คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]LOVE (CHRISTMAS DAY)
“มึแพ้แล้วิบอม!!” เสียทุ้มพูออมาแล้วิ้มไปที่ระาษที่วาอยู่รหน้า
“มึโูนี่หว่า” เสียทุ้มอบลับไปอย่าไม่พอใ ทำให้ผู้นที่อยู่รอบๆบริเวนั้น้อหันมามอ
“โอะไร..ูไม่ไ้โ..ามิน็เห็นอยู่” เสียทุ้มบอออไปพร้อมับมอมาที่เพื่อนอีน
“มันไม่ไ้โมึหรอ..ูเห็น” ามินบอออไป้วยเสียเรียบๆ
“ไป..มึเินไปรนู้นเลย..ไป” ยูฮยอนบอออไป
“เออ..็ไ้วะ” ิบอมบอออไป่อนะลุึ้นยืนแล้วเินไปยัอีโ๊ะหนึ่ เมื่อเินมาถึิบอม็หยุยืนอยู่ที่หน้าโ๊ะนิ่ๆนนที่อยู่ในโ๊ะ้อเอ่ยถามออมา
“มีอะไรรึเปล่าิบอม” เสียใสถามออไป
“มี..แ่ับเพื่อนนาย..อีทเฮ” ิบอมอบออไปพร้อมับี้ไปที่นที่ัวเอถึ
“ับันเหรอ” เสียใสถามออไป้วยวามุน ิบอม็พยัหน้าลับไป ่อนะยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆร่าบาที่นั่อยู่
“ันอบนาย…โปรบับัน้วย^^” ิบอมบอออไปเสียัและส่ยิ้มละลายใไปให้นรหน้า ่อนะลับมายืนท่าเิม
“หะ..ห๊ะ..อะไรนะ” ร่าบาที่ยัอยู่ถามออไปอย่าะุะั
“ลนะ..แล้วันะมารับอนเลิเรียน” ิบอมบอออไป
“่อไปนี้่วยรับวามรัมามายาัน้วย ^^” ิบอมพูออมา้วยรอยยิ้ม ่อนะเินลับไปที่โ๊ะอัวเอ โยไม่หันลับมามอเลยว่านที่เพิ่โนอบไปะอายแ่ไหน เพราะทุสายา่าับ้อมาที่ทเฮเป็นาเียว
“ทเฮ..โีัเลยนะ” เพื่อนอทเฮแวออไป
“โีอะไรัน..เ้าำลัแล้ันอยู่รึเปล่า็ไม่รู้..รู้ๆอยู่ว่าิบอมเป็นนแบบไหน” ทเฮพูออมาทั้ๆที่ยัไม่เย
“ิบอมอาะริัับนาย็ไ้นะ ^^” เพื่อนอทเฮบอออไปอย่าร่าเริ
“อมิน..ับนแบบนั้นไม่หรอ” ทเฮบอเพื่อนที่นั่อยู่้าๆันออไป
ทา้านิบอมเมื่อลับมาถึโ๊ะแล้ว็ฟุบลับโ๊ะทันที นทำให้เพื่อนสอนที่เห็นำออมาเพราะไม่เยเห็นิบอมเป็นถึนานี้
“พอใมา ^^” ยูฮยอนบอออไป้วยรอยยิ้ม
“่อไปนี้็ูแลทเฮีๆละ ^^” ามินพูออไปพร้อมับบบ่าิบอมเบาๆ
“เฮ้ออออ” ิบอมถอนหายใออมาเป็นำอบแทนแล้วนึย้อนไปในสิ่ที่ัวเอเพิ่ทำไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว เ้าไม่น่าอบลเล่นเมส์เลยถ้ารู้ว่า้อแพ้ แ่ในเมื่อหลุมลมานานี้แล้วเ้า็้อทำ่อไป ปาัๆบ้าเป็นารเปลี่ยนบรรยาาศ็ี
“ ระวัเถอะมึ..ะหลรัไม่รู้ัว ” ยูฮยอนพูออมา้วยรอยยิ้มที่ิบอมไม่มีทาไ้เห็น
“เย็นนี้มึ้อไปรับทเฮใ่มั้ย” ามินถามออไป
“อือ..ใ่ ” ิบอมอบออมาสั้นๆ
“ั้นูลับ่อนละัน…มึ็รอทเฮไปเี๋ยว็เย็นแล้ว” ามินบอออไป่อนละลุึ้นยืนและึให้ยูฮยอนลุึ้น้วยาม้วย
“ส่ทเฮให้ถึบ้านละ…อย่าไปแวะที่อื่น่อน...ฮ่าๆๆๆ” ยูฮยอนพูแวออไป่อนะเินออไป ส่วนามิน็เินึ้นึเรียนไปเพราะมีเรียนอนบ่าย โยทิ้ให้ิบอมนั่อยู่นเียว
ทา้านทเฮที่ึ้นมาเรียนวิาอนบ่ายที่ึเรียน พอเินเ้ามาในห้อ็เป็นเป้าสายาที่มาพร้อมเสียุบิบอทุน
“อย่าไปสนใเสียนเสียาเลย” อมินพูออมาัๆแล้วันหลัทเฮให้เิน่อไป ทเฮเินไปนั่แถวเือบหลัสุอห้อ เ้าเลือที่นั่้าหน้า่า
“อยู่ๆ็มีนเลียันโยไม่้อทำอะไรเลย…เฮ้อออ” ทเฮพูออมาเมื่อนั่ลไปเ้าอี้
“พวนั้น็แ่อิา..อย่าไปสนใเลย” อมินบอออไป้วยรอยยิ้ม
“อิาร้าย้วยสินะ..ูแ่ละนพร้อมะสาปแ่ันลอเวลา” ทเฮพูออมา้วยรอยยิ้มไม่เ็มที่นั
“อย่าไปใส่ใเลย..เพื่อนันนนี้ออะน่ารั..ิบอมะมาอบ็ไม่แปล” อมินพูออไป้วยรอยยิ้ม
“น่ารัเหรอ…ถ้าเทียบับนายันไม่มีอะไรน่ารัเลยนะ” ทเฮบอออไปแล้วมอูเาัวเอในระ
“เฮ้อออ…ทเฮ นาย็ลับไปทำัวน่ารัเหมือนเิมสิ” อมินบอออไป้วยรอยยิ้ม
“แว่น็ถอออะ..ผม็เีๆ…ลวามปาร้ายลหน่อย..็โอเแล้ว ^^” อมินบอออไปเพราะรู้ว่าเมื่อ่อนทเฮน่ารัมาแ่ไหน แ่รำาที่นอบเ้ามายุ่เลยทำัวเยๆะเลย
“ไม่ีว่า…เี๋ยวะโนเลียมาว่านี้” ทเฮบอออไป้วยรอยยิ้ม่อนะมอออไปนอหน้า่า และอาารย์็เินเ้ามาสอนพอี ทเฮึหันไปสนใสิ่ที่อาารย์สอนแทน
