คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ILYMC : Intro น้อยๆ - -*
เอ่อ...รู้สึกว่าไอเราจะหายไปนานมากแฮะ- -
คือขอสารภาพความจริงนะคะ....
ไม่แน่ทั้งปีนี้จำนวนตอนอาจจะเพิ่มขึ้นแค่ 2 ตอน -*-
ก็เค้าเตรียมสอบเข้า ม.4 อ่ะ
เอาเถอะค่ะ Intro น้อยๆสักนิดละกัน
---------------------------------
แสงแดดยามสายสอดส่องลงมาระหว่างตึกมากมายทั้งชั้นเดียว,สองชั้น,สามชั้น จนถึงหก-เจ็ดชั้น ทุกตึกถูกตกแต่งอย่างหรูหราตามสไตร์ของชาติตะวันตกทั้งๆที่โรงเรียนแห่งนี้ถูกตั้งในแถบเอเชีย แสดงให้เห็นถึงฐานะของครอบครัวของนักเรียนที่เรียนที่นี่จะต้องรวยมากถึงมากๆ อืม...เท่าที่ผมเดินผ่านประมาณ 5-6 ตึก ซึ่งถือว่าเป็นประมาณ 30 กว่าเปอร์เซ็นต์ของจำนวนตึกทั้งหมด ผมว่าโรงเรียนใหม่ของผมเนี่ยก็ดูดีนะ...แต่ว่่า...เหอะๆ - - แต่ละตึก(แมร่ง)ดันมาตกแต่งซะเหมือนๆกันหมด!! และตึกก็มีหลายตึกเกิ๊นนนน!!! เออ!! แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าตึกไหนเป็นตึกไหนฟร่ะ!!! แล้วนี่ก็ยิ่งใกล้จะถึงเวลาปฐมนิเทศแล้วด้วย!! แผนที่ของโรงเรียนที่ให้มาก็ดันเป็นกระดาษว่่างๆโดยมีเขียนว่า ' น้ำมะนาว ' บนหัวกระดาษ ซะงั้น!! ต้องเอากระดาษแผ่นนี้ไปแช่น้ำมะนาวแล้วจะขึ้นแผนที่โรงเรียนรึไง!! (เกือบถูกจ่ะโตะ) และไม่ว่าจะลองเดินมั่วๆยังไงก็เจอแต่ทางตัน ซอกตึกเยอะชิบเป้งเลย เดินมาจนจะเป็นชั่วโมงจนจะต้องคลานแทนเดินแล้วเนี่ย!!!
"หือ...?"เมื่อผมมองไปทางขวา....ผมก็เจอ...
"ตึกสภานักเรียน"ผมอ่านตัวอักษรสีทองบนป้ายไม้เคลือบกรอบอย่่างดีของตึกสไตร์ตะวันตกชั้นเดียว จริงสิครับพวกตึกสภานักเรียนอะไรเนี่ยจะต้องมีแผนที่โรงเรียนแน่ๆ เหมือนกับที่โรงเรียนเก่าของผม
เมื่อตัดสินใจอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ผมจึงเดินขึ้นไปบนตก และแล้ว...ผมก็เจอบอร์ดไม้เครือบที่มีแผนที่บอกทางแล้วครับเหล่ารีดเดอร์!!! เท่าที่ผมดูตอนนี้ผมอยู่ใกล้ๆกับตึกเรียนรวมซึ่งเป็นสถานที่ปฐมนิเทศแล้วล่ะครับ ผมเชื่อว่าอีกไม่ถึง 10 นาทีผมก็สามารถไปที่ตึกเรียนรวมได้แล้ว อ่า...(มองนาฬิกาข้อมือ)ตอนนี้ก็อีก 20 นาทีจะสิบโมง ผมว่า...ผมนั่งพักก่อนดีกว่า ไม่งั้นผมอาจจะได้ไปเป็นลมกลางงานปฐมนิเทศแน่ๆเลย อายเขา -*-
"เหนื่อยชิบเลยแฮะ...โรงเรียนไรวะกว๊างกว้าง"ผมนั่งลงกับพื้นแล้วก็เอามือขยี้ๆหัวของตัวเอง จากนั้นผมก็เหลือบขึ้นไปมองดูบอร์ดไม้อีกอันที่ถูกติดไว้ข้างบอร์ดแผนที่ มันเป็นบอร์ดแสดงแผนผังหน้าที่ของฝ่ายสภานักเรียน
"ฮ้ะ?!?!"เมื่อผมมองดูข้างบนสุด ซึ่งเป็นรูปที่อยู่สูงสุดผมก็ได้ร้องอุทานออกมาแบบอึ้งๆ
มันเป็นรูปของผู้หญิงผิวขาว ผมยาวเป็นลอนๆนิดๆและดวงตาสีของท้องฟ้ายามรัตติกาล ยิ้มอยู่ในรูป ไม่จริงน่ะ...ไม่จริง!!!
"ยัยนางมารร้ายซาสึโกะเป็นประธานนักเรียน?!?!"
