คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Special part : When we meet ( Hastur x Eli )
- Special part -
When we meet
( Hastur x Eli )
---นี่เป็นเรื่องราวเมื่อครั้งที่เขาเข้าร่วมเกมนี้มาได้ไม่นาน
ชายหนุ่มผิวแทนในชุดเสื้อคลุมยาวสีดำโทรม ๆ
ผ้าคาดเอวสีน้ำตาลอ่อนคาดทับชายโสร่งสีดำยาว มือทั้งสองข้างถูกสวมทับด้วยถุงมือ
โดยข้างซ้ายเป็นถุงมือหนาสีน้ำตาล ส่วนข้างขวาเป็นถุงมือสีดำธรรมดา
คู่กับรองเท้าบูทสีเข้ม บนไหล่ข้างซ้ายของเขามีนกฮูกเค้าแมวสีน้ำตาลอ่อนเกาะเอาไว้ไม่ปล่อย
แต่จุดที่ชวนให้จับจ้องที่สุดคงไม่ใช่ที่อื่นเลยนอกเสียจาก
ผ้าปิดตาสีดำซึ่งถูกสลักด้วยลวดลายสีขาว
ใต้ผ้าปิดตามีลายสักสีแดงลากยาวลงมาเล็กน้อย
‘อิไล คาร์ก’ นั่นคือชื่อของเขา
..
อิไลมองเห็นภูตผีปีศาจมาตั้งแต่ยังเล็กนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเขาจึงต้องสวมผ้าปิดตา...ต่อให้เห็นมาตั้งแต่เด็ก
แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกชื่นชอบการมองเห็นผู้คนที่ตายไปแล้วเลย
การสวมผ้าปิดตามันอาจจะทำให้มองไม่เห็นภูตผีได้
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงได้ยินเสียงโหยหวนของพวกมันอยู่ดี...
อย่างน้อยภูตผีก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียหมด บางตนก็คอยมาช่วยบอกทางให้เขา
นั่นจึงทำให้อิไลคลายกังวลไปได้มาก
เพราะลำพังตัวเขาคงใช้พลังพยากรณ์ในการมองทางตลอดเวลาไม่ได้
แต่จะให้มาถือไม้เท้าก็ดูจะลำบากอีก...
นี่เป็นอีกวันที่อิไลเข้าร่วมเกมบ้า ๆ นี่ ร่างโปร่งวิ่งไปตามทางเดินในด่านหมู่บ้านริมทะเลสาบ
น่าแปลกที่วันนี้เสียงของเหล่าภูตผีดูเงียบกว่าทุกที
ผู้หยั่งรู้หนุ่มยื่นแขนไปรับนกฮูกตัวโปรดให้มาเกาะที่ไหล่ตามเดิม
หลังจากสั่งให้มันไปสอดส่องนักปรุงน้ำหอมมา
“เราเองก็ไปถอดรหัสบ้างดีกว่า...”
อิไลเดินตรงไปที่เครื่องปั่นไฟ
ก่อนจะวางนิ้วทั้งสิบลงที่เครื่องพิมพ์ดีด แล้วจึงเริ่มทำถอดรหัส
ตึก ตึก ตึก
เสียงหัวใจของเขาเต้นระรัวเป็นดั่งสัญญาณแจ้งเตือนว่าผู้ล่าได้ใกล้เข้ามาแล้ว...
‘น่าแปลก..ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยล่ะ...’
อิไลพยายามเงี่ยหูฟังเสียงกระซิบของภูตผีดั่งเช่นทุกที
แต่เข้ากลับไม่ได้ยินอะไรเลย...
เขาไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าผู้ล่าใครครั้งนี้คือใคร
เข้าใกล้มาหรือยัง...ครั้นจะให้ใช้พลังพยากรณ์ก็คงไม่ทันการเสียแล้ว
อิไลวิ่งหนีไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย
มือบางคอยคลำตามสิ่งของรอบกาย
หัวใจยังคงไม่หยุดเต้น อะไรบางอย่างผุดขึ้นมาจากใต้พื้นดิน
อิไลเลี่ยงเดินไปอีกทางด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ร่างเล็กหอบหายใจหลังจากวิ่งหนีมาได้สักพัก
เมื่อเสียงหัวใจเริ่มเบาลง เขาจึงเริ่มเบาใจ
ชายผิวแทนนั่งลงกับพื้นดินด้วยความเหนื่อย
แต่ทว่า....
อะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาฟาดเขาเข้าอย่างจังจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
‘อะ อะไรน่ะ..เมื่อกี้หัวใจไม่ได้เต้นสักหน่อย..!?’
