ขอโทษนะ!ฉันไม่ใช่เจ้านายเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : ทรงจำเก่า

“พรุ่งนี้ฉันไปสอบ”

“รู้แล้ว”

“ที่บอกเนี่ยจะให้ไปส่ง  เข้าใจไว้ซะด้วย”

“รู้แล้วหน่า” ภัทรบอกปัดๆแล้วจัดการถูพื้นในห้องครัวต่อ

“เฮ้ย!!ระวัง”

“อร๊ายยยยยย!”

ตุบ! เจ็บชะมัด ก้นกบฉันจะแตกมั้ยเนี่ย ป่านนี้ตับ ไต ไส้ พุงฉันจะเป็นยังไง-*-

“ใครเอาไรมาวางไว้ฟ่ะ”

ฉันตะโกนโวยวายก่อนที่ภัทรจะเดินมาพยุงฉันไปนั่งโซฟา

“ก็พี่นั้นแหละ เอากล่องพวกนั้นมาวางไว้ จะทิ้งก็ไม่ทิ้งเก็บไว้ทำไมก็ไม่รู้”

เอาเนอะฉันเป็นคนเก็บกล่องพวกนั้นเอาไว้เองนี่น่า ฉันก้มลงมองกล่องพวกนั้นอย่างอนาถใจ - -

“นี่พี่กล่องพวกนั้นน่ะ ทิ้งไปเหอะเก็บไว้ก็รกเปล่า”

“ฉันไม่มีเวลาน่ะ “

“ไม่มีเวลาหรือไม่อยากจะทิ้งกันแน่”

“เรื่องของฉันเหอะหน่า เดี๋ยวฉันเอาไปทิ้งตอนนี้เลยดีมั้ย”

“ก็ดี ไปดิ”

ภัทรยกกล่องกระดาษสีน้ำตาลยื่นให้ฉันสองกล่อง

“เฮ้อ~~~”

ฉันเดินลงมาข้างล่างคอนโดเพื่อจะมาทิ้งกล่องความทรงจำบ้าๆนี่ แต่ใจก็ไม่อยากทิ้งหรอกนะก็ในนี้มีแต่ของแพงๆทั้งนั้น ลองเปิดดูดีกว่าว่าของยังอยู่ครบหรือเปล่า

ฉันเดินมานั่งที่ร้านCoffee shop ฉันเลือกนั่งที่ระเบียงด้านนอกร้านดูธรรมชาติแล้วก็เป็นส่วนตัวดี

ฉันทำการเปิดกล่องออก แค่เห็นของที่อยู่ในกล่องน้ำตาก็จะไหลแล้วToT ทำไมฉันอ่อนแออย่างงี้เนี่ย กรอบรูปที่มีรูปฉันกับผู้ชายคนหนึ่ง สวมเสื้อของคณะยืนกอดคออยู่ภาพหน้าของเราสองคนเลอะเทอะไปด้วยลิปสติกสีชมพู ฉันจำได้ไม่ลืมว่าวันนั้นเราเล่นเกมกันเป็นเกมของพี่ในคณะ พวกพี่ๆแอบถ่ายรูปเราสองคนไว้  เป็นวันแรกที่เราได้รู้จักกัน ฉันได้รู้ว่าเขาชื่อไตร ไตรเป็นผู้ชายที่ฉันสนิทที่สุดเป็นหนุ่มฮอตของคณะ ดูเหมือนเขาจะเก่งไปซะทุกด้าน ไม่แปลกที่เขาจะมีคนมาชอบเยอะแยะ รุ่นพี่ผู้หญิงแทบจะยกตัวให้เขาเลยก็ว่าได้ ไตรเป็นพวกที่ไม่ชอบผู้หญิงที่มาเสนอตัวให้ก่อนแต่เขาก็ไม่ได้ทำท่าทีรังเกียจ ฉันสนิทกับไตรตั้งแต่รับน้องแล้ว ไตรชอบมาอยู่กลุ่มฉันทั้งที่เขาก็มีกลุ่มเพื่อนผู้ชายของเขา ฉันคิดกับไตรเป็นเพื่อนมาโดยตลอดบางทีก็แอบคิดเกินไปบ้าง>< แต่เจินเพื่อนของฉันบอกว่าไตรเขาชอบฉัน ตอนนั้นฉันไม่เชื่อเจินหรอกคนอย่างไตรน่ะนะจะชอบผู้หญิงอย่างฉัน ทั้งซุ่มซ่าม ขี้งอน เอาแต่ใจ เพ้อเจ้อ ชอบคิดไปเอง สวยก็ไม่สวย ฉันไม่เหมาะกับเขาเลยซักนิด - - คล้ายเทพบุตรกับหญิงชนบท<<ประมาณนั้นเลย แต่ไตรก็ดันชอบฉันจริงๆเขาสารภาพรักกับฉันที่สวนสนุก -. - ฉันก็บ้าจี้ตอบตกลงเขาไปอย่างงั้นแหละ บ้าที่ซู้ดดดดด

