คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER 10 :$
เช้าวันใหม่ก็แสนสดใสของใครหลายๆ คน แต่สำหรับสต๊อปเป็นวันที่น่าเบื่อและน่าวิตกกังวลมาก คำพูดประโยคเดียวทำเอาสต๊อปนอนไม่หลับไปทั้งคืน แต่อีกคนที่นั่งไม่รู้เรื่อง ก็มานั่งนัวเนียกับสต๊อป =____=
“พี่ต๊อป อากาศร้อนเนอะ” สมายด์บ่นแล้วใช้มือจับเสื้อตีโป่งให้เกิดลม
“มากเลย ยิ่งสมายด์มานั่งเบียดพี่แบบนี้อ่ะ =__=”
“เบียดนิดเบียดหน่อยก็ไม่ได้L”
“โอ๋เอ๋ๆ มานั่งตักพี่เลยมั้ยล่ะ”
“ได้หรอ?”
“พี่ประชด -__-”
ท่าทีกวนประสาทของสมายด์ ก็สามารถคลายความกังวลของสต๊อปได้ไม่น้อยเลย ตั้งแต่ที่พ่อของสต๊อปกลับมาอยู่บ้านได้สองวัน เธอเองก็เริ่มตีตัวห่างสมายด์เพราะไม่ให้เกิดเรื่อง แต่ไม่รู้จะไปได้อีกกี่น้ำ(เก็บกดอารมณ์หื่น -.-)
“สองสามวันแล้วอ่ะ พี่ไม่เห็นบ้าบอเหมือนเดิมเลย ไม่สนุกเลยอ่ะ”
“ด่าหรือชมพี่เนี่ย?”
“ชมสิ หนูชอบเวลาพี่ต๊อปยิ้มให้หนู อ่ะยิ้มหน่อยๆ”
เมื่อสมายด์พูด สต๊อปก็ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ กลับไปให้ แต่มือเล็กกลับดึงแก้มของสต๊อปขึ้นมา “ต้องยิ้มแบบนี้สิ น่ารักมากก!” แล้วก็บิดแก้มใสไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“เจ็บนะ! มาให้ทำโทษซะดีๆ”
..ฟอดดด..
“คุณหนูคะ คุณท่านกับคุณผู้หญิงให้ตามไปทานอาหารเย็นน่ะค่ะ”
ป้าแหม่มที่แอบดูอยู่ห่างๆ ก็ออกมาเรียกเพราะไม่อยากขัดจังหวะความสุขของเจ้านายทั้งสอง เมื่อสต๊อปได้ยินดังนั้นเลยจูงมือสมายด์ไปที่ห้องอาหารทันที
“เฮ้อ..นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันได้สักทีนะ แถมมีสมาชิกใหม่ด้วย”
แม่ของสต๊อปเปิดบทสนทนาขึ้น พลางส่งยิ้มไปให้ลูกสาวคนใหม่ สมายด์ก็พอรู้คร่าวๆ อยู่ว่าครอบครัวของเธอกับสต๊อปเคยร่วมงานกันมาก่อน แต่ว่าธุรกิจของครอบครัวสมายด์เริ่มย่ำแย่ลงทำให้พ่อของเธอเป็นโรคหัวใจ และเสียชีวิตในที่สุด ส่วนแม่ก็พยายามก็ร่างสร้างตัวขึ้นใหม่ ด้วยความมีโรคประจำเป็นเดิม ทำให้ต้องเสียชีวิตตามไปอีกคน เมื่อพาอแม่ของสต๊อปรู้เรื่องนี้ จึงรับสมายด์มาเลี้ยงดู
“ยังเสียใจเรื่องพ่อกับแม่อยู่รึเปล่า?”
“ก็พอทำใจได้สักพักแล้วค่ะ”
“ดีแล้วจ้ะ ทำตัวสบายๆ นะ J”
บทสนทนาของแม่และสมายด์เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ถึงว่าลูกๆ ทั้งสองถึงเข้ากับคนได้ง่าย แต่ยกเว้นพี่สาวที่นั่งข้างๆ สมายด์ ได้แต่หลบสายตาโหดๆ ของพ่ออยู่ตลอด ก็ได้แต่บ่นเบาๆ ในใจ
..ทำอะไรก็ไม่ได้ คบน้องเหมือนคบชู้ ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ไหวแล้วโว้ย..
“แล้วเจ้าต๊อปดูแลหนูดีมั้ย?”
“ดีมากเลยค่ะ J”
“แล้วต้นล่ะ ดูแลน้องดีรึเปล่า?”
