คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11
อนที่ 11
เมื่อน้ำาเหือแห้ วาที่มอสิ่่า ๆ อย่าพร่ามัว็ลับมาแ่มใสอีรั้ ทำให้ิมมอเห็นสมุบันทึปสีน้ำาลเล่มนั้นที่เยวาทิ้ไว้ บันทึอเมธามาราวนี้ราวับมีมน์สะเพรียให้หิสาวยื่นมือไปหยิบมันึ้นมาเปิออ
อ่านไปไม่ี่หน้า ึรู้ว่าเป็นบันทึรัอายหนุ่มที่ื่อ เมธา เียนถึหิสาวื่อ พิลาสลัษ์ ูาวันที่รหัวระาษในแ่ละหน้าะระยะเวลาไ้ประมาสามสิบปีที่ผ่านมา เริ่ม้นาวันที่เมธาพบับพิลาสลัษ์ที่มหาวิทยาลัย สมัยที่เาและเธอเรียนอยู่ปีสี่
วันนั้น....วันแรอารพบัน ใบหน้าอเธอสะให้เาเินเ้าไปหาอย่าไม่รู้เนื้อรู้ัวและเรียนรู้วามหมายอำว่า หลุมรั านั้นเมธา็เฝ้าาม เฝ้าถามถึเรื่อราวอพิลาสลัษ์ แอบมอเธอทุวี่วัน เนื้อหาบรรยายวามรู้สึว่าเาะเป็นะายเสียให้ไ้หาไม่ไ้เห็นหน้าเธอแม้เพียวันเียว นระทั่ถึวันที่พิลาสลัษ์เป็นฝ่ายเินเ้ามาหาเาเอ ถามวามรู้สึที่เามี่อเธอ เมธาสารภาพไปามราหัวใอันใสื่อบริสุทธิ์อเา พิลาสลัษ์ึลบหาับเมธาหาเาะยอมทำาม้อลในสัาสี่้อที่เธอเป็นนำหนึ้นเอ
้อแร นายเมธาะ้ออยู่ในโอวาทอ น.ส.พิลาสลัษ์
้อสอ ห้ามนายเมธานอใ น.ส.พิลาสลัษ์
้อสาม ระหว่าที่บับนายเมธา น.ส.พิลาสลัษ์ สามารถบหาับผู้ายนอื่นไ้อี ห้ามนายเมธาแสอาารหึหว
้อสี่ หาวันใ น.ส.พิลาสลัษ์พบนที่้อารลเอย้วย วามสัมพันธ์ระหว่านายเมธาับ น.ส.พิลาสลัษ์ถือเป็นอันสิ้นสุล
“นี่มันอะไรัน” ิมอุทาน้วยวามประหลาใเมื่ออ่านมาถึรนี้ ่าเหมือนับเรื่อราวและสัาที่เธอทำร่วมับร สัาทาสรัอันโ่เลา เหลือเื่อว่ามันเยเิึ้นมา่อนแล้ว ึูวามสนใอหิสาวให้ไล่สายาไปับ้อวามที่เียน้วยลายมือบรร....ยิ่อ่าน็ยิ่ิหนึบยิ่ไม่อาวามันลไ้ เพราะเรื่อราวอเาแทบทุเหุาร์่าล้ายลึับเรื่อราวระหว่าเธอับร ราวับว่าัวเธอนั้นไ้เินามทุรอยเท้าอเมธา ส่วนร็้าวามหิสาวที่ื่อ พิลาสลัษ์ ผู้หิที่เมธาทุ่มเททุสิ่ทุอย่าให้ ปรารถนาให้วามีอเาเอานะใเธอ เพื่อที่ะไ้ผลอบลับมาเป็นวามรัแท้ที่ายหนุ่มเพรียหา
ถ้อยำที่เ้าถึวามรู้สึไ้อย่าละเอียละออ บทลอนที่พาอารม์ให้พริ้วไหวอเมธานำพาิมเ้าสู่วันเวลาแห่วามรัอายหนุ่มที่ล่วผ่านมานานนิมแทบไม่รับรู้เหุาร์ภายนอ ว่าะที่สอาเธอ่ออยู่ับบันทึเล่มเ่า มารายสำรับอาหารมาวาไว้รหน้า วิวอน อร้อให้เธอิน้าวนอ่อนใแล้วร้อไห้เสียใออาห้อไป แทบไม่รู้ว่าเวลา่อมาวัับนิอรเ้ามาในห้อ ถามไถ่เธอ่อนะ่วยันเ็บ้าวอให้เ้าที่เ้าทาอย่าที่เยเป็นอยู่นานสอนาน
28 ันยายน…..
