คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 - Promise
- Chapter 7 -
Promise
ร่างโปร่งเจ้าของนัยน์ตาสีเทอร์ควอยส์และเส้นผมสีขาวงดงามนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงนอนมานานสองนาน
มือบางภายใต้ถุงมือเอื้อมไปปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าได้รูปอย่างเบามือ
“คุณโจเซฟ..ผมขอโทษนะครับที่ช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย...”
หยดน้ำตาที่แห้งเผือดเริ่มไหลลงมาอีกครั้ง
น้ำเสียงหวานสั่นระริก
“ผมผิดเอง ถ้าผมว่ายน้ำเป็นทุกอย่างคงจะดีกว่านี้”
นัยน์ตาสีดำมองไปยังใบหน้าของโจเซฟด้วยความรู้สึกผิด
ร่างเล็กกว่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือบางวางแนบลงกับเตียงนุ่ม
คาร์ลค่อย ๆ แกะหน้ากากอนามัยออก
เผยให้เห็นริมฝีปากสีชมพูอ่อนและเค้าโครงใบหน้าที่ได้รูปปราศจากรอยขีดข่วน
ใบหน้าของคาร์ลขาวซีดแต่ก็ไม่ได้ดูขัดตาแต่อย่างใด
นัยน์ตาสีดำหม่นตัดกับสีผิวได้อย่างพอดิบพอดี
หากใครได้จับจ้องใบหน้าของเขาคงยากที่จะละสายตาออก...
ร่างเล็กกว่าโน้มหน้าลงไปจนสันจมูกเนียนสัมผัสกับใบหน้าของคนที่กำลังหลับใหล
ริมฝีปากสีชมพูนุ่มประทับลงบนริมฝีปากของโจเซฟ
ก่อนที่คาร์ลจะเป็นฝ่ายผละออกมาเอง...
“...ถ้าการอยู่กับคุณทำให้คุณต้องเจ็บตัวแบบนี้
ผมจะเป็นฝ่ายไปเองครับ...”
นัยน์ตาสีดำสั่นไหว หยดน้ำตาซึ่งไหลลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงแม้แต่น้อย
คาร์ลยันตัวขึ้นมาจากเตียงช้า ๆ แต่ทว่า...
ขวับ...!
ร่างของคาร์ลกลับถูกฉุดลงมา
ก่อนจะถูกเหวี่ยงให้มานอนบนเตียงนอนแทน
“คะ คุณโจเซฟ...”
นัยน์ตาทั้งสองข้างเบิกกว้างเมื่อคนที่น่าจะหลับใหลอยู่กลับตื่นขึ้นมา
โจเซฟไม่เปิดโอกาสให้คาร์ลได้พูดอะไรทั้งสิ้น
ริมฝีปากบางประกบกับริมฝีปากของคาร์ล
อย่างรวดเร็ว มือข้างขวากดข้อมือบางแน่นไม่ปล่อย
ร่างบางเม้มริมฝีปาก ไม่ยอมให้ปลายลิ้นหนาได้ลุกล้ำเข้าไป...
ร่างสูงกว่าเห็นเช่นนั้นก็ผละออกมา
ก่อนจะไล่ริมฝีปากขึ้นไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่สันจมูก แก้มนุ่ม ไปจนถึงใบหู...
ริมฝีปากบางกัดลงที่ใบหูของคาร์ลเบา ๆ
ส่งผลให้ร่างเล็กเผยอปากขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
โจเซฟอาศัยโอกาสนั้นประทับริมฝีปากลงอย่างรวดเร็ว
ลิ้นหนาค่อย ๆ ลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากของคาร์ลเพื่อหารสหวาน
มืออีกข้างซึ่งว่างอยู่เอื้อมไปถลกเสื้อของคาร์ลขึ้น...
“อื้ออ..!”
ร่างเล็กกว่าพยายามจะขัดขืนแต่ก็ไร้ผล...มือเรียวของโจเซฟถอดเสื้อเขาออกจนเห็นยอดเชอร์รี่ทั้งสอง
คาร์ลไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองร่างกายของตัวเอง...
ร่างโปร่งผละริมฝีปากออกเมื่อเห็นคนว่าคนบนเตียงเริ่มจะขาดอากาศหายใจ
“คุณโจเซฟ..ได้โปรดหยุดเถอะครับ..”