“โหย ผมโตแล้วนะแม่ ไม่ต้องไปดูแลเด็กอายุสิบหกแต่สมองเท่าห้าขวบหรอก วันๆ นั่งดูแต่โคนัน”
“แหม หนูก็ไม่ได้อยากให้พี่สมองสามขวบมาดูแลเหมือนกันนั่นแหละ แอบดูโดเรม่อนทั้งวัน กลัวคนอื่นรู้หรอ?”
“นี่!..”
“พอเถอะ น้ำลายลงข้าวหมดแล้ว รีบกินจะได้นั่งคุยกันดีๆ -__-”
ผู้เป็นพ่อตัดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ บนโต๊ะอาหารก็ไม่ได้ยินเสียงคุยกันอีกเลย สมายด์กับต้นได้แต่ส่งสายตาจิกกัดให้กันไปมา จนทานอาหารเสร็จ ด้วยปริมาณอาหารที่กินกัน(กินจุกันทั้งบ้าน - -) สมายด์เลยอาสาช่วยแม่บ้านเก็บจาน ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้อง ยกเว้นลูกสาวทั้งสอง
“ให้พี่ช่วยมั้ย?”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ขึ้นไปพักเถอะ”
“เฮ้ยไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ช่วย”
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง!”
สมายด์หันหน้าไปดุสต๊อปที่ดื้อดึง แต่คำพูดประโยคถัดไปก็ต้องกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อปลายจมูกโด่งทั้งสองมาชนกัน ..ใกล้ ใกล้เกินไปแล้ว.. สมายด์ก็เริ่มสะดุ้งเล็กๆ เมื่อหน้าสวยเริ่มเลื่อนเจ้ามาเรื่อยๆ
“พี่ต๊อป เดี๋ยวใครมาเห็น” สมายด์พูดเสียงแผ่ว
..พี่หยุดไม่ได้แล้ววว พี่ขอเหอะสมายด์..
จนปากสวยค่อยๆ เลื่อนเข้าใกล้กัน จนจะประกบกัน ..อีกนิดเดียว.. แต่ทั้งคู่ก็ต้องรีบผละออกจากกันทันที
“ไอ้ต๊อป!!!”
เสียงทุ้มใหญ่ของพ่อสต๊อปที่ยืนอยู้บนบันไดดังก้อง สายตาที่มองลูกสาวแท้ๆ อย่างเอาเรื่อง เขาค่อยๆ สงบสติ
“สมายด์ หนูเอาจานไปเก็บก่อน ลุงมีเรื่องจะคุยกับเจ้าต๊อป”
“เอ่อ..ค่ะ”
สมายด์มองหน้าสต๊อปอย่างไม่เข้าใจ สต๊อปพยักหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณให้ไป เมื่อแผ่นหลังเล็กหายไปจนลับสายตา คนเป็นพ่อเดินลงบันไดมาหยุดอยู่หน้าสต๊อปทันที พลางส่งสายตาเหี้ยมไปให้
“เมื่อกี้แกจะทำอะไรน้อง?”
“ป๊าก็เห็นแล้วนิ”
“ไอ้ต๊อป!! แกทำอย่างงั้นกับน้องได้ไง!!”
“ก็ต๊อปกับสมายด์รักกัน ป๊าได้ยินมั้ย เรารักกันกัน!!!!” สต๊อปตะโกนอย่างเหลืออด
“แกว่าอะไรนะ.. รักกัน? เหอะ แบบไหนล่ะ”
“ก็อย่างที่ปาเห็นนั่นแหละ เรารักกัน มาก กว่า พี่ น้อง!” สต๊อปเน้นย้ำคำทีละคำ ทำเอาอารมณ์ของคนเป็นพ่อเริ่มเดือด
“แกจะรักกันแบบนั้นได้ยังไง?! ฝืนธรรมชาติรึไง!!!! โรคจิต!!”
“แล้วใครกำหนดล่ะป๊า คนรักกันต้องจำกัดเพศด้วยหรอ! ใครเป็นคนกำหนดว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงอย่างเดียวล่ะ ป๊าให้หนูอยู่อย่างมีความสุขบ้างไม่ได้หรอ!!”
“ป๊าเกลียดพวกผิดเพศ ผิดธรรมชาติ เหอะ!!! แกมันบ้า รู้ถึงไหนอายเค้าไปถึงนั่น!!!!!”
“ถ้าป๊าอายป๊าก็กลับอังกฤษไปสิ!!!!!!”
เพี๊ยะะะ!!!!!
