0=(0.0)Fighting L^o^vE: สปิริตรักหนุ่มนักสู้ Yaoi (0.0)=0

ลำดับตอนที่ #4 : เดทชุลมุล I

ตอนที่ 4 เดทชุลมุล I

"กรี๊~~~ด" เสียงกรี๊ดดังลั่นจากหญิงสาววัยกลางคน ที่ต้องตกตะลึงเมื่อมาเห็นภาพตรงหน้า คุณหนูจุนซูของหล่อนกำลังเข้าครัว

"คุณหนูค่ะ นมทำเองได้ค่ะ ไม่ต้องทำหรอก" หญิงสาวว่า

"ไม่เอา ผมจะทำเอง" อีกฝ่ายยังดื้อดึง

"โธ่ ถ้าคุณหญิงมาเห็นเข้า เดี๋ยวได้ตกใจตายกันพอดี"

"ไม่ต้องห่วง แม่บอกจะไป L.A. สองอาทิตย์ ยังไม่กลับมาง่ายๆหรอก"

"ไม่ได้ค่ะเดี๋ยวบาดเจ็บขึ้นมาทำ....ว้าย อย่าจับมีดสิค่ะ"

"โอ้ย อย่าวี๊ดว้ายได้ไหม เสียสมาธิ ผมเข้าครัวออกบ่อยไม่เป็นไรหรอก"

"แต่ก็บาดเจ็บทุกครั้งนี่ค่ะ...ว้า~~~ย เดียวนมจุดเตาให้เองค่ะ"

"กร๊~~~ด นมผัดให้เองค่ะ"

"......................."

"......................."

"......................."

"......................."

และอีกสารพัด จนในที่สุด...

"เห็นไหมค่ะ ดูสิโดนมีดบาดเลย" หญิงวัยกลางคนวา ขณะทำแผลให้อีกร่าง

"ก็เพราะใครล่ะ วี๊ดว้ายอยู่ได้เสียสมาธิ" อีกฝ่ายบ่นงึมงำในลำคอ ตรงหน้ามีก้อนสีดำปริศนาวางอยู่ในกล่องข้าว

"บ่นอะไรค่ะ นี่นมเป็นห่วงนะ วันหลังอยากกินอะไรก็บอกนะค่ะ เดี๋ยวนมทำให้เอง"

"ครับๆ ถ้าผมอยากกินนะ แต่นี่ผมทำไปให้คนอื่นครับ เป็นคนสำคัญของผม ผมเลยอยากลองทำด้วยตัวเองดู....เฮ้ย! นมร้องไห้ทำไมน่ะ"

"ฮึก...คุณหนูของนม ในที่สุดก็ได้ออกเรือนแล้ว...ฮึกๆ นมดีใจจริงๆ เดี๋ยวนมโทรบอกคุณหญิงก่อนดีกว่า" พูดจบแม่บ้านสาวก็ทำท่าจะลุกออกไป แต่อีกมือนึงมาฉุดไว้ก่อน

"อย่าเชียวนะ อย่าเชียว ห้ามบอกแม่นะครับไม่งั้นผมโกรธจริงด้วย"

"เอ๋? ก็ได้ค่ะ"

"ขอบคุณครับนม....อ๊ะผมก่อนดีกว่า บายครับ"

"ค่ะ คุณของนม เผด็จศึกให้ได้นะค่ะ" แม่บ้านสาวเชียร์สุดใจขาดดิ้น แต่...ออกจะเกินไปหน่อย

"โธ่ ผมแค่ไปเดทนะครับ ไม่ได้จะไปหลอกฟันใคร" เด็กหนุ่มพูดก่อนเดินขึ้นรถไป

"ลุงครับ" จุนซูเรียกคนขับรถ "ไปแวะส่งผมตรงสวนสาธารณะข้างหน้านี่แป๊ปนึงนะครับ ผมจะเข้าห้องน้ำ" พูดพลางฉีกยิ้มกว้าง

[Special: Junsu talk]

ตอนนี้ผมกำลังยืนรอชางมินอยู่หน้าสวนสนุก Dream & Dreams ครับ ผมอยากจะบ้าตายจริงๆเลย ทำไมทุกคนต้องมองผมอย่างนั้นด้วย ก็แค่ผมแต่งตัวแปลกไปนิดเดียวเอง(จริงๆนะ) แค่ใส่แว่นตาดำ ผิดด้วยหรอ??? (เหอ เหอ มันไม่ผิดหรอกถ้าหนูน้อยจุนซูไม่ได้สวมเสื้อโค้ทสีดำยาวแถมยังรูดซิปปิดซะมิดจนถึงคอ หมวกไหมพรมที่คลุมหัวเหมือนไอ้โม่ง ผ้าปิดปากสีขาว แถมด้วยแว่นตาดำ...ดูยังไงก็เหมือนโจรลักพาตัวเด็ก)

