปี จากนี้ไปขอฝากตัวด้วยนะคะ คุณเมย์โกะ”
…เป็นคนดีกว่าที่คิดไว้ตั้งเยอะเลย... นึกแล้วก็ได้แต่ยิ้มไม่หุบ ได้คนดีๆมาเป็นรุ่นพี่ รู้สึกดีจังเลย
“ถ้าอย่างนั้น...” เมย์โกะเหยียดยิ้ม ขณะมองไปยังขวดเหล้าในมือ “ซักอึกมั๊ยจ๊ะ คุณรุ่นน้อง”
“เอ๊ะ...?”
“อะแฮ่ม! คุณเมย์โกะ ห้ามดื่มเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมของแอกอฮอลล์ ระหว่างเวลางานนะคะ”
“เดี๋ยวก็โดนมาสเตอร์ว่าเอาหรอกครับ”
เสียงแหลมๆดังขึ้นจากส่วนลึกของห้อง เจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคู่เด็กชายเด็กหญิงผมสีทองอร่าม ฝ่ายหญิงนั้นดูเป็นคนเอาแต่ใจเล็กน้อย กับฝ่ายชายที่เหมือนเป็นคนรับใช้ส่วนตัว ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง...
“มาสเตอร์ไม่เห็นนี่นา ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย...ฮ-เฮ้!” ยังไม่ทันที่เมย์โกะจะพูดจบ เด็กหญิงก็กระชากขวดเหล้ามาจากมือเธอซะแล้ว
“ถึงไม่เห็น ก็ไม่ได้นะคะ!”
“จ้าๆ เด็กน้อย” ว่าแล้วก็เอามือขยี้หัวของเด็กหญิงเล่น จนริบบิ้นสีขาวบนหัวของเธอยับยูยี่
“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!” ฝ่ายโดนขยี้หัวแผดเสียงแหลม จนสองคนที่เหลือต้องเอามืออุดหูตัวเอง
“นี่! อย่าเสียงดังสิ…” หญิงสาวดุเด็กน้อย ก่อนจะหันไปหาสาวน้อยเจ้าของเรือนผมสีเขียวอมน้ำทะเล “ยัยนี่ชื่อ คางามิเนะ ริน ส่วนเจ้าหัวกล้วยนั่น เป็นน้องฝาแฝดยัยนี่เองชื่อว่าเล็น”
“ห-หัวกล้วย…?” เล็นทวนสรรพนามนั้นอย่างงงๆ พร้อมเอานิ้วชี้ตัวเอง “ผมเนี่ยนะ...”
“ก็จะใครซะอีกล่ะยะ”
“พี่ชื่อฮาสึเนะ มิคุนะจ๊ะ ยินดีที่...ว้าย!”
มิคุถึงกับต้องกรีดร้องขึ้น เมื่อโดนแฝดคนพี่ตัวแสบ ใช้มือเอื้อมมาจับบริเวณหน้าอกของเธอจากด้านหลัง แฝดคนน้องผู้แสนใสซื่อก็ได้แต่ทำตาโตเป็นไข่ห่าน
“คัพอะไรน้า อยากรู้จังเลยยยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!”
“ริน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ห้ามลวนลามเด็กใหม่นะ!” เมย์โกะดุรินเสียงดัง ขณะพยายามดึงตัวเธอออกจากมิคุ แต่คุณเธอดันเกาะหนึบเป็นปลิงเลยนี่สิ ส่วนเล็นนั้นก็ได้แต่ยืนลุ้นอยู่ห่างๆ ด้วยสายตาประมาณว่า...
...นี่คือการต้อนรับเด็กใหม่ฉบับพี่น้องคางามิเนะ กรุณาทำใจด้วยครับ...
ความคิดเห็น