คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผมจะตกเครื่อง(รึป่าว??)
ขอโทดเจ้าค่ะทุกคนที่หายไปนาน!!!
คือว่า เค้าค่อนข้างจะไม่มีเวลา + ไม่มีกำลังใจในการแต่ง + คอมพังเลยเอาลงไม่ได้
เลยทำให้ตอนใหม่นี้ออกช้ากว่าปกตินะเจ้าคะ-*-
เอาเถอะๆ ไปอ่านกันเล้ย!!!
---------------------------------------------------
' อ้อเจอกันครับ ขอให้อย่าตกเครื่องน่ะสาวน้อยผู้น่ารักของผม '
เมื่อกี้ซากิโตะพูดว่าไรนะ?? ชั่งเหอะผมไม่สนใจหรอก ผมปิดโน้ตบุ๊คแล้วรีบเก็บของที่เหลือยัดๆใส่กระเป๋าเดินทางอย่างไม่เป็นระเบียบจากนั้นผมก็รีบวิ่งไปขึ้นแท๊กซี่ที่หน้าคอนโด ยืนรอแท็กซี่นานประมาณ 5 นาที แท็กซี่ถึงมา
"Where do you want to go?(คุณจะไปไหนครับ)"คนขับแท็กซี่ถามผม
"Meapial airport(สนามบินเมเปิลครับ)"
หลังจากที่บอกคนขับแล้วผมก็นั่งคำนวณเวลาว่าจะถึงสนามบินตอนกี่โมง
Thinking of Naruto(ความคิดของนารูโตะ)<<ไม่มั่นใจหลักแกรมม่าเลย
' ถ้าจากคอนโดไปสนามบินก็คงต้องใช้เวลาสัก 10 นาที เผื่อรถติดอีก 5 นาที งั้นก็จะถึงประมาณ...สิบเอ็ดโมงเจ็ดนาทีอ่ะเด่!!!ตกเครื่องแน่่นอนสินะ....โฮ!!!
Rrrrrrr....
"ใครโทรมาอีกเนี่ย!!!"คนเค้ากำลังอยู่ในสภาวะทิ้งตัวอยู่เลย
ผมควักโทรศัพท์ของผมออกมา แล้วมองดูว่าใครเป็นคนโทรฯมาหาผม จากนั้นผมก็กดรับสาย
"ว่าไงครับป๊า...."ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงเศร้า ผมคงจะไม่ได้กลับญี่ปุ่นวันนี้สินะ
' อ้าวลูกโตะทำไมเสียงจ่อยๆล่ะลูก 'Because of (เพราะว่า...)
"ผมตกเครื่องครับป๊า เที่ยวบินUZ110ของบริษัทเราน่ะครับป๊า"
' เอเที่ยวบินจากแคนนาดามาญี่ปุ่นน่ะหรอลูกโตะ '
ถ้าเกิดว่าเครื่องบินออกตอน 11.30 ของที่แคนนาดาล่ะก็ผมขอสัญญาต่อพระเจ้าเลยว่า ผมจะตัดผมยาวๆของผมแล้วมีภรรยาเป็นผู้ชายเลยเอ้า!!!
' เค้าออกตอน 11.30 นี่ลูกโตะ '
"ฮ้ะ?!?!"พระเจ้ารับฟังคำขอของผมด้วยอ้ะ!!!(ก็เล่นกล้าพูดว่าจะมีภริยาเป็นผู้ชายนี่จ้ะโตะ= =+//คัตสึ)
"ป๊าพูดจริงหรอครับป๊า??"
' โกหกลูกโตะแล้วป๊าได้โล่หรอลูก 'ยังจะมาประชดอีกนะครับป๊า
"งั้นแค่นี้นะครับป๊าเดี๋ยวผมโทรฯหาม๊าก่อนนะครับ"
หลังจากที่บอกลาป๊าแล้วผมก็รีบโทรฯหาม๊าโดยทันที
"ม๊าครับ..."
' ว่าไงจ๊ะลูกโตะ '
"ม๊าจะโกหกผมทำไม๊!!!ม๊ารู้มั้ยว่าผมเครียดขนาดไหนเรื่องจะไปไม่ทันเครื่องน่ะ?!? นี่ถ้าป๊าไม่โทรฯมาผมคงจะกลับไปนอนสิ้นหวังที่คอนโดแล้วนะเนี่ย!!!"
