คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro - When we meet
- Intro -
When we meet
นับตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตากับนัยน์ตาไร้ชีวิตชีวาคู่นั้น ผมก็ไม่อาจลืมเรื่องของเด็กคนนั้นไปได้อีกเลย...
ทันทีที่นัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานสายตากัน
ใบหน้าขาวของร่างเล็กซีดเผือกลงอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มรีบวิ่งหนีไปโดยไม่รีรอ
“เอ๊ะ..รอฉันด้วยสิ!”
หญิงสาวชาวสวนร่างเล็กเจ้าของชื่อ ‘เอ็มม่า วู้ดส์’
รีบวิ่งตามชายหนุ่มผมสีดำเข้มไปทันที...
รู้สึกตัวอีกที นักล่าเจ้าของฉายา ‘ช่างถ่ายภาพดูดวิญญาณ’ อย่าง ‘โจเซฟ’ ก็เผลอปล่อยให้เหล่าผู้รอดชีวิตทั้งสี่หนีรอดไปเสียแล้ว....
“มีเด็กคนเมื่อกี้อยู่ในเกมด้วยงั้นเหรอ...?”
คิ้วบางทั้งสองข้างขมวดกันเป็นปม
‘น่าแปลก เกมเมื่อกี้ไม่เห็นมีขึ้นเลยว่ามีผู้รอดชีวิตคนใหม่เข้ามาด้วย’
“...เอาเถอะ
ตราบใดที่ยังเล่นเกมนี้อยู่ เดี๋ยวก็คงได้เจอกันเอง”
โจเซฟพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนที่จะเดินออกประตูกลับไปยังคฤหาสน์สำหรับเหล่านักล่า...
...หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาได้หลายวันแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าโจเซฟจะได้เจอเด็กหนุ่มเมื่อตอนนั้นเลย...
นัยน์ตาสีฟ้าครามไล่อ่านรายชื่อเหล่าผู้รอดชีวิตที่เข้าร่วมเล่นเกมในครั้งนี้
แต่ก็ตามเคย มีแต่คนเดิม ๆ ดั่งเช่นทุกครา
ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง
เขาเดินตามล่าเหล่าผู้รอดชีวิตอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
ด้วยฝีมือของเขา
ไม่นานก็เหลือเพียงแค่การ์เดนเนอร์
สาวชาวสวนจอมแก่นที่มักจะมากวนประสาทพวกนักล่าโดยการถอนเก้าอี้จนหมด
เอ็มม่าที่ถูกตีจนล้มนั่งร้องไห้งอแง ชายร่างโปร่งยืนมองเด็กสาวอยู่ชั่วครู่
ก่อนจะตัดสินใจยื่นข้อเสนอบางอย่างออกไป...
“คุณคือเด็กสาวเมื่อตอนนั้นสินะ
ผมมีข้อเสนอมาให้คุณข้อหนึ่ง ผมสามารถช่วยให้คุณรอดในเกมนี้ได้...ถ้าตอบคำถามของผมได้ดีพอ
ว่าไงพอจะสนใจข้อเสนอไหม?”
โจเซฟชูนิ้วชี้เรียวยาวขึ้นมา ริมฝีปากนุ่มคลี่ยิ้มบาง ๆ
ขณะพูด
“สะ สนสิคะ!”
เอ็มม่าตอบกลับมาทันควัน
มือบางภายใต้ถุงมือสกปรกรีบเช็ดคราบน้ำตาทิ้ง
“เด็กหนุ่มที่อยู่กับคุณเมื่อตอนนั้น...เขาคือใครกัน?”
โจเซฟเอ่ยถามเรื่องที่ต้องการรู้ออกไปตรง ๆ
แต่ดูท่าว่าเขาจะอธิบายน้อยเกินไปเด็กสาวตรงหน้าถึงได้แสดงสีหน้างุนงงออกมา
“เด็กคนที่มีเส้นผมสีดำเข้ม
แล้วก็สวมผ้าปิดปากไง เขาชื่ออะไรงั้นเหรอ”
โจเซฟเอ่ยถามไปอีกครั้ง
เอ็มม่าได้ยินเช่นนั้นก็ทุบมือข้างหนึ่งลงที่ฝ่ามืออีกข้างเบา ๆ
“อ๋อ..คุณหมายถึงเอมบาเมอร์สินะคะ”
“เอมบาเมอร์...นั่นคือชื่อของเขางั้นเหรอ?”
ร่างสูงกว่าเอ่ยถาม
ถ้าให้เดาเขาคิดว่านี่น่าจะเป็นฉายาของเด็กคนนั้นเสียมากกว่า
“เปล่าหรอกค่ะ
ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาชื่ออะไร เอมบาเมอร์ไม่ค่อยมาสุงสิงกับพวกเราเท่าไร
ส่วนใหญ่เห็นชอบอยู่ในห้องคนเดียวมากกว่า..เรื่องเดียวที่ฉันรู้ก็คือเขามีอาชีพแต่งหน้าศพ...”
เอ็มม่าส่ายหัวปฏิเสธ
“...ถ้างั้นทำไมหลังจากครั้งนั้น
ผมถึงไม่เจอเขาเลยล่ะ เขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
ได้ยินคำถามเช่นนั้น ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งโหยง
“อะ
เอ่อ..คือความจริงแล้ว...เจ้าของคฤหาสน์ยังไม่อนุญาตให้เขามาร่วมเล่นเกมน่ะค่ะ...”
โจเซฟได้ฟังแบบนั้นก็สงสัยยิ่งกว่าเดิม
เอ็มม่าไม่รอให้คนตรงหน้าถาม เธอตอบกลับมาก่อนด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ในตอนนั้น..ฉันแอบลากเขามาน่ะค่ะ...คะ
คะ คุณคงไม่ทำโทษฉันที่ฝ่าฝืนกฎใช่ไหมคะ..!?”
โจเซฟนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“...ไม่หรอก
คุณทำดีแล้ว ตามสัญญา เดี๋ยวผมจะพาคุณไปส่งที่ท่อเอง”
“ว๊าย
ขอบคุณค่า!”....
…ยังไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมเกมงั้นเหรอ ฮึ คิดว่าเรื่องแค่นั้นจะทำอะไรผมได้หรือไง?
ถ้าอย่างนั้นผมจะไปหาคุณเอง...!
...ขาเรียวยาวก้าวเดินไปตามทางเดินในคฤหาสน์หลังใหญ่ท่ามกลางความมืดมิด
แสงทองอร่ามจากดวงจันทร์ช่วยทำให้มองทางข้างหน้าเห็นบ้างแม้เพียงเล็กน้อย
แต่สำหรับเขาที่ชินกับความมืดอยู่แล้วนี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย เส้นผมสีดำที่ถูกรวบเอาไว้ข้างหลังพลิ้วไหวตามแรงลมเล็กน้อย
มือบางภายใต้ถุงมือสีขาวสะอาดสะอ๊านค่อย ๆ เอื้อมไปเปิดลูกบิดประตูหน้าห้องหมายเลข
1F01 ซึ่งเป็นห้องของ ‘เอ็มม่า
วู้ดส์’....
“บุกรุกห้องของเด็กสาวในยามรัตติกาล
ไม่สมกับเป็นสุภาพบุรุษเลยนะครับ”
เสียงทุ้มไม่คุ้นหูดังมาจากทางข้างหลัง ร่างบางรีบหันขวับไป
สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือความมืด แต่เมื่อมองดูดี ๆ
ก็เริ่มสังเกตเห็นถึงกลุ่มผมสีขาว และนัยน์ตาสีฟ้าครามของโจเซฟ...
“คะ..คุณ..”
เจ้าของนัยน์ตาไร้ชีวิตชีวามองมาที่โจเซฟด้วยความตกใจ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ..คุณเอมบาเมอร์?”
โจเซฟโค้งคำนับตามมารยาทขณะเอ่ยทักทาย ก่อนจะเดินตรงไปหาชายหนุ่มร่างเล็ก
“ผมโจเซฟ
อย่างที่คุณทราบดี ผมเป็นนักล่า จะรังเกียจอะไรไหมถ้าคุณจะช่วยบอกชื่อของตัวเองมาให้ผมรู้”
ร่างสูงกว่าจ้องไปที่ร่างกายของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา
“...ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้นล่ะ
ผมน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
เมื่อเห็นสีหน้าของคนตรงหน้า เขาก็อดกังวลไม่ได้
มือเรียวยกขึ้นมาพันเส้นผมสีขาวของตัวเองไปมา
“ไม่ต้องกลัวไปหรอก
ผมไม่ได้คิดร้ายกับคุณแน่นอน ขอแค่คุณยอมบอกชื่อมาก็แค่นั่น”
โจเซฟเอ่ยอธิบายเพื่อคลายความกังวลของเด็กหนุ่มเจ้าของฉายาเอมบาเมอร์
“ล....”
“หืม?”
เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าครามย่อตัวลงเล็กน้อย
เมื่อสังเกตเห็นว่าร่างบางกำลังจะพูดอะไรอยู่
“ชื่อของผมคือเอซอป
คาร์ล...”
เสียงหวานดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอ
แม้จะเบาและสั่นคลอนแต่โจเซฟก็ได้ยินมันชัดเจน
“คาร์ลงั้นเหรอ...เข้าใจแล้ว
ผมจะจำชื่อคุณไว้ขึ้นใจเลย”
ชายเจ้าของเส้นผมสีขาวยิ้มหวาน
มือเรียวเอื้อมมือไปสัมผัสที่ใบหน้าของคาร์ลหวังจะถอดผ้าปิดปากออกเพื่อจะได้เห็นใบหน้าของร่างเล็ก
แต่คาร์ลกลับถอยหนีอย่างรวดเร็ว
“คุณ..คิดจะทำอะไร...”
ชายร่างเล็กเดินถอยหนีจนไปติดกับบานประตู
นัยน์ตาสีดำเข้มมองไปยังคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจ
“คุณไม่ชอบให้แตะเนื้อต้องตัวงั้นเหรอ...ขอโทษสำหรับการกระทำเมื่อครู่ด้วย
หวังว่ามันจะไม่ได้ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะ”
โจเซฟเดินถอยกลับมา ก่อนจะส่งยิ้มให้อีกรอบ
“แต่ครั้งหน้าผมไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่...ไว้ผมจะมาหาคุณใหม่ในเร็ว
ๆ นี้นะ คุณคาร์ล”
ว่าจบ เพียงพริบตาเดียว
ร่างของโจเซฟก็หายไปจากตรงนั้นแล้ว...
“...เป็นไปไม่ได้”
ขายาวทรุดลงกับพื้นไม้ เจ้าของเส้นผมสีดำกำมือแน่น
“เขาไม่ควรจะ...มาอยู่ที่นี่สิ...”
24/11/18
สวัสดีค่าา หวังว่าจะชอบกันนะคะ อย่าลืมเม้นท์และกดกำลังใจกันด้วยน้า ชิงุเระจะได้อัพตอนใหม่ไว ๆ ><
ถ้าแปลกยังไงก็บอกกันได้ค่ะ จะได้แก้ไขให้ตามคำแนะนำ สุดท้ายนี้ ก็ขอบคุณมากค่าที่เข้ามาอ่านกัน!
ความคิดเห็น