คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บาดเจ็บ
"เขาเป็นยังไงบ้าง" เสียงใครคนหนึ่งปลุกสติเควินให้ตื่น
"ไม่มีอะไรมาก แค่ช๊อคสลบไป" อีกเสียงนึงตอบ
"แค่ช๊อคสลบไปงั้นหรอ! นี่มันตั้งสามวันแล้วนะ ช๊อคบ้าอะไร" เสียงแรกตะโกนลั่น
"เฮ้ย ใจเย็นดิไอ้รูน" เสียงใครสักคนแทรกขึ้น
"จะให้ใจเย็นอยู่ได้ไง ไอ้เควินก็สลบมาสามวันแล้ว ไอ้เคสก็โดนแทงป่านนี้อาการยังร่อแร่ใกล้ตาย ยังจะให้ชั้นใจเย็นอยู่ได้เหรอ"
"นะ...หน่ะ..." เสียงครางเบาๆจากผู้ที่ป่วยอยู่ดังขึ้น
"เฮ้ย ไอ้เควินฟื้นแล้ว เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ" ใครซักคนรีบปราดเข้ามาประคองเควิน ผมสีทองแบบนั้น นัยน์ตาสีเขียวแบบนี้ เดาได้ไม่ยาก รูน ซิมนาเรส นั่นเอง
"นะ...นะ..."
"เอาน้ำใช่ไหม"
"ไม่...หน่ะ...หนวกหู.......จะนอน.....ออ....ออก...ไป"
"ง่า งั้นหรอ ตามสบายละกัน ไปละ" เสียงรูนดูซึมลงไปเล็กน้อย
สองวันผ่านไปไวอย่างแรง....
ในห้องพักผู้ป่วย หลังจากที่ได้ข่าวว่าเควินฟื้นแล้ว ชาวป้อมก็ยกขโยงกันมเยี่ยม ทำเอาบรรยากาศสงบๆในห้องพยาบาลหายวับไปทันที
"เป็นไงบ้างว่ะ เล่นนอนสบายตั้งห้าวัน นี่รู้เรื่องหมากกระดานเกียรติยศรึยัง" เสียงเอ็ด ยอดนักดาบจากบารามอสดังขึ้น
"หือ? อะไร"
"พูดงี้แปลว่ายังไม่รู้แน่เลย นายต้องเป็นคิงของเราส่วนควีนชั้นเอง คนเดินหมากก็ฟาร์เลน" เซลด้าพูดขึ้นอย่างภูมิใจที่ตนได้เป็นควีน
"หรอ อืม" แบบนี้เหมือนมัดมือชกเลยนี่ว่า ดูจากหน้าตาเจ๊แกแล้วขืนเราปฏิเสธก็ได้ตายสถานเดียวแน่ "แล้วรูนกับเคสหล่ะ" เควินถามหาเพราะไม่เห็นสองคนนั้น
"อ๋อ ไอ้รูนมันงอนแก ที่เมื่อสองวันก่อนแกไปบอกว่าหนวกหูใส่มัน...ไม่ต้องทำหน้างงเลย แกพูดจริงๆชั้นก็อยู่ด้วย.....ใช่ไหมว่ะไอ้รูน" ประโยคสุดท้ายจิน นักฆ่าจากซาเรสตะโกนขึ้นดังๆเหมือนต้องการให้ใครซักคนได้ยิน ไม่นานเสียงประตูก็เปิดดังแอ็ด ก่อนตามมาด้วยร่างของขอทานเจ้าเก่า
"แล้วเคสหล่ะ" เควินถามต่ออย่างไม่รู้เรื่อง แม้มันจะเป็นคำถามสั้นๆง่ายๆแต่ทุกคนในห้องยกเว้นเควินกลับพร้อมใจกันสะอึกอย่างมิได้นัดหมาย
"คือ...นายจำได้ใช่ไหม...ตอนนั้นหน่ะ ตอนที่นายช๊อคแล้วมัน...มัน...มันก็" ฟาร์เลนอธิบายตะกุกตะกัก จนเควินชักรำคาญ
"มันทำไมเล่า" เควินตะคอก ฟาร์เลนสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว
"คือมันมีมีดจากไหนไม่รู้พุ่งเข้าใส่นาย แล้วอยู่ดีๆไอ้เคสก็วิ่งเข้าไปขวางทางมีดไว้โดนเสียบทะลุหลัง ป่านนี้ยังไม่ได้สติเลย" โวเรน เดอะ ปรินซ์ ออฟ เจมิไน เล่าแทนฟาร์เลนที่ตอนนี้กลัวเควินจนพูดไม่ออกแล้ว
"จะ...จริงหรอ" เควินเอ่ยอย่างไม่เชื่อ นี่มันปกป้องเขาหรอ ในใจก็ตวัดนึกถึงแสงและเงามือที่มาบดบังนั้น "พาชั้นไปหาไอ้เคสเดี๋ยวนี้" เควินสั่งอย่างเคยตัว
"ไม่ได้ นายพึ่งฟื้นจากอาการช๊อค หมอยังไม่ให้ลุก" รูนอธิบาย
"ถ้าชั้นอยากไปก็ต้องได้ไป อย่ามาห้าม" เควินโต้กลับ รูนหันไปทางเกรฟฮาร์ต เดอะ วอริเออร์ ออฟ แอเรียส อย่างขอความช่วยเหลือ
"โทษทีว่ะ" นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เควินได้ยินก่อนจะหมดสติไป
ตอนเย็นของวันเดียวกัน....