พิลาสลัษ์โมโหผมมาที่ื้อับ้าวมาให้เธอ้า เธอบอว่าหิวนไส้ิ่วหิวนาลาย ผมอยาให้พิลาสลัษ์ทำับ้าวเป็นบ้า เธอะไ้ทำินเอในเวลาที่ผมมา้าหรือมาส่อาหารให้เธอไม่ไ้ แ่ิ ๆ ไป แบบนี้็ีเหมือนัน ราบใที่พิลาสลัษ์ทำอะไรไม่เป็นสัอย่านอาานบัีที่เธอเรียนมา เธอ็ยั้อารผมเป็นที่พึ่ ผมยินีเสมอที่ะเป็นพ่อรัว เป็นนทำวามสะอาบ้าน เป็นนัผ้า นสวน หรือแม้ระทั่นเลี้ยเ้าาว สุนัที่ผมนำมาให้เธอเลี้ยเพื่ออยเฝ้าเธอแทนผม ะทำอย่าไรไ้ใรใ้ให้ผมไปหลรัเธอล่ะ รัพิลาสลัษ์นสวย......พอท้ออิ่ม พิลาสลัษ์็อารม์ี ่อนผมะลับเธอยัหอมแ้มผมทีหนึ่้วย....ืนนี้ผมนอนหลับฝันี ฝันถึพิลาสลัษ์ที่รัอผม อนนี้ผมอยาะร้อเพลรัให้เธอฟัสัเพล เนื้อเพละว่ายัไีนะ.....อืม....อ้อ! รู้แล้ว
บทเพลรั ับาน ัวานแว่ว
ใแน่แน่ว ปัหลั รับฟัไว้
โสเสนาะ ไพเราะ เหนือเพลใ
เสียใสใส ล่อม่อน นอนหลับฝัน
ส่เสียร้อ เพลรั ให้เพราะพริ้
ใแน่นิ่ ยิ่ฟั ยัไหวหวั่น
ล่อลอย ในนิยาม ำับาน
้อัวาน เนิ่นนาน......ในาลแห่รั
× Ø
30 ันยายน
พิลาสลัษ์โทรมาหาที่ทำาน ให้รีบไปหาที่บ้าน่วน ผมนึัวลเป็นห่วว่าเธอะเป็นอะไรไป โทรไปหาหลายรั้เธอ็ไม่รับสาย อยาะไปหาเธอเสียเี๋ยวนี้แ่ะไปไ้อย่าไรเล่าในเวลาานแบบนี้ ผมึวาแผนโ่ ๆ ให้น้ำร้อนลวมือวาแล้วอลาป่วย ผมรีบับมอเอร์ไไปหาเธอ้วยวามเป็นห่ว มือวาำลัพอพอบิแฮน์รถ็เ็บมา พอไปถึบ้านอเธอ เธอลับบอผมว่า เธอเ็ที่ออไปหาานทำแล้วไม่ไ้าน ึเรียให้ผมมาหาะไ้ไปเที่ยวแ้เ็เป็นเพื่อน อนนั้นผมโมโหเธอมา ยื่นรอยแที่มือให้เธอูว่านี่ือวิธีหาทาเลี่ยานมาหาเธอ แทนที่ะเห็นใหรือสำนึในวามผิอัวเอ เธอลับำหนิในวิธีารโ่เลาอผม แล้วลาผมไปเินเล่นในสวนสาธาระับเธอนไ้....อนที่พิลาสลัษ์เยหน้าึ้นมอท้อฟ้าแล้วหลับาพริ้มอย่าสุใอยู่นั้น ผม้อมอใบหน้าอเธอเพื่อ้นหาวามรู้สึที่ผมอยารู้มาลอ แล้วถามเหมือนทุรั้ที่เยถามว่า ุรัผมบ้าไหม พิลาสลัษ์......รัมั้ เอ..