' แหมๆลูกโตะล่ะก็ระบายมาแบบจัดเต็มเลยนะเราน่ะ 'แน่นอนครับม๊า แต่จะว่าไปนะกลับญี่ปุ่นแล้วผมต้องไปตัดผมสินะ แต่...มีภรรยาเป็นผู้ชายเนี่ย...ขอผมคิดดูอีกทีก่อนนะ= =
และแล้วผมก็มาถึงสนามบิน ผมจ่ายเงินค่ารถแล้วเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปเช็คอินกระเป๋าที่เคาร์เตอร์ แล้วไปตรงแผนกตรวจหนังสือเดินทางเพื่อตรวจสมุดเดินทางของผม ตอนนี้ผมก็มาตรงที่รอขึ้นเครื่อง ผมนั่งรอเค้าเรียกขึ้นเครื่อง
"เฮ้อ~ เบื่อจุงเบย"ผมรำพึงออกมา ผมว่านะถ้าผมไปถึงที่ญี่ปุ่นอย่างแรกที่ผมจะทำคือไปกินราเม็ง แต่ว่าๆผมจะกินลงมั้ยเนี่ย= = ก็มันไม่ได้กินมา 5 ปีแล้วอ่ะ-*-
' เรียนผู้โดยสารเที่ยวบิน UZ110 ขอเชิญท่านมาขึ้นเครื่องได้เลยค่ะ '
โอ๊ะ!!! เค้าเรียกขึ้นเครื่องแล้วล่ะ ไปกันเถอะครับ ^ ^
จะว่าไปนา...ผมจำได้ว่าซากุระจังเค้าอยากเป็นแอร์ฮอสเตท(เขียนมั่ว) แต่ผมพูดจริงๆนะ ผมว่าผมไม่ได้ชอบ
ซากุระจังแล้วแฮะ 5 ปีผ่านมานี่รู้สึกเฉยๆแล้วอ่ะ
ไงก็ชั่งเหอะเจอกันที่ญี่ปุ่นนะคร้าบบบ~บบบ
ฟิ้ว~ เสียงเครื่อนบินๆมาจอดที่สนามบิน
เท่าที่จำได้นะ...ผมได้ยินเสียงเครื่องบินที่สนามบินมา 20 กว่ารอบแล้วนะ เมื่อไหร่พ่อของผมจะมารับสักที!!!! ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพ่ออีกครั้ง
'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ'
เอ่อคือพ่อครับ...ทำไมพ่อไม่รับโทรศัพท์ผมล่ะครับ!!! โทรไปสิบกว่ารอบแล้วยังไม่ยอมรับอีก!!! อย่าให้รู้นะว่าทำอะไรอยู่น่ะ!!!!!
Rrrrrr....ใครโทรมาอีกล่ะเนี่ย ฮ่วย!!! ผมมองโทรศัพท์ของผมอีกครั้งหนึ่ง และในที่สุด!!!
"โทรมาแล้วหรอครับป๋าหึๆ"ผมยิ้มแสยะ แล้วผมก็รวบรวมเสียงทั้งหมดที่มีจากนั้น...
ตึ้ด ผมกดรับโทรศัพท์ของผม
'ฮัลโหล~ลูกโตะสุดที่รักของพ่อ'ป๋าครับ...ยังจะมาแอ๊บเสียงอีกนะครับ- -+
"ไม่ต้องมาแอ๊บเสียงเลยป๋า!!! ป๋าก็รู้ว่าโตะมาถึงที่สนามบินตอนสิบโมงน่ะ แล้วทำไมป๋าไม่มารับโผ้มมม รู้มั้ยว่าผมยืนรอป๋ามาสองชั่วโมงแล้วนะ โทรไปก็ไม่ยอมรับมัวแต่ทำอะไรอยู้?!?!"ผมวีนแตก(เอ๊??)ใส่ป๊าทันทีที่รับโทรศัพท์
' เอาน่าๆป๊าเปิดสั่นไว้น่ะ แทนที่จะขึ้นมาหาป๊าข้างบนเนอะ ' เออเนอะ...พ่อเราเป็นเจ้าของสายการบิน ดังนั้นป๊าก็ต้องทำงานที่นี่ แหมๆทำไมเราถึงฉลาดจุงเบยอย่างนี้นะ = =
"ชั่งมันเถอะป๊า เดี๋ยวผมกลับเองละกันฮะ เจอกันครับ"ผมตัดสายทิ้งโดยไม่รอฟังป๊า เพราะผมรู้ว่าถ้าเกิดผมไม่ตัดสายทิ้งล่ะก็ป๊าคงจะพูดประณว่า
' ไหนๆก็ไหนๆแล้วมาที่ห้องทำงานของป๊าเถอะนะลูกโตะ มันอันตรายนะถ้าเกิดกลับบ้านเองน่ะ เดี๋ยวก็มีคนมาฉุดไปกลางทางหรอก พ่อเป็นห่วงนะ ' และป๊าก็จะดราม่าใส่ผม เฮ้อ~ เอาเหอะๆ
ผมเดินจ้ำๆออกมาที่หน้าทางเข้าสนามบิน จากนั้นก็โบกแท็กซี่กลับบ้าน
ตอนนี้ผมจะเล่าแบบรัดกุมแล้วกันนะ เพราะจะได้ประหยัดเวลา(มันคือความขี้เกียจของคัตสึในการแต่งเอง//คัตสึ โดนตบ)
ก็หลังจากมาถึงบ้านแล้วม๊าก็ถามเรื่องสารทุกข์สุกดิบของผมหลังจากเสร็จแล้วผมก็ไปเก็บของที่ห้องของผม ผมคิดถึงห้องนอนของผมมากเลยล่ะ ถึงจะไม่อยู่ถึง 5 ปีแต่มันก็ไม่ได้สกปรกขึ้นจากเดิมก่อนผมออกไปเลยล่ะ ม๊าคงจะให้คนมาทำความสะอาดบ่อยมั้ง จากนั้นก็มีคนรับใช้มาเรียกผมบอกว่า ม๊าเรียกไปกินข้าว
หลังจากกินข้าวมื้อใหญ่เสร็จ ผมก็อาบน้ำเข้านอนเลย ผมอยากไปโรงเรียนมากจนลืมคุยกับพี่อิทาจิเลยล่ะ พรุ่งนี้ผมคงจะโชคดีมากๆแน่เลยแฮะ ^ ^
End chapter 4
ความคิดเห็น