เควินตื่นขึ้นมาก็ต้องรู้สึกมึนหัวอย่างรุนแรง จะเป็นเพราะใครหล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้เกรฟฮาร์ต ก็รู้นะที่ทำไปเพราะพวกมันเป็นห่วงเขาแต่แบบนี้มันเกินไป เล่นฟาดมาซะเต็มแรงทีเดียวเอาน๊อคไปเลย
เควินสอดสายตามองไปรอบๆตัว เมื่อไม่พบว่ามีใครอยู่แถวๆนี้ เขาจึงค่อยๆเคลื่อนกายลงจากเตียงแล้วเดินผ่านม่านกั้นเตียงออกไป เควินก็พบเคสนอนถัดไปจากเตียงที่เขานอนอยู่ไม่กี่เตียง
...โธ่เว้ย! ใกล้แค่นี้เองทำไมพวกมันไม่ให้เขาลุกขึ้นมาดู...เควินคิดอย่างหัวเสีย
ร่างบอบบางนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ลมหายใจรวยรินเหมือนคนใกล้ตาย นี่มันอุตสาห์เสี่ยงชีวิตมาช่วยเขา มือหนาเอื้อมไปปัดผมที่ปรกหน้าร่างเล็กออกก่อนจะประทับจุมพิตลงบนหน้าผากกลมมน เคสขยับตัวยุกยิกเล็กน้อยแต่มันก็สามารถปลุกสติเควินได้
...ทำไม เขาทำแบบนั้นทำไมทั้งที่ออกจะรำคาญมัน เขาชอบมันกรอ? ไม่ใช่น่า เพราะมันช่วยเขาต่างหาก นั่นหล่ะเหตุผล เอาหล่ะต่อไปนี้เราต้องทำดีกับเคสมากขึ้น...เควินตัดสินในใจ เมื่อตัดเรื่องรำคาญออกไปได้แล้วเขาก็หมุนตัวกลับไปนอนบนเตียงของตนต่อ
ในวันรุ่งขึ้นชาวป้อมอัศวินปีหนึ่งก็ได้พบกับข่าวดี เมื่อเคส ฟิลมัส ทายาทนักฆ่าสามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ส่วนเควินก็หายเป็นปกติดีทุกอย่างและออกมาจากห้องพยาบาลได้แล้ว หลังจากนั้นสองอาทิตย์เคสก็หายเป็นปกติกลับมาวิ่งเดินตามเจ้าชายน้อยจากคาโนวาลและรูน ซิมนาเรสขอทานกิตติมาศักดิ์จาทริสทอร์ 
______________________________________________________________
เพื่อนๆ เรามีเพลงมาให้ลองฟังด้วย เพราะมากเลยแหล่ะ ชื่อ grace ของ lee soo
young มีอีจุนกิแสดงเป็นพระเอก MV คนอะไรก็ไม่รู้น่ารักมากๆ แล้วก็สิ่งสำคัญที่ห้ามลืมเป็นอย่างยิ่งอ่านแล้วเมนท์ด้วยน้าจ๊ะ
ความคิดเห็น