"พี่แจจุง...รึเปล่า" เสียงแสดงความไม่แน่ใจดังขึ้น ผมหันไปมองคนพูดเห็นชางมินยืนเกาหัวแกรกๆอยู่ด้านหลัง

"ใช่จริงด้วย...ผมทำพี่สายรึเปล่าครับ" เด็กหนุ่มพูด

"อา..." ผมกำลังจะอ้าปากตอบแต่...โอ๊ะโอ๋ เกือบลืมไปแจจุงเป็นใบ้นี่หว่า เลยเปลี่ยนมาเป็นไอค่อกแค่กพร้อมส่ายหัวแทน

"พี่ไม่สบายหรือครับ"

ผมพยักหน้าตอบไป

"ว้า...เดี๋ยวเราค่อยมาเดทกันวันหลังดีกว่าไหมครับ พี่ไม่สบายอย่างนี้เดี๋ยวจะแย่เอานา"

ไม่ได้นะ...ในใจผมมันร่ำร้องอย่างนี้ ก่อนที่ร่างกายจะสั่งให้ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่ได้เดทวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะมีโอกาสอีก โฮ โฮ ชางมินอย่ายกเลิกนะ...ผมส่งสายตาปิ๊งแวบ(เขาจะเห็นไหมนั่น)ไปทางชางมินที่มองมาอย่างชั่งใจ

"ก็ได้ครับ แต่ถ้าพี่ไม่ไหวต้องบอกผมนะครับ" ชางมินพูดพร้อมกับจู.มือน้อยๆของผมเข้าไปในสวนสนุก ผมแอบลอบยิ้มอย่างดีใจ แต่ก็ไม่นานเพราะผมรู้ดีว่าความ

อบอุ่นที่เขามีให้ แท้จริงแล้วไม่ได้มอบให้ผม แต่เป็นแจจุงต่างหากที่สมควรได้รับมัน นี่ถ้าใครมาเห็นหน้าผมเข้าต้องหาว่าบ้าแน่เลย เดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็เศร้า

"พี่ขึ้นเล่นไอ้นั่นไหวไหม" ชางมินพูดพลางชี้ไปที่เครื่องเล่นชนิดหนึ่งที่ทำให้ผมต้องกลืนน้ำเฮือก อ้าปากค้าง...นี่ใจคอนายจะให้คนป่วยขึ้นไปเล่นไอ้นั่นจริงหรอ ถึงแม้จะไม่ป่วยจริงก็เหอะแต่นั่นมันรถไฟเหาะตีลังกาม้วนแปดตลบ ที่ขึ้นชื่อในเรื่องความเสียวสะท้านลึกปักฉึกเข้าทรวงใน ติดอันดับ Top Ten เครื่องเล่นสุดเสียวของที่นี่เลยทีเดียว

"ป่ะ ไปกัน" ไม่รอคำตองร่างสูงลากผมไปต่อแถวทันที

"ฮ้า...เหนื่อยจัง" ชางมินพูดหลังจากตระเวนเล่นของเล่นมาเกือบจะครบทุกอย่างแล้ว "นี่เรายังไม่เล่นอะไรอีกบ้างเนี่ย...อืม...Spin Puch ก็เล่นแล้ว Speed Ball ก็เล่นแล้ว ไอ้โน่นก็เล่นแล้ว ไอ้นี่ก็เล่นแล้ว ไอ้นั่นก็เล่นแล้ว Bread Rider ก็ปิดปรับปรุง...อืม..." ร่างสูงทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพยายามคิดอย่างหนัก ผมที่นั่งเล็งอยู่นานแล้วก็นิ้วน้อยๆของผมชี้ไปที่สถานที่แห่งหนึ่งที่ชางมินพยายามยามจะมองข้าม...บ้านผีสิงนั่นเอง...

ตอนนี้ผมอยากจะหัวเราะจริงๆ ให้ตายสิ ชางมินทำหน้าเหมือนคนโดนบังคับให้กินอึ!!!

