[Fic SNSD,SJ] The Maknae Love Story ,, วุ่นรักน้องเล็ก !!!!

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : Donghae & Kyuhyun Part

CHAPTER 9 : DONGHAE PART

 

“ตึง”

ผมได้ยินเสียงอะไรสักอย่างข้างนอกห้องนั่งเล่นนั่น ตอนนี้มีแต่ผม ซีวอน กับเจ้ากี้เท่านั้นที่อยู่หอ คนอื่นๆยังไม่กลับจากตารางงานกันมาเลย

เมื่อกี้ผมเห็นซีวอนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง คงจะเป็นยุนอาคนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้คุณชายซิกแพ็คของเรายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวได้ และก็เป็นยุนอาอีกนั่นแหละที่เคยทำให้คุณชายของเราโมโหอาละวาดหอแตก เพียงเพราะอารมณ์หึง

ส่วนเจ้ากี้เวลานี้น่าจะกำลังเล่นเกมคอมพิวเตอร์ เข้าไปอยู่ในมิติที่4ตัดขาดจากโลกภายนอกแน่นอน

งั้น เสียงนั่นมันอะไร !?

 

ผมแง้มประตูห้องออกมาดู เห็นเงาตะคุ่มๆอยู่หน้าประตูหอของเรา

เสียงที่ผมได้ยินคงมีสาเหตุมาจาก ราวแขวนเสื้อที่กำลังนอนแอ้งแม้งกระจัดกระจายอยู่ตรงนั้นก็ได้

พอเพ่งมองดีๆ ผมก็รู้ทันทีว่าเจ้าของผมหยิกๆในอัลบั้มนี้จะเป็นใครไปได้นอกจาก มักเน่ของเรา

แล้วเจ้ากี้มันจะออกไปไหนตอนเวลานี้กันนะ ?

 

ไม่รู้ทำไม แต่ผมก็คว้าเสื้อโค้ตที่อยู่ใกล้มือที่สุด วิ่งตามน้องเล็กออกไปเงียบๆ

บางทีอาจเป็นเพราะผมมีสัญชาตญาณยอดนักสืบอยู่ในตัวก็ได้

จู่ๆผมก็มีลางสังหรณ์ว่าควรตามเจ้ากี้ไป

 

คยูฮยอนเดินดุ่มๆออกจากหอ หมอนั่นก้มหน้าก้มตาเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต

เจ้าโง่เอ๊ยยย ออกจากหอก็ไม่พกหมวกกับแว่นดำซะอีก ไม่ได้เรื่องเลย

อ้าววว ผมก็ลืมหยิบหมวกออกมาเหมือนกันนี่นา มีแต่แว่นกันแดดที่ติดอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ตตัวนี้

ดีที่เสื้อโค้ตที่ผมหยิบออกมาเป็นของชินดง ตัวเลยค่อนข้างใหญ่ ผมเลยสามารถยกปกเสื้อขึ้นมาบังหน้าตัวเองได้

 

ผมตามคยูไปจนถึงร้านคาเฟ่ใกล้ๆหอพัก หมอนั่นเดินเข้าร้านคาเฟ่ไปแล้ว

ผมกำลังจะส่งเสียงเรียกมัน แต่สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงผมบลอนด์ที่กำลังนั่งเขี่ยเค้กในจานเล่น ถึงจะมีแว่นดำอำพรางสายตา แต่ผมมั่นใจแน่นอนว่าผมรู้จักคนๆนั้นดี

เฮ้ออ เป็นเธออีกแล้วเหรอเจสสิก้า !

 

ผมยืนมองทั้งคู่อยู่ภายนอกร้าน ดีที่ร้านนี้มีกำแพงกว่าครึ่งเป็นกระจกใส ทำให้ผมแอบสังเกตคนทั้งสองได้

คยูฮยอนพูดคุยอะไรกับเจสสิก้า ผมไม่อาจเห็น เพราะหมอนั่นนั่งหันหลังให้กับผม แต่ผมเห็นรอยยิ้มของเจสสิก้า รอยยิ้มที่ละลายใจใครหลายๆคน ....

แน่นอน รวมถึงผมด้วย ...

 

ผมต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อเจ้ากี้ เพื่อน้องซอ ….. และบางที อาจจะเพื่อผมเอง

ผมควักมือถือขึ้นมา ลนลานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ผมส่งข้อความไปหาคยูฮยอนว่า พี่ทึกเรียกกลับหอพักด่วน แม้จะเป็นข้อความที่ดูโง่ๆ และเป็นเรื่องโกหกที่แตกได้ง่ายๆ แต่ผมก็ไม่สนใจ ถึงเวลานั้นค่อยลื่นไหลไปแล้วกัน

 

ผมเห็นคยูฮยอนก้มลงอ่านข้อความในมือถือ หมอนั่นคุยอะไรกับเจสอีกนิดหน่อยก่อนจะลุกจากโต๊ะไปจ่ายเงิน

ผมอาจจะรีบร้อนไปหน่อย แค่เห็นคยูฮยอนกำลังจะเปิดประตูออกมานอกร้านผมก็ผลักสวนไปทันที

หวังว่าหมอนั่นจะไม่ทันสังเกตเห็นผมหรอกนะ

 

ผมเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะของเจสสิก้า เธอกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของลงกระเป๋าสะพายเตรียมจะลุก

เสียงลากเก้าอี้ของผมทำให้เธอเงยหน้ามามอง ผมทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเธอในที่สุด

 

 

“พี่ดงเฮ !!” เจสดูตกใจมากเมื่อเห็นว่าใครคือผู้ชายแปลกหน้าที่มานั่งกับเธอ

“ว่าไง เจส” ผมส่งยิ้มกวนประสาทใส่เธอ

“พี่มานี่ได้ยังไง บอกฉันมาสิว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญ” เจสสิก้าถามผมด้วยสีหน้านิ่งเฉย แววตาสั่นไหวเมื่อกี้หายไปแล้ว สมกับเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งจริงๆ

“แล้วเธอมาที่นี่กับคยูฮยอนได้ยังไง บอกพี่มาสิว่านี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญ” ผมย้อนเธอ

“ถ้าฉันจะมากินข้าวกับคยูฮยอนแล้วมันเรื่องอะไรของพี่หล่ะ” น้ำเสียงห้วนสั้นของเธอเริ่มบ่งบอกอาการหงุดหงิด ผมกะแล้วเชียว

 “เกี่ยวสิ เพราะเธอกำลังปั่นหัวน้องพี่"

“แล้วมันต่างอะไรกับที่พี่ทำหล่ะดงเฮ”

“เจส ... เราจะพูดกันดีๆสักครั้งไม่ได้เหรอ” ผมเสียงอ่อนลงเมื่อสังเกตเห็นประกายใสๆในตาของเธอ

“ไม่ พี่ไม่มีสิทธิมาสั่งเจส ถ้าเจสจะเหงา เจสจะไปกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่”

“งั้นพี่ขอร้อง ....”

 

“....ถ้าเจสเหงา นึกถึงพี่เป็นคนแรกได้มั้ย ?”

 

 

KYUHYUN PART

 

โอเค ผมเริ่มจะงงแล้วหล่ะ ตกลงพี่อีทึกอยู่ไหน ผมรีบกลับมาที่หอ แต่ก็พบว่าทั้งหอมีแค่พี่ซีวอนนอนยิ้มอยู่คนเดียว พี่ดงเฮคนส่งเมสเสจก็หายตัว ไหนหล่ะประชุมด่วน นี่มันอะไรกันเนี่ย

 

ผมเดินผ่านพี่ซีวอนที่กำลังนอนคุยโทรศัพท์

ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะ แต่เสียงมันลอยเข้าหูมาเอง แหะๆๆ

“แล้วทำไมกวางน้อยไม่ไปส่งน้องซอกับแทกับฟานี่หล่ะ”

“….”

