คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เดทชุลมุน IV The end
ตอนที่ 7 เดทชุลมุน IV …The end
14.45.00
ชางมินกำลัง วิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง
14.45.10
ฮีชอล(เพื่อนของซองมิน ไม่สำคัญไม่ต้องไปจำชื่อ) ตะโกนเสียงดัง “เอาซองมินคืนมาน้~~~~~า”
14.45.15
ชางมินหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่กลุ่มคนที่ตามมาก่อนเลี้ยวเข้าไปในเขตเครื่องเล่นชนิดหนึ่ง มันคือ Cannu Rider (เครื่องเล่นที่จะพาคุณไปผจญภัยในโลกของอินเดียนแดง คุณได้ร่วมต่อสู้ไปกับชาวอินเดียนแดงเพื่อขับไล่พวกตะวันตกที่เข้ามารุกราน) ชางมินจัดการโยนจุนซูลงเรือ แล้วสตราทช์เครื่องออกไป พร้อมกับเสียงของพนักงานเก็บบัตรร้องตะโกนเรียกให้ทั้งคู่กลับไป แต่มีรึที่คนอย่างชางมินจะยอม
14.45.25
ชางมินและจุนซูกำลังตื่นตะลึงกับแสนอลังการ และเสียงพากย์บรรยายอันน่าตื่นเต้น
14.45.59
ธนูยางดอกหนึ่งเฉี่ยวผ่านแก้มชางมิน พร้อมกับเสียงตะโกน “ซองมินอยู่หนายยยยยยย” (ส่วนซองมินขณะนั้นกำลังหลงทางอยู่แถวๆ
14.48.02
ชางมินอุ้มจุนซูขึ้นพาดบ่าแล้วกระโดดขึ้นฝั่ง “พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้” พนักงานในชุดอินเดียนแดงตรงทางออกร้องว่าพร้อมกับเอาตัวเข้ามาขวาง
14.48.05
ชางมินเหลือบตาขึ้นมองดูกลุ่มคนปริศนาทั้ง 12 คน (ก็เพื่อนๆของซองมินนั่นแหล่ะ) ที่ว่ายน้ำตามมาด้วยความสะบักสะบอม (เพราะคนเยอะเกินเรือรับน้ำหนักไม่ไหวเลยล่มไปกลางทาง)
14.48.08
ชางมินวางจุนซูลงแล้วกระชากคอพนักงานผู้โชคร้ายเข้ามาใกล้ สายตาเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด จุนซูมองอย่างหวาดกลัว ก่อนที่ชางมินจะ
................
...............................
.......................................................
........................................................................
............................................................................................................
...............................ควัก.....................................
.................วัตถุ.......................................
................................ปริศนา......................ออกมา............................
..................................................มัน......คือ..................
............................................................................................................
............................................................................................................
.......................................................
...............................
................
........................เงิน........................นั่นเอง “เอาไปแล้วเงียบไว้” ชางมินกระซิบพร้อมกับเอาเงินก้อนนั้นยัดใส่มือพนักงานอินเดียนแดงอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางอันชำนิชำนาญอย่างเหลือเชื่อ ก่อนจะอุ้มจุนซูออกวิ่งต่อ ส่วนคุณพี่พนักงานก็นั่งนับเงินด้วยความอิ่มเอมใจ
14.48.16
“ว๊า~~~~~ก หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย” เสียงโหยหวนไล่ตามหลังมา
14.48.32
วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง
14.49.33
สายตาอันว่อไวของชางมินได้เหลือบไปเห็นพนักงานใส่ชุดมาสคอทหมีพูห์กำลังแจกลูกโป่งให้เด็กๆ ไอเดียดีๆก็ปิ๊งแวบเข้ามา >>>วิธีเดิมอันแสนถนัด ควักเงินแล้วไปฟาดหัวหมีพูห์ซักปึก (จุนซู: ชางมินพ่อนายเป็นนักการเมืองอ่ะป่าว ชางมิน : คับ พี่รู้ได้ไงอ่ะ ผมไม่เคยบองนี่ จุนซู: เหอ เหอ การกระทำมันฟ้อง)
14.50.33
ชางมิน & จุนซูในชุดหมีพูห์………
“ท๊า~~ ดา~~ ยินดีด้วยครับคุณได้รับสิทธิพิเศษให้เข้าชมละครฟรีครับ...ไม่ต้องสงสัยครับเข้าไปได้ทุกคน” พูดเสร็จชางมินก็ดันพวกเพื่อนของซองมินเข้าไปท่ามกลางฝูงชนที่พยายามเบียดเสียดกันเข้าไปดูละครใบ้ของทางสวนสนุก
14.51.03
คังอิน(เพื่อนของซองมิน ไม่สำคัญไม่ต้องไปจำชื่อ) บังเอิญเห็นชางมินที่มีจุนซูเกาะอยู่ด้านหน้าเหมือนลิง(ให้นึกภาพลูกลิงเกาะแม่ลิง) กำลังถอดชุดหมีพูห์ออกจากตัว
“เฮ้ย ไอ้หมีพูห์นั่น”
“ว๊ากหนีก่อนล่ะ”
14.52.00
ชางมินกำลังวิ่ง ถอดชุด วิ่ง ถอดชุด ถอดชุด วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ทำลิงน้อย เอ้ย จุนซูตก เก็บจุนซูแล้ววิ่งต่อ วิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง
14.53.01
ชางมินวิ่งตัดผ่าน
14.54.09
ในปราสาทเจ้าหญิง...
พวกเพื่อนของซองมินวิ่งผ่านหน้าห้องเจ้าหญิงสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด(รึเปล่า)
ทันทีที่คนกลุ่มใหญ่วิ่งผ่านไป คนแคระตัวที่แปด ท่าทางแปลกประหลาดเพราะสูงใหญ่เก้งก้างแถมยังมีลิง(???)เกาะอยู่ด้วยก็กระพริบตาปริบๆก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแล้ววิ่งออกจากห้องไปทางอีกฝั่งหนึ่ง แต่ชางมินน้อยก็ยังมีหน้ามาตะโกนอีกว่า
“เจ้าโง่ทางนี้โว้ย”
นายจะตะโกนทำม๊าย....จุนซูคิด
“เฮ้ยมันอยู่นั่น”
ซวยแล้วตรูว่าจะพูดในใจไหงดันตะโกนออกมาได้...คิดเสร็จก็วิ่งต่อสิครับจะอยู่ต่อทำไม”
14.54.59
ชางมินกำลังจนมุม
14.55.12
เสียงสัญญษณไซเรนบอกเหตุด่วนเหตุร้ายดังขึ้น .....The end..... เสียงในใจของหนุ่มน้อยนามคิมจุนซู
ย้อนไปก่อนหน้านี้ 13 วินาที(เลขสวยจัง) ที่ทางออกรถไฟลอยฟ้า......
“ไม่ได้มาเที่ยวอย่างนี้ตั้งนานคิดถึงจังเลยนะคะคุณ ใช่ไหมจ๊ะจุน....ซู..........กรี๊~~~~~ด คุณคะจุนซูหายไป หายไปไหน” เสียงคุณนายคิดเชยอนกรีดร้องเมื่อพบว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหายไป(โธ่เขาหายไปตั้งนานแล้วเจ๊พึ่งรู้ตัว)
“ใจเย็นๆก่อนจ๊ะที่รัก”
“ไม่ได้ค่ะ ใจเย็นไม่ได้เด็ดขาด” หญิงสาวว่าแล้วล้วงกระเป๋าหยิบอุปกรณ์รูปร่างแปลกๆ สีดำเหมือนรีโมทคอนโทรลขนาดเล็ก มีปุ่มกดต่างสีสันกันอยู่ 4-5 ปุ่ม
คุณนายคิดกดนิ้วลงไปบนปุ่มสีแดงแล้วเสียงหวอดไซเรก็ดังขึ้นพร้อมๆกับที่มีกลุ่มคนชุดดำปริศนาโผล่ขึ้นมาจากทุกซอกทุกมุมของสวนสนุก มีเสียงพูดต่อเนื่องกันเหมือนหุ่นยนต์ว่า “ตามหาคุณหนูจุนซู”
“นี่มันอะไรกันเนี่ย” ชางมินพึมพำอย่างหัวเสียเดทครั้งแรกของเขากับพี่แจจุงล่มไม่เป็นท่า
เริ่มแรกเลยพี่แจจุงก็ไม่สบาย ต่อมาก็ถูกกลุ่มคนประหลาดวิ่งไล่ เจอพี่แจจุงภาคพูดได้ แล้วนี่ยังมีพวกมาเฟียแว่นดำบุกสวนสนุกอีก มันจะอะไรกันนักกันหนา(ว่ะ).....ง่า.....แล้วทำไมไอ้พวกนี้มันต้องมาล้อมตรูด้วย
“ว๊า~~~~~~ก ปล่อยนะโว้ย” ชางมินโวยวายเมื่อเขาและจุนซูถูกจับแบกขึ้นบนบ่าของกลุ่มคนชุดดำ(นึกภาพคนเยอะๆเกาะกันเป็นกลุ่มแล้วเทินคนไว้ข้างบน)
ตุบ!
