คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER 12 :$
Silvy part ::
“ฮ้ะ ชื่อไรนะ อ่อ..ส่งมาเลย ดีเหมือนกันอยากได้เพื่อนใหม่ละ อยู่กับพวกนี่ชักจะบ้าบอเข้าทุกวัน บายๆ”
เบื่อแต่ก็แอบดีใจ จะมีเพื่อนใหม่แล้วโว้ย! เมื่อพี่ชายตัวดีบอกว่าจะฝากน้องของเพื่อนให้มาดูแล โตเป็นรถไถนาแล้วยังดูแลตัวเองไม่ได้อีกหรอ = =^ (บ่นเป็นหมีกินผึ้งเชี้ยะ)
..ครืด ครืด..
เสียงข้อความถูกส่งในไอโฟนยังสั่นระริกระรี้อยู่ในมือฉัน (ไอโฟนนะไม่ใช่ปลา - -)
‘โสรญา ฐิตะวชิระ (สมายด์) ไม่ต้องรู้ไปมากกว่านี้ไอ้อ้วน ไปรับน้องสมายด์ที่สนามบินด้วย ตอนเที่ยงครึ่ง ถ้าแกไม่ไปพี่จะบอกพ่อว่าไม่ให้ส่งตังค์ค่าขนมกับค่าหอแน่ ดูแลดีๆ นะเผื่อพี่จะเพิ่งค่าขนมไปให้แกเป็นสองเท่า เออ นี่รูป คลิกสิวะ -* - อย่าบ่นหุบปากไป บ้ายบายน้องรัก’
“เชอะ ว่าคนอื่นอ้วน ไม่ดูตัวเองเลยรึไง”
Hunz part ::
“โหยยยยปะป๊า ทำไมผมต้องไปด้วย ผมอยากอยู่ที่นี่นิ”
“ไม่ได้! แกต้องไป อยู่ที่นั่นจะได้เรียนรู้ธุรกิจของป๊าบ้าง ป๊าจะให้แกฝึกงานที่บริษัท จะได้รู้ว่าเงินแต่ละบาทหายากแค่ไหน แกจะได้ไม่ต้องเอาเงินไปผลาญเล่น”
“หม่ามิ๊ ช่วยผมด้วยผมอยากอยู่กับหม่ามิ๊นะคร้าบ นะนะนะ”
โอ้ยบ้าบอมาก เรื่องอะไรกันวะเนี่ย อยู่ๆ ปะป๊าที่รักก็จะส่งลูกตัวเองไปเป็นลูกจ้างซะงั้น เชียงใหม่เลยนะโว้ยใกล้ๆ ซะที่ไหนกันละ! แล้วจะมีเวลาที่ไหนมาหาหวานใจของผม หม่ามิ๊ก็ไม่ยอมช่วย เก๊าจะกลายเป็นเด็กมีปัญหาก็คราวนี้ T___T
“สมชาย จองไฟท์บินไปเชียงใหม่ด้วย พรุ่งนี้เลย หาตำแหน่งว่างๆ สักที่มาให้ลูกผมด้วย”
“พรุ่งนี้?!!!!!!!!!”
End Hunz part ::
เป็นเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง สาวร่างอวบที่นอนดูรายการโทรทัศน์พร้อมกับหยิบขนมเข้าปากอย่างไม่หยุด เมื่อรายการทีวีสุดโปรดจบ ร่างอวบก็เดินเข้าห้องน้ำล้างมือ ตาคมเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่สะท้อนจากกระจกส่องหน้า
“เฮ้ยยยยยยยยยเที่ยงแล้ว!”
ร่างอวบวิ่งผ่านห้องนอนที่ว่างเปล่าเพราะไม่มีคนมาอยู่ เธออยู่คนเดียวแต่ห้องอื่นกลับมีรูมเมท ช่างเถอะ เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นเรียกความสนใจจากคนในหอได้ไม่น้อย บางคนเปิดประตูออกมา
“อุ่ย ขอโทษค่ะ”
ภาวิดายิ้มแห้งๆ แล้วค่อยๆ เดิน เมื่อลงมาถึงลานจอดรถ มือหนาล้วงกุญแจมอเตอร์ไซค์ เธอขับรถเป็นซะที่ไหนกันละ -___- เมื่อหาเจอก็รีบขับมอเตอร์ไซค์คันเก่งออกไปทันที นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว รถก็เริ่มติดมากขึ้น ทำให้ภาวิดาถึงกับหัวเสีย
“มาติดอะไรตอนนี้วะ!”
