คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 5 :$
ตั้งแต่สมายด์บอกความในใจ(?) กับต้น เธอก็เริ่มซึมเซื่องลงไปเรื่อยๆ ในทุกๆ วัน จนตอนนี้กลายเป็นคนเหม่อลอย ไม่พูดไม่จา ถ้าใครไม่บอกให้ทำอะไรก็จะไม่ทำอะไรเลย ผิดกับสต๊อปที่เริ่มหายดีขึ้นทุกวันๆ คนตอนนี้หายมาเป็นปกติแล้ว ถึงเวลาที่สต๊อปต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชายคือ จะดูแลน้องสาวให้หายดีเป็นปกติ
“สมายด์กินข้าวก่อนนะ”
เสียงหวานของสต๊อปบอกสมายด์ จริงๆ คนป่วยคนนี้แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยใน เกือบจะหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เพราะมีคนดูแลอย่างสต๊อปทำให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะกิน นอน เดิน นั่ง เช็ดตัว พาไปเดินเล่น และอีกมากมาย มือเรียวก็ทำหน้าที่ของมันดั่งเช่นทุกวัน คอยปอนข้าวปอนน้ำอย่างดิบดี อย่างริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม พยาบาลแทบจะไม่มีหน้าที่อะไรกับคนไข้คนนี้มากนักแค่เอาอาหารและยามาให้ ตรวจอาการ เท่านั้น เมื่อป้อนข้าวให้คนป่วยแล้ว มือเรียวหยิบรีโมททีวีขึ้นมากดหาช่องละครสุดโปรดเพื่อฆ่าเวลาจนถึงตอนเย็น ที่ต้องพาคนป่วยไปเดินเล่นรับอากาศบริสุทธิ์
17.00 น.
แขนยาวของสต๊อปค่อยๆ พยุงคนตัวเล็กมานั่งที่รถเข็น เพราะขาของสมายด์ยังไม่หาย สต๊อปเข็นรถลงไปจนถึงสวนกว้างหลังโรงพยาบาล ที่ประจำของทั้งคู่คือเก้าอี้หน้าสวนดอกไม้ที่ค่อนข้างลับตาคน เพราะสต๊อปไม่อยากไปเจอคนมากนัก ลมเย็นๆ พัดพามากระทบใบหน้าของทั้งลองคน เนินเขาเตี้ยๆ ที่เป็นที่ต้องของโรงพยาบาลทำให้ที่แห่งนี้ลมพัดเย็นตลอดเวลา สต๊อปจัดการล็อคล้อรถเข็นไม่ให้ไหล ตัวเองก็หย่อนตัวนั่งรับลงไปพลางๆ
..เหนื่อยนะ แต่มีความสุข..
สต๊อปมองคนบนรถเข็นที่นั่งเหม่อลอยออกไป สมายด์ค่อยๆ หันมาตรงที่ว่างข้างๆ สต๊อป แล้วเหม่ออยู่นาน จนสต๊อปต้องถาม
“อยากนั่งด้วยหรอ?”
สมายด์พยักหน้าน้อยๆ สต๊อปค่อยๆ ลุกขึ้นไปพยุงคนตัวเล็ก แขนยาวสอดเข้าไปใต้แขนของอีกคน มือเล็กของสมายด์กำชายเสื้ออีกคนไว้แน่น ก็คล้ายๆ การกอดนั่นแหละ ใบหน้าคมขึ้นสีเล็กน้อยด้วยความเขิน
..คิดอะไรแบบนั้นกับคนป่วยได้ไงว่ะ ไม่ได้ๆๆ.
. สต๊อปพยุงคนป่วยมานั่งข้างๆ ได้ก็นั่งลงตาม ตาคมค่อยๆ หลับตาแล้วสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ลมเย็นๆ พาพัดกระทบทั้งสอง เธอบอกกับตัวเองว่าของีบเล็กน้อยเพราะเริ่มเหนื่อย ขาเรียวยืดไปข้างหน้าเพื่อบิดขี้เกียจ แขนทั้งสองก็กอดอกแล้วค่อยๆ หลับไป หัวของสต๊อปเอนลงไปซบไหล่เล็กของสมายด์อย่างไม่รู้ตัว คนโดนซบก็มองคนข้างๆ แล้วนั่งนิ่งๆ ไม่ให้คนข้างๆ ตื่น
17.45 น.