หลัเลิเรียนทฮ็รอให้ทุนออไปาห้อหม่อนแล้ว่อยออเป็นนสุท้าย เพราะอยาหลีเลี่ยสายาที่ทุนมอมาที่ัวเอ
“ทเฮ…สู้ๆนะ” ามินที่ยัไม่ออาห้อเรียน เินมาบอทเฮ ่อนะเินออาห้อไป
“อย่าน้อย็มีนเียร์นายอีหนึ่น ^^” อมินบอออไป้วยรอยยิ้ม
“ูนั้นสิอมิน” ทเฮเรียเพื่อนมายืน้าัวเอและี้ไปรที่ัวเอมออยู่
“มาอันบ..แ่็ยัอยู่ับผู้หินอื่น” ทเฮพูออมา
“อย่าิอย่านั้นสิ..บาทียัยนั้นอาะมาอ่อยิบอมเอ็ไ้” อมินบอออไป
“ลไปันีว่า..ิบอมรอนานนะนีมาอมแล้ว” อมินบอออไปและึทเฮออมาารนั้นทันที เมื่อลมาถึหน้าึเรียนทเฮ็เห็นิบอมมารออยู่ับามิน แ่ร่าบาทำเป็นมอไม่เห็นและเินผ่านไป
“ทเฮ…นายไม่เห็นันเหรอ” ิบอมที่เินามมาถามออไป โยทิ้ามินให้ยืนอยู่ับอมิน
“เห็น..แ่ไม่อยาทั” ทเฮบอออไป
“อย่าใร้ายับว่าที่แฟนอย่านี้สิ^^” ิบอมบอออไป้วยเสียัพ้อ
“อย่ามาพูไร้สาระ” ทเฮโวยวายออไป
“ที่พูมีสาระทั้นั้น ^^” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“นี่..ไม่้อมาเินามันไ้มั้ย..ไปหาผู้หิอนายเถอะ” ทเฮบอออไป้วยเสียเือ
“ผู้หินไหน…ไม่มี…ว่าแ่หึันเหรอ?? ^^” ิบอมปิเสธออไปและยิ้มออมาอนท้าย
“หึบ้าบออะไร…ผู้หิที่นายอยู่้วยเมื่อี้ไ” ทเฮบอออไปและหลุปาพูสิ่ที่ัวเอเห็น
“หึริๆ้วย…ผู้หินนั้นเินมาอ่อยันเอ..ันไม่สนใหรอ” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม ทเฮที่ไ้ยินเ่นนั้น็เินหนีทันที ทำให้ิบอม้อรีบเินามไป
“ะไปไหน…ะลับบ้านเหรอ…เี๋ยวันไปส่ีว่า” ิบอมบอออไปแล้วแย่หนัสือในมืออทเฮมาถือไว้เอ
“เอาืนมานะ” ทเฮโวยวายออไปแล้วพยายามแย่หนัสือลับมาแ่็ไม่สำเร็
“บอมา่อนสิว่าะไปไหน” ิบอมถามลับไป้วยรอยยิ้มวนๆ
“ไปทำานพิเศษ” ทเฮอบออไป่อนะออเินอีรั้ เพราะถึยัไห้ามไปิบอม็ไม่ฟั
“ทำานพิเศษ..านอะไร..ที่ไหน” ิบอมถามลับไปเหมือนเ็ี้สสัย
“ไม่บอ!! ” ทเฮอบออไปห้วนๆ่อนะรีบเินหนีิบอมออมา เพราะรับรู้ถึสายาอนมอมาอีแล้ว
“ไม่บอไม่เป็นไร…ันเินามนายไป็รู้เอ” ิบอมบอออมา้วยรอยยิ้มแล้วรีบเินามทเฮไปทันที ลอทาที่ิบอมเินามทเฮ็ถูสายาอใรหลายๆนมอ ผ่านไปไม่นานทเฮ็มาหยุยืนหน้าร้านแห่หนึ่ใล้ๆับมหาวิทยาลัย
“นายทำานที่นี้เหรอ” ิบอมที่เินามหลัมาถามออไป
“อือ…รู้แล้ว็ลับไปไ้แล้ว” ทเฮเอ่ยปาไล่อีรั้
“ทำานที่นี้…ร้านเ้..มิน่าัวนายถึไ้ห๊อมหอมลอเวลา” ิบอมบอออไปพร้อมับยับัวเ้าไปใล้ทเฮ ทำให้ทเฮ้อรีบยับออทันที
“ะทำอะไร” ทเฮถามออไปพร้อมับถอยห่าออาิบอม
“็พิสูน์ลิ่นไ ^^” ิบอมอบออไป้วยรอยยิ้มวนๆ
“ลิ่นอะไร..ถอยออไปห่าๆเลยนะ” ทเฮบอออไปแล้วผลัิบอมให้ออไปห่าๆ
“ลิ่นนายไ..ห๊อมหอม..น่าอริๆ ^^” ิบอมพูออไป้วยหน้าาเ้าเล่ห์ๆและทำท่าทาเหมือนะเ้าไปอทเฮ
“บ้า..อย่ามาพูอะไรแบบนี้นะ..ลับไปไ้แล้ว” ทเฮโวยวายออไปและผลัิบอมให้ออห่าๆ
“รีบไล่ันัเลยนะ” ิบอมพูออมา้วยเสียอนๆ
“็ะไล่…ลับไปไ้แล้ว” ทเฮบอย้ำไปอีรั้แล้วยื่นมือไปรับหนัสือาิบอมที่ส่ให้อย่าอ้อยอิ่
“ว่าแ่…นายเลิานี่โม?? ” ิบอมถามออไป
“เลิี่โม็เรื่ออัน” ทเฮบอออไป
“็ไ้..ไม่บอัน…ันะนั่เฝ้าอยู่รนี้แหละ” ิบอมบอออไปอย่าเอาแ่ใพร้อมับนั่พิราวันที่อยู่หน้าร้านทันที เลิสี่ทุ่ม..นายลับไปไ้แล้ว ทเฮรีบบอออไปเพราะิบอมทำท่าะนั่อยู่รนี้ริๆ
“เลิึริ..ลับ่อน็ไ้..ั้ใทำานไม่้อิถึันนะ ^^” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม่อนะเินออไปารนั้น ึ่ทเฮ็มอูนิบอมเินลับไป เห็นี้เ๊ีบผู้หิไปทั่ว…แ่ทำไมอยู่่อหน้าเราทำัวบ๊อๆนะ ทเฮบ่นออมาับัวเอแล้วเินเ้าร้านไปทันที
เมื่อถึเวลาสี่ทุ่มร้านที่ทเฮทำอยู่็ปิให้บริารึ่ทเฮ็้อทำหน้าที่อัวเอที่ทำทุวันหลัเลิร้าน นั้นือ ถูพื้น ร่าบาเินไปหลัร้านเพื่อหยิบไม้ถูพื้นออมา แ่่อนะไ้ถูพื้นเพื่อนพนัานในร้าน็เ้ามาสะิที่แนะ่อน
