'ลี่เซี่ย' องครักษ์หญิงคนที่สิบสาม

ตอนที่ 1 : ผิดตัว...ยอมตายแทน 1

(นิยาย เรื่องนี้ เป็นนิยายแต่งตามจินตนาการ ทุกสิ่งอย่างตลอดทั้งเรื่องสมมุติขึ้นเองทั้งนั้น ท่านผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผิดผลาดประการ ผู้ลงนิยาย ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วย

ไม่เน้นคำราชาศัพท์ เพื่อสะดวกในการเขียนการอ่าน

ขอบคุณ นะคะ)

*************

ประเทศจีน ปี 2580

รุ่งเช้าที่อากาศปรอดโปร่ง ทุกคนแจ่มใสใบหน้ายิ้มแย้ม ยกเว้นหยงลี่เซี่ยที่อารมณ์ขมุกขมัวแต่จะออกไปทางโมโห เมื่อเป็นวันหยุดพักยาวหนึ่งเดือนหลังจบภารกิจทลายแก๊งค้าอาวุธสงครามข้ามชาติ แต่กลับมาถูกเรียกตัวเข้ากรมตำรวจเพื่อรับงานด่วนที่สำคัญ และถูกเจาะจงว่าต้องเป็น ผู้กองลี่เซี่ย ที่ต้องรับงานนี้

เธอหวังพักผ่อนยาวคราวนี้ เพื่อพาน้องไปรักษาตัวที่อเมริกา ตามคำแนะนำของแพทย์ประจำตัวของน้องสาวที่ตอนนี้ทั้งคู่หมั้นกันแล้ว ได้วางแผนจองห้องพักของโรงพยาบาลพร้อมแพทย์ผู้รักษาด้วยการผ่าตัดแล้ว อีกสามวันก็เดินทาง...แต่ต้องมาตื่นเตรียมรับงานด่วน

'ยังนอนไม่เต็มอิ่มต้องมาตื่นก่อนพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น' บ่นไปพร้อมลงจากเตียงนอน

แต่งตัวแบบสบายๆและตามใจฉัน คือ ผมสีดำมันเงายาวรวบมัดเป็นหางม้า เสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนสีซีดๆ ผ้าใบสีขาวพร้อมแจ๊กเก็ตหนังสีดำ รีบเร่งออกจากบ้านพร้อมบิ๊กไบค์คู่ใจจนลืมใส่หมวกกันน็อก

จะเลี้ยวรถกลับไปเอากลัวเสียเวลาและเกรงจะไม่ทันรายงานตัว แล้วยิ้มมุมปากสวย 'คงไม่มีใครมาตั้งด่านตรวจตั้งแต่เช้าหรอกนะ!' คิดได้ว่ามีเวลาอีกสิบนาที จึงรีบเร่งเครื่องยนต์สองสูบ ตามสไตล์สาวหมาดมั่น ห้าวๆที่ชื่นชอบความเร็วและแรง

'เอ๋... ทำไมอยู่ๆหมอกหนาบนท้องถนน' ลี่เซี่ยคิดอย่างสงสัยและต้องตาเบิกกว้างขนลุกทั้งร่าง มือและเท้าแตะเบรกกระทันหัน บิ๊กไบค์ลากล้อยาวและล้อหลังชี้ฟ้า เมื่อเห็นรางๆว่ามีคนตัวสูงใหญ่ผิดมนุษย์ผู้ชายยืนขวางทางสองคน เบรกจนตัวเกร็ง

บรื้นนน บรื้นนน

เอี้ยดดด!!!

โครมมมม!!!

"ทำไมท่านด่วนตัดสินใจกันเล่า... ไหนท่านกล่าวว่า นางเป็นสตรีอ่อนโยน อ่อนหวาน และขี้โรค น่าสงสารจึงยอมปลอยเวลาให้นางได้มีชีวิตอีกสามอึดใจของท่าน แต่ที่ข้าเห็นนางกลับตรงกันข้าม และชะตานางที่หมดอายุขัยคือต้องนอนป่วยไข้จนหมดลมไปเองไม่ใช่หรือ...แต่นั้น!! ท่านดึงดวงจิตนางแบบนั้น ใช่นอนหมดลมเองหรือนั่น!!!"

ยมทูตที่ตามมาด้วย กล่าวออกไปอย่างข้องใจ เพราะยมทูตจะไม่มีการผ่อนปร่นยึดอายุขัยให้สัตว์โลก แต่เมื่อเห็นยมทูตด้วยกันเกิดเห็นใจสตรีอ่อนแอขี้โรคนามว่าเซี่ยลี่ จึงต้องการเห็นหน้าจึงตามมาดู แต่เมื่อเห็นแล้วผิดแผกไปจากที่ได้ฟัง จึงห้ามไว้ไม่ให้รีบดึงดวงจิตออกจากร่าง ทว่ากลับได้ฟังคำตอบว่า 'ยืดอายุขัยให้พอแล้ว สามลมหายใจของเราเท่ากับสามปีในของโลกนาง'

"ก็นั้นอย่างไรเล่า เมื่อล้ม นางก็จักนอนหมดลมเอง"

" !!?? "