เสียงมือหนากระทบกับแก้มนุ่มของสต๊อป ร่างโปร่งเซตามแรงตบแล้วล้มลงไปกับพื้น “พี่ต๊อป!” เสียงใสดังขึ้น สมายด์รีบวิ่งมาประคองพี่สาว พลางมองเห็นเลือดซิบๆ อยู่ที่มุมปาก เพราะเสียงเอะอะโวยวายดังเข้าไปถึงในครัว ทำให้ร่างบางเดินตามเสียงดัง ก่อนจะเจอภาพเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน...
“สมายด์.. หนูหลบไป”
“ไม่ค่ะ.. พี่ต๊อปทำอะไรให้คุณลุงโกรธคะ??”
สมายด์ใช้วิธีเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พลางลูบหลังสต๊อปเป็นเชิงปลอบที่ตอนนี้ น้ำตาเริ่มไหลเป็นทางยาวเสียแล้ว
“หนูก็รู้ไม่ใช่หรอ เรื่องผิดเพศแบบนี้!”
“รู้ค่ะ แต่หนูกับพี่ต๊อปรักกันจริงๆ ”
“ชาตินี้ป๊าจะไม่ให้อภัยแก ไอ้ต๊อป!”
“เดี๋ยวค่ะ! ..ถ้าคุณลุงโกรธพี่ต๊อป หนูต้องทำยังไง ถึงจะหายโกรธพี่ต๊อปคะ?”
“……ไปเรียนต่อ”
“คะ?”
“หกปี เรียนให้จบปริญญาตรี แล้วลุงจะคิดดูอีกที ทำได้มั้ยล่ะ?” พ่อของสต๊อปพูดเสียงโหด
“เอ่อ..”
สมายด์หันไปหาคนรัก สต๊อปที่น้ำตาไหลพรากอยู่ก็ส่ายหน้าพลางทำสายตาอ้อนวอน
..อย่าไปนะ สมายด์..
“ถ้ามันทำให้คุณลุงหายโกรธได้.. หนูก็จะไปค่ะ” สมายด์ตอบเสียงสั่น เมื่อผู้เป็นพ่อได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มอย่างพอใจ
“ดี พอโตขึ้น เผื่อความคิดบ้าๆ จะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ความคิดผู้ใหญ่ ไม่ใช่ความคิดเด็กบ้าบอ!”
“…”
“วินัย!” เสียงพ่อสต๊อปเรียกเลขาคนสนิท
“ตามผมไปที่ห้อง แล้วไปแจ้งให้หนูสมายด์รู้ที่ห้องด้วย”
“เอ่อ..ครับ”
แผ่นหลังกว้างของเจ้านายเดินนำเลขาเข้าไปที่ห้องทำงาน คนรับใช้ยื่นที่ดูเหตุการณอยู่ห่างๆ ก็ยื่นกล่องยามาให้เจ้านายทั้งสองที่นั่งน้ำตาไหลอยู่บนพื้นห้องโถงอย่างรู้งาน
“พี่ต๊อป เจ็บมั้ย” สมายด์ถามคนในอ้อมกอดแล้วใช้สำลีค่อยๆ เช็ดที่มุมปากของพี่สาวอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มบางๆ ส่งไปให้
“ฮึก..ทำแบบนี้ทำไม? อึก..”
“หนูไม่อยากเป็นตัวปัญหา ไม่อยากให้พ่อกับลูกทะเลาะกัน..”
“แล้วสมายด์รู้มั้ย ฮึก.. สมายด์ไปแล้ว พี่จะอยู่ยังไง? ..ฮึก”
“ก็ต้องอยู่ให้ได้สิ อยู่รอหนู ...ได้มั้ย?”
สมายด์พูดจบ น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอีกครั้ง สต๊อปโผเข้ากอดคนรักแน่น สมายด์พยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตนเอง เสียงสะอื้นของคนรักที่ได้ฟังแล้วเจ็บปวดจนหัวใจของสมายด์แทบจะขาด สต๊อปร้องไห้โฮโดยไม่กลั้นเลยสักนิด คนทั้งสองคนที่ยืนดูจากชั้นสองของบ้าน ..ต้น ก็กุมขมับแล้วนวดเบาๆ
“ป้าแหม่ม เดี๋ยวขอพาราสองเม็ดไปให้ผมที่ห้องด้วยนะ..”
ไรท์มาหาอีก -3-
เห็นมั้ยยยยยย มาม่าแค่นี้เอง
มาม่านี่ยังเบากว่าเรื่องอื่นตั้งเยอะ (ไรท์มันด้อยคุณภาพ แต่งมาม่าไม่เก่ง -.-)
สักหกปีน้อยไปป้าวว้า? ....
ความคิดเห็น