“ทเฮ..นนั้นเพื่อนนายรึเปล่า..เห็นยืนมอนายั้นานแล้ว” เพื่อนที่เ้ามาสะิถามออไปพร้อมับี้ไปทาหน้าร้าน
“ิบอม” ทเฮอุทานออมาเบาๆเมื่อเห็นว่าเป็นใรและเหมือนิบอมรู้้วยว่าทเฮเห็นแล้วึโบมือลับมาหน้าระรื่น
“เพื่อนนายใ่มะ..เ้ามารอนายรึเปล่า..ไม่วนเ้ามาในร้าน่อนละ” เพื่อนนเิมถามออไป
“ไม่เป็นไร..ให้เ้ายืนรนั้นแหละ” ทเฮบอออไป่อนะไปถูพื้น่อ
“แ่้านอมันหนาวนะ..นายเห็นมั้ย” เพื่อนนเิมยัพูออมา แ่เมื่อเห็นว่าทเฮไม่สนใึเินไปทำานอัวเอ่อไป แ่พอเพื่อนเินไปปุ๊ปทเฮ็เหลือบู้านอึ่ิบอม็ยืนหนาวอยู่ริๆ ร่าบาที่ไม่รู้ะทำยัไเลยเินไปหลัร้านและหยิบเสื้อัวเอไปให้ิบอม
“ใส่ะ” ทเฮบอออไป แ่ิบอม็ทำหน้าลับมา
“เี๋ยว็แ็ายรนี้่อนหรอ” ทเฮบอออไป ิบอมที่ไ้ยิน็ยิ้มออมา
“เป็นห่วันเหรอ? ” ิบอมถามลับไป้วยรอยยิ้ม
“เปล่า..แล้วนายมาทำอะไรที่นี้อนึๆ” ทเฮปิเสธออไปแล้วเปลี่ยนเรื่อทันที
“มารับนายไ ^^” ิบอมบอออไป
“มารับันเหรอ?? ” ทเฮถามลับไปอย่าๆ
“ใ่แล้ว..ันะปล่อยให้ว่าที่แฟนลับบ้านนเียวึๆไ้ไ” ิบอมบอออไปพร้อมรอยยิ้มวนๆ
“แ่ัน็ลับึแบบนี้มาสอปีแล้วนะ” ทเฮบอออไป้วยเสียเรียบๆ
“ั้นปีที่สามันะลับเป็นเพื่อนนายละัน” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“พูอะไรไร้สาระ..ลับบ้านนายไปเถอะ..อีนานว่าานันะเสร็” ทเฮบอออไปแล้ว้มหน้าลเพราะเริ่มรู้สึเินับำพูอิบอม
“ไม่เป็นไรันรอไ้” ิบอมบอออไป ่อนะันหลัอทเฮให้เินเ้าไปในร้าน และเป็นัหวะเียวันที่เพื่อนทเฮนเิมเ้าทัพอี
“พวเราะลับันแล้ว…นาย็เอาอไปเ็บไ้แล้ว” เพื่อนนนั้นพูออมา่อนเินเ้าไปหลัร้านทันที
“ไหนบอว่าึ..ไปเอาอเถอะ” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้มและันหลัทเฮให้เินเ้าไปในร้าน
หลัานั้นไม่นานทเฮ็เินออมาหาิบอมที่นั่พิราวั้นอยู่ ิบอมส่เสื้อโ้ืนให้ทเฮและึหนัสือับระเป๋าอทเฮมาถือแทน
“นายลับบ้านไปเถอะ..มันึแล้วนะ” ทเฮพูออมา
“ไปส่นาย่อน่อยลับ” ิบอมบอออไป
“ิบอม..ถามอะไรหน่อยไ้มั้ย” ทเฮถามออไป้วยเสียเรียบๆ ึ่ิบอม็พยัหน้าลับมา
“ทำไมถึมาอันบ..ทำไมเหรอ” ทเฮถามออไป้วยเสียห้วนๆ แ่ิบอมที่ไ้ยิน็ถึับพูไม่ออ เพราะถ้าะให้อบว่าเล่นเมส์แพ้ทเฮีเ้าายรนี้แน่ๆ
“็นายน่าสนใี ^^” ิบอมอบออไป้วยรอยยิ้ม
“แ่นั้นเหรอ?? ” ทเฮถามลับไปเพราะหวัว่ามันะมีอะไรมาว่านั้น
“อืม..แ่นี้แหละ” ิบอมอบออไปสั้นๆ ทเฮที่ไ้ยินเ่นนั้น็ออเินไปอย่าไม่สนใิบอม
“ทเฮ…รอัน้วยสิ” ิบอมรีบบอออมาและเินามออไปทันที
“เินหนีันอีแล้วนะ” ิบอมบอออไปอย่าอนๆ ึ่ทเฮ็ไม่ไ้สนใแ่อย่าไร
“ทเฮ..หนาวมั้ย..ถุมือ็ไม่ไ้ใส่” ิบอมถามออไป
“หนาวสิ” ทเฮอบออไปสั้นๆ พอสิ้นำอบอร่าบาิบอม็ึมือ้านึอทเฮมาับไว้่อนะยัมือทั้สอใส่ไปในระเป๋าเสื้อโ้อัวเอ
“ทำอะไรหน่ะ” ทเฮถามออไปอย่าใและพยายามึมือลับ แ่แรอิบอมที่มาว่า็ึไว้
“ทำแบบนี้มือนายะไ้อุ่นๆไ ^^” ิบอมบอออไป
“อุ่น…ไม่เห็นะอุ่นเลย ” ทเฮบอออไป
“ับันไป..เี๋ยว็อุ่น” ิบอมบอออมา้วยรอยยิ้ม
“เพราะ้านมีถุร้อนอยู่ถุเียว…เพราะั้น็แบ่ันใ้อย่านี้แหละ” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้มและระับมืออทเฮให้แน่นึ้น
“ทำแบบนี้ับผู้หิทุนมาแล้วสินะ” ทเฮพูออมาลอยๆ แ่ิบอม็อบสิ่ที่ทเฮพูออมาลอยๆนี้
“ไม่เยเลย…ันทำแบบนี้ับนายนแร” ิบอมบอออไป
“ใระไปเื่อนายัน ทเฮบอออไป” ึ่ิบอม็ยิ้มลับมาให้แทน
ระหว่าทาเินลับบ้านทั้สอน็ไม่ไ้พูุยอะไรัน เพราะิบอมเียบและเอาแ่ยิ้มอย่าเียวนทเฮ้อหันไปมอบ่อยๆว่าิบอมเป็นอะไร
“เป็นบ้ารึไ…ยิ้มอยู่นเียว” ทเฮถามออไป
“เปล่า..รู้สึสุในบอไม่ถู” ิบอมอบออมา้วยรอยยิ้ม
“นบ้าัๆ” ทเฮพูออไปเบาๆ แ่้วยบรรยาาศรอบัวที่เียบมา็ทำให้ิบอมไ้ยินอยู่ี