ตาคมเหลือบมองทางลัดที่อยู่บนป้ายสีเขียว ก็รีบขี่เข้าไปตามถนนลาดยางทันที เธออยู่ที่นี่มาหลายปีก็รู้ทุกซอกทุกมุมของตัวเมืองนี้ก็ว่าได้ ถนนลาดยางก็ยาวเสียเหลือเกิน จนเธอต้องเร่งความเร็วรถจนมาโผล่บนถนนสายหลักได้
“สักทีเหอะ” ป้ายบอกทางอันใหญ่ชี้ไปทางสนามบินห่างไกลออกไปไม่กี่กิโลเมตร มือหนารีบบิดคันเร่งตามป้ายบอกทางไปทันที
สนามบิน
“ร้อนเว่อร์ เฮ้อ..” ร่างบางที่เดินลงมาจากเครื่องบิน เหงื่อชุ่มตัวไปหมด แอร์บนเครื่องบินไม่ได้ช่วยคลายความร้อนให้เธอเลย
“คุณหนูครับ รอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมจะไปเอากระเป๋ามาให้”
“ค่ะๆ งั้นเดี๋ยวหนูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะลุง”
มือบางพัดวีไปตามทาง เสื้อที่เปียกชุ่มเหงื่อซึ่งแนบเนื้อเนียนของคนใส่ แก้มพวงใสๆ ที่เริ่มขึ้นสีจากอากาศร้อน เรียกความสนใจที่เดินผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี เมื่อถึงจุดหมาย สมายด์กดน้ำจากอ่างล้างมือมาลูบหน้าเพื่อคลายความร้อน แล้วหยิบผ้ามาซับหน้าเบาๆ
“เฮ้อ..” เมื่อทำภารกิจเสร็จ สมายด์เดินมองอะไรเรื่อยเปื่อย เพื่อกลับไปยังจุดนัดพบที่เดิม จนมีผู้หญิงร่างอวบมาเดินชนเข้า
..ตุ่บ..
“อุ่ย ขอโทษค่ะ”
“เอ้ย ขอโทษค่ะ”
สมายด์มองคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้าเชิงขอโทษ เมื่อเดินออกได้สองสามก้าว “เฮ้ย เดี๋ยว!” สมายด์หันไปตามเสียงเรียก คนที่เดินชนเธอเมื่อกี้เดินมาหาเธออีกครั้ง ร่างอวบหยิบไอโฟนขึ้นมาเทียบกับหน้าสมายด์
“เฮ้ย เป๊ะอ่ะ!!”
“อะไร อะไรเป๊ะ?”
“เธอชื่อ สมายด์ ใช่ป้ะ?”
“อ่าห้ะ”
“ชื่อ โสรญา ฐิตะวชิระ ใช่ป้ะ”
“อ่าห้ะ”
“เย้! เจอแล้วโว้ย วู้วว”
“เดี๋ยวๆ”
ซิลวี่กระโดดโลดเต้น ร่างบางพยายามเรียกอย่างสุภาพแล้ว “เดี๋ยวสิโว้ย!” ซิลวี่หยุดการกระทำนั่นแล้วหันมาจ้องหน้าคนเรียกดีๆ ..เฮ้ย คนไรวะ แมร่งน่ารักได้อีกอ่ะ!!..
“นี่ -___- ได้ยินที่พูดป้ะ?”
“ห้ะ? ว่าอะไรนะไม่ได้ฟัง”
“คืออยากถามว่ามีอะไรรึเปล่า”
“อ๋อก็คือพี่ชายของฉันอยุ่กรุงเทพ ชื่อพี่โดมขายขนมหวานอยู่ แล้วมีผู้ชายคนนึงโทรมาบอกพี่โดมว่า ให้ฝากดูแลเธอเขาบอกว่าเธอเป็นน้องสาวของพี่ผู้ชายคนนั้นอ่ะนะ พี่โดมก็เลยบอกว่าถ้าฉันดูแลเธอจะได้ค่าขนมเพิ่มเป็นสองเท่าแหนะ”
“อ๋อ เธอก็เลยจะบอกว่าฉันเป็นตัวเงินตัวทองงั้นสิ -__-”
“เฮ้ยยบ้าไม่ใช่หรอก ฉันก็กำลังหารูมเมทด้วยแหละ อยู่คนเดียวเหง๊าาาเหงา T__T”
“คุณหนูครับ” เสียงทุ้มของเลขาคนเดิมเรียก
“คะ?”
