คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 12 - Memory
- Chapter 12 -
Memory
“คุณคาร์ลปลอดภัยดีแล้วค่ะ”
เอมิลี่พันผ้าพันแผลรอบศีรษะและข้อเท้าของชายหนุ่มที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียง
“แต่ที่น่ากังวลก็คือ...เขาจะฟื้นรึเปล่า..ศีรษะของคุณคาร์ลกระทบแรงอยู่พอควรเลยค่ะ..”
“...ถ้ายังไงฉันขอตัวกลับก่อน
มีอะไรก็เรียกฉันได้นะคะ”
เอมิลี่โค้งศีรษะให้กับโจเซฟ ก่อนที่เธอจะจากไปเพื่อพักผ่อน
“คุณคาร์ล..”
สีหน้าของโจเซฟซีดเซียวลงจนดูไม่ได้ ทั้ง ๆ
ที่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นตรงหน้าเขา แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย...
มือเรียวสัมผัสกับมือของคาร์ลเบา ๆ
“ผมขอโทษที่ลุกล้ำเรื่องส่วนตัวของคุณ...แต่ได้โปรด
ลืมตาขึ้นมาทีเถอะ คุณจะดุด่าผมเท่าไรก็ได้...”
โจเซฟแทบจะร้องไห้ออกมาเป็นหยาดโลหิตยามที่เห็นคนตรงหน้าเจ็บตัวเพราะตน
เขาลากเก้าอี้ไม้มาใกล้ ๆ ก่อนจะนั่งลง
สิ่งเดียวที่ในตอนนี้ที่ทำได้ก็คือเฝ้ารอ...
โจเซฟได้แต่หวังว่าคาร์ลจะลืมตาขึ้นมาโดยเร็ว...
จิ๊บ จิ๊บ
เสียงนกน้อยจากนอกห้องร้องขึ้นมา
ทำให้ร่างโปร่งที่กำลังสัปหงกตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ...
โจเซฟแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาเมื่อเห็นว่าชายบนเตียงยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปหาผ้าขนหนูและกะละมังใส่น้ำมาเช็ดตัวให้คาร์ล…
สัมผัสเย็น ๆ ค่อย ๆ
บรรจงเช็ดตามใบหน้าหวานไล่จากหน้าผากมนมาจนถึงโหนกแก้ม
ผ้าขนหนูถูกนำไปชุบน้ำอีกครั้ง ก่อนจะเช็ดลงที่ซอกคอขาวของเด็กหนุ่ม
นัยน์ตาสีฟ้าครามมัวหมองไร้ชีวิตชีวา
เมื่อเช็ดตัวเสร็จร่างโปร่งก็ยกกะละมังไปเก็บ
“อือ...”
เสียงหวานร้องครางออกมาเบา ๆ ผ่านลำคอ
ทันทีที่ได้ยินเสียงของคาร์ล ร่างโปร่งแทบจะปล่อยกะละมังลงกับพื้น
เขาวางของที่ถืออยู่ทั้งหมดไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบวิ่งไปดูอาการของคนบนเตียงด้วยท่าทางลุกลน
ชายหนุ่มยังคงหลับตาสนิท
แต่เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดไปเองแน่นอน...
“คณคาร์ล...ถ้ารู้สึกตัวแล้วก็ช่วยลืมตาทีเถอะครับ”
โจเซฟเอ่ยขอทั้งน้ำตา มือเรียวโอบกุมมือของคาร์ลแน่น
ก้อนเนื้อข้างในอกด้านซ้ายเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นเมื่อเห็นนัยน์ตาสีดำหม่นค่อย
ๆ ลืมตาขึ้นมา ชายบนเตียงนิ่วหน้าทันทีเมื่อตื่นขึ้นมาเนื่องจากบาดแผลบริเวณศีรษะ
“คุณคาร์ล..ในที่สุดคุณก็ตื่นจนได้..!”
โจเซฟร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาจากนัยน์ตาสีฟ้าครามทั้งสองข้าง
“เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษจริง
ๆ ผมไม่ได้ขอให้คุณให้อภัยผมหรอก...แค่คุณฟื้นขึ้นมา แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว”
โจเซฟปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ร่างสูงกว่ากุมมือของคาร์ลแน่น
“เอ่อ..เดี๋ยวก่อนนะครับ
คือผมไม่ได้โกรธอะไรคุณสักหน่อย..”
คาร์ลกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงุนงง
“จะ จริงเหรอ!?”
ชายเจ้าของเส้นผมสีขาวดั่งไขมุขแสดงสีหน้าดีอกดีใจ
“ผมจะไปโกรธคุณทำไมกันล่ะ...”