"อ่ะ!!!!!"อยู่ๆสัญชาตญาณของผมก็สั่งให้ผมรีบยันตัวลุกขึ้นแล้วรีบใส่เกียร์หมาวิ่งลงจากตึกสภานักเรียนหลังจากที่ได้พูดชื่อของยัยซาสึโกะออกไป ผมรู้สึกได้ถึงจักระอันตรายที่คุ้นๆอยู่ใกล้ๆและตอนนี้เจ้าของจักระนี้ก็วิ่งไล่ตามผมมาอย่างติดๆ ผมรู้สึกได้...ถึงแม้ผมจะยังไม่เห็นตัวคนก็ตาม เอ่อ...ให้ความรู้สึกเหมือนวิ่งหนีผีในโรงเรียนร้างเลยแฮะ = =
อ่อ...คือผมขอเล่าเกี่ยวกับยัยนี่สักหน่อยแล้วกันนะครับ ยัยนี่น่ะเป็นญาติโคตรของโคตรห่างของผม ตามจริงน่าจะเรียกได้ว่าไม่ใช่ญาติกันแล้วด้วยซ้ำ แต่ด้วยกรรมแต่ชาติปางก่อนของผมทำให้ผมได้มาเกิดในตระกูลที่เค้านับญาติกันตั้งแต่รุ่นคุณทวดๆๆๆๆๆๆๆๆไม่ให้ขาดเลย ทำให้ทางตระกูลเค้านับว่าผมกับยัยนั่นเป็นญาติกัน ตามจริงน่ะนะ....ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่ายัยนี่เรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ และก็มีญาติของผมอีกคนชื่อ ซากุระ
ผมล่ะไม่อยากๆๆๆๆเรียนที่นี่หรอกนะครับ แต่ด้วยการที่หม่าม๊าของผมคาดว่าผมจะไม่ยอมเรียน ทำให้หม่าม๊าไปยื่นใบสมัครไว้ก่อน และเมื่อผมถูกลิสต์รายชื่อว่าเป็นนักเรียนโรงเรียนนั้นแล้ว หม่าม๊าจึงค่อยมาบอกว่าผมจะต้องย้ายโรงเรียน ร้ายจริงๆแม่ใครกันนะ!!!
"อ้าวเฮ้ย!!!!"วิ่งๆไปผมก็เจอทางตันในซอกตึกอ่ะ!!!
แถมแสงอาทิตย์ก็ดันเป็นใจโดนเมฆบังอีก...ทำให้ในซอกตึกที่ผมอยู่เริ่มมืดลง...มืดลง.....เออ!!!! บรรยากาศก็ดันมาเป็นใจให้อีก
"ตึก..."
"อึก..."ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เม่ือได้ยินเสียงฝีเท้า
ทำให้ผมมองไปทางต้นทางเข้าซอกตึก เงาของบุคคลตัวน้อยๆ(น้อยกว่าผม)ซึ่งผมมั่นใจว่าเป็นเจ้าของของจักระอันตรายนั่นเดินเข้ามาเรื่อยๆ
"ตึก..."เพราะจักระอันตรายแผ่ซ่านในทุกซอกทุกมุมของซอกตึก เล่นเอาซะผมขนลุกซู่ไปหมด
"ตึก..."บุคคลปริศนาก็ยังคงเดินเข้ามาเรื่อยๆ
"ตึก..."เรื่อยๆ
"ตึก..."และเรื่อยๆ
โฮ...T^T ป่ะป๊าหม่าม๊าครับ...ผมคงจะไม่ได้เห็นหน้าป๊ากับม๊าอีกแล้ว ผมคงไม่รอดแน่ๆเลย!!! เรื่ิองการตายของผมคงจะได้กลายเป็นตำนานสยองขวัญของโรงเรียนแน่ๆเลย
"....."อยู่ๆเสียงฝีเท้าก็เงียบหายไป จักระอาฆาตทั้งหลายก็หายไปหมดเพราะผมไม่รู้สึกถึงมันแล้ว ไชโย!!! ><
แต่ดีใจได้อยู่ๆก็มีมือเล็กขนาดพอๆกับมือของผู้หญิงยื่นออกมาจากความมืดมาแตะที่ไหล่ของผม
' หมับ '
"กรี๊ดดดดดด!!!" < เอ่อนี่เสียงของผมเองครับ - - ถึงขั้นแต๋วแตกเลย
ผมรีบสะบัดตัวออกจากมือเล็กนั่น แต่ด้วยการที่ผมตกใจมากๆทำให้ผมเสียจังหวะล้มตึงก้นไปกระแทกกับพื้น ตายแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"นี่นายน่ะ...เป็นผู้ชายซะป่าว มากรี๊ดเนี่ยนะ แถมยังจะมาเรียกฉันว่านางมารอีก เตรียมตัวเตรียมใจตายรึยัง นาย..."
อยู่ก็มีเสียงหวานเล็กข้ึนจมูกแซมขึ้นมาจากความเงียบ
ดวงอาทิตย์ค่อยๆโผล่พ้นก้อนเมฆทำให้บริเวณซอกตึกที่ผมอยู่ค่อยๆสว่างขึ้น...สว่างขึ้น.....และสว่างขึ้น
เผยให้เห็นใบหน้าหวานขาวน่ารักและผมยาวที่ถูกรวบขึ้น เข้ากับหน้าตา ดวงตาสีรัตติกาลเป็นประกายบวกกับผมสีท้องฟ้ายามรัตติกาลิผิวขาวเนียนและร่างเล็กบางๆแต่แฝงไปด้วยความอันตราย โดยรวมแล้วจัดได้ว่าเป็นคนสวยมากเลยทีเดียว
"น่ะ....นาย..."แต่สำหรับผมน่ะนะ....
"ตาเซ๊อะเบ๊อะนารูโตะ!!!"
ยัยนี่โค-ตะ-ระเป็นนางมารร้ายเลยล่ะ
ให้ตายสิ...ทำไมแค่วันแรกก็มาเจอกันแล้วฟร่ะ!!ชีวิต!!!
ความคิดเห็น