ทันทีที่สองร่างถูกวางลงพื้นคุณและคุณนายคิมต่างตรงเข้ามากอดปลอบขวัญลูชายโดยไม่สนใจชางมินที่นั่งข้างๆแม้แต่น้อย
“โถ จุนซูของหม่ามี๊ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกเลยหรือจ๊ะ”
จุนซูสะดุ้งเฮือก หันไปมองชางมินอย่างตื่นๆ คุณและคุณนายคิมหันไปมองตาม
“นั่นใคร แกใช่ไหมที่ลักพาตัวจุนซู” คุณคิมว่าเสียงเหี้ยม
แง้ ผมไปลักพาตัวเพื่อนของพี่แจจุงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ...ชางมินคิดอย่างเศร้าๆ นั่งนิ่งไว้อาลัยให้แก่เดทของตน
“ไม่ใช่นะครับนี่ชางมิน เป็นคู่เดทของผม.......อุบ” จุนซูที่เผลอหลุดปากแทบจะกัดลิ้นตัวเองไม่ทัน หนุ่มน้อยหันไปมองหน้าตาตื่นๆของชางมินที หน้ายิ้มๆของป๊ากับม๊าที ก่อนถอนหายใจออกมาแล้วเอื้อมมือไปถอดอุปกรณ์ปลอมตัวออก แต่กลับพบว่าอุปกรณ์พวกนั้นมันหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้.....งั้นก็หมายความว่าชางมินเห็นหน้าเราตั้งนานแล้วทำไม.....
“.ชางมิน...ชั้นขอโทษ. จุนซูว่าเสียงอ่อย
“เอ่อ...คือ....” ชางมินก็ตกอยู่ในอาการอึ้งพูดไม่ออกพอกัน
“จุนซูจ๊ะ ป๊ากับม๊าไม่กวนละ ไปก่อนนะ โฮะ โฮะ” คุณนายคิมว่าเหมือนรู้ทันก่อนที่จะลากผู้เป็นสามีออกไป
“ชางมิน/พี่ครับ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
“พี่พูดก่อนเถอะ”
“คือ ...จะให้เริ่มยังไงดีล่ะ...ชั้น...ชั้นขอโทษนะที่หลอกนาย” จุนซูพูดพลางก้มหน้าสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ...ผมแค่อึ้งๆนิดหน่อย ทำไมพี่ต้องโกหกทุกคนด้วยล่ะว่าพี่เป็นใบ้”
“เอ๋?” จุนซูทำหน้าสงสัย “หมายความว่าไงเนี่ย นายเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ชั้นชื่อคิมจุนซูมาเดทกับนายแทนคิมแจจุง แล้วที่จริงชั้นก็ไม่ได้เป็นใบ้ เพื่อนชั้นต่างหากที่เป็น แต่ที่ชั้นต้องหลอกนายเพราะต้องปลอมตัวเป็นแจจุงมาเดทกับนาย...เอ่อ...เข้าใจไหมเนี่ย”
“เดี๋ยวสิครับ เพื่อนผมมันบอกว่าพี่ชื่อแจจุงนี่ แล้วพี่ก็เป็นใบ้ด้วย แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพี่ไม่ได้เป็นใบ้ แต่พี่หลอกทุกคนว่าเป็นใบ้ อีกอย่างผมไม่ได้ชอบเพื่อนพี่ แต่ผมชอบพี่ต่างหาก” ชางมินพูดเสียงจริงจัง
