คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 - True Feeling
....ร่างเล็กเจ้าของเส้นผมสีดำเทาก้มลงไปใต้เตียงเพื่อควานหาสิ่งของบางอย่าง
มือเรียวหยิบสมุดสีดำโทรม ๆ เล่มหนึ่งขึ้นมา คาร์ลเปิดหน้ากระดาษไปเรื่อย ๆ
จนถึงหน้ากลาง หน้ากระดาษแผ่นนั้นมีดอกเยอบีร่าสีขาวถูกทับเอาไว้อย่างสวยงาม
นัยน์ตาสีดำจ้องมองไปที่ดอกไม้แห้งด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเศร้าและโหยหาบางสิ่งบางอย่าง...มือบางภายใต้ถุงมือสีขาวสัมผัสลงที่ก้านดอกไม้แห้งอย่างถะนุถนอม ก่อนจะผละออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะหน้าต่างจากข้างนอกห้อง
คาร์ลรีบสอดสมุดกลับเข้าไปใต้เตียง ร่างเล็กลุกขึ้นจากพื้นไปเปิดหน้าต่างต้อนรับผู้มาเยือนทันที...
เมื่อเปิดผ้าม่านออก สิ่งที่เขาพบก็คือนัยน์ตาสีฟ้าคราม
และกลุ่มเส้นผมสีขาวของโจเซฟ...
“..คุณลืมอะไรไว้งั้นเหรอครับ?”
คาร์ลเอ่ยถาม
หลังจากที่โจเซฟกลับไปก็เพิ่งผ่านไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมงเองด้วยซ้ำ
“เปล่าหรอก..ผมแค่จะมาคุยเรื่องเมื่อกี้ต่อเท่านั้น”
โจเซฟค่อย ๆ ข้ามหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง
ร่างบางได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วเป็นปม
“...เมื่อกี้ผมแค่บอกความรู้สึกของตัวเองออกไปเฉย
ๆ เท่านั้น...คุณจะทำเป็นไม่ได้ยินก็ได้นะครับ”
คาร์ลพยายามเลี่ยงที่จะสนทนาเรื่องเมื่อครู่ แต่โจเซฟเองก็ไม่ยอมง่าย
ๆ เมื่อครั้งก่อน ๆ
“ไม่มีทาง”
โจเซฟเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง
“พวกเราใจตรงกันแล้วนี่ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ควรที่จะทำอะไรหลาย ๆ อย่างแบบที่คนรักเขาทำกันได้สิ..”
โจเซฟลากคาร์ลให้ลงไปนอนกับเตียงนุ่ม มือเรียวค่อย ๆ
ถลกเสื้อของเด็กหนุ่มออก มืออีกข้างที่ว่างจับมือทั้งสองข้างของคาร์ลไขว้เอาไว้เหนือศีรษะ
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนชายอายุน้อยกว่าตามไม่ทัน
ร่างบางพยายามดิ้นออกแต่ก็ไร้ผล...
“ปะ..ปล่อย...”
น้ำเสียงหวานเอ่ยขอร้อง โจเซฟไม่ได้ใจดีดั่งเช่นทุกครา
นั่นทำให้คาร์ลอดกลัวไม่ได้...
“ผมจะไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะบอกความรู้สึกที่แท้จริงออกมา..”
โจเซฟถลกเสื้อขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องเนียนขาวของคาร์ล มือเรียวลูบไล้ไปมาบริเวณนั้นจนร่างเล็กรู้สึกเกร็งไปหมด
“และก็จะไม่หยุดการกระทำด้วยเช่นกัน...”
คาร์ลแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยินคำขู่เช่นนั้น
“ผะ ผมก็บอกไปแล้วนี่ว่าชอบคุณ...อึก!”
ร่างสูงกว่ากัดลงที่ซอกคอของคาร์ลจนเป็นรอย
ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา
“ถ้าคุณโกหก
ผมก็จะลงโทษแบบนี้ไปเรื่อย ๆ นะ”
โจเซฟพูดจริงทำจริง ร่างสูงกว่าเลียริมฝีปากของตน ก่อนจะใช้มือข้างอีกข้างสัมผัสบริเวณที่ตนทำรอยไว้
ร่างบางน้ำตาซึมเล็กน้อยเมื่อถูกกระทำเช่นนั้น
“ว่าไง
ผมจะให้โอกาสคุณตอบอีกครั้ง คุณรู้สึกยังไงกับผม?”
โจเซฟเริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป แต่ก็พยายามใจแข็งเอาไว้
คาร์ลกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะตอบกลับมา...
“ผะ..ผม..ไม่ได้ชอบคุณ...”
ได้ยินคำตอบเช่นนั้น โจเซฟแทบจะร้องไห้ แต่ร่างสูงก็อดทนไว้
มือเรียวทั้งสองข้างปล่อยให้แขนของคาร์ลเป็นอิสระดังเดิม
ร่างเล็กกว่ารีบถลกเสื้อลง ก่อนจะเขยิบออกมาให้ห่างจากโจเซฟ
“ถ้างั้น..แล้วทำไมคุณต้องมาบอกชอบผมด้วย?”
ชายอายุมากกว่ากลั้นใจถามออกไป
คาร์ลได้ยินคำถามเช่นนั้นก็หลุบตาต่ำลง
“ผม..มีเหตุผลบางอย่าง
ถ้าคุณรักผม ผมก็ต้องรักคุณจนกว่าจะถึงวันที่คุณไม่ต้องการผมอีกต่อไป..”