หรือว่าไม่รันะ เธออบอย่านั้น เวลานั้นผมไม่อาทนให้เธอปั่นหัว่อไปไหว ผมึทิ้เธอไว้ที่นั่น ลับมาบ้าน็โนสนธยาเพื่อนอผมับโหำโที่ผมใ้หนีานไ้ ผมึ้อเล่าวามริให้เาฟั เาโรธพิลาสลัษ์มา พยายามยุยให้ผมเลิับเธอเหมือนที่เยทำ ทั้ที่พิลาสลัษ์เอ็เยเป็นเพื่อนับสนธยา เารู้สึผิที่เป็นัวันำพิลาสลัษ์ให้มาเอับผม แ่ผมไม่เยโทษสนธยา มันเป็นรรมลิิ ผมิเ่นนั้น ารพบันอใรบานมันเิาบุทำรรมแ่ ผมเื่อในแห่รรมเสมอ มาอนนี้ผมเอ็ิอยู่เหมือนันว่ามันวระถึเวลาที่ะัพิลาสลัษ์ออไปาีวิไ้แล้ว หมเวรหมรรมหมเวลาสำหรับารเป็นทาสรัที่ื่อสัย์อเธอเสียที ึเพิ่มแรันให้ัวเอ้วยารท้าให้สนธยาเรียผมว่าลูหมาไ้ หาว่าราวนี้ผมไม่เลิับพิลาสลัษ์ สิ่ศัิ์สิทธิ์่วยลใผมให้หมรัเธอทีเถิ ผมไม่อยาถูเรียว่า ไอ้ลูหมา.....เือบีหนึ่แล้วหรือนี่ นี่ผมนั่เียนบันทึถึเือบีหนึ่อีแล้วหรือ สสัยว่าืนนี้้อนอนนับลูแะ เฮ้อ!.....
× Ø
1 ุลาม
เ้านี้อาาศแ่มใสเหมาะแ่ารเริ่ม้นสิ่ี ๆ ให้ีวิ ปลายฝนแล้วสินะ ไม่้าลมหนาวอันแสนอ่อนโยนที่โหยหามาทั้ปีะเินทามาถึ ผมอบหน้าหนาว หน้าหนาวฝนมัไม่่อยเพราะผมไม่อบฝน ผมั้ใเริ่ม้นารถอยห่าาพิลาสลัษ์ในวันนี้ แ่ไม่ทันไรเธอ็โทรมาหาบอว่าเ้าาวไม่สบาย ผมึ้อรีบไปบ้านเธอ เห็นอ๊วเ้าาวเลอะเ็มบ้าน มันนอนมน่าสสารมา ผมึให้พิลาสลัษ์อุ้มมัน้อนท้ายมอเอร์ไไปลินิรัษาสัว์ที่อยู่ไลมา หมอรัษาหมามีอยู่น้อยเหลือเิน หาย้อนเวลาไปไ้ผมเลือเรียนเป็นหมอรัษาหมามาว่าเป็นนัหนัสือพิมพ์ ทำให้ผมมีรายไ้มาพอื้อรถเ๋สัันับพาพิลาสลัษ์ับเ้าาวไปไหนมาไหนอย่าสบาย ไม่้อลำบาลำบนถึเพียนี้....ที่ลินิรัษาสัว์ พิลาสลัษ์ออุ้มเ้าาวเ้าไปหาหมอเอ ทิ้ให้ผมยืนมอแล้วนึอิามันอยู่ในใ
ลับมาถึบ้านไม่ทันไรฝน็ลมา นึไม่ออเลยว่า้อนเมไหลมาเมื่ออนไหน ที่แย่ว่านั้น พิลาสลัษ์ไม่ไ้เ็บผ้าที่ผมาไว้นอบ้านเมื่อวานืน นึไ้เธอโวยวายโยนเ้าาวให้ผมแล้ววิ่ออไปเ็บ ลับเ้ามา็่อว่าผมยให่ มีปาเสียันนิหน่อย สุท้ายผม็้อยอมรับว่า “็ไ้ ผมผิเอ” ประโยุ้นเยเหมือน “รับ พิลาสลัษ์” หลัาเธอออำสั่ให้ผมทำนั่นทำนี่ให้ ผมเลียสอประโยนี้ริ ๆ ผมะโรธเธออีแน่หาเธอไม่เอายามาทาให้ที่มืออผมเพราะเห็นว่าแผลมันพอออมา แถมยัพูาัเือนและอโทษผม้วยน้ำเสียอ่อนโยนนผมใอ่อนอีามเย ผมึอให้เธอเปลี่ยนาำอโทษเป็นวามรัและถามเธอทำนอเิมว่า รัผมบ้าไหม....ผม้อพบับวามผิหวัอีรั้เมื่อไม่ไ้ยินเสียใเลย....นอเสียาเสียอฝนพรำ ๆ น่า้ำใ
่อนเป็นน.....ใอ่อน
แ่ไม่เยะ.....อ่อนใ
่อนเป็นน.....อ่อนไหว
แ่หัวใไม่.....ไหวอ่อน
รัเธอใ.....อ่อนไหว
เธอไม่รัใ.....ไหวอ่อน
ไม่รัเลยสัอน
นใอ่อน.....ึอ่อนใ
× Ø
2 ุลาม
วันนี้้อพาเ้าาวไปหาหมอามนั ผมึไปบ้านพิลาสลัษ์อี ไปถึ็เห็นเธอนอนมเพราะพิษไ้อยู่้าเ้าาว ถึอย่านั้นพิลาสลัษ์ยัมีฤทธิ์แว๊ใส่ผมที่มาูแลเธอ้า เวลาที่ไม่สบาย พิลาสลัษ์ะโมโหและหุหิ่ายว่าเวลาปิหลายเท่า ราวับนามารน้อยไ้แปลายยายวามร้ายาเป็นอมมารผู้น่าลัว ึ้อพาทั้นและหมานั่แท็ี่ไปหาหมอ เห็นเธอเอามือุมศีรษะพลาโวยวายว่าปวหัวไปลอทาทำเอาผมใอไม่ี แ่สุท้ายเธอ็เป็นแ่ไ้หวั ลับมาถึบ้านเธอระออแเหมือนเ็ ๆ แถมไล่ะเพิผมลับอี แ่ผมะทิ้ผู้หิที่รัับหมาป่วยให้อยู่ันเอไ้ยัไ ึ้อนอนเฝ้าเธออยู่ที่บ้านอเธอ ืนนี้ผมไ้ยินแ่เสียยุบินไปมา…..น่ารำาเสียริ
× Ø
3 ุลาม
ื่นึ้นมา็ถูพิลาสลัษ์เรียว่า นายหน้าลาย เพราะรอยยุัระายทั่วหน้าผม เธอหัวเราะบันยให่ อน้อยใไม่ไ้ สารพัำที่เธอเรียผม นายื่อบื้อ นายเิ่ม นาย๊อ๋อย อนนี้เพิ่มเป็นนายหน้าลายอี ไม่ใ่นายหน้าลายนนี้หรอหรือที่ื่นแ่เ้ามาทำับ้าวให้เธอ ทำานบ้านให้เธอ แม้ระทั่เอาอึเ้าาวไปทิ้ให้เธอ ยัถูเรียว่า นายหน้าลายอี แล้วมันมาาไหนเล่าถ้าไม่ใ่เพราะนอนเฝ้าเธอนยุัหน้า แ่็่าเถอะเห็นเธอหัวเราะไ้ผม็ีใ แสว่าเธอเริ่มะหายป่วย อีอย่าเวลาที่เธอหัวเราะสใส เธอน่ารัมา