'ลี่เซี่ย' องครักษ์หญิงคนที่สิบสาม

ตอนที่ 8 : ข่าวคัดเลือกทหารของแคว้นเจียง

ลี่เซี่ยเดินหลบมุมหาที่สงบๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หลังแอบไปอาบน้ำหลังน้ำตก เธอก้มมองชุดที่สวมใส่ จำได้ว่าเข้าป่าหากิ่งไม้ เก็บผลไม้ที่เธอต้องปีนป่ายขึ้นบนต้นไม้ แต่ทำไมชุดเสื้อผ้าที่สวมใสไม่มีรอยเปื้อนแถมกลิ่นยังหอมสะอาดสดชื่น ทีแรกยังพวงว่าจะหาชุดใหม่ที่ไหนมาผัดเปลี่ยนจะใส่เพียงชุดสองชุดตลอดปีคงไม่ไหว ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว

'ชุดชาวจีนโบราณของยมโลกที่ไม่มีวันเปื้อน ไม่ต้องซักและยังหอมสะอาด หึหึหึ ดีจริงๆ แต่ว่าในห่อผ้ายังมีอีกชุดที่เป็นสีของท้องฟ้า คงไว้ให้เปลี่ยนยามเธอเบื่อสีชมพูแน่เลย ขอบคุณนะคะ หึหึหึ' คิดเล่นแต่ว่าเป็นจริง ก็อดขำไม่ได้ เงยหน้ามองฟ้าได้แต่ขอบคุณในใจสำหรับทุกอย่างในห่อผ้าสีแดง

"นี่ ๆ เจ้าอย่าเดินไวนัก ฟังข้าเสียหน่อย"

"ก็ บอกแล้วว่า การคัดทหารครานี้ไม่มีการฝากฝั่งว่าเป็นคนของสกุลใด ข้าช่วยเจ้ามิได้ดอก"

"แต่ว่ารอบแรกคัดเลือกในค่ายที่นี้เจ้าต้องช่วยข้าได้ นี้ก็เหลืออีกสี่ห้าวัน ขอเพียงให้น้องข้าผ่านจากค่าย ยามเข้าคัดเลือกที่เมืองหลวง คงมีคนช่วยพูดกับท่านแม่ทัพให้ข้าได้ นะ เจ้าฉี่นะขอเพียงเจ้าช่วย ข้าจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของเจ้าเลย"

"ก็ได้ข้าจะลองดู แต่ข้าไม่รับปากเจ้าว่าจะช่วยน้องเจ้าได้หรือไม่ เรื่องเช่นนี้อยู่ที่ความสามารถ"

"ถึงอย่างไรข้าก็เบาใจ ข้ารับรองได้น้องข้ามีความสามารถพอตัว"

"ไม่ใช่แค่พอตัว ต้องเก่งกาจและสามารถล้มรองแม่ทัพไป๋ได้ถึงจะเป็นองครักษ์เงาได้"

"ห๊าาา!! รองแม่ทัพไป๋ รึ"

"ฮ่ะๆๆ ยังไม่เพียงเท่านี้ รอบที่ต้องเจอท่านแม่ทัพนั้นละสำคัญ"

"โอ้สวรรค์...!!! แค่ผ่านท่านรองแม่ทัพไป๋ ก็ไม่รอด ยังต้องผ่านท่านแม่ทัพ...ตายๆแนๆ น้องข้าจะไหวหรือนั้น"

"อ้าว ไหนเจ้าว่าถึงเมืองหลวงยังพอมีคนช่วยพูดกับท่านแม่ทัพได้เล่า จะกลัวอะไรอีกฮ่ะๆๆ ไป๊ ไปได้แล้ว คงใกล้ถึงที่ประทับแรมขององค์ชายแล้ว และเจ้ากำชับพลทหารกองธงของเจ้าให้อยู่รอบนอกที่ประทับแรมจงระวังสัตว์ป่าห้ามให้เข้าเขตที่ประทับ"

"อืมม เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล ข้ากังวลเพียงภูติพรายของพรรคมารที่ได้ข่าวว่ามีศิษย์เอกเป็นคนแคว้นซ่ง แคว้นซ่งอาจใช้ภูติพรายเล่นงานเรา"

"ที่นี้เขตดินแดนแคว้นเจียง มันคงไม่หาญกล้าดอก ไปเถิด ส่วนข้าจะไปถวายรายงานองค์ชายแปด"

"ได้ ข้าไปล่ะ"

ลี่เซี่ยฟังทหารสองคนคุยกันอย่างสนใจ จะว่าไปเด็กเส้น และการใช้เส้นสายมีทุกยุคสมัยจริงๆ 

'อืม คัดเลือกทหาร น่าสนใจเหมือนกันแหะ!! ในเมื่อยุคนี้ไม่มีตำรวจตามอาชีพของเธอเหมือนในโลกอนาคต สมัครเป็นทหารก็ถือว่าทดแทนกันได้ จะได้มีอาชีพเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง อาวุธที่ใช้ได้มีโอกาสมองๆ สำรวจองครักษ์ เห็นแทบทุกคนพกอาวุธคู่กายเหน็บเอวและพาดหลังคือกระบี่เดี่ยวหรือกระบี่คู่และธนู เธอไม่กังวลด้วยถนัดอยู่แล้วในเมื่อเธอเป็นนักกีฬาฟันดาบทีมชาติของจีน แต่ด้วยภาระหน้าที่การงานเธอยอมสละสิทธิ์...แต่จะไปหาอาวุธที่ไหนมาเป็นของตัวเองกันละ แล้วการสมัครเธอมีหลักฐานที่โลกนี้ยุคนี้ที่ไหนกันเพื่อจะเอาไปยื่น'