อิไลรีบลุกขึ้นมาจากพื้นทันทีที่ถูกฟาด
หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้ง ขาเรียววิ่งหนีไปข้างหน้าอย่างไม่มีเป้าหมาย
โดยภาวนาว่าคงจะไม่ไปวิ่งชนอะไรเข้า
ผู้หยั่งรู้หนุ่มสั่งการให้นกฮูกมาปกป้องตัวเองไว้ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับนักล่าตัวนั้นโจมตีเขา
อิไลจึงรอดจากการบาดเจ็บมาได้อย่างหวุดหวิด
แต่ไม่ใช่ในการโจมตีครั้งที่สอง...เมื่อไม่มีภูตผีวิญญาณคอยชี้ทาง
เขาก็ไม่อาจรู้ได้ว่านักล่าอยู่บริเวณไหน
อิไลไม่เหลือนกฮูกที่จะใช้ปกป้องตัวเองอีกแล้ว...
โครม!
ร่างของอิไลที่ถูกโจมตีล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ร่างเล็กนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
มือบางลูบท้ายทอยของตัวเองไปมา
“...ทำไมเจ้าถึงได้วิ่งหนีแบบนั้นกัน?”
เสียงทุ้มของนักล่าตรงหน้าเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความสงสัย
ริมฝีปากบางเหยียดเป็นเส้นตรง ไม่ตอบอะไรกลับมา
นั่นทำให้ผู้เป็นนักล่าหัวเสียไม่น้อย
“ถ้าเจ้าไม่ตอบ…ถ้าเช่นนั้นข้าหาคำตอบเองก็ได้”
อะไรบางอย่างที่มีสัมผัสเหนียว ๆ ลื่น ๆ
พุ่งขึ้นมาจากพื้นเป็นจำนวนมาก ก่อนที่มันจะยึดร่างของอิไลแน่น
ร่างของเขาถูกยกลอยขึ้นมาจากพื้น
แม้ว่าอิไลจะพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
นกฮูกของอิไลบินออกจากไหล่ซ้ายด้วยความตกใจ
“หรือจะเป็นเพราะผ้าปิดตานี่กัน…?”
สัมผัสหยาบกร้านเอื้อมมาสัมผัสที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม
มือหนาของผู้เป็นนักล่าค่อย ๆ ดึงผ้าปิดตาสีดำออกมา…
“หยุด..อย่าถอดผ้าปิดตาออกมานะ..”
ความทรงจำเมื่อสมัยเด็กที่เขาโดนเพื่อนวัยเดียวกันล้อและกลั่นแกล้งเรื่องมองเห็นภูตผีย้อนกลับมาอีกครั้ง
ร่างบางสั่นเทาด้วยความกลัว
...แต่มีหรือที่นักล่าตรงหน้าจะยอมทำตาม?
ตุบ
ผ้าปิดตาสีดำตกลงไปกองกับพื้นดินด้วยฝีมือของผู้ล่า
อิไลหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เมื่อรู้ว่าเศษผ้าที่ใช้ปกปิดทัศนียภาพที่แสนน่ากลัวได้หลุดออกไปแล้ว…
“ลืมตาขึ้นซะ”
เสียงทุ้มเอ่ยสั่งเขา อิไลส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เพื่อปฏิเสธ
“…ข้าจะให้เจ้าเลือกระหว่างยอมลืมตาขึ้นมาดี ๆ…หรือจะให้ข้าจัดการกับเจ้าเหมือนอย่างที่วิญญาณอาฆาตเมื่อครู่โดน…”
“วิญญาณ..?”
“ข้าเห็นวิญญาณพวกนั้นเอาแต่วนเวียนอยู่ที่นี่
ข้าจึงจัดการมันทิ้งซะ ทำไม เจ้ามีปัญหาอะไรหรือไง?”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา และนั่นทำให้อิไลรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก....
“แก..กล้าดียังไงมาจัดการพวกเขา!”
อิไลเบิกตากว้างด้วยความโมโห เผยให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าเข้มดั่งผืนมหาสมุทร
แต่สิ่งที่เด็กหนุ่มพบกับเป็นร่างของอสูรกายน่าขยะแขยงซึ่งมีร่างกายท่อนล่างเป็นหนวดหมึก
ร่างกายสีแดงฉาน สวมใส่อาภรณ์สีเหลือง
ข้างหลังของมันมีเศษซากไม้ขดเป็นทรงหกเหลี่ยมลอยติดอยู่อย่างน่าแปลกใจ
ร่างเล็กกว่ามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นตกใจ
“คุณ…ไม่ใช่มนุษย์?”