“ในเมื่อพวกเราเพิ่งเคยเจอหน้ากันเป็นครั้งแรกนี่นา...”
กึก
“เอ๊ะ...พะ
พูดอะไรของคุณน่ะ..อย่าล้อผมเล่นแบบนี้สิ..”
ใบหน้าขาวซีดเผือกลง
นัยน์ตาสีฟ้าครามก้มลงไปสบกับนัยน์ตาสีนิล แต่เขาก็ไม่พบอะไรเลยนอกเสียจาก ความว่างเปล่า...
.....
...
..
“ดูท่าว่าคุณคาร์ลจะเสียความทรงจำเกี่ยวกับคุณไปนะคะ..เขายังจำฉันกับเอ็มม่าได้
แต่กลับจำอะไรเกี่ยวกับคุณไม่ได้สักอย่าง...”
เอมิลี่เดินออกมาจากห้องพยาบาลหลังจากเข้าไปคุยกับคาร์ลอยู่นานสองนาน
“ตอนที่ตกบันไดศีรษะคงจะกระทบกระเทือนจนทำให้สูญเสียความทรงจำบางส่วนไป...”
“แล้ว..ความทรงจำของเขาจะกลับมาไหมครับ..”
“นั่นมันก็...50-50
ค่ะ...ถ้าหากมีสิ่งที่เกี่ยวกับคุณมากระตุ้นบ่อย ๆ
ก็พอมีโอกาสที่ความทรงจำจะกลับมา”
เอมิลี่เอ่ยอธิบาย พลางเหลือบสายตาไปมองเด็กหนุ่มในห้องที่กำลังสวมผ้าปิดปาก
“...ฉันจะเอาใจช่วยให้ความทรงจำของเขาจะกลับมาโดยเร็วนะคะ”
เอมิลี่ยิ้มอ่อน พลางเดินไปตบไหล่โจเซฟเบา ๆ
“ขอบคุณมากครับ...”
โจเซฟฝืนยิ้มกลับ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปภายในห้อง...
....ประตูห้องถูกปิดลงเบา ๆ ด้วยฝีมือของโจเซฟ
ร่างสูงหันไปมองร่างของคาร์ลที่กำลังนั่งอยู่ตรงขอบเตียงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“คุณ...โจเซฟสินะครับ?
ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลผม”
คาร์ลผงกหัวขอบคุณเล็กน้อย ร่างโปร่งพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มกลับไป...
“..นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยครับ”
“ว่าแต่ที่คุณขอโทษผมเมื่อก่อนหน้านี้นี่คือ...?”
คาร์ลเงยหน้าขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีแซฟไฟร์
ก่อนจะเอ่ยถามไปด้วยความสงสัย
“อ๋อ..นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อคืนผมทำผิดกับคุณไว้น่ะครับ..”
“ทำผิด?”
คาร์ลเอ่ยทวน พลางเอียงคอสงสัย
“ผม..เผลอไปลุกล้ำความส่วนตัวของคุณจนคุณโกรธเข้า
แต่ในตอนนั้นอยู่ ๆ คุณก็ตกจากบันได...ต่อหน้าต่อตาผม...”
“ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย
ถ้าผมรีบวิ่งไปละก็ อย่างน้อยก็อาจจะ...”
นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนสั่นคลอน
ร่างโปร่งก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด
หมับ
มือบางเอื้อมไปสัมผัสที่ศีรษะของโจเซฟอย่างแผ่วเบา
ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมามองคาร์ลด้วยความงุนงง
“อย่าเศร้าไปเลยครับ..ถึงผมจะจำเรื่องของคุณไม่ได้
แต่ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก...”
“ผมเชื่อว่าถ้าความทรงจำของผมกลับมา..ผมก็คงจะพูดแบบนี้แน่นอน..”
“เพราะฉะนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกังวลไปหรอกนะครับ”
หยดน้ำตาของคนตรงหน้าหยดลงมาบนหลังมือของคาร์ล
ร่างบางระบายยิ้มอ่อนเล็กน้อย ก่อนจะดึงร่างของโจเซฟมาสวมกอดเพื่อปลอบโยน...
- Talk -
26/01/19
สวัสดียามเย็นค่าา ขอโทษที่หายไปนานน้า งานวิชาการที่โรงเรียนชิงุเระเพิ่งจบไปเลยมีเวลาว่างมาอัพสักที แต่ก็มีงานตามมาอีก โฮT_T ขอโทษที่ยาวไม่มากนะคะ ไม่ได้มาอัพซะนานรีดเดอร์หายไปกันหมดรึยังเนี่ย--
ความคิดเห็น