คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เดทชุลมุน II
ตอนที่ 5 เดทชุลมุน II
[Special: Sung Min talk]
วันนี้ผมมาเที่ยวที่สวนสนุกกับเพื่อนๆครับ และบังเอิ๊ญ บังเอิญ ผมไปเจอใครคนหนึ่งเข้า(ให้ทายว่าใคร ผมจะนับ 1-1 นะครับ) ปิ๊งป๊อง ถูกต้องครับผมเจอคิมจุนซู ลูกพี่ลูกน้องของผมเอง สงสัยจะมาเดทกับแฟนซะด้วยนะฮะ น่ารักดี แต่ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ตัวสูงอย่างกับเปรต ผมไม่เอามาเป็นแฟนหรอกครับ อย่างผมน่ะชอบแบบตัวเล็กๆน่ารักๆ มากกว่า
และไม่ต้องเดาให้ยากเลย หลังกรอบแว่นดำนั่นมันต้องเต็มไปด้วยสายตาหวานเยิ้มหยดย้อยหื่นกระหายกระซวกน้ำลายไหลโฮกแน่ๆเลย(เกินไปหน่อยแล้ว โลมาน้อยไม่ทำทุเรศอย่างนั้นหรอก: Milk) ...แต่น่าแปลก ทำไมจุนซูต้องปลอมตัวมาเดทด้วยล่ะ ไม่ได้การละ อย่างนี้ต้องถามให้รู้เรื่อง
และแล้วโอกาสของผมก็มาถึง คู่เดทของจุนซูเดินออกไปไหนก็ไม่รู้ ผมเดินรีบไปที่โต๊ะของจุนซูmyomu
“เฮ้ จุนซู หวัดดี” ผมทักแต่ดูจุนซูสิทำเป็นเงียบ
“นี่ อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วชั้นจะจำไม่ได้นะ...อืม...ถ้านายไม่ยอมพูดเดี๋ยวชั้นจะประกาศให้ทั่วเลยว่านายเป็นใคร ชื่ออะไร...อุ๊บ”
จุนซูใช้มืออุดปากผม “อย่านะ” เสียงใสกระซิบบอก ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเราทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งร้านซะแล้ว และดูเหมือนจุนซูจะเริ่มรู้ตัวแล้วด้วย
“ไปคุยกันที่อื่น” พูดจบก็ลากผมไปทั้งอย่างนั้น
จุนซูลากผมเข้าไปห้องน้ำใกล้ๆ ก่อนจะค่อยๆปลดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น
“เฮ้ จุนซูนายจะทำอะไรเนี่ย”
“ประสาท นายจะให้ชั้นใส่ชุดแบบนี้ตลอดเวลารึไง” จุนซูค้อนใส่ผม
“ก็แหมเขานึกว่าตัวเองจะทนความน่ารักของเค้าไม่ไหวเลยลากเค้ามาปล้ำในห้องน้ำซะอีก”
ไม่ต้องทำหน้าสงสัยครับ ประโยคข้างบนนั่นผมเป็นคนพูดเอง แถมยังทำท่ายั่วสวาทอีกนะ...ชักสมเพชตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆแฮะ แต่ไม่เป็นไรถ้าได้ยั่วประสาทจุนซูก็โอเคล่ะนะ ในเมื่อจุนซูเวลาโกรธน่ะน่ารักจะตาย เห็นไหมดูสิเงื้อมือจะทุบผมแล้ว หน้างี้แดงแปร๊ดเลย
“อ๊ะๆ อย่าลืมความลับสิ” ผมขู่ ลูกพี่ลูกน้องผู้แสนน่ารักของผมจำใจต้องยอมลดมือลง ดูก็รู้ว่าเจ็บใจน่าดู แต่ใครสนกันล่ะ
“นายจะเอายังไง” จุนซูถามเสียงอ่อย
“ก็...” ผมแกล้งลากเสียงยาวๆให้ซาลาเปาน้อยลุ้นไปเล่นๆ “เล่าความจริงทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้”
