คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 14 - Chance
- Chapter 14 -
Chance
“ถึงแล้วครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อเขาเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางซึ่งต้องการ โจเซฟค่อย ๆ วางร่างของคาร์ลลงกับม้านั่งอย่างแผ่วเบา สถานที่ที่โจเซฟอยากให้คาร์ลเห็นนั้นก็คือสวนดอกไม้ของแจ็คซึ่งถูกดูแลอย่างดีทุกวัน
กลิ่นหอมของดอกไม้นานาชนิดลอยมาแตะจมูกของคาร์ล
ร่างเล็กกว่าทอดสายตามองดอกไม้หลากสายพันธุ์
“ที่นี่เป็นสวนดอกไม้ของคุณแจ็คน่ะ
ชอบไหมครับ?”
โจเซฟทิ้งตัวลงนั่งข้างกายของเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
“...ครับ”
คาร์ลพยักหน้าลงเบา ๆ เป็นคำตอบ ร่างโปร่งได้ยินเช่นนั้นก็คลี่ยิ้มหวาน
“ที่นี่เองก็มีดอกไม้ที่ผมปลูกอยู่เหมือนกันนะครับ
อาจจะปลูกไม่เยอะเท่าคุณแจ็ค แต่ผมก็ดูแลอย่างดีเลย”
โจเซฟว่าพลางผายมือไปยังแปลงดอกไม้ขนาดกลางซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากม้านั่งสักเท่าไร
ดอกไม้ที่โจเซฟปลูกนั้นค่อนข้างจะหลากสีสัน ทั้งสีชมพู ม่วง
ขาว และสีอื่น ๆ อีกมากมาย
“ดอกไม้ที่คุณปลูก...สวยมากเลยครับ”
คาร์ลเอ่ย ก่อนจะนั่งเชยชมดอกไม้ในแปลงของโจเซฟต่อ
แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อนัยน์ตาสีดำหม่นสบเข้ากับดอกไม้ดอกหนึ่ง...
ดอกเยอบีร่าสีขาวถูกปลูกอยู่ลึกเข้าไปข้างในแปลง แม้จะมีจำนวนไม่มากแต่มันกลับดึงดูดสายตาของคาร์ลเอาไว้...
“อึก...!”
ร่างบางกุมขมับแน่น ภาพความทรงจำที่ถูกลืมไปกลับไหลพรั่งพรูเข้ามาดั่งสายน้ำ
ก่อนที่เขาจะสลบลงทั้งอย่างนั้น...
‘ผมรักคุณ’
‘ผมจะรักคุณตลอดไป’
น้ำเสียงอันแสนคุ้นเคยผุดขึ้นมาในหัวของเขา
มันเป็นน้ำเสียงที่สั่นคลอน เขารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดจากผู้พูดได้เป็นอย่างดี สัมผัสอันแสนเย็นเฉียบจนถึงขั้วหัวใจมันทำให้ผู้พูดแทบใจสลาย...
ใคร...นั่นเป็นคำพูดของใครกัน...
‘ผมชอบคุณ’
เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในคราวนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดกลับหายไป...
สัมผัสอันแสนอบอุ่นเอื้อมมาแตะที่ใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา
สัมผัสนี้มัน...
ใบหน้าของชายเจ้าของเรือนผมสีขาวดั่งไข่มุกงามและนัยน์ตาสีเทอร์ควอยซ์ปรากฏขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด
ความรู้สึกหนาวเหน็บตามร่างกายค่อย ๆ เรือนหายไปทีละนิด...
แต่ทว่า
ความรู้สึกหนาวเหน็บที่หัวใจกลับไม่หายไป...
ภาพดอกเยอบีร่าสีขาวจำนวนมากปรากฏขึ้นมาในหัว
ก่อนที่มันจะถูกย้อมด้วยสีแดงฉานจากหยาดโลหิต...
ความเจ็บปวดแล่นกลับมาอีกครั้ง มันค่อย ๆ
คืบคลานไปตามร่างกายของเขา ตั้งแต่ปลายเล็บไปจนถึงขั้วหัวใจ...
ภาพในหัวของเขาแปรเปลี่ยนไปมา เดี๋ยวก็มืดเดี๋ยวก็สว่าง
เดี๋ยวก็หนาวเหน็บเดี๋ยวก็อบอุ่น เดี๋ยวก็เจ็บเดี๋ยวก็รู้สึกดี...
สิ่งไหนกันนะคือภาพที่แท้จริง...ความมืดหรือแสงสว่าง?
ความหนาวเหน็บหรือความอบอุ่น? ความเจ็บปวดหรือความสุข?
สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก็คือพระจันทร์เต็มดวงสีทองอร่ามในคืนวันเพ็ญไร้ซึ่งดวงดาว...
….
…
..
เปลือกตาหนาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ
เผยให้เห็นนัยน์ตาสีดำดั่งท้องฟ้าในคืนเดือนมืด สิ่งแรกที่เด็กหนุ่มเห็นก็คือใบหน้าของชายผู้ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาเมื่อครู่...
“คุณ...โจเซฟ”
เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อของคนตรงหน้าเบา ๆ
เจ้าของชื่อได้ยินเช่นนั้นก็แสดงทีท่าดีใจออกมา
“คุณคาร์ล...โล่งอกไปที
เมื่อครู่อยู่ ๆ คุณก็สลบไป ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหมครับ?”