"เจ้าอยู่นี้เอง"

ลี่เซี่ยเห็นเงาคนทางหางตาแล้ว แต่ไม่คิดว่าคนผู้นี้จะแวะเข้ามาหาและคิดเข้าทักทายด้วยได้สังเกตเห็นสายตาของทุกคนไม่พึ่งพอใจเธอสักนิดติดจะชั่งน้ำหน้าเสียด้วยซ้ำ...แต่ที่พูดว่าอยู่นี้เอง แสดงว่ามาตามหาเธอ

"อืม มีอันใดกับข้าหรือ" เอี้ยวตัวไปถามอย่างไม่ใส่ใจ

"ข้า และอีกสามสี่คนเตรียมเข้าป่าล่าสัตว์ไว้เป็นอาหารพรุ่งนี้ เจ้าสนใจจะไปด้วยหรือไม่" เอยชวนด้วยปากและสายตาดูแคลน สตรีรูปร่างบอบบางเยี่ยงนี้ หรือ ที่ช่วยชีวิตองค์ชายแปด มิใช้ว่า องค์ชายแปดแอบอ้างเพื่อให้ทุกคนให้ความสนใจเคารพและยำเกรงนาง เพื่อยกระดับฐานะนางให้สูงดอกหรือ เพื่อในภายภาคหน้าอาจแต่งตั้งนางเป็นชายาคนอื่นจะได้มิกล้าครหาว่านางเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาๆคิดอาจเอื้อม

'เออหนอ คิดยังไงมาชวนเธอที่เป็นผู้หญิงออกไปล่าสัตว์ กับกลุ่มผู้ชายล้วนๆ แถมมาเรียกเธอว่า 'เจ้า' แทนคำว่า 'แม่นาง' หรือให้เกียรติเธอเหมือนเช่นองค์ชายแปดที่เรีย

กสรรพนามว่า 'ท่าน' หรือ เธอไม่มีเกียรติพอที่กลุ่มทหารจะเรียกว่า 'แม่นาง' กันนะ แบบนี้ชวนไปในทางที่ไม่ดีแน่ๆ ดูวาวตาคนชวนสิ เจ้าเลห์ซะไม่มี แถมมาชวนล่ายามมืดคำมีใครเขาทำกัน'

แต่เธอก็ยังอยากลองของ เธอมันคนนิสัยเสียอยู่อย่างที่ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกและท้าทายเสียด้วยสิ

"สนใจสิ ขอบใจที่เอยปากชวน แต่ว่าขอข้ากลับไปทูลองค์ชายเพียงครู่" เธอบอกและเตรียมลุกขึ้นจากก้อนหินใหญ่ใกล้ริมน้ำที่นั่งคิดอะไรๆเพลินๆรอให้ทหารสองคนที่เธอแอบฟังเรื่องสมัครทหารไปเสียก่อนแล้วค่อยลุกกลับไปรวมกลุ่มที่ป่านนี้คงตั้งกระโจมเสร็จแล้ว

"ไม่ต้องดอก ข้าได้ทูลรายงานองค์ชายแล้ว และพระองค์เพียงตรัสว่า แล้วแต่เจ้าจะไปหรือไม่ข้าเลยแวะมาลองถามเจ้า"

"อืมม" เธอครางเสียงแปลกใจ มันชักยังไงๆ "ก็ได้ ไปสิ"

'หึหึหึ คงไม่คิดพาฉันเข้าไปรุมข่มขืนในป่าหรอกนะ' ลี่เซี่ยคิดไปในทางร้ายๆ แต่ถ้าพวกนี้คิดจะทำจริงๆคงได้หนาวถึงกระดูกแน่

ลี่เซี่ยเดินตามทหารองครักษ์ทั้งห้าคน บางคนเอียงหัวเข้าหากันส่งเสียงกระซิบกระซาบ เธอจะไม่ประมาทและคิดว่าทั้งห้าคงไม่คิดทำร้ายเอาถึงตาย เพราะต้องเกรงกลัวองค์ชายแปดบ้างล่ะ แต่ที่ชวนเธอโดยไร้เหตุผลและความจำเป็นนี้สิน่าคิด เธอคิดว่าทั้งห้าคงคิดลองของเธอแน่ๆ และเป็นจริงเมื่อใครบางคนเอยถามบอยๆจากด้านหน้าโดยไม่หันมาคุยหรือถามเธอตรงๆ

"ข้า ประหลาดใจนักว่าเจ้าสามารถช่วยองค์ชายแปดจากทหารนักล่าจากแคว้นซ่งได้เช่นไร"

"นั้นสิๆ เจ้าเพียงคนเดียวและเป็นสตรีเสียด้วย"

'มีลูกคู่คอยเสริมด้วย หึ! เธอไม่มีเกียรติในสายตาของทั้งห้าคนจริงๆ จะหันมาคุยก็ไม่ได้ เสียงที่ถามยามเอยมีเสียงหัวเราะเหมือนเยาะป่นมาด้วย ฟังแล้วมันน่านัก' 

"บังเอิญ และโชคเข้าข้างองค์ชายแปดมากกว่า พระองค์ถึงได้รอดเงื้อมมือคนกลุ่มนั้น" ตอบแบบพอไปที และเธอต้องกำมือแน่นเพราะเสียงคนทั้งห้าดังลั่นป่า

"ฮ่ะๆๆ ข้าก็คิดเช่นนั้น ฮ่ะๆๆ "

"ฮ่ะๆๆ"