คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10 - Purpose
- Chapter 10 -
Purpose
“คุณโจเซฟ...”
มือเรียวผละออกจากนัยน์ตาทั้งสองข้างของเขา
ก่อนที่คาร์ลจะถูกโอบกอดจากคนข้างหลัง
“วันนี้ผมเล่นเกมเสร็จไวเลยมาหาคุณได้เร็ว
ตกใจหรือเปล่า?”
โจเซฟวางคางลงกับศีรษะของคาร์ล
“ครับ...”
“ผมจัดการเรียบสี่คนเหมือนเคย
เก่งไหมล่ะ”
โจเซฟเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเริงร่า พลางส่งสายตาออดอ้อนให้กับเด็กหนุ่ม
“ครับ
เก่งมากเลย”
คาร์ลเอื้อมมือไปลูบศีรษะของโจเซฟเบา ๆ เพื่อเชยชม
“อ๊ะ
วางใจได้เลย ถ้าคุณได้เข้าร่วมเกมเมื่อไร ผมปล่อยคุณแน่นอน”
ร่างโปร่งยิ้มหวานขณะพูด
“อ่า...ผมลืมบอกคุณไปเลย”
“วันพรุ่งนี้ผมจะได้เข้าร่วมเกมแล้วนะครับ”
ร่างโปร่งได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้าง
ก่อนจะหันตัวของคาร์ลมาให้สบกับนัยน์ตาสีฟ้าครามของตนเอง
“คะ
คุณพูดจริงเหรอ!?”
โจเซฟแสดงท่าทางดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด คาร์ลผงกหัวลงเบา
ๆ เพื่อยืนยัน
“ดีใจจัง
ผมจะได้เจอคุณบ่อย ๆ แล้วสินะครับ”
ชายเจ้าของเส้นผมสีขาวอ่อนคลี่ยิ้มกว้าง
“ครับ..แต่ว่า”
คาร์ลลดเสียงลง ร่างบางแสดงสีหน้ากังวลใจออกมา
“ผมได้ยินมาว่ามีคนถูกตัดสิทธิ์เข่าร่วมเกมเพราะผมได้เข้าแทน...ผมรู้สึกไม่ดีเลย”
เจ้าของนัยน์ตาสีหม่นซุกหน้าลงกับอกแกร่ง
ร่างโปร่งได้ยินเช่นนั้นก็ลูบศีรษะของคาร์ลเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
“บางทีจุดประสงค์ในการเข้าร่วมเกมอาจสำคัญกว่าจุดประสงค์ของผมก็ได้..”
“งั้นคุณจะยอมถอนสิทธิ์
แล้วมอบสิทธิ์ให้คนพวกนั้นแทนไหมล่ะ”
คาร์ลส่ายหัวไปมาเพื่อปฏิเสธ
“เห็นไหมล่ะ..คุณไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก
คุณเองก็มีจุดประสงค์ของคุณ”
“อีกอย่าง...ผมดีใจนะ
การที่คุณอยู่ในเกมนี้ มันทำให้ผมได้เจอกับคุณนี่นา”
โจเซฟค่อย ๆ บรรจงถอดผ้าปิดปากของคาร์ลออก
ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากนุ่มอย่างแผ่วเบา...
....
...
..
“แล้ว..จุดประสงค์ในการเข้าร่วมเกมของคุณคืออะไรงั้นเหรอ?”
ร่างสูงกว่านั่งลงบนเตียงนอนโดยมีคาร์ลนั่งอยู่ข้าง ๆ ร่างเล็กนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะตอบกลับมา
“ผม...เข้าร่วมเกมนี้เพื่อตามหาคน...”
“เมื่อเดือนก่อน
ผมได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอนอนเสียชีวิตอยู่ข้างถนน..สภาพของเธอดูแทบไม่ได้”
“ในตอนนั้นผมตัดสินใจแต่งเติมสีสันให้กับความตายของเธอ
เธอเป็นคนที่งดงามมาก...ผมถือวิสาสะค้นตามร่างกาย
และผมก็ได้พบกับจดหมายสองฉบับและรูปถ่ายใบหนึ่ง...”
