ปิ๊งรัก นายโคตรหยิ่ง

ลำดับตอนที่ #4 : ~ตอนที่3::ความเสียใจ(ของตัวเอง)~

"นิ นายจะพาชั้นไปไหน"
"เดี๋ยวก็รู้ อย่าบ่นมากได้มั๊ย ดูสิ ตีนกาขึ้นเต็มเลย (อิอิ)"
"ปากเสียจิงๆเลย"
ถึงแล้ว !!
"หา... นายพาชั้นมาที่ร้านข้าวแกงเนี่ยนะ"
"อืม ใช่ ก็ชั้นหิวอ่ะ"
"อืม ชั้นก็หิวเหมือนกันแหละ"
"ป้าค่ะ !! เอาข้าวไก่ทอดจานนึงค่ะ"
"ผมเอาด้วยครับ"
"นี่ นายมาสั่งตามชั้นทำไม หะ"
"ป่าว ซักหน่อย ชั้นอยากกินอะไร ชั้นก็สั่งอย่างนั้น"
(ก็เห็นๆ กันอยู่ ว่าสั่งตามชั้น ยังมาแก้ตัวอีก)
"ชั้นมีเรื่องอยากจะถามนาย"
"อะไร ถามมาได้เลย เต็มใจตอบอย่างเต็มที่"
"คือว่า ....คื....อ...ว่.....า..."
"คือว่าอะไรพูดมาสิ"
"นายชอบผู้หญิงแบบไหน ..."
"ไม่รู้สิ ... "
"สั้นๆแค่เนี่ยหรอ"
"แล้วจะให้เอายาวแค่ไหน"
"งั้นชั้นถามนายใหม่นะ"
"อืม"
"นายชอบผู้หญิง เรียบร้อยๆ อ่อนหวาน น่ารักๆ มั๊ย"
"ไม่ชอบอ่ะ มันดูไม่มีชีวิตชีวา"
"นายชอบผู้หญิงแบบ ซาดิด โหดๆมั๊ย"
"ไม่อ่ะ น่ากลัวเกินไป"
"โอ๊ย.... แล้วนายชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะ"
"อือ... .. .. ."
"คิดนานอยู่ได้เรื่องแค่นี้"
(รำคาญนะเนี่ย เมื่อไหร่จาตอบ)
"ชั้นก็ชอบผู้หญิง กล้าๆ เปรี้ยวๆ แก่นๆ คล้ายๆเธอนี่แหละ"
(หา... นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ยเหมือนหัวใจหยุดเต้นชั่วขณะ เหมือนเรากำลังตกอยู่ในภวังแห่งความฝันหรือเนี่ย ตื่นได้แล้ว รี่ ตื่นขึ้นมา...)
"นายจะบ้าหรอ ชอบไปได้ไงผู้หญิงแบบนี้"
"ไม่บ้าหรอก คนแบบเธอนี้แหละ ที่ชั้นอยากได้เป็นแฟน .."
"กี่โมงแล้วเนี่ย"ชั้นรู้ตัวว่าหน้ามันเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
"5โมงกว่าแล้ว"
"งั้น ชั้นกลับบ้านก่อนนะ"
"บาย"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ บ้าน(อิอิ)
ชั้นกลับมาถึงบ้านด้วยอาการเหมือนคนไร้วิณญาณ ชั้นรีบขึ้นห้องนอนทันที เพราะไม่อยากให้ใครเห็นชั้นในสภาพนี้ สภาพที่เหมือนคนไร้หัวจิตหัวใจ เหมือนคนไร้ตัวตน
ชั้นนอนคิดอยู่ทั้งคืนจึงบอกกับตัวเองว่า
"ชั้นจะรักเธอไม่ได้ เพราะตาลรักเธอ ชั้นมีหน้าที่แค่ให้เธอ2คนรักกัน ชั้นไม่คิดจะแย่งของใคร ไม่ ชั้นต้องลืม ลืมให้หมด ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ .... และพยายามให้เธอ 2 คน รักกันให้ได้ ชั้นจะต้องทำได้ !!

วันรุ่งขึ้น
"รี่ ทำอะไรอยู่"ตาลเดินเข้ามาทักชั้น
"ก็เขียนจดหมายไปนัดหนึ่งให้มากินข้าวกับเธอไง"
"ขอดูหน่อยได้มั๊ย"
"ได้สิ"
เนื้อความในจดหมายมีว่า
ถึงหนึ่ง
           เย็นนี้เจอกันที่ร้านไอติม  มาเร็วๆหน่อยก็ดีนะ .... ต้องมาให้ได้
                                                                                                       ตาลและรี่
"ขอบใจนะรี่"
"ไม่เป็นไร หวังว่าการกินไอติมครั้งนี้จะทำให้เธอสองคนรักกันนะ"
"จ๊ะ"
"ทำให้ดีที่สุดนะตาล"

หลังเรียน

"ไปกันเถอะ ตาล"
"จ๊ะ รี่"
"เธอเตรียมคำพูดมาเรียบร้อยใช่มั๊ย"
"แน่นอน จ๊ะ รี่"

ณ ร้านไอติม

"ตาล โชคดีนะ รี่จะไปรออยู่ที่ร้านข้าวแกง ฝั่งตรงข้ามนะ"
"อ้าว ทำไมรี่ไม่อยู่กับตาลล่ะ"
"ถ้ารี่อยู่ด้วย ก็คงจะไม่โรแมนติกสิ"
"ไปแล้วนะ"
ชั้นเดินไปนั่งอยู่ที่ร้านข้าวแกง ที่ชั้นไปมาเมื่อวาน นั่งโต๊ะเดิม มุมเดิม .... และชั้นก็ได้แต่เฝ้ามองไปยังร้านไอติม เห็นหนึ่งคุยอยู่กับตาล อย่างสนุกสนาน เค้าสองคนคงเป็นแฟนกันแล้วแน่ๆ แต่ทำไมนะ ทำไมเราไม่รู้สึกดีใจเลย น้ำค่อยๆไหลออกมาจากตาทีล่ะน้อย ๆ จนโต๊ะที่ชั้นนั่งมันเปียกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ...