[Fic SNSD,SJ] The Maknae Love Story ,, วุ่นรักน้องเล็ก !!!!

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : Kyuhyun & Seohyun part

Chapter 7-1 : Kyuhyun Part

เพลง Tell me your wish กำลังเล่นอยู่ตอนนี้ สปอตไลต์บนเวทีส่องกราดไปยังสาวๆโซนยอชิแด

พวกเธอทุกคนดูเจิดจ้า และมีชีวิตชีวา สร้างความสุขให้กับผู้ชมทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั้ง….ผมเอง

 

ผมจ้องมองหญิงสาวร่างบางผมสีบรอนด์ที่กำลังเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลง

อา …. วันนี้สิก้าติดดาวไว้ใต้ตาซ้ายอีกแล้ว

ดาวสีเงินเล็กๆสองดวงดูเข้ากับดวงหน้าของเธอได้ดีอย่างน่าประหลาด

ท่วงทำนองที่ถูกขับร้องโดยเสียงเล็กๆของเธอ กำลังกล่อมให้ผมเคลิบเคลิ้ม

 

ทันใดนั้น จังหวะเพลงเริ่มเร็วขึ้น

มีหญิงสาวสองคนขยับมาแทนที่เจสสิก้า คนนึงคือยุนอา

ส่วนอีกคน …. ซอฮยอน

ผมสีเข้มของซอฮยอนสะบัดไปตามจังหวะเพลง

ร่างสูงสง่าของเธอกำลังเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว

รอยยิ้มที่เธอส่งมาให้ผู้ชมนั้น ให้ความรู้สึกน่าทะนุถนอมอย่างมาก

 

ผมเฝ้ามองหญิงสาวสองคนที่กำลังทำให้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ

คนนึงคือดวงดาวที่ผมเฝ้ามองมาตลอด

ส่วนอีกคนเป็นเหมือนพระจันทร์ที่ให้ความหวังและความอบอุ่นแก่ผม

 

…. พระเจ้า ผมควรทำอย่างไรดี ….

 

หลังการแสดงจบ ผมเดินไปที่หลังเวทีอีกครั้งหนึ่ง

ผมตัดสินใจยืนรออยู่หน้าห้องพักของโซนยอชิแด (ที่ระบบไฟกลับมาดีแล้ว)

หลังจากพวกเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็คงจะทยอยออกมากัน

ผมจะได้แสดงความยินดีที่วันนี้พวกเธอชนะรางวัลประจำสัปดาห์อีกครั้งหนึ่ง

 

แปะ มีมือคู่หนึ่งเอื้อมมาปิดตาผมจากทางด้านหลัง

“ฮิฮิฮิ ”

“ซอฮยอน เดี๋ยวนี้เธอกล้าเล่นแบบนี้กับรุ่นพี่เรอะ !?” ผมแกล้งว่าเธอ

ผมจับข้อมือเล็กๆบอบบางคู่นั้นให้ปล่อย แล้วหันตัวเองมาเพื่อเผชิญหน้ากับ …. เจสสิก้า

“สิก้า….”

“ใช่ สิก้าเอง ” สิก้าตอบผมด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

“เอ่อ คยูนึกว่าเป็นซอหน่ะ ”

“นั่นสินะ คยูคงมารอซอมากกว่า”

“ไม่ใช่นะ คยูมารอแสดงความยินดีต่างหาก”

“หรอคะ งั้น !@$...%+_@.....#$” ผมไม่ได้ยินเสียงสิก้าพูดเลย

รู้สึกว่าตอนนี้พี่ๆสตาฟทั้งหลายกำลังเช็คระบบเสียงครั้งสุดท้าย ก่อนจะเก็บข้าวของ

“สิก้าว่าอะไรนะ” ผมต้องตะเบ็งเสียงเพิ่มเล็กน้อย พลางทำมือป้องหูให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้ยินเลย

เจสสิก้าฉวยท่อนแขนของผมลากเข้ามาใกล้เธอ เธอยื่นหน้าเข้ามาแทบจะติดกับผม

“สิก้าจะบอกว่าสิก้าดีใจมากค่ะ ที่คยูมาดู” เสียงกระซิบดังขึ้น พร้อมกับที่ลมหายใจร้อนๆของเธอรดใบหูของผม

ผมรู้สึกวูบวาบแปลกๆ เป็นความรู้สึกดีคล้ายความรู้สึกลิงโลดและเขินอายผสมปนเปกัน

 

ปึง!!