คาร์ลเอ่ยขอร้องไปโดยหวังว่าคนตรงหน้าจะยอมทำตาม แต่ทว่า...
ริมฝีปากบางกัดลงบนไหล่ของเขาจนเป็นรอยฟัน
หยาดโลหิตสีแดงฉานไหลออกมาตามรอยที่ถูกกัด
“โอ๊ยย!!”
คาร์ลร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บปวด
“คุณ..โจเซฟ..ผมเจ็บ...”
หยดน้ำตาบดบังทัศนียภาพตรงหน้าจนมองอะไรแทบไม่เห็น
จมูกของเขารับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด ร่างบางสั่นระริกด้วยความกลัว
“ผมขอโทษที่ช่วยคุณไม่ได้...ผมจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกแล้ว
ขอโทษ...จะทำอะไรกับผมก็ได้ แต่ได้โปรด..อย่าโกรธผมเลยนะ”
ใบหน้าของคาร์ลเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจนดูแทบไม่ได้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยสัญลักษณ์ต่าง
ๆ ที่โจเซฟทำเอาไว้
ติ๊ง
หยดน้ำบางอย่างหยดลงมาตามใบหน้าของคาร์ล
ก่อนจะพบว่ามันคือหยาดน้ำตาของโจเซฟ...
“คุณโจเซฟ...นี่คุณกำลังร้องไห้..?”
คาร์ลเบิกตากว้าง เขาอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดหยดน้ำตาให้กับชายตรงหน้าแต่กลับทำไม่ได้...
“ผมร้องไห้..?”
มือเรียวอีกข้างสัมผัสขอบตาของตนเอง
และมันก็เป็นอย่างที่คาร์ลพูด เขากำลังร้องไห้อยู่...
“ไม่..ผมไม่ได้ร้องไห้นะ..ฮึก”
ร่างสูงกว่ารีบเช็ดหยดน้ำตาออก แต่ไม่ว่าจะเช็ดเท่าไรก็ไม่หมดเสียที...
“...ผมขอโทษ”
“ผมผิดเองที่ช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย
คุณคงเกลียดขี้หน้าผมมากเลยสินะ...”
คาร์ลเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน...
“ไม่..ไม่ใช่นะ
ที่ผมโกรธคุณน่ะก็เพราะ...คุณบอกว่าจะไปจากผมนี่นา และตอนนี้ผมก็รู้สึกเจ็บมาก ๆ เลยที่ต้องทำให้คนที่ผมรักร้องไห้แบบนี้...”
มือเรียวผละออกจากท่อนแขนบาง
ก่อนจะมาเช็ดหยดน้ำตามใบหน้าของคาร์ลออกด้วยความรู้สึกผิด
“คุณโจเซฟ...อย่าร้องไห้เลยนะครับ”
มือบางค่อย ๆ เอื้อมไปสัมผัสกับใบหน้าของโจเซฟ
“ผมสัญญา
ผมจะไม่จากคุณไปไหนอีกแล้ว จะอยู่กับคุณตลอดไป...”
คาร์ลเอ่ยสาบาน แม้จะเป็นแค่คำพูดปากเปล่า
ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยัน แต่มันก็ทำให้โจเซฟรู้สึกดีขึ้นมาก
“คุณจะอยู่กับผมตลอดไป..จริง
ๆ นะ?”
โจเซฟถามกลับทั้งน้ำตา
“ครับ..ผมจะอยู่ข้างคุณ
ตราบเท่าที่คุณยังมีชีวิตอยู่แน่นอนครับ”
“...คุณไม่เคยพูดแบบนี้กับใครมาก่อนใช่ไหม”
“หือ
ทำไมเหรอครับ?”
เจ้าของเส้นผมสีดำเทาถามกลับด้วยความงุนงง
“ประโยคพูดนั่น...มันเหมือนกับว่าคุณกำลังขอแต่งงานผมอยู่เลยนะ...”
ใบหน้าขาวของโจเซฟขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยขณะพูด
เมื่อคาร์ลลองนึกย้อนดูตามที่โจเซฟพูดก็หน้าแดงก่ำกันไปตาม ๆ กัน...
“พะ
ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นนะครับ...!”