“ไปกันเถอะครับ”
“เอ่อ.. ลุงวินัย คือหนูเจอเพื่อนเก่าที่เรียนสมัยม.ต้นอ่ะค่ะ นี่ๆ” สมายด์โบ้ยไปทางซิลวี่ จนซิลวี่เริ่มเหวอ “คือหนูอยากไปนอนกับเพื่อนอ่ะค่ะ คิดถึงเพื่อนมากเลยเมื่อก่อนสนิทกันมากกกกก นะคะหนูไม่นอนที่บ้านได้มั้ย นอนหอจะได้มีประสบการณ์ด้วยไงคะ เนอะๆ” สมายด์พูดแล้วหันไปขยิบตาให้ซิลวี่ที่กำลังยืนงง
“ใช่ค่ะ หนูคิดถึงสมายด์มากเลย ขอเราอยู่ด้วยกันได้มั้ยคะคุณลุง” ซิลวี่เดินเข้าไปกอดแขนสมายด์หลวมๆ
“ก็ได้ครับ แล้วหอของคุณอยู่ไหนครับ จะได้ไปส่ง”
“คืออยู่หอตรงข้างๆ โรงเรียนxxx เลยค่ะเข้าซอยไปหน่อย ห้องอยู่ชั้นสาม ห้องที่ 12 ”
“คือไม่ต้องไปส่งนะคะ เดี๋ยวหนูจะไปดูในตัวเมืองหน่อยอ่ะค่ะ สำรวจบ้าง ลุงวินัยวางกระเป๋าหนูไว้หน้าห้องได้เลยนะคะ”
“เอ่อ.. ครับๆ”
เมื่อเลขาคนเดิมกับผู้ติดตามอีกคนเดินจากไป สมายด์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา “เฮ้อออออ..” ก่อนที่ซิลวี่จะพูดอะไรต่อเสียงเดิมก็ขัดขึ้นมา
“เกือบลืมไป นี่ครับคุณท่านให้คุณหนู เดี๋ยวค่าเช่าห้องไม่ต้องจ่ายนะครับเดี๋ยวผมจะบอกคุณท่านให้ ส่วนนี่ก็เก็บไว้ในนะครับ คุณท่านจะโอนให้ทุกๆ ต้นเดือน” เมื่อพูดจบ วินัยก็เดินจากไป
ซิลวี่ที่ยืนฟังอยู่นิ่งๆ ก็เริ่มออกอาการ “เฮ้ยยยยบร๊ะเจ้า กรี้ดดดดด สมายด์!! เธอนี่ตัวเงินตัวทองของฉันจริงๆ”
“-_________-”
“ฉันรักเธอว่ะเพื่อนนนนนนน อ้ายยยยยยย >//////<”
“-_________- เอาเถอะๆ พาฉันไปห้างหน่อยสิ ว่าจะซื้อของใช้ส่วนตัว”
“ได้เลยยย แต่รถฉันเป็นมอเตอร์ไซค์นะ นั่งได้เปล่าคุณหนู?”
“ซาเล้งฉันก็เคยนั่งมาละ ไปเหอะ”
บ้านจตรภุช
“พี่ต๊อป กินข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ เฟรมเป็นห่วง”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ออกมาอีกครั้ง เฟรมบอกกับสต๊อปเป็นครั้งที่ร้อยแปด ก็คนตรงหน้าเล่นนั่งนิ่ง ตาบวมเปล่งเพราะเพิ่งร้องไห้มาหนักมาก จนเฟรมแทบจะร้องไห้ตามไปอีกคน ไม่ใช่ร้องให้ใคร ร้องให้ตัวเอง..
‘เฟรมมม กินขนมด้วยกันมั้ย?’
‘เฟรมมม มาดูหนังเรื่องนี้สิสนุกมากเลยนะ’
‘เฟรมมม หมาบ้านพี่ตายแล้วอ่า ฮือ...’
‘เฟรมม ดูพี่คนนั้นดิน่ารักเนอะ.. แต่น่ารักสู้เฟรมไม่ได้เลย อิอิ’
‘เฟรม ไปห้างกันป้าวว?’
‘เฟรมม ไปกินข้าวกัน’
‘เฟรมม อย่าโดนฝนนะ เดี๋ยวไม่สบาย พี่เป็นห่วง’
ฯลฯ
..พี่ต๊อปเคยรู้อะไรบ้างมั้ย ว่าน้องสาวคนนี้ ทุกการกระทำของพี่มันทำให้เฟรมยิ่ง รักพี่.. ห้าปีแล้ว นานเนอะ..
“พี่ต๊อป กินเถอะ พี่จะทำร้ายตัวเองทำไม มันก็เหมือนทำร้ายเฟรม เฟรมทนเห็นคนที่ตัวเองรักเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก!”
“เฟรม..”