ร่างสูงกว่ากุมมือของเขาแน่น
น้ำเสียงของโจเซฟแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“สลบไป..พูดอะไรน่ะครับ
ผมตกบันไดไม่ใช่เหรอ?”
คาร์ลขมวดคิ้วเป็นปมขณะพูด
“ฮะ..เดี๋ยวนะ
คุณคาร์ล ผมขอถามอะไรแปลก ๆ หน่อยสิ วันนี้คุณได้ออกไปข้างนอกบ้างรึเปล่าครับ”
โจเซฟเริ่มสังหรณ์ใจบางอย่างได้...
“หือ
ก็เปล่านี่ครับ ผมเพิ่งตื่นเองนะ?”
“งะ งั้นคุณจำได้หรือเปล่า
เรื่องตอนที่ตกบันไดแล้วก็เรื่องก่อนหน้านั้นทั้งหมดน่ะ!?”
“...ครับ
ผมจำได้”
หมับ!
ร่างของคาร์ลถูกดึงเข้าไปกอดอย่างกะทันหันด้วยฝีมือของชายตรงหน้า
“ฮึก..ความทรงจำกลับมาแล้วสินะครับ..ขอบคุณพระเจ้า..”
“เดี๋ยว..คุณพูดอะไรน่ะ..?”
…..
…
..
“สรุปก็คือ
หลังจากที่ผมพลัดตกบันไดไป ผมก็ความทรงจำเสื่อม..สินะครับ?”
“ครับ”
พวกเขาทั้งสองยังคงนั่งอยู่ในห้องพักของโจเซฟในคฤหาสน์สำหรับนักล่า
เมื่อการสนทนาสิ้นสุดลง ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้อง
“เอ่อ../คือว่า...”
โจเซฟและคาร์ลเงยหน้าขึ้นมาพูดพร้อมกัน
“ชะ
เชิญคุณก่อนเลยครับ”
โจเซฟเอ่ยพลางผายมือให้กับคาร์ล
“อย่าเลยครับ
คุณพูดก่อนเถอะ”
ชายอายุน้อยกว่าส่ายหน้ารัว
“อือ..ถ้างั้นผมขอพูดก่อนแล้วกันนะครับ..”
“...ผมแค่อยากจะบอกว่า
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ผมขอโทษด้วยนะครับ..ผมขอโทษในการกระทำที่ไร้มารยาทของผมด้วย..คุณพอจะให้อภัยผมได้ไหมครับ...?”
คาร์ลได้ฟังคำขอโทษจากคนตรงหน้าก็ก้มใบหน้าลงต่ำ
“คุณรู้สึกผิดจริง
ๆ เหรอครับ?”
“ครับ...”
ร่างสูงกว่าเอ่ยตอบเสียงเบา
“คุณรู้อะไรไหมครับ...เมื่อคืนผมผิดหวังในการกระทำของคุณมาก
ผมเอาแต่คิดว่า ทำไมคุณถึงไม่เชื่อใจผม? ทำไมคุณถึงทำแบบนั้น? สารพัดคำถาม”
โจเซฟหน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อได้ยินร่างบางเอ่ยเช่นนั้น
“ผมโกรธ..โกรธคุณมากจริง
ๆ”
“ผมขอโทษ...”
ชายเจ้าของเรือนผมสีขาวอ่อนแสดงสีหน้าสำนึกผิด
ริมฝีปากบางพร่ำขอโทษเด็กหนุ่มตรงหน้า
“ผมไม่ได้ต้องการคำขอโทษครับ”
“ถ้าคุณรู้สึกผิดจริง...ก็แสดงให้ผมเห็นสิ
พิสูจน์ออกมาเลยถึงความรู้สึกของคุณที่มอบให้ผม”
“นี่จะเป็นโอกาสเดียวที่ผมมอบให้คุณ
จะไม่มีครั้งที่สองหรือสามเด็ดขาด”
คาร์ลเงยหน้าขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีเทอร์ควอยซ์ของคนตรงหน้า
“จะทำยังไงก็ได้
แต่คุณต้องทำให้ผมตกหลุมรักคุณ ถ้าทำไม่ได้ก็จบกันแค่นี้ แต่ถ้าทำได้
ผมจะให้อภัยคุณ และมอบทุกสิ่งทุกอย่างของผมให้กับคุณ...”
“ในระหว่างนี้
คุณห้ามจูบหรือมีอะไรกับผมเด็ดขาด...ทำได้ไหมครับ”
โจเซฟนิ่งเงียบลงเมื่อได้ยินข้อเสนอของคาร์ล และแน่นอนว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจาก...
“ครับ
แค่นี้ก็เกินพอแล้ว ขอบคุณสำหรับโอกาสนะครับ...”
- Talk -
06/03/2019
สวัสดีค่าาา ขอโทษที่หายไปเสียนาน(อีกแล้ว) นะคะะ ชิงุเระสอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมแล้ว เพราะงั้นน่าจะมีเวลาแต่งนิยายเพิ่มขึ้นเยอะเลย! จะไม่ดองจริง ๆ ค่ะ...*กัดฟัน* บางทีชิงุเระก็ลงนิยายทางทวิตเตอร์ ถ้าไม่รังเกียจ จะไปอ่านฆ่าเวลาก็ได้นะคะ @Shigure_30968
https://twitter.com/Shigure_30968
สำหรับตอนนี้ หากมีข้อผิดพลาดอะไรก็สามารถติได้เลยค่ะ ชิงุเระจะได้นำมาปรับปรุง แต่ถ้าใครชอบก็ลืมเม้นท์และกดปุ่มหัวใจเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น