“นบ้าที่ไหนะหล่อแบบนี้ ^^” ิบอมพูออมา้วยรอยยิ้ม
“หลัวเอ ” ทเฮพูออไป แ่่อนะเถียนน้ำลายแห้ ็เินมาถึหน้าบ้านัวเอ และทำให้ิบอมรู้ว่าบ้านอทเฮไม่ไลามหาวิทยาลัยและร้านที่ทเฮทำานพิเศษอยู่เลย
“บ้านนายหลันี้เหรอ” ิบอมถามออไปพร้อมับมอูหน้าบ้าน
“ใ่” ทเฮอบออไปและใ่โอาสที่ิบอมำลัมอบ้านัวเออยู่ึมือออมาาระเป๋าเสื้อโ้ออีน
“บ้านน่ารัีนะ” ิบอมเอ่ยปามออไป เพราะบ้านที่เ้าเห็นเ็มไป้วย้นไม้และอไม้ ัวบ้าน็ูไม่ให่มานัูแล้วะอบอุ่นมา
"อบใ..แ่เป็นฝีมือแม่ันทั้หม่าหา” ทเฮบอออไป
“ลับบ้านนายไปไ้แล้ว” ทเฮบอิบอมออไป ส่วนัวเอ็มายืนที่หน้ารั้วบ้านโยหันหน้าเ้าหาิบอม
“นายเ้าไปบ้านไป่อนสิ…ถ้าเ้าบ้านแล้วันะลับ” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“นายแหละลับไป่อน…ไปไ้แล้ว” ทเฮบอออไปและโบมือไล่ิบอม
“็ไ้..ันลับ็ไ้..นอนหลับฝันถึัน้วยละ ^^” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม แ่่อนที่ิบอมะเินออไป ประูไม้หน้าบ้านอทเฮ็เปิออมาะ่อน เลยทำให้ิบอม้อมอ้วยวามสนใ ทเฮที่ไ้ยินเสียเปิประูหันไปมอเ่นเียวัน
“แม่…ออมาทำไมฮะ” ทเฮเินเ้าไปหานเป็นแม่ทันที ึ่แม่อทเฮ็ไม่ไ้สนใที่ลูัวเอพูแ่อย่าไรแ่ลับมอไปที่ิบอมแทน
“เพื่อนลูเหรอ?? ” แม่อทเฮถามออไปพร้อมับมอหน้าิบอม
“ใ่ฮะ” ทเฮอบออไป
“เราื่ออะไรละ..ทำไมแม่ไม่เยเอเลย” แม่อทเฮถามออไป
“ิบอม..ิมิบอมรับ” ิบอมแนะนำัวเอออไป ิบอมมอหน้าแม่อทเฮและมอหน้าอทเฮสลับันไปมา
“ุแม่ับทเฮหน้าาล้ายันเลยนะรับ” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“อย่ามาเรียแม่ันว่าแม่นะ =’’=” ทเฮบอออไป้วยห้วน
“ไม่รู้…ไม่สน…ันะเรีย” ิบอมเถียลับไป นแม่อทเฮ้อเอ่ยห้าม
“โันแล้ว..อย่าทะเลาะันเป็นเ็ๆสิ๊ะ” แม่อทเฮบอออไป้วยรอยยิ้ม
“เรา็ลับบ้านไ้แล้ว..ึมาแล้วนะ๊ะ” แม่อทเฮบอออไป
“รับ..ผมำลัะลับแุ่แม่ออมา่อน…ถ้าไมทัเี๋ยวะน่าเลีย” ิบอมอบออไปอย่าสุภาพ ทเฮที่ไ้ยิน็ทำหน้ายู่ใส่ทันที
“ั้นลับีๆนะ..อบใมาที่มาส่ทเฮ” แม่อทเฮบอออไป้วยรอยยิ้ม
“รับ..ผมลับ่อนนะรับ..พรุ่นี้เอันนะ ^^” ิบอมบอออไปอย่าสุภาพพร้อมับโ้ลาแม่อทเฮและหันมาโบมือให้ทเฮ ่อนะเินออไป ทเฮและแม่อแม่็ยืนมอนิบอมลับาไป
“ทเฮ..แม่ิว่าเรา้อุยอะไรันหน่อยแล้วนะ” แม่อทเฮพูออมา้วยเสียเรียบ
“แม่ฮะ..ุยอะไรละฮะไม่มีอะไรสัหน่อย ^^” ทเฮอบออมา้วยเสียอ้อนๆ
“แ่แม่ว่ามีแน่ๆ..ถ้าอบไม่เลียร์อย่าหวัะไ้นอนเลย” แม่อทเฮพูออมา้วยรอยยิ้มแ่เสีย็ยัเรียบอยู่ ่อนะเินนำทเฮเ้าบ้านไป
“วันนี้ิบอมไปไหน..ทำไมไม่มานั่เฝ้านาย” อมินถามออไป เพราะทุที้อเห็นิบอมนั่วนทเฮ
“ไม่รู้สิ…ไม่มาีแล้ว” ทเฮอบออไปโยไม่ไ้เยหน้ามามอนถาม
“็เป็นแฟนันแล้วไม่ใ่เหรอ…ิบอมบอมา” อมินพูออมาแ่็้อเสริม่อในอนท้ายเพราะทเฮเยหน้าึ้นมามอทันที
“ไม่ไ้เป็น…นายอย่าไปฟัิบอมมา” ทเฮบอออไป
“็นึว่าิบอมีบนายิแล้วะอี” อมินพูออไป
“ไม่มีทาหรอ..นนิสัยเ้าู้อย่านั้นันไม่อบ” ทเฮบอออไป้วยเสียเรียบๆแล้ว้มลไปเียนหนัสือ่อ
“แ่ว่า..ั้แ่ิบอมอนายบ..็ไม่เห็นิบอมไปยุ่ับผู้หิเลยนะ..ถึะมีผู้หิเ้ามานยุ่็เถอะ” อมินบอออไปเพราะเ้าเห็นอย่านั้นริๆ และยูฮยอนับามิน็พูให้ฟั้วย
“็แ่อนนี้มั้…อีหน่อยเบื่อ็เลิไปเอ ” ทเฮบอออไป
“ไม่มีทา…ันว่าิบอม้อ้นพบเสน่ห์อนายแล้วแน่ๆ” อมินบอออไป้วยรอยยิ้ม ่อนะเหลือบมอไปที่้านหลัอทเฮ ึ่ิบอม็เินเ้ามาพอี ิบอมเินเ้ามาอย่าเียบๆแล้วทำเนียนเ้าไปนั่ม้านั่ัวเียวับทเฮ ่อนะเอนหัวบับไหล่อทเฮ
“เอาหัวออไปเลยนะ” ทเฮบอออไปแล้วเหลือบมอิบอมที่ำลัเอาหัวมาพิที่ไหน
“อพิหน่อย..ันรู้สึเหนื่อยๆ” ิบอมบอออมา้วยเสียเหนื่อยๆ ทเฮที่ไ้ยินเ่นนั้น็เลยไม่ว่าอะไรและปล่อยให้อีนเอาหัวพิไหล่อยู่อย่านั้น
“ทเฮ~~~” อมินเรียื่อเพื่อนออไป้วยน้ำเสียแวๆ
“ไหนบอไม่อบ” อมินถามออไป้วยรอยยิ้ม
“็ไม่อบ..แ่เห็นิบอมูเหนื่อยๆ็เท่านั้น” ทเฮบอออไป
“อ่อ..เหรอ” อมินอบออไปึ่ๆประ
“ั้นันไม่นั่เป็น้าแล้วีว่า…ันนัยูฮยอนับามินไว้้วย..ไป่อนนะ” อมินแวออไป่อนะลุึ้นยืนและเินออไป โยทิ้ทเฮิบอมไว้
เมื่ออยู่ันสอน ทเฮ็แอบมอิบอมที่เอาหัวพิเ้าและหลับาอยู่ ท่าทาอิบอมูเหนื่อยเหมือนที่เ้าัวบอริๆ ทเฮ้อหน้าิบอมและอยู่ี ิบอมที่หลับาอยู่็ลืมาึ้นมา
“แอบมอันอยู่เหรอ ^^” ิบอมถามออมา้วยรอยยิ้ม
“เปล่า…ใรอยาะมอหน้าบวมๆอนาย” ทเฮบอออไปและหันไปมอทาอื่นแทน
“มอ็บอว่ามอสิ..ไม่เห็น้ออายเลย” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้มและับหน้าทเฮให้หันลับมา
“แล้วไปทำอะไร..ถึมาบ่นเหนื่อย” ทเฮถามออไป
“เรียนเยอะไปหน่อย” ิบอมบอออไป้วยเสียอ้อนๆ
“ทุวันไม่เยอะรึไ” ทเฮถามออไป
“วันนี้เยอะว่าทุวันอี..และอยาอ้อนนายเยอะๆ้วย^^” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“ั้นเอาหัวออไปเลย” ทเฮบอออไปและผลัหัวิบอมออ แ่ิบอม็เร็วว่าเพราะิบอมว้ามืออทเฮไว้ทัน
“ิบอม..ปล่อยนะ” ทเฮบอออไปเบาๆเพราะอนนี้นที่อยู่รอบๆเริ่มมอแล้ว
“ไม่ปล่อย..นาย้อให้ันนั่แบบนี้่อน” ิบอมบอออไปอย่าเอาแ่ใ
“นั่นิ่ๆละัน” ทเฮบอออไป่อนะ้มลไปเียนหนัสือ่อ โยมีิบอมพิอยู่ที่ไหล่ แ่พอหันมาอีทีิบอม็หลับไปแล้ว ทเฮที่เห็นแบบนั้น็ยิ้มออมาแล้วลับไปสนใานรหน้าอีรั้
ผ่านไปสัพัิบอม็ลืมาื่นึ้น แ่หัวอิบอมไม่ไ้พิอยู่ที่ไหล่อทเฮแล้ว แ่ลับมาอยู่บนโ๊ะแทนโยมีหนัสืออทเฮวาเป็นหมอน
“ทำไมไม่ให้ันพินายละ” ิบอมเมื่อลืมาื่นึ้นมาไ้็ถามทันที
“ันเมื่อย..แล้วอีอย่าน็มอเยอะ้วย” ทเฮบอออไปอย่าไม่สนใ
“ยัไม่ินที่มีนมออีเหรอ” ิบอมถามออไป
“ใระหน้า้านทนไ้เหมือนนายัน” ทเฮบอออไป พร้อมับยื่นระาษแผ่นนึที่พับมาอย่าีให้ิบอม
“อะไร..หมายสารภาพรั” ิบอมถามออไปวนๆ
“มีนเอามาให้อนนายหลับอยู่” ทเฮบอออไป ิบอมที่ไ้ยินเ่นนั้น็เปิออทันที และพบรูปถ่ายพร้อมเบอร์โทรศัพท์อผู้หินหนึ่
“ผู้หิสมัยนี้เ้าใ้วิธีนี้ันแล้วเหรอ” ทเฮที่เห็นว่าเป็นอะไรถามออไป
“น่ารัีนะ..มีเบอร์โทรให้้วย..ลอโทรไปหน่อยีมั้ย” ิบอมพูึ้นมาลอยๆ แ่ำพูนี้็ทำให้ทเฮหันมามอทันที
“ถ้าอยา็โทรไปสิ” ทเฮบอออมา้วยเสียห้วนๆสั้นและหันหน้าหนีทันที
“ทเฮ…นายำลัหึันอยู่ใ่มั้ย” ิบอมถามออไป้วยเสียเ้าเล่ห์และับหน้าทเฮให้หันมาเผิหน้าับัวเอ
“เปล่า..ไม่ไ้เป็นอะไรันทำไม้อหึ้วย” ทเฮบอออไปโยไม่ล้าสบาับิบอม
“ถ้าั้น็อย่าหลบาันสิ” ิบอมบอออไปแ่ทเฮ็ยัไม่ยอมสบาเหมือนเิม
“มีนายอยู่ทั้นันไม่สนใใรแล้ว ^^” ิบอมบอออมา้วยยิ้ม ่อนะเอื้อมมือไปับมือออีน
“เหรอ” ทเฮอบออมาสั้นและพยายามแะมืออัวเอออามืออิบอม
“อับมือหน่อยไม่ไ้เหรอ” ิบอมถามออไปอย่าอ้อนๆ
“ไม่ไ้..ปล่อยเลยนะ ” ทเฮบอออไปึ่ิบอม็ยอมปล่อยแ่โยี
“ั้น..ันีอันนี้ทิ้ีว่ามั้ย…หรือะเ็บไว้โทรทีหลัี” ิบอมพูึ้นมาลอยๆแ่มือ็ัารีรูปและเบอร์โทรศัพท์เป็นิ้นเล็ิ้นน้อย ึ่ทเฮ็มออย่าพอใ ่อนะยิ้มออมาโยที่ิบอมไม่ทันเห็น
“นายทำเอนะ..ันไม่ไ้บัับ” ทเฮบอออไป
“เ็มใะทำเลยละ ^^” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“ทเฮ..ถามอะไรหน่อยไ้มั้ย” ิบอมที่อยู่็เปลี่ยนเรื่อถามออมา
“อะไร..ถ้าำถามไม่น่าพอใันไม่อบหรอนะ ” ทเฮอบออไป
“ทำไมนายไม่ทำัวน่ารัเหมือนเมื่อ่อนละ ” ิบอมถามออมา้วยเสีย่อน้าริั ทเฮที่ไ้ยิน็หันมามอหน้าิบอมทันที
“เมื่อ่อน…นายเยเห็นันเหรอ” ทเฮถามออไป
“ไม่เย…แ่อมินเอารูปเมื่อ่อนอนายให้ัน” ิบอมบอออไปแล้วล้วเอาระเป๋าั์ึ้นมา ่อนะเป็น้าในให้ทเฮู
“อมินเอาให้ันเมื่อสอวันที่แล้ว ^^ ” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“อมิน…เพื่อนทรยศ” ทเฮบ่นออมาเบาๆ
“อย่าว่าอมินเลย..อมินหวัี่าหา” ิบอมบอออไป
“หวัีอะไร…อย่านี้ประานันัๆ” ทเฮบ่นออไป
“ประานรไหน…นายออะน่ารั..ูสิๆ” ิบอมบอออไป
“อมินบออะไรนายอี…บอมาให้หม ” ทเฮถามออไป
“บอให้ัน…ทำให้นายลับมาน่ารัเหมือนเิม” ิบอมบอออไปพร้อมับ้อหน้าทเฮนนโน้อ้อหลบาอีรั้
“อย่าิทำอะไรบ้าๆนะิบอม” ทเฮบอออไปทันที
“แ่ันหน่ะ…ไม่อยาให้นายลับมาน่ารัหรอ” ิบอมบอออไป ทเฮที่ไ้ยิน็ทำหน้า
“ันไม่อยาให้ใรมาีบนาย..ันีบนายนเียว็พอแล้ว ^^ ” ิบอมบอออไป ทเฮ็หน้าแทันทีเมื่อไ้ยินประโยนั้น
“ันอเห็นนายน่ารันเียว็พอแล้ว ิบอมบอออไป” ทำให้ทเฮหน้าแว่าเิม
“พูไร้สาระอีแล้วนะ ” ทเฮบอออไปแล้วแสร้ทำเป็นเ็บอปปิวามอาย
“อายอยู่ใ่มั้ยละ~” ิบอมถามออไปพร้อมับเอานิ้วิ้มๆแ้มทเฮ
“เปล่า” ทเฮปิเสธออไปแล้วปัมือิบอมออ
“อบว่าเปล่า…แ่ทำไมหน้าและ ^^” ิบอมเอ่ยแวออไปเอื้อมมือไปหยิแ้มทเฮ
“หน้าันไม่แสัหน่อย…านายมีปัหาแล้ว” ทเฮปิเสธออไปอีรั้พร้อมับลูบแ้มอัวเอเบาๆ
“ไม่็ไม่…เอามานี้ันถือให้” ิบอมอบออไปยิ้มๆเพราะาั้นไปทเฮ็ไม่ยอมรับอยู่แล้ว
“ันถือเอไ้” ทเฮบอออไปและอหนัสือไว้แน่น
“ทุทีัน็ถือให้…เอามาเลย” ิบอมบอออไปและแย่มาไ้สำเร็ ทเฮเลยทำหน้ายู่ใส่ิบอมอีรั้
“ทเฮ..อมือหน่อย” ิบอมบอออไปโยยื่นมือ้าที่ว่าไปรหน้าทเฮ ึ่อีน็ยื่นออมาอย่าๆ พอมือทเฮวาลบนฝ่ามือปุ๊ปิบอม็รวบมือและยัเ้าระเป๋าเสื้อโ้ทันที
“ทำแบบนี้อีแล้วนะ =’’=” ทเฮโวยวายออไปเบาๆ เพราะเ้าไม่เยทันมุเนียนับมืออิบอมเลย
“็้ออย่านี้แหละ…ไปันเถอะเี๋ยวนาย็สายหรอ” ิบอมบอออไปพร้อมับูมือทเฮให้ออเินไป้วยัน ิบอมับมือทเฮอย่านั้นนระทั่มาถึหน้าร้านที่ทเฮทำานพิเศษอยู่
“ อบในะที่มาส่ ” ทเฮบอออไปพร้อมับรับหนัสือมาถือไว้เอ
“ทเฮ..เสาร์อาทิย์หน้านายว่ามั้ย ??? ” ิบอมที่อยู่ีๆ็ถามออมา
“เสาร์-อาทิย์หน้า…วันริสมาส์…ันไม่ว่าหรอ” ทเฮนึอยู่แปปนึและอบออมา
“ไม่ว่า…ทำไมไม่ว่า..นัับใรไว้ที่ไหนเหรอ” ิบอมถามออมาและเริ่มทำัวเป็นเ็เอาแ่ใ
“ไม่ไ้ไปไหน…ทำานที่ร้านนี้แหละ..สอวันนั้นลู้าะเยอะมา” ทเฮบอออไปเพราะทุๆปี็เป็นแบบนี้
“ั้นเหรอ ” ิบอมอบออมา้วยเสียผิหวั
“ทำไม…มีอะไรรึเปล่า” ทเฮถามลับไป ทั้ๆที่พอะเาไ้ว่าิบอมำลัะพูอะไร
“ไม่มีหรอ..นายเ้าไปทำานเถอะ” ิบอมบอออไป ่อนะหันหลัเินออมา
“เี๋ยว่อนิบอม” ทเฮเรียิบอมที่เินอออไปไว้
“ันบอว่าไม่ว่า…แ่็ไม่ไ้ว่ามีเวลาสัหน่อย” ทเฮบอออไป้วยรอยยิ้ม่อนะเินหนีเ้าร้านไปทันที ทิ้ให้ิบอมที่ไ้ยินำพูยืนยิ้มอยู่นเียว
“ันพูอะไรออไปเนี้ย…เหมือนอิบอมเท่อนเลย” ทเฮที่หนีเ้ามาในร้านพูับัวเอเบาๆ และับารระทำอัวเอ ึ่ารระทำนั้น็อยู่ในสายาอเพื่อนร่วมานหลายๆน และทุน็ยิ้มออมาให้ับท่าทาน่ารัๆนั้นอทเฮ และทุนยัลวามเห็นอีว่าั้แ่ทเฮมีนหล่อมารับมาส่ทุวัน ทเฮูะทำัวน่ารัและยิ้มบ่อยึ้นโยที่เ้าัวไม่รู้ัวเลย
เ้าวันริสมาส์เป็นเ้าที่สใสว่าทุวันเพราะอาาศไม่ถึับหนาวมาและมีแสแอ่อนให้พออบอุ่นอี้วย วันนี้ทเฮออไปาบ้านแ่เ้าโยมีิบอมมาอยหน้าบ้าน
“ทำไมื่นเ้าไ้ละ” ทเฮถามออไปเมื่อเปิประูบ้านมา็เอิบอมยืนพิรั้วอยู่
“็้อไปส่นาย ^^” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“วันนี้วันหยุไม่เห็น้อไปส่เลย” ทเฮบอออไป ที่ริวันนี้็เป็นริสมาส์้วยิบอมวระไปอยู่ับนที่รัมาว่ามา่อยส่เ้า
“้อทำสิ…แล้วไม่้อไล่ให้ันไปหานอื่น้วย” ิบอมบอออไปอย่ารู้ทันและึมือทเฮมาุมไว้อย่าทุรั้
“ันยัไม่ไ้ไล่สัหน่อย..อย่าทำหน้าอย่านั้นสิ” ทเฮบ่นออไปแล้วเอานิ้วิ้มที่แ้มป่อๆอิบอม
“ถ้าั้น็ห้ามพูอีละ” ิบอมบอออไปเหมือนเ็ๆ