สต๊อปค่อยๆ ลืมตาเนื่องจากได้เติมพลังงานได้บ้างแล้ว เธอรู้สึกหนักๆ ที่หัว ตาคมเหลือบมองอีกคน เธอซบสมายด์อยู่ แล้วสมายด์ก็ซบเธออีกที มือเรียวค่อยประคองหัวคนตัวเล็กให้มาซบไหล่กว้างของตัวเอง สต๊อปยิ้มให้กับคนข้างๆ ก็ก่อนจะหันหน้าไปมองดูพระอาทิตย์สีส้มที่กำลังจะตกดิน
“สมายด์กลับขึ้นห้องกันเถอะ”
สต๊อปสะกิดคนตัวเล็กเบาๆ จนตื่น แขนยาวทำหน้าที่อีกครั้ง สต๊อปค่อยๆ พยุงคนป่วยไปที่รถเข็นแล้วกลับขึ้นห้อง พยาบาลนำน้ำและผ้าสะอาดมาให้เช็ดตัวคนไข้เหมือนเช่นทุกวัน สต๊อปพยุงสมายด์ให้นั่ง มือเรียวเอาผ้าชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆ แล้วค่อยๆ ลูบไปช้าๆ มือเรียวเริ่มสั่นเมื่อต้องถลกกางเกงของคนตัวเล็กขึ้นไปเผยให้เห็นขาอ่อน
..โอ้ยทำจะเกือบเดือนยังไม่ชินอีกหรอวะไอ้ต๊อปป! ยุบหนอ พองหนอ..
จากขาซ้าย ย้ายไปขาขวา แขนทั้งสองข้าง คนถูกเช็ดตัวก็ยังนั่งนิ่งไม่รู้สึกรู้สา ผิดกับอีกคน ในใจก็ร้อนรุ่ม เลยอยากให้มันเสร็จไปเร็วๆ มือเรียวเริ่มสั่นอีกครั้งเมื่อต้องดึงเชือกที่เสื้อโรงพยาบาล สต๊อปตบหน้าตัวเองเบาๆ
..โอ้ยยเวร อย่ามาคิดหื่นตอนนี้ได้มั้ยวะไอ๊ต๊อป ซีเรียสนะเนี่ย!!..
“สมายด์เช็ดเองได้มั้ยอ่ะ พี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
ยังไม่ทันที่คนป่วยจะตอบ สต๊อปก็วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที มือเรียวกุมหน้าอกข้างซ้ายที่ออกสเต็ปแดนซ์อย่างเมามันส์ พลางสงบสติอารมณ์(หื่น) ของตัวเอง
..สมายด์ยังป่วยอยู่ คิดอะไรแบบนี้ได้ไง ต้องรอให้หายก่อนสิ เอ้ย!! ไม่ใช่ ต้องห้ามทำอะไรสมายด์..
เกือบเดือนแล้วที่สต๊อปต้องมาคอยดูแลเช็ดตัวให้ แต่มันก็ไม่เคยชินสักที สต๊อปนั่งทำสมาธิอยู่พักใหญ่ พอเริ่มสงบได้ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นสมายด์ลงไปนอนบนเตียงแล้ว
“เช็ดเสร็จแล้วหรอ?”
สมายด์พยักหน้าเบาๆ สต๊อปเดินมาห่มผ้าห่มให้แล้วเปิดทีวีเบาๆ เพื่อรอให้สมายด์เริ่มหลับเหมือนทุกวัน สต๊อปเดินออกไปโทรศัพท์หาป้าแหม่ม
“ป้าแหม่มคะ ช่วยเก็บข้าวของที่จำเป็นให้หน่อยนะคะ ต๊อปจะมานอนเฝ้าสมายด์ค่ะ เดี๋ยววันนี้ต๊อปกลับไปเก็บของด้วย”
เสียงคุยโทรศัพท์จบลง สต๊อปเดินมานั่ง ถึงแม้เหมือนตัวเองจะพูดคนเดียวไม่เคยได้ยินเสียงสมายด์มาเกือบเดือน เท่าที่จับใจความได้ก็มีแต่พยักหน้ากับส่ายหน้าเท่านั้น ไม่รู้ทำไม บางคนเขาก็เบื่อที่จะมานั่งเฝ้าคนป่วยนั่งไม่มีชีวิตชีวาแบบนี้ แต่สำหรับสตีอปคิดว่ามันเหนื่อย แต่ก็สนุกดีที่ไม่ต้องนั่งอยู่บ้าน ไม่มีอะไรทำ อีกอย่างตัวเองเป็นคนก่อเรื่อง เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ เวลาผ่านไปสักพักจนสมายด์เริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่สต๊อปต้องส่งสมายเข้านอนด้วยคำๆ เดิมมาเกือบเดือน
“สมายด์ พี่รักหนูนะ”
สต๊อปพูดข้างหูคนป่วยอย่างแผ่วเบาแล้วหอมแก้มใสๆ ไปหนึ่งที แม้จะไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แต่เธอก็มีความสุขที่จะบอก บอกและทำแบบนี้ทุกวัน ไม่เคยเบื่อ
..บางทีที่เราทำไปมันก็ เขินนะ..
ความคิดเห็น