คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Chapter 28
“นั่นน่ะเหรอสาวน้อยเวทมนตร์ที่กำลังล่ำลือกันอยู่”
เสียงหวานเอ่ยพลางมองไปยังร่างของอาสึกะซึ่งกำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอน
โดยมีโอโตเมะนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
“อือฮึ
ก็ไม่เห็นจะดูได้เรื่องสักเท่าไรเลย ดูท่าคนที่ต้องระวังจะมีแค่ยัยนั่นสินะ...”
หญิงสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง…
ขวับ—
โอโตเมะรีบหันไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ข้างนอกหน้าต่างทันทีเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองอยู่...แต่เมื่อหันไปกลับไม่พบใครเลยสักคน
“...เธออยู่ตรงนั้นใช่ไหมอายะ
มิซูกิ”
เจ้าของเส้นผมสีบลอนด์ทองเดินไปเปิดหน้าต่างบานใหญ่ ก่อนจะเอ่ยออกมาแม้จะมองไม่เห็นใครเลยก็ตาม
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือดังขึ้นมาจากตรงต้นไม้ ไม่นานร่างของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มมัดหางม้ายาวก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้าของเธอ
“แหม
ฝีมือพัฒนาขึ้นนี่ แต่ยังไงเธอก็ไม่ใช่คู่มือของฉันอยู่ดีละนะ”
เจ้าของชื่อ ‘อายะ มิซูกิ’ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย หญิงสาวร่างเล็กได้ยินดังนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจทันที
“เธอมาทำอะไรที่นี่!?”
“ฉันไม่มีธุระอะไรกับเธอหรอก
ก็แค่มาดูหน้าตาของคุณสาวน้อยเวทมนตร์คนใหม่ตรงนั้นเท่านั้นแหละ
เห็นว่าฝีมือใช้ได้เลยนี่ แต่จากสายตาของฉันยังไงก็เป็นแค่ลูกเจี๊ยบละนะ”
โอโตเมะได้ยินคำสบประมาทเช่นนั้น
ก็หงุดหงิดเสียยิ่งกว่าเดิม
“...ถ้าแกไม่อยากถูกฆ่าก่อนงานประลอง
ก็หุบปากของแกซะ”
ร่างเล็กเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงเข้มว่าจบก็ปิดหน้าต่างและเลื่อนผ้าม่านลงทันที
หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างนอกได้แต่กลั้นขำก่อนที่จะหายตัวไปอีกครั้ง...
“คนที่จะถูกฆ่าน่ะ
น่าจะเป็นเธอมากกว่านะเด็กน้อย”
เธอเอ่ยออกมากับตัวเองด้วยน้ำเสียงขบขัน ก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้เพื่อไปเตรียมตัวสำหรับการแข่งในอีกไม่กี่วันข้างหน้า...
“...อือ”
ร่างบางบนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
“อ๊ะ อาสึกะจัง! ฉันทำให้ตื่นเหรอ...”
โอโตเมะรีบวิ่งมาดูอาการของหญิงสาวบนเตียงด้วยความเป็นห่วง
“...เปล่าหรอกจ้ะ
แล้วนี่..โอนิอยู่ไหนงั้นเหรอ”
หญิงสาวเอ่ยถึงปีศาจหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีดำและนัยน์ตาสีแดงเข้มเช่นเดียวกับเธอ...
“โอนิ..หมอนั่น.บอกว่าจะไปข้างนอกตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว
แต่ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย”
เจ้าของเส้นผมสีทองสว่างแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าเอ่ยถึงปีศาจหนุ่ม
ก่อนจะยอมตอบกลับมาแต่โดยดี
“งั้นเหรอ...”
“อาสึกะจัง...มีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่า..สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ”
โอโตเมะถามออกมาด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“ปะ เปล่านี่! ฉันโอเคดี”
ร่างบางตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงลุกลี้ลุกลน
“ไม่มีทาง
ต้องมีแน่ ๆ ถ้าอาสึกะจังไม่ยอมบอกฉันงอนจริง ๆ ด้วยนะ”
โอโตเมะพองแก้มป่องเล็กน้อยขณะพูด
“อะ เอ๋..เอ่อ
คือฉันกังวลน่ะ...ว่าจะปกป้องโอโตเมะจังได้หรือเปล่า..”
เจ้าของนัยน์ตาสีทับทิมหลุบตาต่ำลง ก่อนจะค่อย ๆ
ยันตัวขึ้นจากเตียงเปลี่ยนมากึ่งนั่งกึ่งนอนแทน
“...”
‘ดูยังไงก็รู้ว่าโกหก...เรื่องที่อาสึกะจังกังวลคงไม่พ้นเรื่องของเจ้าบ้านั่นสินะ..’
“...ไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะ
ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอกนะ”
โอโตเมะแสร้งยิ้มพลางเดินไปนั่งข้างกายอาสึกะ
“ขอแค่มีพวกเราสองคน
ก็ไม่มีใครหน้าไหนมาสู้ได้แล้วละ”
“...นั่นสินะ”
เจ้าของเส้นผมสีดำยาวสลวยระบายยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้าร่างเล็กก็โล่งใจขึ้นมานิดหน่อย
“วันนี้อาสึกะจังพักที่นี่เถอะ
นี่ก็ดึกแล้วด้วย”
“เอ๋
จะดีเหรอ?”
ร่างบางถามกลับด้วยความเกรงใจ
“อื้ม! ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ ยังไงวันนี้ฉันก็อยู่คนเดียวด้วย
มีเธออยู่เป็นเพื่อนแล้วสบายใจขึ้นเยอะเลย”
โอโตเมะว่าพลางยิ้มร่า
“อืม..ถ้างั้นคืนนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะจ๊ะ”
อาสึกะตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม
โดยที่ภายในใจก็เอาแต่เฝ้าภาวนาให้โอนิกลับมาสักที....
….ทางด้านของโอนิ
“เอาละ
ทีนี้ก็จัดการเรื่องความปลอดภัยในสถานที่จัดการแข่งขันเรียบร้อยแล้ว..”
ร่างสูงมองไปรอบ ๆ อาคารร้างด้วยสีหน้าพึงพอใจ
“เท่านี้อาสึกะคงคลายกังวลไปได้บ้างละนะ...”
โอนิเอ่ยถึงหญิงสาวร่างเล็กซึ่งไม่ได้อยู่ทีนี่ด้วยสีหน้าโล่งใจ
“ป่านนี้อาสึกะจะนอนรึยังนะ”
ร่างสูงนั่งพิงกับขอบหน้าต่าง นัยน์ตาสีแดงสดทอดมองไปยังดวงจันทร์เต็มดวงสีทองอร่าม
มือเรียวเอื้อมมือไปข้างหน้าเหมือนจะไขว่คว้าดวงจันทร์
แต่สุดท้ายก็ชักมือกลับมาตามเดิม...
“ช่วงนี้...เราคงต้องเลี่ยงการเจอหน้าอาสึกะหน่อยละนะ...”
ความคิดเห็น