Ficสั้น Kantai Collection

ลำดับตอนที่ #10 : ลาก่อนนะ

ลาก่อนนะ

 ...

..

.

...

.....

......

''นี่อินาซึมะ ช่วยสลับตำแหน่งกับฉันหน่อยได้ไหม'' 

เด็กสาวร่างบางนาม ฮิบิกิ ยกมือขึ้นมาขอร้องอินาซึมะ

''เอ๋ ทำไมหรอนาโนเดส?'' 

อินาซึมะถามฮิบิกิไป

''คือ..ฉันรู้สึกไม่ดีน่ะ อาคัทสึกิกับอิคาซึจิก็จากเราไปแล้ว

ฉันกลัว..'' 

ร่างเล็กพูดออกมาเบาๆพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าตา

''เข้าใจแล้วนาโนเดส พวกเราไปแก้แค้นให้สองคนนั้นดูเถอะ เนอะ!''

อินาซึมะดึงมือฮิบิกิขึ้นมากุมเพื่อให้กำลังใจ

'' อื้ม!'' ฮิบิกิตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ดูร่าเริงขึ้นเล็กน้อย...

..[เรือลาดตระเวนเบา ยูบาริ เรือบรรทุกเครื่องบินเบา ซุยโฮ จิโยดะ

เรือพิฆาต ฮิบิกิ อินาซึมะ ยูกิคาเซะ ออกตัวได้!]

..สิ้นเสียงคำสั่งของนางาโตะสาวเรือรบแต่ละคนก็รีบออกตัวไป...

...ซ่า ซ่า เสียงคลื่นดังเป็นจังหวะ

'' ซุยโฮจังส่งเครื่องบินสำรวจได้เลย'' 

ยูบาริสั่งการซุยโฮไป

''ค่ะ'' 

ซุยโฮพูดจบก็ง้างธนูออกมา

ลูกธนูที่ถูกปล่อยออกมาแปรเปลี่ยนเป็นเครื่องบินจำนวน6ลำ...

เวลาผ่านไปสักพักเครื่องบินลำที่3ก็ตรวจพบบางอย่าง..

''คุณยูบาริคะ! ทาง10นาฬิกา ตรวจพบกองเรือทะเลลึกกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ค่ะ!'' 

ซุยโฮรายงานไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว...

ปังง

ตอร์ปิโดจำนวนหนึ่งถูกยิงออกมาแล้วพุ่งมาหาพวกเธอ..

..ซึ่งคนที่โดนตอร์ปิโดนั้นก็คืออินาซึมะนั่นเอง

'' หวา~!?'' 

อินาซึมะกระเด็นไปตามพื้นน้ำอย่างแรงเพราะแรงกระแทกจากตอร์ปิโด

'' อินาซึมะ!'' 

ฮิบิกิรีบแล่นไปหาอินาซึมะอย่างเป็นห่วง

''มะ ไม่เป็นไรนาโนเดส ฉันไม่เป็นไร..'' 

อินาซึมะค่อยๆยันตัวขึ้นมาจากพื้นน้ำ

''คุณยูบาริคะ เรารีบกลับกันเถอะค่ะ อินาซึมะจะได้รีบกลับไปซ่อมแซม'' 

''นั่นสินะ..กำลังของเราตอนนี้คงมีไม่พอจะสู้..'' 

เมื่อฮิบิกิได้ยินยูบาริพูดอย่างนั้นก็แสดงสีหน้าโล่งอกออกมา

''ฉันขอรายงานคุณโอโยโดะก่อนนะ'' 

ยูบาริพูดจบก็รีบทำการติดต่อไปยังฐานทัพ

แต่ทว่า..

ปังง

กับมีตอร์ปิโด่พุ่งเข้ามาหา..อินาซึมะ

''เอ๊ะ..'' 

ตูมม

ร่างของอินาซึมะกระเด็นไปไกลยิ่งกว่าเดิม..

อินาซึมะประเด็นไปชนเข้ากับโขดหินขนาดใหญ่จนศีรษะแตก

''อินาซึม๊าาา!!'' 

ฮิบิกิกรีดร้องชื่อของเด็กสาวออกมาด้วยความตกใจ

''อิ..อินาซึมะ..ไม่เอานะ..อย่าจากฉันไปอีกคนนะ..'' 

ฮิบิกิร้องโอดครวญออกมาก่อนจะแล่นไปตรงหน้าอินาซึมะ

''ฮิบิกิจัง! อุ้มอินาซึมะจังขึ้นหลังเลย ก่อนที่พวกกองเรือทะเลลึกจะตามมา'' 

''ค.ค่ะ!'' 

