คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 6 :$
หลังจากที่สต๊อปย้ายข้าวของมานอนเฝ้าสมายด์แล้ว ก็คอยดูแลเอาใจใส่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จนอาการของสมายด์เริ่มหายดีแล้ว ขาก็เริ่มจะกลับมาเดินได้อีกครั้ง แต่ติดที่ว่าสมายด์ไม่เคยพูดอะไรกับคนดูแลเลยสักแอะ นี่มันจะ 3 เดือนแล้วนะโว้ยย!
“อย่างนั้นแหละ ค่อยๆ นะจับราวไว้แน่นๆ”
เสียงสต๊อปคอยสั่งสมายด์เพื่อที่จะทำกายภาพบำบัด ผลเป็นที่พอใจกับสต๊อปเป็นอย่างมากเมื่อสมายด์เริ่มเดินได้เองโดยไม่ต้องพยุง
~จะกอดเธอไปจนเช้า แสงดาวกระทบที่ข้างฉัน ให้ไออุ่นกายเราผูกกัน ฉันนั้นรักเธอเหลือเกิน~ (เพลงทราย ของวัชราวลี เพราะเว่อร์! #นอกเรื่อง -__-)
“ฮัลโหล ไงตูมตามมีไรเปล่า?”
(วันนี้เจ๊กวางรับปริญญาอ่ะ จะชวนแกไปฉลองกันหน่อย ไปปะๆ)
สต๊อปหันไปมองสมายด์ที่พยายามเดิน ด้านข้างก็มีพยาบาลนั่งเฝ้าด้วย
“อ่าๆ ได้ตอนนี้เลยหรอ?”
(เอออออออดิ)
“โอเคๆ”
สต๊อปหันไปบอกสมายด์เกี่ยวกับงานในวันนี้ พลางหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ให้สมายด์ แล้วเดินไปยังที่จอดรถแล้วขับออกไป เมื่อรถผ่านไปจนลับสายตาแล้ว สมายด์ก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินไปยังเซเว่นในโรงพยาบาลสมายด์อย่างปกติ คล่องแคล่ว จริงๆ แล้วเธอเดินเป็นปกติได้ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้วนี่เอง (ร้ายนะเนี้ย) ร่างบางพาตัวเองมาเลือกซื้อขนมพลางเลือกจนหลังของสมายด์ไปชนกับหลังกว้างของใครบางคน
“อุ้ย ขอโทษค่ะ อ้าว! พี่แกง”
“เฮ้ยยย สมายด์”
‘แกงส้ม’ เพื่อนสุดซี้ในวัยเด็กของสมายด์ ที่เติบโตมาพร้อมกันในหมู่บ้านเล็กๆ ด้วยวัยที่ไล่เลี่ยกัน ตั้งแต่งานศพของแม่สมายด์ ทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เนื่องจากครอบครัวของสต๊อปรับเธอไปอุปการะ
“ทำไมมาอยู่โรงบาลได้อ่ะ?”
“มาเที่ยวมั้ง -__-”
“กวนตีนเหมือนเดิม -___- ตกลงเป็นไรเนี่ย?”
“รถคว่ำ”
“เห้ยจริงป้ะเนี้ยยย หายเร็วๆ นะ อยู่ห้องไหนเดี๋ยวไปเยี่ยม”
“506 ตึก B”
“อ่อๆ โอเค ซื้อขนมใช่ป้ะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเองๆ”
สมายด์จัดการเลือกขนมที่ตัวเองชอบแล้วเดินไปเช็คบิลที่เคาน์เตอร์ ระหว่างทางกลับห้อง แกงส้มอาสาไปส่งสมายด์ เสียงสนทนาดังขึ้นอย่างสนิทสนมตลอดทาง จนสมายด์นึกอะไรออกได้
“เห้ยพี่แกง มีไรให้ช่วยหน่อยอ่ะ”
“ว่า?” แกงส้มถาม สมายด์จับแกงส้มเอียงคอลงไปแล้วกระซิบอยู่สักพัก
“ช่วยได้ป้ะ?”
“โอ้ยยย55555555 เรื่องแกล้ง โครตถนัด โอเคเลย จำได้ป้ะที่เรารวมหัวกันแกล้งเฟรมอ่ะ”
เสียงสนทนาดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งคู่คุยกันไปเรื่อยๆ จนถึงห้องของสมายด์
“พี่แกงยังใช้เบอร์เดิมใช่ป้ะ?”
