คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 - Love or Hate?
- Chapter 1 -
Love or Hate?
“อรุณสวัสดิ์ ดูอารมณ์ดีจังเลยนะโจเซฟ”
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งภายใต้หน้ากากสีขาวเอ่ยทักทายโจเซฟพลางยื่นถ้วยชาสีครีมให้
“อ้าว
อรุณสวัสดิ์ครับคุณแจ็ค”
โจเซฟที่กำลังเช็ดทำความสะอาดกล้องถ่ายรูปอยู่ดั่งเช่นทุกวันเงยหน้าขึ้นมาทักทาย
“พอดีเมื่อคืนผมไปเจอเรื่องดี
ๆ มาน่ะครับ เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ”
ร่างเล็กกว่าเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดลงกล่อง
ก่อนจะรับน้ำชาร้อน ๆ มาดื่มคลายหนาว
“หืม
ฉันจะไม่ถามแล้วกันนะว่าไปเจอเรื่องอะไรมา..”
แจ็คนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับโจเซฟ
ร่างเล็กกว่าได้ยินดังนั้นก็ยิ้มหวาน
“ถ้าทำแบบนั้นได้...จะเป็นพระคุณมากครับ”
ผมไม่คิดจะให้ใครหน้าไหนมารู้ถึงความน่ารักของเด็กคนนั้นหรอกนะ...
…..
….
..
…ถุงมือสีขาวถูกถอดวางไว้บนโต๊ะ
มือบางถอดผ้าปิดปากออกก่อนจะหยิบขนมปังก้อนเล็ก ๆ ไร้รสชาติขึ้นมากินรองท้อง
คาร์ลไม่ชอบที่จะไปนั่งกินข้าวร่วมกับคนอื่น
ทุกคนในคฤหาสน์ก็รู้ความจริงข้อนี้ดี
ก๊อก ก๊อก
“ฉันเอาอาหารเย็นมาให้จ้ะ
ถึงยังไงนายก็ต้องทานอาหารให้อิ่มท้องและครบ 5 หมู่
ในฐานะที่เป็นหมอฉันคงปล่อยปะละเลยไม่ได้ ขนมปังก้อนแค่นั้นคงไม่พอยาไส้แน่ ๆ”
‘เอมิลี่ ไดเยอร์’
คุณหมอสาวเคาะประตูหน้าห้องพักของคาร์ล ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็เอื้อมไปหยิบผ้าปิดปากมาสวมตามเดิม
ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง
“...ขอบคุณมาก”
มือบางรับจานใส่อาหารมา ชายหนุ่มผงกหัวขอบคุณให้เล็กน้อย
จากสายตาของคุณหมอแล้ว
ชายหนุ่มตรงหน้าดูผอมเกินไป ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากให้คนตรงหน้าทานข้าวเยอะ ๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ
ทานให้อร่อยนะ ถ้าทานหมดก็วางจานไว้ที่หน้าห้องได้เลย”
“อืม...”
คาร์ลตอบกลับไปสั้น ๆ
แต่สำหรับเขาคุยได้ขนาดนี้ก็สุดยอดแล้ว
ร่างบางรีบปิดประตูลงทันทีที่การสนทนาของทั้งสองจบลง...
...เคร้ง
ช้อนเงินถูกวางลงข้างจานข้าว มือบางเอื้อมไปหยิบขวดใส่น้ำเปล่ามาดื่ม
แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อเห็นเงาสะท้อนของใครบางคนที่กระจกเงา...
“สวัสดียามค่ำครับ”
เจ้าของเงาสะท้อนในกระจกเอ่ยทักทาย
ร่างโปร่งถือวิสาสะบุกรุกห้องของคาร์ล เด็กหนุ่มที่เพิ่งตั้งสติได้รีบหยิบผ้าปิดปากมาสวมทันที
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ครับ
คุณหันหลังอยู่ผมจะเห็นหน้าของคุณได้ยังไงกัน”
โจเซฟหัวเราะในลำคอเบา ๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
“วันนี้ผมมาทำตามที่สัญญาไว้เมื่อคืนครับ
หวังว่าคุณจะเตรียมใจไว้แล้วนะ...”
ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของคาร์ลก็ซีดเผือก เด็กหนุ่มเดินถอยหลังจนไปติดกับขอบเตียง
ร่างบางสะดุดขาตัวเองล้มลงไปนั่งกับเตียงนอน ในขณะที่นิ้วเรียวของโจเซฟค่อย ๆ
เอื้อมมาแกะเชือกที่ผ้าปิดปากออกช้า ๆ
นัยน์ตาทั้งสองข้างของชายหนุ่มสั่นไหว
ร่างของเขาไม่สามารถขัดขืนชายตรงหน้าได้เลยแม้แต่น้อย...