คราวนี้จุนซูกัดปากแน่น ขมวดคิ้วนจวนจะเป็นปมอยู่แล้ว “ก็ได้...แต่ห้ามเอาไปบอกใครนะ”
“ตกลง” ผมรับคำอย่างแข็งขัน แต่จุนซูสิ ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อใจผมเลย...เศร้านะเนี่ย
แล้วเรื่องราวทั้งหมดก็ถูกถ่ายทอดออกมา
“อืม...เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่นายคิดว่าเป็นอย่างนี้มันจะดีจริงหรือ” ผมพูด จุนซูทำหน้างง
“ทำไม”
“นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนี่ เดทครั้งนี้ของนายมันไม่ใช่ความจริง ความสุขตอนนี้ของนายก็เป็นเหมือนลมที่พัดผ่านมาเพียงชั่วครู่แล้ก็เลยผ่านไป คำพูดทุกคำ การกระทำทุกอย่างของชางมินเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะมอบให้นายแต่มันมีไว้เพื่อคนอื่นต่างหาก รู้อย่างนี้แล้วนายยังจะดีใจอยู่อีกเหรอ แล้วที่สำคัญนะนายคิดว่าชางมินจะดีใจหรือที่ถูกหลอกน่ะ หา” ผมเทศนาซะยาวยืด แอบภูมิใจเล็กๆนะเนี่ย นานๆทีจะพูดจาดูมีสาระกับเขาบ้าง...ง่าแต่ผมคงพูดแรงไป ดูสิโลมาน้อยเริ่มสะอื้นไห้แล้ว
ชี นา กา บอ ริน~~ ออ ริน ชี จอ เรน ¯¯ พุง ซอ นึล ทา โก นา รา กา นึน เย ปึน คุม โด คู ออช จี~~~
เสียงเรียกเข้าเป็นจังหวะสนุกๆดังขึ้น ขัดกับบรรยากาศเศร้าๆ จุนซูรีบปาดน้ำตาทิ้งก่อนรีบหยิบมือถือขึ้นมากดรับสาย
“ฮาโหล หม่ามี๊”
“...............”
“สบายดีครับ”
“...............”
“อ๊ะ...เอ่อ...หม่ามี๊ไปรู้มาจากไหนอ่ะครับ”
“...............”
“แล้วตอนนี้หม่ามี๊อยู่ที่ไหนครับ”
“...............”
“หะ...จริงหรอครับ”
“...............”
“ครับๆ”
“...............”
“ครับ...แล้วเจอกันครับ”
เนื่องจากว่าตอนคุยโทรศัพท์จุนซูหันหลังให้ผม ผมเลยมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางของจุนซู แต่จากน้ำเสียงและคนที่โทรมาคงจะเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร
“ซองมินที่รัก” จุนซูหันขวับมาเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงและแววตาที่หวานเยิ้มหยดย้อยชวนให้ขนในกายลุกฮือขึ้นมา
“มะ...มีอะไร” เสียงผมตอนนี้คงสั่นสุดๆไปเลย
“คือว่า ป๊ากับม๊าชั้นมาน่ะ นายช่วยปลอมเป็นชั้นก่อนซักแป๊ปนึงได้ไหม” พูดจบก็ทำตาปริบๆ เล่นเอาผมสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว
“ไม่เอ๊า” ผมยื่นคำขาด แต่จุนซูกลับเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ผมเริ่มค่อยๆถอยหลังจนไปชนกับกำแพง
“น่า น้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” จุนซูอ้อนพลางส่งสายตาปิ๊งแวบมาให้...ฮือฮือ ผมจะทำยังไงดีเนี่ย