“อืม”
“เออแล้วทำไมพี่มาอยู่โรงบาลได้อ่ะ?”
“อ๋อคือ..เพื่อนพี่มีอบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะพี่เลยต้องมาเฝ้ามัน”
“อ๋ออ อยู่ห้องไหนอ่ะ เผื่อจะแอบไปหา”
“208 ตึกนี้แหละ”
สมายด์พยักหน้าเบาๆ แล้วกำชับเรื่องแผนการ(แสบๆ) ก่อนที่แกงส้มจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองไป สมายด์เดินมานั่งบนเตียงแล้วแกะขนมที่เพิ่งซื้อเพื่อรอเวลาทำตามแผน อีกด้าน ของโรงพยาบาล
“พี่ฮั่น คือผมมีอะไรจะเล่า”
แกงส้มเริ่มเล่าแผนการของน้องสาวตัวดีให้ เพื่อน..หรือมากกว่าเพื่อนฟัง พร้อมขอความร่วมมือจากฮั่นที่นั่งแขนเข้าเฝือก และพร้อมจะกลับบ้านได้ทุกเมื่อ
ตกดึก
สต๊อปขับรถกลับมาที่โรงพยาบาลด้วยอาการมึนหัวนิดๆ จากที่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในงานฉลอง สต๊อปเดินขึ้นตึกมาถึงที่ห้อง ก็เห็นสมายด์นั่งเคี้ยวขนมดูโทรทัศน์ แต่ชุดนั้นเปลี่ยนจากชุดคนป่วย กลายเป็นชุดธรรมดาซะแล้ว
“อ้าว ไปซื้อขนมมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“…” สมายด์เงียบแต่แอบกัดฟันแน่นเพราะกลั้นขำ ;x
“ผมซื้อให้เองแหละครับ”
สต๊อปหันไปตามเสียงห้าว แกงส้ม เดินเข้ามาในห้อง ก่อนหน้านี้เขาไปถามหมอ และหมอก็ยืนยันว่ากลับบ้านได้แล้ว และทุกอย่าง ก็ดำเนินไปตามแผน (อุว่ะฮ่าฮ่าฮ่า)
“คุณเป็นใคร?”
“ผมมาพาแฟนผมกลับบ้าน” แกงส้มพูดเสียงเรียบ
“แฟน?” เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหน้าสต๊อปไปหมด แกงส้มส่งรูปถ่ายของเขากับสมายด์ไปให้ จริงๆ ก็แค่เพื่อน แต่อีกคน หลงเชื่อสนิทใจ
“ไปเหอะสมายด์ มาอยู่กับพี่เถอะ”
“เดี๋ยวสิ จะพาสมายด์ไปไหน?” สต๊อปพูดหลังจากดูรูปที่ทั้งสองยืนกอดคอกัน หน้าตาสมายด์ดูมีความสุขเหลือเกิน
“ยังจะมาถามอีกหรอ คุณทำให้แฟนผมเป็นแบบนี้เองนะ!!!”
แกงส้มตะคอก สมายด์แอบตกใจเล็กน้อยว่าแกงส้มจะเล่นตีบทแตกขนาดนี้ ทำเอาสต๊อปเงียบไป แกงส้มเดินไปหยิบกระเป๋าของสมายด์แล้วค่อยๆ พยุงสมายด์ออกไปจากห้อง ผ่านไปแวบเดียว สต๊อปก็รีบเก็บของใช้ของตัวเองแล้ววิ่งลงตามไปทันที แกงส้มสตาร์ทรถแล้วค่อยๆ ขับออกไป
“ตีบทแตกเลยนะเนี่ย55555555”
“แน่นอน พี่มีแววตั้งแต่เด็กนะ เป็นดาราได้อ่ะ55”
แกงส้มพูดแล้วแท๊กมือกับสมายด์ คนตัวเล็กชี้กระจกส่องหลังว่ารถสต๊อปตามมาด้วย แกงส้มเลี้ยวรถเข้าไปในโกดังร้างแห่งหนึ่ง แกงส้มหยิบสก๊อตเทปกับกรรไกรให้สมายด์ คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างรู้งาน แล้วตัดสก็อตเทปมาแปะไว้ที่ปากของตัวเอง สต๊อปก็ตามรถแกงส้มมาติดๆ ก็เห็นคนที่เรียกน้องสาวของเธอว่าแฟนกำลังอุ้มสมายด์ที่ถูกสต๊อปเทปปิดปากเข้าไปข้างใน