“หรอ ดีใจจังที่กวางน้อยรอดูพี่เล่นละคร ฮิๆๆ”

“สคริปรายการหรอ … อืม สกินชิพก็เป็นเรื่องธรรมดาแหละเนอะ … แต่กวางน้อยห้ามไปทำกับใครอีกนะ รู้มั้ย”

 

เสียงออดอ้อนงุ้งงิ้งๆของพี่ซีวอนทำผมขนลุกซู่เลย

แต่สิ เมื่อกี้เฮียเค้าว่าอะไรนะ ‘สกินชิพ’หรอ !!!

 

โอย ประชุมบ้าอะไรช่างหัวมันแล้ว !! ไม่ได้แล้วๆ

ผมรีบคว้าหมวกกับแว่นใกล้มือแล้วเรียกแท็กซี่ไปตึก  MBC ทันที

 

ผมไปทันได้เห็นซอฮยอนของผมกำลังห่มผ้าให้กับนายยงฮวานั่น

ทำไมเธอถึงเลือกหมอนั่นนะ ต่อให้เป็นสคริปก็เถอะ อย่ายิ้มแบบนั้นจะได้มั้ย

ยิ้มไร้เดียงสาของเธอ โอยยย ถ้าหมอนั่นเป็นคนเจ้าเล่ห์หล่ะ ถ้าหมอนั่นแต๊ะอั๋งเธอหล่ะ …..

ตอนนี้ทั้งคู่เดินออกไปขึ้นรถที่ทางรายการจัดไว้ให้แล้ว ผมคงตามไปไม่ได้ ผมจะทำยังไงดีๆ

 

แปะ !

ผมสะดุ้งสุดตัว มีใครบางคนแตะไหล่ผม ผมหันไปมองก็พบกับพี่ชายของผม….

“พี่ชินดง ตกใจหมดเลย”

“นายมาทำอะไรที่นี่หน่ะคยูฮยอน คงไม่ได้มารอพี่จัดรายการแน่ๆ”

“ผม …เอ้อ.... บังเอิญผ่านมาหน่ะ”

“อ๋อ แล้วก็บังเอิญมานั่งใส่แว่นดำรอน้องซอกับสามีสินะ ฮ่าๆๆๆ” พี่ชินดงยกยิ้มหัวเราะเสียงดัง

“ป๊าวววว ผมจะมาดูน้องกับตานั่นทำไม” ผมชักรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้วสิ

“แล้วแต่นายละกัน แต่ฉันจะบอกว่ากลับไปได้แล้ว มานั่งหึงนี่ก็ไม่มีประโยชน์ นายเป็นคนผิดเองที่ไม่ทำสิ่งที่สมควรทำ”

“หึงอะไร ใครหึง แล้วพี่หมายถึงอะไร สิ่งที่สมควรทำ?” คำตอบติดจะห้วนสั้นตามอารมณ์ของผม

“ถามใจตัวเองเถอะ ฉันต้องไปจัดรายการต่อแล้ว ไปล่ะ” พี่ชินดงตัดบท เอาสคริปที่ถือมาตีหัวผม แล้วเดินขึ้นลิฟต์ไป

 

‘มันเจ็บนะ ตีมาได้..’ ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ

....สิ่งที่สมควรทำ....จะให้ผมคัดค้านน้องกับรายการนั่นหรอ ได้ซะที่ไหนเล่า

หรือจะให้ผมไปเสนอเล่นรายการซะเอง … บ้าไปแล้ว

หรือตอนซอถาม ผมควรจะบอกน้องซอว่าอย่ารับงานนี้เลย …. เฮ้อ เอาเถอะ มาคิดตอนนี้ก็ช้าไปแล้ว

แล้วหึงอะไรกันเล่า … ผมแค่หวงเท่านั้นแหละ น้องสาวผม หวงนิดหน่อยก็เป็นเรื่องธรรมดา ... ใช่มั้ย?

 

ผมยังไม่อยากกลับหอ เลยนั่งจมอยู่บนโซฟาที่ล๊อบบี้นั่น

คิดอะไรคนเดียว จนเผลอหลับไป

 

จนกระทั่ง....