ร่างบางรีบปฏิเสธทันควัน
แม้เขาจะเห็นใบหน้ายามเขินอายของคาร์ลมาก่อน
แต่ใบหน้าของคนตรงหน้าในยามที่ไม่มีอะไรมาปิดบังมันช่าง...
‘น่ารักเกินไปแล้ว...’
โจเซฟพยายามที่จะไม่จับกดคนตรงหน้าอีกรอบ(?)
นัยน์ตาสีฟ้าครามเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ผมรู้ดีครับ..เอ่อ
ยังไงคุณก็ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเถอะ แบบนี้มันคงไม่ดีเท่าไร”ต่อสภาพจิตใจของผมด้วย
โจเซฟเลือกที่จะไม่พูดในส่วนท้ายประโยคออกมา ร่างสูงยันตัวขึ้นมาจากเตียงเพื่อให้คนตรงหน้าได้แต่งตัวให้เรียบร้อย...
เมื่อรู้สึกตัว คาร์ลก็รีบแต่งตัวให้เรียบร้อยตามเดิม
ใบหน้าหวานขึ้นสีจนผลมะเขือเทศยังอาย
“หืม
คุณไม่สวมผ้าปิดปากแล้วงั้นเหรอ”
ร่างสูงเอ่ยทัก เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่สวมผ้าปิดปากตามเดิมเผยให้เห็นใบหน้าหวานน่าจับจ้อง
“...ครับ
ยังไงคุณก็เห็นไปแล้วนี่นา”
ร่างบางพยักหน้าลงขณะพูด
“อีกอย่าง..คุณคงอยากเห็นใบหน้าของผมตอนไม่ใส่ผ้าปิดปากมากกว่าด้วย...”
คาร์ลเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ดังพอที่โจเซฟจะได้ยิน
ร่างสูงนิ่งเงียบไปจนคาร์ลเริ่มรู้สึกอาย
“คะ คงจะดูแปลก
ๆ สินะครับ...ว่าแล้วเชียวผมคงเหมาะกับการใส่ผ้าปิดปากมากกว่า...”
มือเรียวทำท่าจะหยิบผ้าปิดปากมาสวมตามเดิม
แต่กลับถูกมือหนาของร่างสูงจับเอาไว้
“ไม่หรอก คุณน่ารักมากเลย”
มือเรียวอีกข้างเชยคางมนให้มาสบกับนัยน์ตาสีเทอร์ควอยส์ของตนเอง
“อย่าให้คนอื่นเห็นหน้าของคุณในตอนนี้เชียวละ
เข้าใจไหม”
โจเซฟแสดงอาการหึงหวงเหมือนเด็กออกมา
“ครับ
ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้อ--”
ยังไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนก็ถูกช่วงชิงไปอีกครา
ด้วยฝีมือของชายคนเดิม...
“อือ...”
จูบในครั้งนี้ไม่ได้รุนแรงหรือหยาบโลนแต่อย่างใด
มันเป็นจูบที่แสนอ่อนหวานและเนิบนาน.....
-Talk-
09/12/2018
สวัสดียามเย็นค่า แต่งมาตั้งหลายตอน
กว่าสองคนนี้จะได้จูบกันสักทีมันช่างยาวนานยิ่งนักT_T ฉลองเร็ว วู้วววว
อ๊ะ มีข่าวดีมาแจ้งค่ะ ตอนต่อไป NC แล้วนะคะ ใช่ค่ะ
อ่านไม่ผิดหรอก ตอนต่อไป NC แล้วค่ะ เนื่องด้วยกระแสต้องการ NC ที่ล้นหลาม
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ทุกกำลังใจนะคะ
ในตอนนี้ชิงุเระก็ได้นำฟิคเรื่องนี้ไปลงในเว็บธัญวลัยด้วย
ชื่อเรื่องเหมือนเดิมเป๊ะ
http://www.tunwalai.com/story/266417/fic-identity-v-josephcarl-memory-love-and-death
ใครชอบเว็บธัญวลัยก็ลองไปตามอ่านกันได้นะคะ
ชิงุเระทยอยลงจนถึงตอนล่าสุดแล้ว ที่เอาลงไม่ใช่ไรหรอกนะ จะเอา NC ลงธัญไง-- เหอๆ
ปล.เมื่อกี้ไม่มีใครเห็นใช่ไหมคะเนี่ยว่าชิงุเระอัพพลาด...
ความคิดเห็น