“ตัวหนักว่ะสมายด์”
แกงส้มพูดแล้วขำน้อยๆ สมายด์ได้แต่ส่งสายตางอนใส่เพราะพูดไม่ได้ แล้วทำเป็นดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเพื่อนสนิท ถึงที่ๆ วางแผนไว้ก็วางสมายด์ลงที่พื้น จริงๆ โกดังแห่งนี้เคยเป็นของบ้านแกงส้มมาก่อน เป็นที่เก็บสินค้าแต่ว่าครอบครัวของเขาล้มเลิกธุรกิจนี้ไป โกดังนี้จึงร้าง
“พี่ฮั่น ออกมา”
แผนการเริ่มต้นขึ้น แกงส้มเรียกตัวฮั่นที่หลบอยู่ในมุมมืดออกมา ฮั่นนั่งยองๆ ข้างหน้าสมายด์แล้วเชยคางคนตัวเล็กขึ้นมา แกงส้มเห็นเงาคนตะคุ่มๆ อยู่ก็มั่นใจได้ว่าต้องเป็นสต๊อปแน่ๆ เพราะโกดังแห่งนี้ไม่เคยมีใครมาเหยียบมากนัก โดยเฉพาะเวลาดึกดื่นแบบนี้
“น่ารักดีนิ”
ฮั่นพูดพลางขยิบตาให้สมายด์เชิงบอกว่า ไม่ต้องเกร็ง แล้วค่อยๆ เปิดสก็อตเทปออก เลือนหน้าเข้าไปใกล้เหมือนจะจูบคนตัวเล็ก แต่เขาเอียงคอสมายด์และตัวเองเล็กน้อยใหดูเนียนขึ้นไปอีก
“แหม ไวไฟเชียวนะพี่ คืนนี้ได้ทั้งคืนอยู่แล้ว”
แกงส้มพูดพลางส่งสายตาเหี้ยมไปให้ฮั่น (อ๋อ กลัวเมีย55) ฮั่นก็ค่อยๆ ปิดสก็อตเทปกลับไปที่เดิม ประคองสมายด์ขึ้นมาแล้วค่อยๆ อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาในอ้อมแขนแกร่ง คนที่แอบซุ่มดูเห็นว่าไม่ได้การ ก็รีบวิ่งออกมา ซึ่ง เป็นไปตามแผนของเธอ..สมายด์
“เห้ยจะพาสมายด์ไปไหน!!”
สต๊อปวิ่งเข้ามาแล้วชกหน้าฮั่นไปหนึ่งที จริงๆ ฮั่นก็ไม่ต้องเจ็บปวดอะไรมาก เขาแกล้งเซถลาลงไปกับพื้น สต๊อปรีบอุ้มสมายด์ไปที่รถ สมายด์หันมาหาแกงส้มและฮั่น เพื่อนสนิทของเธอยกนิ้วโป้งขึ้นมา
..โชคดีไอ้เพื่อนรัก..
แผนสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แกงส้มมองรถที่เคลื่อนออกไปด้วยความเร็ว แล้วรีบมาดูฮั่นที่นอนขดอยู่ที่พื้นปูนเย็นๆ
“เป็นไงมั่งพี่?”
“เจ็บอ่ะ”
“ไม่ต้องมาสำออย -__-”
“ถึงพี่จะสำออย พี่ก็ทำกับแกคนเดียวนั่นแหละ”
“บ้า! -////-”
อีกฟากของถนน
สต๊อปขับรถออกมาห่างจากโกดังพอสมควร เธอเห็นว่าไม่มีรถของแกงส้มตามมาแล้วก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วและไปจอดรถอยู่ข้างทาง สต๊อปหันมามองสมายด์ที่นั่งมองออกไปนอกหน้าตาง มือเรียวเชยคางสมายด์ขึ้นมา อีกมือหนึ่งก็ค่อยๆ ลอกสก็อตเทปออกอย่างแผ่วเบา แล้วโยนออกไปนอกรถ สต๊อปส่งสายตาหวานซึ้งไปให้ แต่สมายด์ก็นั่งนิ่งแล้วหันออกไปมองนอกหน้าต่างอยู่เช่นเดิม สต๊อปค่อยๆ เคลื่อนรถออกไป เธอจะรู้มั้ยนะว่าอีกคนกำลังอมยิ้มน้อยๆ เพราะแผนที่สำเร็จลุล่วงและการกระทำของพี่สาวของเธอ
..พี่ต๊อปโรแมนติกเป็นบ้า! -/////-..
ความคิดเห็น