“หา...เอ่อ...เมื่อกี้นายบอกว่า...ชะ...ชะ...ชั้น...นาย...ชั้น...ชอบ...เหรอ” สียงใสว่าตะกุกตะกักฟังไม่ได้ศัพท์ หน้าหวานก้มลงมองพื้น
“เอ่อ...คือ...ผม...ง่า” ดวงตาสีนิลเสมองไปรอบทิศ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ” หนุ่มน้อยถาม
“ก็ตั้งแต่เห็นพี่ครั้งแรก”
“ตอนที่เอาขนมไปให้ใช่ไหม”
“เปล่า ก่อนหน้านั้น” ชางมินพูดพลางคิดถึงตอนครั้งแรกที่เขาได้พบจุนซู ตอนนั้นรู้สึกว่าจุนซูจะมาดูบาสรอบที่เขาแข่ง แถมยังเชียร์ทีมที่แข่งกับเขาอีกต่างหาก...ตัวเล็กๆ ตาตี่ๆ แก้มป่องๆ ยิ้มและหัวเราะตลอดเวลาเหมือนคนบ้า(นั่นคำชมรึ) ยื่งดูยิ่งน่ารัก หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้เห็นนางฟ้าตัวน้องของเขาอีกเลย จนกระทั่งเมื่อวันก่อน
ทั้งคู่เงียบกันไปพักใหญ่
“นาย” จุนซูเริ่มพูดก่อน “ชอบชั้นจริงๆเหรอ”
“ครับ........แล้วพี่ล่ะ ชอบผมไหม”
ร่างเล็กส่ายหัว “ไม่ชอบ ...(ชางมินทำหน้าเศร้า)... แต่ชั้นรักนายเลยล่ะ”
พอได้ยินชางมินก็ฉีกยิ้มกว้าง แหงนหน้าขึ้นมองฟ้า พยายามกลั้นยิ้มเต็มที่(แต่หน้าก็ยังบานเป็นกระด้งอยู่) แม้จะไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมามากมาย แต่คำที่ว่า ชั้นรักนาย มันดังก้องสะท้อนไปมาอยู่ในหัว
“ถ้าผมอยากขอคบกับพี่ได้ไหมครับ”
“ได้” สียงไม่ดังเกินไปกว่ากระซิบ
“งั้น” มือหนาเอื้อมไปจับมือบางเบาๆ “เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ”
“อืม”
แม้จะไม่ได้มองหน้า แม้จะไม่มีการจ้องตา ไม่มีแม้คำพูดหวามซึ้งใดๆ แต่สองมือที่เกี่ยวพันกันไว้แน่นได้ถ่ายทอดความรู้ที่มีต่อกันให้แทนแล้ว
ทว่าเบื้องหลังฉากแห่งความสุขยังมีดวงตาสองคู่สี่ข้างคอยจับจ้องอยู่
“จุนซูหม่ามี้จะต้องเลือกผู้หญิงที่ดีที่สุดให้ลูกให้ได้ เพราะอย่างนั้นต่อให้แม่หนูตัวสูงนั่นจะสวยแค่ไหนแต่ถ้าคุณสมบัติไม่ครบหม่ามี๊ก็ไม่รับมาเป็นลูกสะใภ้หรอกนะจ๊ะ” คุณนายคิมพึมพำ
เดทของผมจบแล้วครับ แต่ความรักของผมมันไม่จบง่ายๆหรอก: จุนซู
บทส่งท้ายอีกเล็กน้อย
“ทุกๆคนอยู่ไหนกันหมด โฮโฮ” เสียงโหยหวนของใครทายซิ
ความคิดเห็น