คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สับสน
ตลอดวันเวลาสองอาทิตย์ที่เคสนอนป่วยอยู่คนที่ไปเยี่ยมเขาบ่อยที่สุดคือเควิน ซึ่งเรียกได้ว่าแทบจะนั่งเฝ้าอยู่ตลอดเวลานอกจากเวลาเรียนและนอน เผลอๆบางคืนเควินก็จะไปนอนฟุบอยู่ข้างเตียงเคส ส่วนการบ้านก็จะเอาไปนั่งทำที่ห้องพยาบาล จนกระทั่งเคสหายดีและออกจากห้องพยาบาลได้แล้วการปฏิบัติตัวของเควินก็ยังเหมือนเดิมคือดูแลเอาใจใส่เคสเป็นพิเศษ จนบางทีเคสอดคิดไปไม่ได้ว่าเควินก็มีใจให้เขา เหมือนที่เขามีใจให้เควิน
"เคสนายนั่งตรงนี้แหล่ะเดี๋ยวชั้นไปเอาข้าวมาให้"
"เคสเหนื่อยไหม พักก่อนดีกว่า"
"เคสข้อไหนทำไม่ได้มาให้ชั้นสอนให้ก็ได้นะ"
"เคสเดี๋ยวชั้นช่วยหาข้อมูลทำรายงานให้นะ"
"เคส................"
"เคส................"
"............"
"............"
และอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่เราจะได้ยินเควินพูดกับทายาทนักฆ่านามเคส
"เฮ้ย รูนมานั่งซึมอะไรตรงนี้" เควินว่าพลางทรุดตัวลงนั่งข้างเจ้าขอทานกิตติมาศักดิ์
"เปล่านี่"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป มีแต่เสียงลมพัดแมกไม้ดังมาเป็นระลอก
"ถ้าบางที..." รูนเปรย "ถ้าบางทีชั้นเกิดมาเป็นเจ้าชายก็คงจะดีเนาะ"
"เอ๋?" เควินงง ....วันนี้รูนเป็นอะไรของมันว่ะ ท่าทางแปลกๆไป
"แกดูแลไอ้เคสมันดีๆนะโว้ย ถ้าแกทำมันร้องไห้ชั้นนี่แหล่ะจะตั๋นหน้าแกเอง" รูนว่า พลางลุกขึ้นยืน
"อยู่แล้ว" เควินตอบ
"แล้วชั้นจะจำเอาไว้ อย่าลืมหล่ะ" รูนพูดแล้วเดินออกไป ปล่อยให้เควินนั่งงงอยู่คนเดียวว่าวันนี้รูนมันเป็นอะไรของมัน เคสเป็นเพื่อนก็ต้องดูแลอยู่แล้วนี่ เควินส่ายหัวไล่ความงงแล้วเดินกลับเข้าหอไป
ในระหว่างทางเดินกลับหอเควินรู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นไอ้รูน ทั้งที่มาทางเดียวกันและมันก็เดินมาก่อนเขาแป๊ปเดียวเท่านั้น แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นเคสเข้าก็เลยว่าจะทักพร้อมกับถามซักหน่อยว่าเห็นรูนผ่านมาทางนี้บ้างไหม แต่นั่นเคสเหมือนกับกำลังจะเถียงกับใครสักคนที่รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสอง
....เฮ้ย ไอ้รุ่นพี่บ้านั่นกอดเคสแถมยังทำท่าจะจูบมันด้วย โอ๊ยหึงว้อย...สติเควินขาดผึง ความโกรธเข้าครอบงำ
ปึก! รองเท้าถูกถอดขว้างไปยังศรีษะของรุ่นพี่คนที่ลวนลามเคส ก่อนจะตามด้วยพระบาทบาทาของเจ้าชายเควิน
"พี่จะทำไรกับเพื่อนผมหา" เควินตะคอกใส่โดยหารู้ไม่ว่ารุ่นพี่คนนั้นสลบเมือดไปแล้ว
"อ้าว" เควินพูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยมือที่ขยุ้มคอเสื้อรุ่นพี่หนุ่มผู้โชคร้าย แล้วหันไปถามเคสว่า
"เป็นอะไรมากไหม" เคสส่ายหัว ขณะค่อยๆลุกขึ้นโดยมีเควินคอยช่วยพยุง
"ขอบคุณ" เคสว่าพึมพำในลำคอ
"ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่" เควินบอกพลางยิ้มกว้าง โดยไม่รู้ว่าในใจเคสตอนนั้นสลดลงไปเยอะ....เฮ้อ เราคงเป็นได้แค่เพื่อนสินะ....เคสคิดอย่างปลงตก แต่ก็นะยังดีกว่าเขาเกลียดเรา คิดแล้วก็ยิ้มกว้าง เล่นเอาเควินหน้าขึ้นสี