“จดหมายฉบับแรกคือจดหมายที่เธอเขียนถึงลูกสาว
และอีกฉบับก็คือจดหมายเชิญมาเล่นเกมนี้...ดูเหมือนว่าลูกสาวของเธอก็จะเข้าร่วมเกมนี้ด้วยเช่นกัน
ผมจึงตัดสินใจเดินทางมายังคฤหาสน์และเข้าร่วมเกมนี้เพื่อนำจดหมายมามอบให้กับลูกสาวของเธอ...”
“แต่ว่า..จนตอนนี้ผมก็ยังหาลูกสาวของเธอไม่พบ...”
คาร์ลแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาในขณะที่พูด
“หรือว่าที่คุณไปที่ห้องของสาวชาวสวนเมื่อตอนนั้น...ก็เพื่อหาเบาะแสงั้นเหรอ?”
โจเซฟย้อนนึกไปถึงในวันที่เขาบุกรุกคฤหาสน์หลังนี้เป็นครั้งแรก
“ใช่ครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้เบาะแสอะไรกลับมาเลย...”
“...คุณนี่อ่อนโยนจังเลยนะ”
“อ่อน...โยน?”
คาร์ลทวนคำพูดของโจเซฟด้วยสีหน้าแปลกใจ
“คุณไม่แม้แต่จะรู้จักหญิงสาวคนนั้นเลยนี่ ทั้งอย่างนั้น คุณก็ยังช่วยตามหาลูกสาวของเธอ”
โจเซฟสบกับนัยน์ตาสีดำหม่น มือเรียวเอื้อมไปจับมือของคาร์ลแน่น
“นั่น..เป็นหน้าที่ของผม...อย่างน้อยมันก็อาจทำให้เธอหมดห่วงและจากไปอย่างสงบได้”
คาร์ลหลุบตาต่ำ เขารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยเมื่อได้สัมผัสกับมือเรียวของโจเซฟ
“ผมถึงได้บอกไงว่าคุณน่ะอ่อนโยน”
โจเซฟบรรจงจูบลงบนหลังมือของเด็กหนุ่ม ก่อนจะนำมาแนบกับแก้มของตน
ร่างโปร่งผลักร่างของคาร์ลให้นอนลงกับเตียง เขาล้มตัวลงไปนอนข้าง
ๆ ร่างเล็ก
“วันนี้ผมขอนอนด้วยนะ
คุณคงไม่รังเกียจอะไรใช่ไหม”
โจเซฟยังคงจับมือของคาร์ลแน่น
ร่างโปร่งส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง
“...ครับ”
ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อในยามที่คนตรงหน้าคลี่ยิ้ม....
“เรามานอนคุยอะไรกันดีไหม?”
โจเซฟเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน
“ก็ได้ครับ”
“อืมม
เริ่มจากผมแล้วกัน วันนี้พระจันทร์สวยดีนะว่าไหม”
“หือ แต่นี่ยังไม่มืดเลยนะครับ?”
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่เขาพูด
ร่างโปร่งก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ
“เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า
คุณคาร์ลอายุเท่าไรงั้นเหรอ”
“ผม 21 ครับ”
“แล้วคุณโจเซฟอายุเท่าไรงั้นเหรอครับ”
คาร์ลถามกลับ
“ผมอายุ 28 น่ะ
ห่างจากคุณตั้ง 7 ปีแน่ะ ฮะ ๆ”
“แต่ใบหน้าของคุณยังดูอ่อนเยาว์อยู่เลยนะครับ...”
คาร์ลเอ่ยสิ่งที่คิดออกมาตามตรง
“ก็ไม่แปลกครับ
นี่เป็นร่างของผมเมื่อสมัยที่อายุ 22 นี่นา”
เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มทำสีหน้างุนงงเขาก็เอ่ยอธิบายต่อ
“คุณอาจจะยังไม่ทราบ แต่ผมมีอาวุธอีกอย่างก็คือ ‘กล้องถ่ายรูป’ มันไม่ใช่กล้องธรรมดา เมื่อถ่ายใครก็ตาม มันจะดูดวิญญาณของคน ๆ นั้นให้เข้ามาภายในรูปถ่าย...ผมได้ถ่ายรูปของตัวเอง
ทำให้ร่างกายของผมไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อตอนนั้นเลย”
“นั่น...หมายความว่าคุณจะไม่ตาย..?”
“ใช่...แต่มันก็อาจจะไม่ใช่กับคฤหาสน์แห่งนี้
ที่นี่น่ะมันเป็นไปได้ทุกอย่างอยู่แล้ว..จริงไหมล่ะครับ?”
“...ครับ”
แววตาสีดำหม่นหม่นหมองลงแม้เพียงเสี้ยววิ
ก่อนจะกลับมาเป็นแบบเดิม
“ถ้างั้นเรามาคุยกันต่อดีกว่าครับ...”
.....
....
...
เวลาล่วงเลยมาถึงเวลาค่ำ โจเซฟนั่งมองเด็กหนุ่มตรงหน้าซึ่งกำลังนั่งกินข้าวเย็นที่เอมิลี่นำมาให้
“คุณไม่ไปกินข้าวกับคนอื่นงั้นเหรอ”
คาร์ลวางช้อนลงข้างจาน ก่อนจะตอบคำถามของร่างโปร่ง
“ผมไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนเยอะ
ๆ น่ะครับ...เวลามีคนรุมล้อมจะรู้สึกคลื่นไส้ตลอดเลย”
“ถึงอย่างนั้นคุณก็น่าจะลองคุยกับใครสักคนนะ
อย่างเช่นสาวชาวสวนคนนั้นไง จริงด้วย ตอนที่เอาจานไปเก็บก็ลองคุยกันดูสิ”
โจเซฟชูนิ้วเรียวขึ้นมาขณะที่กำลังเสนอความเห็น
คาร์ลขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าตกลง
“ถ้าคุณต้องการแบบนั้น...ก็ได้ครับ”
ร่างบางเดินไปหยิบผ้าปิดปากมาสวม มือเรียวเอื้อมหยิบจานเปล่า
“ถ้างั้น..คุณก็รออยู่ในห้องสักครู่นะครับ”
คาร์ลปิดประตูห้องลง เหลือไว้เพียงโจเซฟ...
ร่างโปร่งนอนรอคาร์ลอยู่บนเตียงนอนมานานสองนาน
ก่อนที่เขาจะเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกสีดำเล่มหนึ่งวางไว้เหนือหัวเตียง...
“นี่มัน...สมุดเมื่อตอนนั้น...”
นัยน์ตาสีฟ้าครามจ้องมองไปยังสมุดบันทึกโทรม ๆ
ด้วยความใคร่รู้ มือเรียวค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบสมุดเล่มนั้นมาดู...
-Talk-
28/12/2018
สวัสดีค่าาา ชิงุเระกลับมาแล้วนะคะะ สอบเสร็จแล้ว ฮืออ-- //เชื่อว่ายังมีสอบซ่อมรออยู่..ตอนนี้ก็จะหวาน ๆ ปนกาวอย่างบอกไม่ถูก>_< อิอิ ชิงุเระรู้นะคะว่ารีดทุกท่านต้องเข้าใจความหมายของประโยคที่โจเซฟพูด...ถ้าเข้าใจแล้วจะมีความเขินมั่ก--งุ้ยย
แล้วก็อีกเรื่อง! ขอบคุณที่ติดตามกันจนถึง 200 Fav. เลยนะคะ ชิงุเระไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว ฮืออ ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ วันปีใหม่ชิงุเระกะจะแต่งฟิคฉลองปีใหม่ ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะอัพทางไหนดี //แต่ไม่ได้มีแค่คู่โจเซฟคาร์ลนะคะ ถ้ารีดอยากอ่านกันชิงุเระจะได้เอามาอัพลงทางเด็กดีกับธัญด้วย บอกเลยว่าเนื้อหายาวจุใจมาก!
ถ้าใครชอบตอนนี้ก็อย่าลืมเม้นท์และกดปุ่มหัวใจเป็นกำลังใจให้ชิงุเระกันด้วยน้าาา
ปล.ช่วงนี้ชิงุเระมีเดตไลน์เยอะมาก...Ncคงไม่ได้มาในเร็ว ๆ นี้...
ความคิดเห็น