“อืม..รู้แล้วน่า” ทเฮบอออไป
“ั้นไปันีว่า…เี๋ยวนายะเ้าานสาย” ิบอมบอออมา้วยรอยยิ้มแล้วเินูมือทเฮให้เินไป้วยัน ไม่นานทั้สอน็มาถึที่หน้าร้าน
“อบใมานะ…นาย็ลับไปไ้แล้ว” ทเฮบอออไป
“ให้ันเ้าไปไม่ไ้เหรอ..ันะเป็นลู้านายนะ” ิบอมบอออไป้วยเสียอ้อนๆ
“ไม่ไ้..วันนี้นะเยอะนายะมานั่เยๆให้เะะทำไม” ทเฮถามออไป
“นัู่นายไ ^^” ิบอมอบออไปหน้าาย
“หยุิแล้วลับบ้านไปไ้เลย” ทเฮบอออไปและับให้ิบอมหันไปอีที่อนะผลัหลัให้ิบอมออเิน
“ถ้าันไม่ลับบ้านแ่ไปแวะที่อื่นละ” ิบอมลอถามออไป มือบาที่อยผลัเ้าอยู่็หยุทันที
“นั้นมัน็เรื่ออนาย” ทเฮบอออไป้วยเสียห้วนๆ
“ไม่แวะหรอ..ะลับบ้านไปนอนรอให้ถึเวลาเลิานอนายเลย ^^” ิบอมบอออมา้วยเสียร่าเริ
“นั้นมัน็แล้วแ่นาย” ทเฮบอออไป
“พูเล่นเอ..อย่าอนเลยนะ” ิบอมบอออไป้วยเสียอ้อนๆ
“ไม่ไ้อน…ลับบ้านไปไ้แล้ว” ทเฮบอออไป
“รับผม…ืนนี้เอันนะ” ิบอมอบออมาอย่าร่าเริ ่อนะเินออไปในทิศทารัน้าม ส่วนทเฮ็มอูิบอมเินลับไปอย่าทุรั้ แล้ว้มมอถุระาษในมือัวเอ้วยรอยยิ้ม ่อนะเินเ้าร้านไป
เมื่อถึเวลาเลิานทเฮ็ออมายืนรอิบอมอยู่หน้าร้านรที่ิบอมยืนรอทุรั้ ร่าบาหัน้ายหันวามอหาิบอมที่น่าะมาไ้ แ่็ไม่เห็นแม้แ่เา นระทั่มีนมาสะิที่ไหล่ทเฮถึเลิมอ
“มอหาใรอยู่เหรอ ^^” ิบอมที่มาถึนานแล้วแ่แอบอยู่ร้านมินิมาร์ท้าๆถามออมา้วยรอยยิ้ม
“เปล่า..นายไปไหนมาทำไมมา้า” ทเฮถามออไป
“็แอบูนาย..ไม่ั้นไม่รู้หรอว่านายมอหาันเหมือนัน” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม
“ไปันเถอะ..เี๋ยวะไม่ทัน” ิบอมบอออไป่อนูมือทเฮให้ออเินทันที
“ะรีบเินไปไหน…านไม่หนีไปไหนหรอ” ทเฮบอออไป
“านไม่หนี…แ่เวลาไม่เยรอหรอนะ” ิบอมบอออไปโยไม่หันมามอหน้าทเฮ
“พูอะไร…ไม่เห็นเ้าใเลย” ทเฮบ่นออมาเบาๆแ่็ยอมเินามไป่ายๆ แ่แปปเียวิบอม็พาทเฮมาหยุที่านที่ัใล้ๆับมหาวิทยาลัยึ่อนนี้็เ็มไป้วยผู้นมามายและส่วนให่ะเป็นนัศึษาและนทำาน ิบอมูมือทเฮมานั่ใล้ๆับ้นริสมาส์
“มาทันพอี” ิบอมพูออมาเบาๆ
“ทันอะไร?? ” ทเฮถามออไป้วยวาม
“รอูแล้วัน ” ิบอมพูออมา
“ริ..แ่นี้็บอไม่ไ้” ทเฮบอออไป้วยเสียอนๆ
“เี๋ยว็รู้แล้ว..ว่าแ่นายถอแว่น่อนไ้มั้ย” ิบอมบอออไป แ่็ไม่รอให้เ้าัวอนุา เพราะิบอมึแว่นาออาแล้วเ็บไว้ในระเป๋าเสื้ออี้าทันที
“ิบอม…เอาแว่นืนมานะ” ทเฮโวยวายออมา แ่็โนััหวะ้วยพิธีรในานะ่อน
“ใล้ะหมวันริสมาส์แล้วนะรับ..เี๋ยวพวเราะมาูพลุสวยๆัน ” เสียอพิธีรที่อยู่รไหนสัแห่พูึ้นมา
ทีมานับไฟรอบๆ้วยรับ พิธีรบอออไป พอสิ้นำไฟรอบๆาน็ับลทันทีทำให้รอบๆนั้นอยู่ในวามมื ทเฮที่ไม่อบวามมืึยับเ้ามาใล้ิบอม
“ะปิไฟทำไมันนะ ” ทเฮบ่นออมาเบาๆ แ่็ทำให้นที่นั่้าๆยิ้มออมา
“เ้าบอไว่าะุพลุไ” ิบอมระิบบอออไป และทำเนียนับมือทเฮอีรั้และับแน่นว่ารั้ไหนๆ
“ทเฮ..รู้มั้ยว่าทำไมันถึวนนายมาทีนี้” ิบอมถามออไป
“ะรู้ไ้ไละ” ทเฮอบลับไปแ่็รู้สึแปลๆน้ำเสียอิบอม
“ันวนนายมาเพราะะอนายบริั” ิบอมบอออไปร่าบาที่ไ้ยิน็หันมามอหน้าิบอมทันที
“ถ้านายยัไม่รัใร..นายะรัันไ้มั้ย” ิบอมถามออไปและเป็นัหวะเียวับที่มีารุพลุพอีแ่ทเฮ็ไ้ยินประโยนี้อย่าัเน
“ันริันะ..มา้วย” ิบอมบอย้ำออไปอีรั้
“อนแรที่ันอนายบ..ันยัไม่รู้สึอะไรับนาย..ิว่าไม่ี่วัน็เลิ…แ่พออยู่ับนายทุวันวามิัน็เปลี่ยนไป” ิบอมยัพูออมาโยมีเสียพลุเป็นเสียแบราวน์
“ันรันายนะ” ิบอมบอออไปพร้อมับพลุลูสุท้ายทีุ่ หลัานั้นทั่วทั้บริเว็ลับมาสว่าอีรั้ ิบอม้อหน้าทเฮอย่าเฝ้ารอำอบ ส่วนทเฮ็ไม่ล้าสบานรหน้า
“ทเฮ..อย่าเียบอย่านี้สิ” ิบอมพูออมาเมื่อเห็นอีนเียบ