ฉันไม่อยากจะบอกว่าฉันก็เคยคิดกับเขามากกว่าเพื่อน ฉันกับไตรคบกันเกือบปีแต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราต้องเลิกกัน

“ฉัตร เฮ้ ฉัตร”

เสียงพี่ปั่นเจ้าของร้านปลุกฉันให้ออกจากความคิดเหล่านั้น

“คะ...อะไรหรอคะ”

“ก็ชาที่สั่งน่ะมันจะจืดหมดแล้วนะ”

“อ่อ ที่แท้ก็กลัวรสของชาตัวเองจะเสียนี่เอง นึกว่าห่วงฉัตรซะอีก - - “

“ก็ห่วงเหมือนกันแหละหน่า^^”

“พี่ปั่น มีลูกน้องใหม่แล้วหรอเนี่ย”

ฉันหันไปเจอผู้ชายใส่ชุดยูนิฟร์อมของร้านพี่ปั่น

“ใช่แล้ว^^ หล่อมั้ยล่ะ”

“หล่อคะ><”

“งั้นต้องเรียกมาแนะนำตัวซักหน่อยแล้ว”

พี่ปั่นพูดจบก็กวักมือเรียกลูกน้องคนใหม่มา

“นี่ ฉัตรเป็นลูกค้าประจำร้านเรา”

“สวัสดีครับ :)”

“สวัสดีคะ><”

“…”

“...”

ตอนนี้เราตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดอะไรเลย พูดกันสักหน่อยก็ดีนะคะT T

“เอ่อ...ผมชื่อนาวินครับ”

แล้วก็เป็นเด็กของพี่ปั่นพูดทำลายความเงียบขึ้น

“พี่ลืมบอกฉันไปเลยว่า นาวินอายุน้อยกว่าฉัตรนะเขายังเรียนอยู่ปีสาม ปีเดียวกับภัทรน่ะ”

“แล้วนาวินเรียนอยู่ที่ไหนล่ะจ้ะ”

“ผมอยู่สแตมฟอร์ด”

“อ๊ะ! สแตมฟอร์ด O_O”

ฉันทวนคำพูดของนาวินอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจเป็นนักศึกษาโรงเรียนนานาชาติชื่อดังแล้วทำไมต้องมารับจ้างเป็นพนักงานร้านกาแฟด้วยนะ ไม่เข้าใจ-*-

“ฮ่าๆๆๆ”

“อะไรอ่าพี่ปั่น”

“ก็พี่ว่าฉัตรคงคิดว่าทำไมถึงมาเป็นพนักงานใช่มั้ยล้า”

“ ( _  _ )”

“คือ...ผมอยากจะลองหาเงินเองน่ะครับ”

“(  -  - )( -  - )”

“อะไรพี่ทำไมมองผมอย่างงั้น ผมพูดความจริงนี่นะ”

“อย่าไปสนใจขพี่ปั่นเลยนาวินเขาก็เป็นของเขาแบบนั้นแหละ อย่าใส่ใจ”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปดูลูกค้าก่อนนะ คุยกันไปก่อน”

พอพี่ปั่นพูดจบก็เดินจากไป เฮ้ย! แล้วจะให้ฉันคุยอะไรกับนาวินละเนี่ย-*-

“เอ่อ...นั่งสิ”

แต่พี่เป็นลูกค้านะครับ”

“เอาน่า ฉันไม่ถือเรื่องพวกนั้นหรอก อีกอย่างนาวินก็เป็นรุ่นน้องของฉันด้วย”

“พี่จบจากสแตมฟอร์ดหรอ O_O”

“ทำไมหน้าฉันมันไม่น่าเรียนที่นั้นหรือไง”

“เปล่านะ ผมแค่ตกใจเฉยๆ แล้วพี่เรียนคณะอะไร”

“อืม...เรียนบริหารธุรกิจ”

“อ่อ แล้วพี่ทำงานอะไร”

“ก็ยังไม่ได้ทำน่ะ พรุ่งนี้จะไปสอบสัมภาษณ์”

“อ่อ คงยากน่าดูสิเนอะ”

“แล้วนายเรียนคณะอะไรล่ะ”

“วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี”

“นายเรียนคณะเดียวกับน้องชายฉันเลย”

“แล้วน้องชายพี่ชื่ออะไร”