“ก็ได้ แต่แป๊ปเดียวเท่านั้นนะ”
ในที่สุดผมก็ต้องยอมแพ้ต่อลูกอ้อนของจุนซู...เฮ้อเรื่องราวมันจะเป็นไงต่อไปเนี่ย ผมชักปวดหัวหน่อยๆแล้ว ไม่น่าอยากรู้เรื่องของจุนซูเลย
[Special: Chang Min talk]
ผมละสงสัยจริงๆเลย แค่ผมเดินไปซื้อเบอร์เกอร์แป๊บเดียวเอง(ก็แค่เบอร์เกอร์ปลา 1 ชิ้น สลัดกับมันบดอย่างละ 1 ถ้วยใหญ่ เฟรนฟรายขนาดจัมโบ้ 2 กล่อง เป็ปซี่แก้วใหญ่อีก 1 แก้วเอง ไม่เยอะใช่ไหมครับ) พอกลับมาอีกที่แจจุงก็ไปไหนไม่รู้แล้ว ผมเลยต้องหอบของกินมานั่กินหน้าร้า(เพราะโต๊ะที่เคยนั่งถูกยึดไปแล้ว แถมทั้งร้านก็ไม่มีโต๊ะว่างเลย)
นี่ผมนั่งรอมาตั้ง 40 กว่านาทีแล้ว ของกินก็หมดไปตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้วด้วยพี่แจจุงก็ยังไม่มา ผมชักร้อนใจหน่อยๆแฮะ กลัวพี่เขาหลงทาง กลัวพี่เขาถูกลักพาตัว (ก็พี่แจจุงน่ารักนี่) กลัวโน่น กลัวนั่น กลัวนี่ กลัวทุกอย่างเลย ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี๊ ผมคงต้องออกตามหาแล้ว
อ๊ะนั่น พี่แจจุงนี่ พึ่งออกจากห้องด้วย โหเล่นเข้าซะอย่างนานสงสัยปลดหนักแฮะ...ผมว่านะ ผมคงคิดไปเองแน่เลยที่ผมเห็นพี่แจจุงตัวเล็กลง แต่คิดดูอีกทีก็อาจจะเป็นเพราะได้ระบายของออกตัวเลยฟีบลงก็เป็นได้
“พี่แจจุง” ผมเรียกพร้อมกับวิ่งเข้าไปหา แต่ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงนั้น ก็มีคนกลุ่มใหญ่เข้ามาล้อมรุ่นพี่เอาไว้ ผมได้ยินหนึ่งในนั้นบอกว่า “แกเอาซองมินไปไว้ไหน ไอ้โจรลักพาตัวเด็ก”
ผมว่าพี่แจจุงต้องกลัวมากแน่ๆ ไม่ได้การละต้องรีบเข้าไปช่วย
“เฮ้ย พวกนายจะทำอะไร” ผมเข้าไปกั้นระหว่างคนพวกนั้นกับพี่แจจุง แต่ผมคงจะลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง พวกนั้นมีตั้ง(1...2....3.........12) 12 คนแน่ะ ส่วนผมตัวคนเดียว...เอ่อ..เป็น 2คนก็ได้รวมพี่แจจุงด้วย
“อ๋อ นี่มีพวกด้วยหรอ” หนึ่งในพวกอันธพาลพูด ผมว่านะสำเนียงภาษาเขาแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ “มีกันแค่สองคน หรือมีใครอีกหรือเปล่า...แล้วแกเอาซองมินไปไว้ไหน”
“ซองมินอะไรกันชั้น....” ผมกำลังจะต่อปากต่อคำ แต่พี่แจจุงกลับกระตุกแขนผมพร้อมกับพูดว่า “วิ่งเร็ว”
นี่ผมหูฝาดไปใช่ไหมครับ!!! ทำไมพี่แจจุงถึงพูดได้ แล้วทำไมผมถึงได้ยินพี่แจจุงพูด อ๊า~~~~~ก นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น งงไปหมดแย้ว
เรื่องราวจะเป็นไงต่อไปเนี่ยต้องติดตามต่อนะครับ(โฆษณาซะงั้น) 2B.Con คร้าบ
ความคิดเห็น