เมื่อไม่มีผ้าปิดตาปกปิดเอาไว้ เขาจึงสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอซึ่งต่างจากมนุษย์ทั่วไปจากนักล่าตรงหน้า…
ผู้เป็นนักล่าไม่ตอบอะไรกลับมา
เขากลับสั่งให้หนวดหมึกปล่อยร่างของอิไลจากพันธนาการ
ก่อนจะรองรับร่างที่ตกลงมาด้วยแขนแกร่งของเขา
“นามของข้าคือ
‘แฮสเธอร์’ เจ้าของฉายา
ราชาอาภรณ์เหลือง ชื่อของเจ้าคืออะไรกัน”
ผู้ที่เอ่ยอ้างชื่อแฮสเธอร์เอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงขรึม
อิไลกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงุนงง
“คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย..คุณเป็นคนฆ่าวิญญาณพวกนั้นงั้นเหรอ..?”
“…ข้าไม่ได้ฆ่า ข้าก็แค่จัดการส่งวิญญาณพวกนั้นไปสู่สุคติ…นี่คือคำตอบของข้า เอาละ ตาเจ้าตอบคำถามบ้างแล้ว”
แฮสเธอร์ยังคงอุ้มร่างของเด็กหนุ่มเอาไว้ไม่ปล่อย
อิไลได้ยินเช่นนั้นก็แสดงสีหน้าแปลกใจออกมา
“คุณทำแบบนั้นได้ด้วยงั้นเหรอ
สุดยอด…!”
นี่เป็นครั้งแรกเลยนับตั้งแต่เกิดมาที่เขามองไม่เห็นภูตผีรอบกายแม้แต่ตนเดียว
เขาเคยคิดอยากส่งวิญญาณอาฆาตเหล่านั้นไปสู่คติมานานแล้ว แต่ก็ไม่อาจทำได้
ไม่นึกไม่ฝันว่าวันนี้จะมีจริง…
“นั่นเจ้าถามข้างั้นเหรอ…ใช่ ข้าเป็นคนทำเอง หยุดถามข้าได้แล้ว ตกลงแล้วเจ้าชื่ออะไรกัน”
แฮสเธอร์เอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง ร่างบางที่ถูกอุ้มอยู่ได้ยินเช่นนั้นก็สะดุ้งตกใจ
“เอ่อ
ขอโทษทีครับ..ชื่อของผมคือ--”
ปังง!
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ควันสีแดงจากปืนยิงพลุกลับพุ่งใส่แฮสเธอร์อย่างจังจนร่างของอิไลตกลงมาจากอ้อมแขนของราชาอาภรณ์เหลือง
“รีบหนีเร็วเข้า!”
เสียงของมาธาร์ดังขึ้นมา มือของหล่อนฉุดแขนอิไลให้วิ่งตามตนมา
โดยมีเจ้านกฮูกตัวอ้วนคอยบินตามไปติด ๆ
“เอ๋
เดี๋ยวก่อน…”
แม้จะพยายามเอ่ยหยุด
แต่ดูท่าว่าเธอจะไม่สนใจฟังเสียงของเขาเลย
อิไลหันกลับมามองแฮสเธอร์เป็นครั้งสุดท้ายด้วยความรู้สึกผิด
“ข้าจะเก็บผ้าปิดตานี่ไว้
เพื่อเป็นหลักประกันว่าครั้งหน้าเจ้าจะบอกชื่อของเจ้ามาตามที่สัญญาไว้!!”
แฮสเธอร์ตะโกนไล่หลังเขามาเสียงดังลั่นจนมาธาร์ยังสะดุ้งตกใจ
“มีอะไรงั้นเหรอ..?”
หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยถามอิไลด้วยความงุนงง
เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าผ้าปิดตาของเด็กหนุ่มได้หายไปจากใบหน้าหวาน
“…ไม่มีอะไรหรอกครับ”
อิไลส่ายหน้าเบา ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อครู่
“เรารีบกลับกันดีกว่าครับ”
“ผมจะได้รีบรักษาตัว..แล้วก็จะได้กลับมาร่วมเล่นเกมอีกครั้ง”
“อ่า
นั่นสินะ..”
มาธาร์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร...
เพราะงั้นในระหว่างนี้…
ช่วยรอผมก่อนนะครับ คุณแฮสเธอร์…
.
.
.
สวัสดียามค่ำค่าาา เอาตอนพิเศษมาอ่านฆ่าเวลาก่อนเนอะ ความจริงชิุงเระแต่งตอนพิเศษนี้เอาไว้นานแล้ว แต่ไม่ได้เอามาลงซะที(...) จำได้ว่าเคยมีคนขอคู่นี้ ไม่ลืมหรอกนะ!
ถ้าสำนวนแปลก ๆ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ พอดีแต่งไว้นานแล้ว แงงง มีอะไรแปลก ๆ ก็บอกกันได้เลยนะ!
ถ้าชอบก็อย่าลืมเม้นท์และกดหัวใจเป็นกำลังใจกันน้าาา!
ความคิดเห็น