ผมหันไปมอง ประตูของห้องพักเพิ่งจะเปิดออก ซอฮยอนกับยุนอาเดินออกมาพร้อมๆกัน

ทั้งคู่มองมาทางผมกับสิก้า ผมสบตากับซอฮยอน

สายตาของเธอดูเรียบเฉยเหมือนก่อนที่ผมจะสนิทกับเธอ

เรียบซะจน …. อ่านไม่ออก

“พี่คยูฮยอนมาทำอะไรที่นี่คะ” ยุนอาเอ่ยถาม

ผมไม่รู้ว่าตัวเองตอบอะไรไป ความรู้สึกวูบวาบเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว

สายตาที่ซอฮยอนจ้องมาทำให้หัวสมองของผมว่างเปล่า

 

ผมบอกลาโซนยอชิแดทุกคน

ผมยิ้มให้ซอฮยอน

ซอฮยอนจ้องมองผม เธอยิ้มให้ผมเหมือนปกติ

 

ตอนนี้ความรู้สึกของผมบอกแค่ว่า ผมไม่อยากให้เธอเห็นตอนผมอยู่กับสิก้าเลย

เจสสิก้าอาจทำให้ผมหวั่นไหว แต่ในขณะเดียวกันซอฮยอนก็ทำให้ความหวั่นไหวนั้นหายไป

บางที…ผมอาจจะแคร์เธอมากกว่าที่ตัวเองคิดก็ได้

 

Chapter 7-2 : Seohyun Part

วันนี้ฉันและพี่ๆในวงได้มาออกรายการวิทยุที่พี่อีทึกเป็นดีเจอยู่

พวกเราต้องตอบคำถามส่วนตัวมากมาย และแน่นอนว่าหนึ่งในคำถามนั้นก็คือ

“ผู้ชายในสเปคของพวกเธอคือใคร ?”

พี่ๆทุกคนกริ๊วกร๊าวกับคำถามแบบนี้ ทุกคนดูตื่นเต้นกับคำตอบของสมาชิกแต่ละคน

ฉันตอบไปเหมือนทุกรายการ ว่าคือ จอห์นนี่ เดปป์

และเสริมเพิ่มว่าฉันยังไม่ได้คิดเรื่องจะมีแฟนตอนนี้เลย

พี่อีทึกมีสีหน้าผิดหวังเมื่อฟังคำตอบของฉัน

ในขณะที่พี่ยุนอาทำปากแบะๆ เป็นคำว่า คยูฮยอน แบบไมมีเสียง

‘เอาอีกแล้วนะพี่ยุน อยากให้ซอแฉกลางรายการวิทยุหรอคะ = =’

 

หลังจากจบรายการวิทยุ ฉันเดินมาขึ้นรถตู้กับพี่ฮโยยอน

คอยดูนะ ฉันจะไม่นั่งข้างพี่ยุนหรอก ชิชิ ซอของอนซักหน่อยเหอะ!!

 

ฉันเหลือบมองผ่านๆ ตอนนี้เหลือแต่ที่นั่งข้างพี่เจสสิก้าที่เบาะหน้ากับพี่ยูริที่เบาะหลัง

ฉันไม่ชอบนั่งเบาะหลัง เพราะมักจะทำให้มึนหัวบ่อยๆ

แต่วันนี้ขาของฉันกลับเดินผ่านพี่เจสเข้าไป และหย่อนตัวลงนั่งข้างพี่ยูริ

อืม … ทำไมขาของฉันมันไวกว่าความคิดหล่ะเนี่ย….

 

พวกเราทุกคนกลับมาที่ห้องซ้อมที่ตึก SM อีกครั้งหนึ่ง

ตอนเดินผ่านห้องซ้อมของพี่ๆวงซุปเปอร์จูเนียร์ ฉันเห็นพี่คยูฮยอนกำลังซ้อมเต้นอยู่

ฉันคิดว่าพี่เขาเต้นดีขึ้นนะ …. รึเปล่า

โอ๊ะ .. แป๊บเดียวสะดุดหน้าคว่ำซะแล้ว

 

หลังจากพวกเราซ้อมกันเสร็จ บรรดาพี่ๆก็แยกย้ายกันไปกินข้าว บ้างก็กลับหอ

แต่ฉันต้องเข้าไปคุยเรื่องตารางงานกับพี่ผู้จัดการต่อ

เราต้องนั่งจัดตารางงานกันนานหน่อย เพราะฉันต้องไปเรียนที่มหาลัยด้วย

กว่าจะคุยกันเสร็จ รู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดซะแล้ว

พี่ผู้จัดการบอกว่าจะไปส่งฉัน เราเดินผ่านห้องซ้อมของพี่ๆเอสเจอีกแล้ว

เอ๊ะ … พี่คยูฮยอนยังเต้นอยู่อีกหรอเนี่ย !?