ลี่เซี่ย นั่งคุกเข่าอย่างงงๆ ใจนางไม่ต้องการคุกเข่าตามคำสั่งคนร่างสูงแต่งตัวแปลกๆที่พาเธอมายืนตรงหน้าพื้นยกสูงที่มีเก้าอี้ตัวใหญ่หนาสีดำมันจนขึ้นเงาสะท้อนเห็นรูปร่างคน แต่เมื่อสบตาคนนั่งหลังตรงหน้าตรงและสีหน้าทมึนทึงเธอกลับยอมคุกเข่าโดยง่ายเหมือนเธอต้องมนต์คาถา

แปลกใจตัวเองไม่หาย ว่าทำไมถึงเดินตามคนแปลกหน้ามาง่ายๆ เอยปากถามตลอดเวลาแต่ไม่มีตำตอบ 

'เป็นคนบ้าใบ้หรือปล่าว'

"ข้าไม่ใช่คนบ้าใบ้'

"เหืออ!!!"  ลี่เซี่ยร้องครางก่อนหันขวับไปทางคนยืนจังก้าพูดตอบ เธอเพียงคิดไม่ได้เอยปากออกเสียงมาเสียหน่อยได้ยินยังไงกัน

"ข้าได้ยินความของเจ้า"

"อ๊ะะ...!" คนคิดร้องแปลกใจแล้ว...

เสียงดังของไม้กระทบกับโต๊ะ ทำให้ลี่เซี่ยหันมาสนใจ คนดวงตาแดงเหมือนเปลวไฟที่เธอต้องมนต์คาถา ยังคงจ้องที่เธอจนอดผวาไม่ได้

"อ่านบันทึกชะตาของนางมาเสียที"

"พ่ะย่ะค่ะท่านท้าว"

'ใคร ท่านท้าว...'

"นางสาวหยง เซี่ยลี่ อายุยี่สิบห้าปี....." ยมทูตอ่านบันทึกไล่ยาวเยียด  "เกิดเมื่อ....หมดอายุขัยวันนี้ด้วยหัวใจและมะเร็งปอด"

'ห๊าาา!!!' ลี่เซี่ยร้องตกใจเมื่อได้ฟัง ข้อมูลนั้นมันเกี่ยวข้องกับน้องสาวฝาแฝดของเธอนี่นะ แล้วสิ้นอายุขัยคือการตาย...มันหมายความว่า น้องสาวของเธอต้องตายวันนี้อย่างนั้นหรือ 

ลี่เซี่ย มันมองรอบๆ ที่ทางมันเทม่งๆ คนที่นั่งบนที่ยกพื้นสูงเหมือนนั่งบนบัลลังก์ แล้วที่ได้ยินแว่วๆว่า ยมทูต หลายคำหลายครั้ง...สบัดหัวคิดๆและคิด และเมื่อคิดได้ว่าเธอกำลังขับขี่บิ๊กไบค์จะไปกรมตำรวจแล้ว แล้ว...หมอกหนากลางถนน และคนสองคนยืนขวางทาง เสียงเบรก ล้อรถลากพื้นถนน เพราะมาด้วยความเร็วเมื่อเบรกกระทันหัน...เธอและบิ๊กไบค์ล้มครูดไปตามถนน หัวกระแทกขอบฟุตบาธ  โอ้...ไม่นะ ไม่นะะะ!!!

"บอกมา ว่าเจ้าชื่อ แซ่อะไร...ไม่ได้ยินที่ถาม รึ"

"        "  ลี่เซี่ยไม่ได้ตอบคำถาม เพราะมัวแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นผสมฟังบ้างไม่ได้ฟังบ้าง แต่พอเดาได้ว่าที่นี้คือยมโลก เธอตายแล้วใช่มั้ย!!!? 

เสียงไม้กระทบโต๊ะดังสนั่นทำให้ลี่เซี่ยสะดุ้งและสมองหยุดคิดหันไปจ้องหน้าคนนั่งบนบัลลังก์สีหน้ายังคงทมึนทึง

"ตอบมา เจ้าชื่อแซ่อันใด"

"ชื่อลี่เซี่ย แซ่หยง"

"ว่าอย่างไรนะ! ตอบอีกครั้งให้ดังๆ"

ยมทูตผู้ที่นำดวงจิตมาขยับตัวผวาเมื่อชื่อที่นางตอบเป็นชื่อกลับคำ จากที่จะรับดวงจิตคนชื่อเซี่ยลี่ แต่ที่นางผู้นี้ตอบเป็น ลี่เซี่ย

ลี่เซี่ย มองเห็นลางๆแล้วว่า เธอไม่พ้นคงตายแทนน้องสาว ตอบอย่างคนมีอารมณ์เดือดพล่านด้วยเธอยังไม่ต้องการตาย ยังทีภาระดูแลน้องสาวและหน้าที่การงานที่กำลังไปด้วยดี

...แต่ตามบันทึก คนอ่านที่ตอนนี้เธอพอรู้แล้วว่าเป็นยมทูต และรอบๆห้อง ก็ต้องเป็นยมทูตเช่นกัน เป็นข้อมูลของน้องสาว เมื่อประติดประต่อเรื่องราวพอมองออกแล้วว่า เอาตัวมาผิดคน ไม่เช่นนั้นยมทูตทั้งห้องสีทึมๆดำๆ จะร้องตกใจหรือ

"ข้าชื่อลี่เซี่ย และแซ่หยง"

"อะไร นะ!!!"

"ห๊าาาา!!!!"