“...ทำไมคุณต้องทำแบบนั้นกัน”
ร่างเล็กกว่ากำมือแน่น นัยน์ตาสีดำหม่นทั้งสองข้างนั้นช่างไร้ซึ่งความรู้สึก...
“ผมบอกไม่ได้..”
คาร์ลเลี่ยงที่จะสบตากับร่างสูง ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาภายในใจของเขา
หมับ
คาร์ลสะดุ้งเฮือกเมื่อมือเรียวของร่างโปร่งเอื้อมมาสัมผัสที่ไหล่ทั้งสองข้างของตน
“ถ้างั้นผมจะทำให้คุณหลงรักผมจากใจจริงเอง”
แววตาสีฟ้าครามแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง
“ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก...”
คาร์ลเอ่ยพึมพำกับตัวเอง แม้จะเอ่ยออกมาเช่นนั้น
แต่ทำไมกันนะ...
ทำไมหัวใจของผมถึงได้เต้นแรงขนาดนี้กัน..?
มือบางภายใต้ถุงมือแนบลงที่หน้าอกด้านซ้ายของตนเอง
เขาสัมผัสได้ถึงเสียงของหัวใจที่เต้นตึกตัก
ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างไม่ทราบสาเหตุ
คาร์ลนึกเกลียดตัวเองที่แสดงออกทางสีหน้าง่ายเสียเหลือเกิน
นั่นจึงเป็น 1 ในสาเหตุที่เขามักสวมผ้าปิดปากอยู่ตลอดเวลา...
ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้องสี่เหลี่ยม
ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครเอ่ยพูดต่อ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาอย่างประจวบเหมาะพอดิบพอดี
“ยะ ยังไงคุณก็กลับไปก่อนเถอะครับ...ถ้าคนอื่นมาเห็นว่าคุณอยู่ที่นี่เดี๋ยวจะวุ่นเอา”
คาร์ลอาศัยจังหวะนี้เอ่ยให้โจเซฟกลับไป
ร่างสูงเองก็พยักหน้าเข้าใจแต่โดยดี
“ก็ได้
ไว้เจอกันคราวหน้านะครับ...”
โจเซฟโค้งคำนับลงเป็นเชิงเอ่ยลา
ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปต่อหน้าต่อตา...
“...”
ร่างบางรีบเดินตรงไปหน้าประตูไม้
เขาเริ่มรู้สึกไม่ดีที่ต้องปล่อยให้คนข้างนอกต้องรอนาน
เมื่อเปิดประตูออกไป
เขาก็สบเข้ากับนัยน์ตาสีเขียวเข้มของชายหนุ่มผู้เรียกตัวเองว่า ‘ลัคกี้กาย’
“สวัสดี ขอโทษที่มารบกวนเวลาพักนะ
พอดีฉันจะมาบอกข่าวอะไรหน่อยน่ะ”
ลัคกี้กายเอ่ยทักทายพลางเอามือลูบท้ายทอยแก้เขิน
“วันอาทิตย์นี้พวกเราทั้งหมดในคฤหาสน์จะไปพักผ่อนที่ชายหาดกันน่ะ
เลยว่าจะชวนนายไปด้วย”
“ชายหาด?”
คาร์ลทวนคำพูดของคนตรงหน้าด้วยความงุนงง
“อ้อ
นายเพิ่งมาใหม่คงจะยังไม่รู้สินะ ทุก 1 เดือนจะมีอยู่วันนึงที่พวกเราจะได้รับอนุญาตให้ไปพักผ่อนกันได้น่ะ
แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น
เรื่องสถานที่ไปเที่ยวกับวันคนที่กำหนดก็คือเจ้าของคฤหาสน์ละนะ..”
ลัคกี้กายเอ่ยอธิบาย
“...พวกคุณไปเที่ยวกันให้สนุกเถอะครับ
ผมยังไม่เคยแม้แต่จะไปร่วมเกมด้วยซ้ำ ให้ไปเที่ยวพักผ่อนด้วยก็คงจะดูแปลก ๆ...”
คาร์ลเลี่ยงที่จะต้องเดินทางออกไปข้างนอก
เขาชอบอยู่คนเดียวซะมากกว่า
“อะ เอ๋
แต่เจ้าของคฤหาสน์เขาระบุชื่อนายมาด้วยนะ ชุดก็มีเตรียมไว้ให้ด้วย นายจะไม่ไปจริง
ๆ เหรอ...”
ชายหนุ่มเอ่ยพลางกุมมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันเพื่อขอร้อง
ลัคกี้กายส่งสายตาปิ๊งปิ๊งให้กับคาร์ล จนร่างบางไม่กล้าที่จะปฏิเสธ...
“...ผมไปด้วยก็ได้ครับ”
สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้
ลัคกี้กายแสดงทีท่าดีอกดีใจออกมาอย่างชัดเจน
“เยี่ยมไปเลย! ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปบอกทุกคนเลยละกัน
เรื่องรายละเอียดเดี๋ยวจะมาบอกใหม่วันหลังนะ”
ชายเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนรีบวิ่งลงไปที่ชั้นล่าง
คาร์ลมองอีกฝ่ายซึ่งวิ่งออกไปจนลับสายตา ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างปลง ๆ
ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องตามเดิม...
เขาได้แต่หวังว่าจะไม่มีเรื่องยุ่งตามมาทีหลังก็พอ...
ความคิดเห็น