“ันเยเอนๆนึอนันเ้าปีหนึ่..อนนั้นนนั้นๆเ้ามา่วยันถืออโยไม่มอหน้าันสันิ…แ่เป็นันแทนที่ไม่สามารถละสายาานๆนั้นไ้…และหลัานั้นัน็แอบมอเ้าอยู่ฝ่ายเียวมาลอสามปี…นระทั่วันหนึ่เ้านนั้นเินมาบอว่าอบันและอันบ” ทเฮพูสิ่ที่อยู่ในใอัวออมาแล้วหยุมอหน้าิบอม่อนส่ยิ้มให้ิบอม
“และวันนี้เ้านนั้น็อบับันอีรั้ ” ทเฮบอออไป
“ทเฮ..นายหมายถึันรึเปล่า” ิบอมถามออไปอย่าไม่แน่ใ แ่ทเฮ็ไม่ไ้สนใที่ิบอมถาม แ่สนใอที่อยู่ในถุระาษมาว่า
“ันให้นาย…เป็นผ้าพันอที่ันถัมาสามปี..ันั้ใะให้นายั้แ่ปีหนึ่…แ่พอเห็นนายมีผู้หิอยู่้วยลอันเลยไม่ล้าให้” ทเฮยื่นให้ิบอม ึ่ิบอม็รับออไปอย่าๆ
“นๆนั้นเป็นันริๆ้วย” ิบอมบอออมา้วยรอยยิ้ม
“เพิ่รู้ัวรึไ” ทเฮพูออมาลอยๆ
“รู้ัวอะไร…ถ้ารู้ัวว่ารั..รู้สัพัแล้วละ ^^” ิบอมอบออไป้วยรอยยิ้มและยัพูเล่นออมา
“ั้นันะถือว่า…นายอบลแล้วนะทเฮ” ิบอมบอออไป้วยรอยยิ้ม ่อนะเปลี่ยนำแหน่มือมาโอบเอวอทเฮแทน ทเฮที่ไ้ยินเ่นนั้น็ไ้เพียส่ยิ้มลับมาให้
“ยิ้มแบบนี้…ถือว่าลนะ” ิบอมบอออไป
“็ให้ใไปหมั้นานแล้ว..ะไม่ลไ้ยัไ” ทเฮบอออไปแล้วี้ไปที่ผ้าพันอสามผืนที่วาอยู่บนัิบอม
“ิบอม…ุ๊บ~~” ทเฮเรียิบอมออไป ึ่ิบอม็รีบหันมาทันทีทำให้หน้าอิบอมนับปาอทเฮ เลยลายเป็นทเฮหอมแ้มิบอม่อน แ่ทเฮหรือิบอม็ไม่ไ้พูอะไรันแ่่าน่ามอหน้าันและยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
END…
แถม..้า
“ิยู~~~” เสียใสเรียออไปอย่าอ้อนๆ
“่วยอะไรันหน่อยสิ” เสียใสพูออไปอย่าอ้อนๆ
“มีอะไร..อย่ามาทำเสียอ้อนแบบนั้นนะ” ยูฮยอนบอออไป
“นาย้อรับปา่อนสิว่าะ่วย” เสียใสบอออไปึ่บัับ
“อะไรละ..พูมาเถอะทเฮ” ยูฮยอนบอออไป
“ันะถือว่านายรับปาแล้วนะ..อย่ามาปิเสธทีหลัละ” ทเฮบอออไป
“พูมาเลยีว่า…ให้ไว” ยูฮยอนบอออไป
“่วยันีบิบอมหน่อยสิ” ทเฮบอออไป
“ห๊า…ีบิบอม..ยาไปมั้ยทเฮ” ยูฮยอนโวยวายออไป
“ยาอะไร..ให้ไปเป็นเพื่อนิบอมนายยัทำไ้เลย” ทเฮบอออไปอย่าเอาแ่ใ
“็นั้นมันแ่เป็นเพื่อนมัน่ายอยู่แล้ว ” ยูฮยอนบอออไป
“ไม่รู้ละ..นาย้อทำให้ิบอมมาอันบให้ไ้..ที่เหลือันัารเอ” ทเฮบอออมาอย่าเอาแ่ใ ่อนะเินออไปาบ้านอยูฮยอน
“เอาแ่ใั้แ่เ็ยันโริๆ ” ยูฮยอนบ่นออมาับัวเอ ่อนะเินลับเ้าบ้านัวเอไป
แถม..อีนิ
“ทเฮ…อย่าเพิ่เินหนีแม่..มาุยัน่อนสิ๊ะ” แม่อทเฮบอออไป้วยเสียเรียบๆ
“แม่มีอะไรฮะ” ทเฮถามไปอย่านไม่รู้ทั้ๆที่รู้อยู่แล้วว่าแม่้อถาม
“นที่เพิ่มาส่ลู…ือนในรูปในห้อลูใ่มั้ย” แม่อทเฮถามไป
“ฮะ” ทเฮอบออไปสั้น
“แล้วทำไมถึมาส่ลูไ้ละ” แม่อทเฮถามออไป
“วันนี้เ้ามาอผมบ..และามมาส่ผมเอนะฮะ” ทเฮบอออไป
“ริเหรอ…ไม่ใ่เพราะยูฮยอน่วยใ่มั้ย” แม่อทเฮถามออไปอย่าไม่เื่อและถามในสิ่ที่ัวเอพอเาไ้
“ริสิฮะ..ยูฮยอนไม่ไ้่วยผมเลยนะฮะ..็แ่่วยนิเียว ” ทเฮบอออไป แ่ประโยหลัเป็นสิ่ที่ร่าบาิในใ ่อนะวิ่หนีึ้นห้อไป
“เ็นนี้ไม่เยโหแม่ไ้เลยริๆ ” แม่อทเฮพูออมาพร้อมับส่ายหัวเบาๆให้ับลูาย
“แ่็ีแล้วละ…ลูะไ้ไม่้อมอแ่รูปอี” แม่อทเฮพูออมา่อนะเินึ้นห้อไปอีน
TALK...
หลัาห่าหายไปนาน าารแ่ฟิ ไรเอร์ลับมาแล้วนะะ อโทษริๆที่หายไปนานแบบนี้ ^^
มาเ้าเรื่อฟิันีว่า ^^ อ่านไปแล้วๆันบ้ามั้ยะว่าอะไรเป็นอะไร ฮ่าๆๆๆ ถ้า็ถามไ้นะะไรเอร์อาะละเอียพอ เอาเ้าใ่ายๆือ ทเฮแอบอบิบอมมานานนม แ่เพิ่ะมาิไ้ว่าวรีบิบอมไ้แล้ว แ่วิธีอทเฮไม่เหมือนนทั่วไปเท่านั้นเอ ฮ่าๆๆๆ (มาว่าเิมมั้ย^^)
มีอีเรื่อ สำหรับใรที่รอให้ไรเอร์นนี้อัพ Witness ับ My Destiny อยู่ รอัน่อนนะะ
ปีใหม่นี่ไ้ Witness บับรอบรัวแน่นอนะ ^^ (บานอาสสัยว่าทำไมเรื่อนี้ไม่บสัที มีสเปลอเวลา^^ นั้นสิ เบื่อันมั้ย ฮ่าๆๆ) ส่วนอีเรื่อออไว้่อนนะะ ฮ่าๆๆ (สมอีบมา)
Talkแ่นี้ละันนะะ หวัว่าทุนะสนุับSFเรื่อนี้ ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น