สต๊อปเริ่มเบนความสนใจจากเรื่องในสมอง กลับมามองคนข้างๆ ใช่ เวลาเธอมีอะไรก็จะเรียกหาแต่น้องสาวคนนี้เสมอ แต่ไม่เคยรู้อะไรเลยจากดวงตาคู่นั้น ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาเสียแล้ว
“เฟรม คือพี่ขอโทษ”
“ขอโทษอะไร ใจพี่รักสมายด์มาก รักจนกู่ไม่กลับแล้ว ขอโทษอะไรเอาป่านนี้?”
“พี่ขอโทษจริงๆ”
http://www.youtube.com/watch?v=vKYb7LyTbIA
..เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้มัยการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน
นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน ..
“พี่ทำอะไร ยิ่งทำเหมือนให้ความหวังเฟรม แต่ที่พี่ทำตอนนี้พี่ทำให้เฟรม เจ็บ..”
สต๊อปกอดปลอบคนตรงหน้า ที่ดูเหมือนจะเจ็บกว่าตัวเธอเองเสียอีก ทำไมนะทำไม ตลอดหลายปีเธอไม่เคยรู้อะไรเลย ว่าน้องสาวคนนี้รู้สึกยังไง คิดยังไง ถ้าหากต้องมาอยู่ด้วยกัน คงเจ็บด้วยกันทั้งคู่..
“แต่พี่รักสมายด์จริงๆ นะ”
“..พี่ต้นบอกว่าให้เฟรมมาอยู่กับพี่ ปลอบพี่ ถ้าพี่ไม่ลืมสมายด์ เฟรมก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม”
“…”
“พี่ไม่ลืม พี่ก็เจ็บ เฟรมก็เจ็บ เริ่มใหม่เถอะ”
“พี่ทำไม่ได้..”
“พี่เลือกจะรอคนที่ไม่มีทางกลับมางั้นหรอ พี่ต๊อปจะรู้หรอว่าคุณลุงจะไม่ทำอะไรอีก”
“คือพี่..”
“นับหนึ่งใหม่เถอะ นะพี่ต๊อป”
คนตัวขาวประคองใบหน้าสวยให้มองตา ดวงตาที่สื่อถึงอะไรบางอย่าง ซึ่ง..มันสะกดคนมองได้ทุกคน รวมถึงเธอ..สต๊อป จนเกิดความรู้สึกร้อนวูบวาบในร่างกาย และใบหน้า
..เขินหรอ? แล้วแกจะเขินทำไมวะไอ้ต๊อป!..
“นับหนึ่งใหม่ กับเฟรมได้มั้ย?”
เฟรมพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าของทั้งคู่เริ่มเลื่อนเข้าใกล้กันเรื่อยๆ จนปากสวยใกล้จะชนกัน สต๊อปเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่จึงค่อยๆ ดันเฟรมลงบนเตียงนุ่ม กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นจมูก แต่วันนี้รุ้สึกจะหอมมากกว่าที่ผ่านมา แขนขาวๆ เริ่มโอบรัดต้นคอของคนข้างบน แต่ใบหน้าของเด็กสาวน่าตาน่ารักล่องลอยเข้ามาในหัวสต๊อปเสียก่อน
“เดี๋ยว! เฟรมพี่ทำไม่ได้จริงๆ พี่ขอโทษ..” สต๊อปเดินหนีออกจากห้องไป
..แล้วเฟรมต้องอยู่กับพี่ พี่ไม่ลืมคนของพี่ ความหลังของพี่ มันทำให้เฟรมทรมานนะ รู้บ้างมั้ย?!..
สต๊อปที่เดินออกจากห้องมา พร้อมกับแววตาสับสน ..ความรู้สึกแบบนี้ อะไรกัน??..
สต๊อปตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ
..แกรักสมายด์ไอ้ต๊อป รักแล้วต้องรอ อย่าฟุ้งซ่าน แกคิดกับเฟรมแค่พี่น้องจริงๆ..
เมื่อคิดได้ดังนั้น แต่ก็ยังมีภาพคนในห้องเมื่อครู่ลอยไปลอยมาอยู่ในหัว
..โอ้ย!! อะไรว่ะ! สมงสมองไปหมดละ!!..
เย่เย้ มาม่าเฟรมมาแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ ขอโทษด้วย -/\-
ไรท์แต่งมาม่าไม่ค่อยเก่ง
เดี๋ยวตอนหน้าก็มีฮาแล้ว ไม่ต้องห่วง J
พรุ่งนี้ไรท์เปิดเทอมแล้ว อาจจะอัพช้าหน่อยคงไม่ว่ากันนะ
ความคิดเห็น