 

“พี่คยูฮยอน พี่คยูฮยอน...” ใครมาปลุกผมหล่ะเนี่ย

ผมค่อยๆลืมตาช้าๆ … ตาฝาดแน่นอน ไม่มีทางที่ซอจะมายืนอยู่ตรงหน้าผมอยู่แล้ว เธอไปกับสามีแล้วนี่

“พี่คยูฮยอนมานอนทำอะไรที่นี่คะ?” เป็นซอฮยอนจริงๆ เธอถามผมด้วยสีหน้างงงวยแต่น่ารัก

“รอซอ...” ผมกำลังเบลอ เลยเผลอตอบออกไป

“อะไรนะคะ”

“พี่หมายถึง เอ่อ มารอ...รอเพื่อนหน่ะ...” ผมอดที่จะติดอ่างไม่ได้ ก็ไม่ได้คิดมาก่อนนี่ว่าน้องจะมาเจอเข้า

“เพื่อนพี่คงจะเบี้ยวแล้วมั้ง ดึกป่านนี้แล้ว มานอนตรงนี้ระวังคอจะเคล็ด ไม่สบายเอานะคะ”

“อื้ม เดี๋ยวพี่จะกลับแล้วหล่ะ ซฮเสร็จแล้วใช่มั้ย? เดี๋ยวกลับด้วยกันเลย พี่ไปส่งเอง”

“ยังเลยค่ะ พี่คยูกลับไปก่อนเถอะ นี่ช่วงพัก พี่ยงฮวาเองก็รอซออยู่....” ผมมองตามซอฮยอนที่เหลือบตาไปมองยงฮวาที่กำลังเดินถือกาแฟไว้สองแก้ว ชิ! แก้วนึงคงจะเอามาเผื่อซอฮยอนแน่ๆ..

…..

“งั้นพี่ไปแล้ว ตามสบาย” ผมรู้ดีว่าน้ำเสียงอาจจะห้วนสั้นไหน่อย แต่ผมข่มอารมณ์หงุดหงิดไม่ได้จริงๆ เลยได้แต่หันหลังแล้วรีบกลับออกไปให้เร็วที่สุด

 

 ‘คยูฮยอนอย่าหวงน้องขนาดนั้นสิ ใจเย็นๆ นายอย่าพาลๆ’ ผมเริ่มข่มอารมณ์ บอกตัวเอง

แต่ทำไม ทำไมหมอนั่นถึงได้เข้ามาใกล้ชิดซฮฮยอนของผม  ผมมองเห็นสายตาของหมอนั่นตอนเดินเข้ามา

สายตานั่น … ไม่ต่างจากผมเวลามองซอฮยอนเลย…..

อ๊ากกกกกกก นายยงฮวาอย่ามาแตะต้องน้องซอของผมเด็ดขาดดดดด.... !!!!


..............................................
Writer talk : ก่อนอื่นต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนจริงๆนะคะ
ไรเตอร์ไม่มีเวลามาอัพเรื่องนี้เลย เพราะว่าเรียนหนักมาก จนปิดเทอมนี่ถึงได้ฤกษ์มาต่อซะที
เข้ามาอ่านคอมเม้นแล้วก็รุ้สึกดีใจ มีคนติดตามอ่านอยู่เยอะเหมือนกัน
ทำให้ไรเตอร์ชักจะสำนึกผิด แหะๆๆ... ยังไงก็อ่านกันสบายๆ อย่าคาดหวังกับความเร็วในการอัพต่อจากนี้ไปเลยนะคะ
เพราะพล็อตเรื่องไม่ได้แต่งไว้ล่วงหน้า แหะๆๆ
ภาษาในการแต่งอาจจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะคะ พยายามจะเขียนให้มันเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ติงต๊องมากไปจะไม่ดี
ถ้ายังไงฝากติชมด้วยนะคะ

เพิ่มเติมเล็กน้อย ไรเตอร์ไม่ไหวจะเคลียร์กับดูเอทคยูซอแล้วค่ะพี่น้อง !!
ว๊ากๆๆ ยิ่งได้เห็นเบื้องหลัง ดูสนิทกันขนาดนั้น อะฮิอะฮิอะฮิ :D

ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ค่ะ -/l\-"