ูไม่มีพิษภัยเหมือนัวนอี้านอเธอ ผมึอบมอเวลาพิลาสลัษ์ยิ้ม หัวเราะ ยิ่อยู่ับพิลาสลัษ์นานเท่าไหร่ ผมยิ่รู้สึว่าพิลาสลัษ์เหมือนทะเลทรายที่มีโอเอีสอยู่ในนั้น ส่วนผมเหมือนนหลทาเ้ามายัทะเลทรายอันว้าให่ อยาะเ้าไปหลบร้อนในโอเอีสแ่เธอ็ไม่ยอมให้เ้าไป นผมอ่อนล้าเินทนไหว ิะหาทาออาทะเลทราย เธอลับุรั้ผมไว้ พาไปยัทีุ่่ม่ำหัวใ แ่ไม่ทันไร็ผลัไสให้ผมออมา วนเวียนอยู่อย่านี้
อนบ่ายเธอบอว่าะออไปสัมภาษ์าน มีบริษัทนำเ้าสิน้าแห่หนึ่เรียให้ไปสัมภาษ์ ผมีใมาอยาให้เธอไ้านไว ๆ หาเธอมีานทำเธอะอารม์ีว่าทุวันนี้
ลับมาถึบ้าน สนธยา็เรียผมว่า ไอ้ลูหมา ทันที เมื่อรู้ว่าผมหายไปไหนมา านั้นมัน็่าผมยให่ที่ทำไม่ไ้อย่าที่พู มันยัไม่มีวามรัึไม่เ้าใว่า วามรััไม่่ายเหมือนัระาษหรอ
× Ø
4 ุลาม
่ำนี้ พิลาสลัษ์นัผมไปเลี้ยลอที่เธอไ้านทำ เธอึูอารม์ีเป็นพิเศษ หลัาิน้าว เราไปฟัเพล พูุยถึเรื่อเ่า ๆ เธอพูาีับผมเป็นพิเศษ อ่อนโยน แล้ว็อ่อนหวาน อนที่เราูบัน ผมรู้สึถึวามหอมหวานแผ่่านไปทั้ัว พิลาสลัษ์ยัเอ่ยปาอบุที่ผมูแลเธอมาอย่าี ผมมีวามสุนบรรยายออมาเป็นัวหนัสือไม่ไ้เลย ะำวันนี้ไปนวันาย....ฝนอีแล้วหรือนี่ แ่วันนี้ลับรู้สึอบสายฝน
ำหวาน....เพราะพ้อพาท่อฝัน
สู่สวรร์อืนวันสีมพู
รัีร้ายหลอเร้นเ่นไรไม่รู้
หลเริรื่นิอยู่ใน....ำหวาน
× Ø
5 ุลาม
พิลาศโทรมาบอว่าะไปบ้านแม่ที่่าัหวัสามวัน พิลาสลัษ์ไม่อยู่ ไม่รู้ะเียนอะไร
× Ø
6 ุลาม
ิถึพิลาสลัษ์ใะาอยู่แล้ว รีบลับมานะรับ พิลาสลัษ์ เ้าาว็ิถึุเหมือนัน.....ิถึ.....ิถึ....แล้ว็ิถึ
นั่เท้าาเพ้อฝันอยู่นานแล้ว
ลมพัแผ่วผ่านม่านลายอไม้
าเหม่อลอยเหมือนอยนาไล
ว่าเมื่อไหร่วใะลับมา
ถอนหายใั เฮ้อ! หยุเพ้อฝัน
หยุเท้าา.....ลาวันอย่าฝันหา
แม้ิถึสัเพียไร็ไร้่า
เส้นอบฟ้าั้นลาห่าันเิน
× Ø
7 ุลาม
ีใัเลย พรุ่นี้พิลาสลัษ์ะลับมาแล้ว เธอะิถึผมไหมน๊า.....
ความคิดเห็น