"หือ นายเป็นอะไรไม่สบายหรอ" เคสพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้เวิน มือบอบบางอังไปตรงหน้าผากของเควิน ตอนนี้ใบหน้าทั้งสองคนอยู่ใกล้กันจนแทบชิดเลยยิ่งทำเอาเควินหน้าแดงขึ้นไปอีก
"ไม่...ไม่เป็นไร ชั้นสบายดี" เควินพูดตะกุกตะกัก ในใจตอนนี้เต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมานอกอก
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ชั้นเป็นห่วงหน่ะ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่" เคสว่าแล้วหมุนตัวเดินนำออกไป
...เราเป็นอะไรไปนะ แค่เคสพูดคำว่าเพื่อนหัวใจเราก็เจ็บแปลบขึ้นมา รึว่าเราจะชอบเคสเข้าซะแล้ว...เควินคิดอย่างสับสน โดยไม่รู้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างเมื่อครู่นี้ตั้งแต่ตอนที่เคสโดนลวนลามได้ตกอยู่ภายใต้นัยน์ตาสีเขียวที่อ่านไม่ออกของบุรุษนาม รูน ซิมนาเรส
คืนนั้นในห้องนอนหัวหน้าชั้นปีหนึ่ง
...โธ่ว้อย นี่เราชอบไอ้เคสจริงหรือ มันเป็นนักฆ่านะโว้ยแถมยังเป็นนักฆ่าผู้ชายอีกต่างหาก ถ้าเราไม่ชอบมันทำไมเราหึงมันล่ะ ทำไมเราโกรธที่คนอื่นแตะต้องมัน ทำไมรู้สึกเขินอายเวลาอยู่ใกล้ ทำไมเราเจ็บที่มันเห็นเราเป็นแค่เพื่อน ทำไม ทำไม...เควินนอนคิดอย่างสับสน เขาไม่เข้าใจตัวเอง
...โอ๊ย นี่เราคิดไปเองรึเปล่าว่าเควินมีใจให้เรา ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ เรารักเขามาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว ชอบเขามากแม้เขาไม่เคยใยดี แต่วันนี้เควินกลับวิ่งมาช่วยเราทั้งที่ปกติจะเดินหนีแท้ๆ จะลองไปสารภาพรักเขาดีมั้ย แล้วถ้าเราคิดไปเองล่ะ คงไม่หรอกมั้งแต่ถ้าคิดไปเองเราก็แย่น่ะซิ ทำไงดี ทำไงดี๊...ขณะเดียวกันเคสก็นอนคิดอย่างว้าวุ่นใจไม่ต่างไปจากเควินนัก
ทางฝ่ายรูนก็ใช่ว่าจะเป็นคนเดียวที่นอนหลับ เขามีเรื่องต้องคิดมากมาย เพราะเขาก็ชอบเคสเหมือนกันแม้ตอนแรกจะรู้สึกรำคาญก็เถอะแต่พอยิ่งอยู่ด้วยกันนานไปก็ยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น จนเมื่อได้สังเกตว่าเควินเริ่มชอบเคสและเคสก็ชอบเควิน มันทำให้เขาคิดไม่ตกว่าจะทำไงดี เมื่อเควินเป็นเพื่อนเขาแถมหัวใจเคสยังเหมือนจะเอนเอียงไปทางเควินด้วย ในที่สุดก็ได้ตัดสินใจจะยอมปล่อยเคสไปแต่เขายังไม่มั่นใจว่าเควินชอบเคสจริงหรือเปล่าแม้จะเห็นตอนที่เควินช่วยเคสแล้วก็เถอะ แต่มันยังไม่มั่นใจนี่นา
"โว้ย" สามเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน
"พะ...พวกนายยังไม่นอนอีกหรอ" เคสเปิดปากพูดเป็นคนแรก
"อากาศมันร้อน" เควินพูด
"ลมมันเย็น" รูนว่า
แล้วทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนโดยหันหลังให้กัน
...อากาศมันร้อน ลมมันเย็น ทั้งที่เควินนอนติดหน้าต่าง ส่วนรูนนอนอยู่ในสุดเนี่ยนะ โอ๊ยช่างมันเถอะแค่นี้ก็มีเรื่องคิดจนสมองจะระเบิดอยู่แล้วจะไปเพิ่มเรื่องมาทำไมให้รกสมองเล่า... เคสคิดแล้วล้มตัวลงนอนโดยแหงนหน้ามองไปทางเพดาน
____________________________________________________________
ไม่มีอะไรมากเหมือนเดิมจ้า เมนท์ให้ด้วยจะขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
ความคิดเห็น