ฮิบิกิรีบอุ้มอินาซึมะขึ้นหลังแล้วจึงแล่นตามทุกคนไปด้วยความเร็วที่มีอยู่ทั้งหมด

..หารู้ไหมว่ามีเรือบรรทุกเครื่องบินของศัตรูซุ่มโจมตีอยู่ใกล้ๆ..

''!! ทุกคนรีบหาที่กำบังเร็ว กำลังมีวาฬบินจำนวนมากมุ่งหน้ามา'' 

ซุยโฮตะโกนบอกทุกคนไปเมื่อได้รับรายงานจากเครื่องบินลาดตระเวนของตน

''โธ่!อะไรนักหนาเนี่ยย'' 

ยูบาริแล่นหลบตอร์ปิโดจากวาฬบินอย่างชำนาญ

แต่ฮิบิกิแล่นหลบด้วยความลำบากเพราะต้องแบบอินาซึมะไว้

'' ฮิบิกิ..จัง'' 

อินาซึมะที่ฟื้นขึ้นมาเอ่ยเรียกชื่อของ้เด็กสาวไปเบาๆ

'' อินาซึมะ! รอก่อนนะเดี๋ยวพวกเราก็จะปลอดภัยแล้ว'' 

'' ปะ ปล่อยฉันไปเถอะนาโนเดส..ไม่งั้นฉันจะเป็นตัวถ่วงทุกคนได้'' 

อินาซึมะพูดออกมา

'' มะ ไม่เอานะ! ฉันไม่อยากเห็นใครตายต่อหน้าต่อตาอีกแล้ว'' 

ฮิบิกิกล่าวปฏิเสธไปทันที

''ไม่เป็นไรหรอกค่ะนาโนเดส..ฮิบิกิจังไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอก

เพราะงั้น..ลาก่อนนะ'' 

อินาซึมะพูดพร้อมน้ำตาก่อนจะผละตัวออกจากแผ่นหลังของฮิบิกิ

ปล่อยให้ตัวเองจมลงไปใต้น้ำอันแสนหนาวเย็น...

''อินาซึมะ!อินาซึมะ!ไม่นะ อย่าจากฉันไปนะ!!'' 

ฮิบิกิร้องไห้ฟูมฟาย เธอเอามือทั้งสองข้างทุบไปที่ผิวน้ำเพื่อระบายอารมณ์

''ฮิบิกิจัง ตามมาเร็วไม่มีเวลารอแล้วนะ'' 

''ไม่เอา ฉันจะอยู่กับอินาซึมะ!'' 

เพี๊ยะ!!

''อย่าให้ความหวังดีของอินาซึมะจังเสียเปล่านะ!!'' 

ใบหน้าของฮิบิกิหันไปตามแรงจากฝ่ามือของยูบาริ

''ตะ แต่..'' 

ฮิบิกิเอามือไปสัมผัสใบหน้าส่วนที่ถูกตบพร้อมกับร้องไหหนักยิ่งกว่าเดิม

''อินาซึมะจังน่ะอยากให้เธอปลอดภัยไม่ได้ให้มาตายนะ ไม่งั้นเด็กคนนั้นต้องโกรธแน่'' 

''ฮึก..หนูขอโทษ หนูขอโทษ..โฮ!!'' 

'' ไม่เป็นไรจ๊ะ..เรากลับกันเถอะ'' 

'' ค่ะ..'' 

ฮิบิกิหันมามองจุดที่อินาซึมะจมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไป...

....

...

..

''ลาก่อนนะอินาซึมะ..'' 

...

....

....

- มุมพูดคุยกับนักเขียน -

สวัสดีค่ะ!! ตอนนี้ก็สะเตือนไตเหมือนเคย ก่อนอื่นเลยขอขอบคุณคุณ G.Ch. มากเลยค่ะ

ที่ช่วยคอมเม้นท์และมาเป็นคอมเม้นท์แรกของฟิคนี้(น้ำตาจิไหลT^T)

เพื่อเป็นการขอบคุณขอโฆษณานิยายให้ซะหน่อย~

[KanColle] True Story From Admiral G.

 เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะ บรรยายได้ดีมากไรต์กำลังติดตามอยู่เลย อัพต่อเร็วๆนะคะ

 

The Useless เมื่อการกระทำไม่มีผลเท่าคำพูด

เรื่องนี้ไรต์ยังไม่เคยอ่านเลย ไว้ว่างๆจะไปอ่านนะคะ^^

ก็มีแค่นี้แหละค่ะ งั้นไรต์ไปล่ะ บายย~

O W E N TM.