"พี่..." ชางมินหยุดไปครู่นึงเพื่อคิดหาคำพูด "อ่า...ผมหิวแล้ว ไปหาไรกินกันเถอะ"

พอได้ยินอย่างนั้นผมเลยก้มดูนาฬิกา ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตอนนี้จะบ่ายโมงแล้วเลยพยักหน้าตกลงไป

"ไปกินไรกันดีครับ" ชางมินถามยิ้มๆ...ก็ต้องดีใจสิ โบกมือบ๊าย บาย House of Death ไปได้เลย ลาก่อนจ้า โฮะ โฮะไม่คิดถึงน้า จุ๊บๆอ๊วก (???)

"ไปที่ Berger's Dream กันไหม เห็นเขาบอกว่า Fish Beam ของที่นั่นอร่อยมาก แล้วผมก็อยากลอง Big Bang Spices เมนูท้าทายของที่นั่นบ้างจัง ถ้าจะอร่อยเนาะ"

ผมพยักหน้ารับคำชวน ชางมินเลยรีบลากผมไปทันที สงสัยคงกลัวผมเปลี่ยนใจมั้ง...ฮิ ฮิ น่ารักจังเลย

ที่ร้าน Berger's Dream...

ตอนนี้ผมกำลังนั่งสูดน้ำเป็ปซี่พร้อมกับจ้องดูชางมินกินอย่างมีความสุขอยู่ ผมพึ่งมารู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าชางมินมี Black Hole (หลุมดำ) อยู่ในกระเพาะอาหารเพราะพอเดินเข้ามาในร้านชางมินก็สั่งอะไรมาไม่รู้เยอะแยะมากมาย รวมทั้งไอ้เจ้า Big Bang Spices ขนาดจัมโบ้นั่นด้วย

สำหรับผมแค่ Fish Beam ชิ้นเดียวก็อิ่มจะแย่แล้ว...โอ๊ะๆนั่นชางมินกำลังแกะกล่องไก่ไร้กระดูกกล่องที่ 3 ของวันนี้ เขาหยิบไก่ขึ้นมาชิ้นนึง แลบลิ้นเลียปากเล็กน้อย แล้วก็........หงับ! ไก้ทั้งชิ้นอัตธานหายไปในคำเดียว อ๊า~~~~ก น่ารักมากๆ ดูสิคนอะไรมีเศษผักติดฟันยังน่ารักเลย(เฮ้ยๆ โลมาน้อยกู่ไม่กลับแล้ว)

ขณะที่ผมกำลังดูชางมินกินเพลินๆนั้น ก็มีคนกลุ่มใหญ่ซัก 10 กว่าคนเดินเข้ามา มันคงไม่เป็นปัญหาหรอกถ้าหนึ่งในนั้นไม่มี อีซองมิน ลูกพี่ลูกน้องของผมอยู่ด้วย

ซองมินเรียนอยู่ยองดง ไฮสคูล ปีหนึ่ง นั่นก็คืออยู่ม. 4 เหมือนผมนั่นเอง แต่นั่นมันไม่สำคัญ มันสำคัญตรงที่ว่า ซองมินมีความสามารถในการจดจำใบหน้าคนระดับเซียนชนิดที่ว่าลองได้เห็นหน้าใครซักครั้งแล้วไม่ว่าจะกลับมาเจอกันอีกในสภาพไหนก็ยังสามารถจดจำได้อย่างแม่นยำ ยกเว้นว่าเขาคนนั้นไปศัลยกรรมมา

นี่ผมไม่ได้คิดไปเองนะแต่รู้สึกว่าซองมินจะจ้องมาทางโต๊ะที่ผมกับชางมินนั่งบ่อยมากๆ

และแล้วในที่สุดอาหารทั้งหมดก็ลงไปอยู่ในท้องของชางมินเป็นที่เรียบร้อย เย้! ผมจะได้ออกไปจากบรรยากาศน่าอึดอัดนี่เสียที แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่หวังน่ะสิ

"พี่ครับผมยังกินไม่อิ่มเลย เดี๋ยวขอไปสั่งเพิ่มอีกหน่อยนะ"

ง่ะ เดี๋ยวสิชางมิน...ผมอยากพูดอย่างนี้ครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังเล่นบทคนใบ้อยู่ อีกอย่างผมรู้สึกว่าชางมินดูมีความสุขที่สุดก็ตอนกรอก(???) ของกินลงท้องนี่แหล่ะ