ร่างบางหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
แขนทั้งสองข้างสั่นไหวถึงขนาดที่โจเซฟยังสังเกตเห็นได้ไม่ยาก...
...ผ่านไปได้สักพัก
ผ้าปิดปากที่ควรจะถูกถอดออกกลับถูกสวมกลับตามเดิม ร่างบางค่อย ๆ
ลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงงในการกระทำของโจเซฟ
“...ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องกลัว”
ร่างสูงกว่าดึงร่างของคาร์ลเข้ามากอด
ถึงเขาจะอยากเห็นใบหน้าของคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่ถ้าทำให้เด็กคนนี้ต้องกลัว
เขาก็ขอยอมแพ้เสียดีกว่า...
ใบหน้าของร่างบางที่ถูกดึงเข้าไปกอดนั้นแดงก่ำไปจนถึงใบหูทั้งสองข้าง
ชายอายุมากกว่าเห็นเช่นนั้นก็อดเอ็นดูไม่ได้
“ผมขอสาบาน
ผมจะไม่กระทำกับคุณแบบเมื่อครู่อีกแน่นอน...ผมจะรอจนกว่าจะถึงวันที่คุณยอมเปิดเผยใบหน้านั้นมาให้ผมดูด้วยความสมัครใจ”
โจเซฟค่อย ๆ คลายอ้อมกอดออก นัยน์ตาสีฟ้าครามจ้องมองมาที่นัยน์ตาสีดำดั่งโอนิคส์ด้วยความแน่วแน่
“...ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย..”
น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักเหมือนคนที่ไม่ได้พูดมานาน
ผ้าปิดปากที่สวมอยู่ไม่ได้ทำให้น้ำเสียงของคาร์ลดูไม่น่าฟังเลยแม้แต่นิดเดียว...
“คุณยังไม่รู้ตัวอีกงั้นเหรอ...คำตอบง่าย
ๆ นั่นก็เพราะว่าผมน่ะ ‘ตกหลุมรัก’ คุณไปตั้งแต่แรกพบแล้วยังไงละ...”
มือเรียวเอื้อมไปสัมผัสมือของคาร์ลขณะพูด
ร่างเล็กกว่าได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“สิ...”
“หือ?”
ผลั่ก!!
ร่างของโจเซฟถูกผลักออกไปด้วยฝีมือของคาร์ลจนไปชนกับจานกระเบื้องที่วางอยู่ใกล้ ๆ ส่งผลให้เกิดเสียงดังโครมคราม ร่างสูงได้แต่แสดงสีหน้างุนงง มือเรียวข้างหนึ่งของโจเซฟถูกเศษจานบาดจนเลือดอาบเป็นทางยาว
“ไม่...คุณไม่สมควรที่จะมารักผม
คุณควรที่จะเกลียดผมสิ!!”
คาร์ลกุมศีรษะของตนด้วยความเครียดและวิตกกังวล
น้ำเสียงของเขาสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด
“คุณ..หมายความว่ายังไง..ผมไม่เข้าใจ”
โจเซฟพยายามจะเอื้อมมือข้างที่ไม่เป็นแผลไปสัมผัสกับมือข้างขวาของคาร์ล
แต่กลับถูกปัดออกอย่างไม่ไยดี
ปัง! ปัง!
เสียงทุบประตูดังขัดมาจากข้างนอกห้อง สียงของคุณหมอสาวตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณเอมบาเมอร์
เป็นอะไรรึเปล่าคะ!? เสียงดังมาถึงข้างล่างเลย...”
โจเซฟหันไปมองประตูชั่วครู่
ก่อนจะหันกลับมาหาคาร์ลอีกครั้งเพื่อพูดคุยกันในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่...
“...ถ้าคุณกังวลเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผู้ล่ากับผู้รอดชีวิตก็วางใจได้เลย
ผมได้ยินมาว่าเดอะริปเปอร์กับเจ้าหนูทหารรับจ้างเองก็...”
“ออกไป...”
“เอ๊ะ..?”
“ผมบอกให้ออกไปยังไงละ!!!”
ร่างบางตวาดออกมาดังลั่นเสียจนโจเซฟแอบตกใจ
ร่างสูงกว่าได้ยินเช่นนั้นก็แสดงสีหน้าเศร้าสร้อย
“ถ้าคุณต้องการแบบนั้น
ผมก็ไม่ขัด..”
“แต่จงจำไว้เสมอนะว่าความรู้สึกของผมที่มีให้คุณน่ะมิใช่
‘ความเกลียดชัง’
แต่เป็น ‘ความรัก’....”
ชายเจ้าของเรือนผมสีขาวดั่งปุยเมฆเอ่ยด้วยสีหน้าอมทุกข์ ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไป...
ความคิดเห็น