 

“เมเนเจอร์โอปป้าคะ กลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวซอขอตัวแวะไปที่อื่นก่อน” ฉันบอกพี่ผู้จัดการ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้องซ้อม ที่ตอนนี้เหลือแค่พี่คยูฮยอนกับพี่ฮยอกแจเท่านั้น

 

“พี่ฮยอกแจคะ พี่ไม่ได้ไปกินข้าวกับพี่ฮโยหรอคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ ก็ไหนพี่ฮโยบอกว่าวันนี้พี่ฮยอกจะพาไปกินข้าวตอนทุ่มนึงนี่นา เห็นแต่งตัวรอซะเต็มที่เลย

“ อืม พี่นัดไว้ตอนทุ่มนึ ….. อะจ๊ากกก ทุ่มครึ่งแล้วนี่หว่า !!” พี่ฮยอกกรีดร้อง(?)เมื่อมองนาฬิกา

“เฮ้ย ไอ้กี้ ชั้นไปละ ไว้ซ้อมต่อพรุ่งนี้นะ สายแล้วๆ ซวยแล้วๆ”

 

ฉันหันไปมองพี่คยูฮยอน พี่เขาหอบน้อยๆ เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ ผมยาวๆที่เคยฟูตอนนี้กลับลีบลงอย่างเห็นได้ชัด

“ทำไมวันนี้พี่ซ้อมหนักจังคะ”

“เดี๋ยวจะมีแดนซ์แบทเทิ้ลหน่ะ เหลือพี่คนเดียวที่ยังเต้นไม่ได้”

ฉันยื่นขวดน้ำที่พกมาให้พี่คยูฮยอน ซึ่งรับไปดื่มอย่างกระหาย

ฉันตั้งใจจะส่งผ้าเช็ดหน้าให้พี่คยู แต่ เอ๊ะ…มือพี่เขาไม่ว่างนี่นา

“เหงื่อออกมากอย่างนี้ระวังจะเป็นหวัดนะคะ” ฉันซับหน้าให้พี่คยูเบาๆ

“เอ่อ … วันนี้แอร์มันเสียหน่ะ” พี่คยูพูด หน้าพี่เค้าดูแดงๆแฮะ สงสัยจะร้อนมากแน่ๆเลย

“ผมก็เปียกหมดแล้ว น่าจะมัดไว้นะคะ”

“พี่มัดไม่เป็นอ่ะ สู้พี่อีทึกไม่ได้หรอก ฮ่าๆ” พี่คยูหัวเรอะเก้อๆ

ฉันแกะหนังยางจากผมตัวเองออก เอามืออ้อมไปจับผมพี่คยูเบาๆ

ผมพี่เขานุ่มมากเลยหล่ะ ฉันรวบเป็นหางม้าขนาดจิ๋วก่อนจะมัดอย่างเบามือ

“งั้นตั้งแต่นี้ พี่ต้องเรียกซอมามัดให้แล้วสิ” พี่คยูพูดเสียงเบา พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน

 

พี่คยูคงตกใจที่หน้าเราอยู่ใกล้กันมาก เขาผงะออกไปเล็กน้อย

สงสัยคงจะร้อนมากจริงๆ เพราะหน้าพี่เขาแดงแป๊ดเลย

ฉันหันไปมองกระจกห้องซ้อม เพื่อชื่นชมผมงาน(มัดผม)ของตัวเอง

เอ๊ะ …. ทำไมฉันหน้าแดงด้วยหล่ะเนี่ย …. ห้องแอร์เสียนี่ร้อนกว่าที่คิดแฮะ ….

 

ว่าแต่ …. ตอนนี้ใครดูแลใครกันแน่หล่ะเนี่ย

--------------------------------------------------
Writer talk : ไม่มีอะไรจะพูดอีก ....
ไรเตอร์รักในหลวง
หวังว่าประเทศของเราจะกลับมาสงบสุขอีกครั้งหนึ่งค่ะ

ขอบคุนผุ้อ่านทุกคนค่ะ