ผูกหัวใจ...สานใยรัก

ลำดับตอนที่ #6 : ความรับผิดชอบ 50%

 

ความรับผิดชอบ
 

 

         แก้วกาญจน์อยู่เฝ้าไอลดาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ นี่ก็สายจนจะเที่ยงแล้วเพื่อนเธอยังไม่รู้สึกตัวเลย เธอมองหน้าเพื่อนที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าของไอลดาดูดีกว่าเมื่อวานมากแล้ว ดูมีสีสันขึ้นแตกต่างจากเมื่อวานที่ซีดเซียวจนน่าตกใจ ไม่รู่ว่าเมื่อฟื้นขึ้นมาไอลดาจะเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นแม่คน เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างไลดา

 

         หญิงสาวบนเตียงเริ่มรู้สึกตัว ประสาทสัมผัสแรกที่ทำงานคือหูที่ได้รับเพียงความเงียบเชียบไร้เสียงใดๆ เปลือกตาบางค่อยๆ ลืมขึ้นทีละนิดก่อนจะต้องหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปรับแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามา เธอลืมตาอีกครั้งอย่างช้าๆ และกระพริบตาถี่ๆ มองเพดานสีขาวที่ไม่คุ้นตา ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ และรับรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาลซินะ คิดทบทวนถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ เธออยู่ที่ห้องพักและกำลังคุยอยู่กับแก้วกาณจน์ แก้วกาญจน์สงสัยว่าเธออาจจะท้องจึงจะพาเธอมาตรวจที่โรงพยาบาล คิดมาถึงตรงนี้ก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก หัวใจมันรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ เหมือนเรื่องที่เธอกลัวกำลังจะเกิดขึ้น

 

         แก้วกาญจน์ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมามองคนป่วยอีกครั้ง จึงเห็นว่าเพื่อนเธอฟื้นแล้ว รีบวางหนังสือและเข้ามาถามอาการทันที

 

        "ฟื้นแล้วหรอไอ เป็นยังไงบ้าง ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกไหม" ถามด้วยความเป็นห่วง

 

         ไอลดายิ้มน้อยๆ กับความใส่ใจของเพื่อน "เราไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ แต่ขอน้ำให้เราหน่อยได้มั้ย รู้สึกคอแห้งมากเลย"

 

         แก้วกาญจน์รีบจัดการรินน้ำใส่แก้วก่อนจะหยิบหลอดให้เพื่อนดื่มได้สะดวกขึ้น ไอลดารับแก้วน้ำมาและดื่มจนหมดแก้วด้วยความกระหายและส่งคืนให้เพื่อนไปเก็บที่โต๊ะ

 

         "เราเป็นอะไรไปเหรอแก้ว" เมื่อรู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว คงถึงเวลาต้องถามในสิ่งที่ยังค้างคาใจ แม้ในใจจะมีคำตอบอยู่แล้ว แต่ก็หวังว่าคำตอบของเพื่อนจะต่างไปจากที่เธอคิดอยู่ตอนนี้

 

         แก้วกาญจน์มองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างลำบากใจ ขนาดเธอที่เป็นแค่เพื่อนยังรับแทบไม่ไหว แล้วไอลดาล่ะ คนที่โดนกระทำอย่างไอลดาจะรับได้แค่ไหน แต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้จะปดออกไปก็คงไม่ได้แล้ว เพราะเธอเชื่อว่าเพื่อนเธอก็คงมีคำตอบอยู่แล้วเพียงต้องการคำยืนยันจากเธออีกครั้งให้แน่ใจ

 

         "ไอมีไข้น่ะ แล้วก็ร่างกายอ่อนเพลียมาก..." หยุดพูดและมองหน้าเพื่อนอย่างให้กำลังใจ "ไอ...ไอ...ไอกำลัง...ท้อง"

 

         จบประโยคนั้นไอลดาก็น้ำตาร่วงทันที ก็ใช่ว่าเธอจะเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาที่ไม่รู้อะไรเลย ตั้งแต่แก้วกาญจน์สงสัยอาการของเธอ เธอก็แน่ใจเกือบเต็มร้อยว่าตัวเองท้อง อาการที่เธอเป็นอยู่มันมีแต่คนท้องเท่านั้นที่เขาเป็น เธอลูบหน้าท้องที่แบนราบของตัวเองและสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

 

         แก้วกาญจน์น้ำตาซึม เธอเข้าไปกอดเพื่อนและลูบหัวอย่างปลอบใจ เธอจะร้องไห้ไม่ได้ เธอต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นที่ยึดให้กับหญิงสาวตรงหน้าได้พักพิง

 

        "ไม่เป็นไรนะไอ ไม่เป็นไร เราจะผ่านมันไปให้ได้ ไอยังมีแก้วนะ" ปลอบเพื่อนเสียงสั่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลตามเพื่อน

 

         "ฮึก เราจะทำยังไงดีแก้ว เราจะทำยังไง ฮือ..." ไอลดาร้องไห้ภายใต้อ้อมกอดของเพื่อน ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดกับเธอกันนะ

 

         แก้วกาญจน์หมดคำที่จะเอ่ย คำพูดอะไรก็คงไม่สามารถชดเชยความเสียใจนี้ได้ จึงได้แต่กอดเพื่อนให้แน่นเท่าที่จะทำได้ ให้เธอได้รับรู้ว่ายังมีคนอยู่เคียงข้างตรงนี้

 

         ไอลดาเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็น ทำไมความรักถึงทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ รักครั้งแรกที่เธอทุ่มไปจนหมดใจกลับตอบแทนเธอด้วยความเจ็บปวด เขาคนนั้นจะรู้บ้างหรือเปล่านะ ว่าความสนุกของเขากำลังทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งอย่างแสนสาหัส อ่อนแอเหลือเกิน ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน ไม่มีแรงหยัดยืนเลย ขาเธอมันล้า ใจเธอมันท้อ ไร้กำลังใจในการต่อสู้ ขอให้เธอได้พักซักพัก ให้เธอมีเรี่ยวแรง เธอจะกลับมาหยัดยืนอีกครั้งด้วยสองขาของเธอ

 

         'ขอโทษนะลูก ขอแม่พักก่อน แล้วแม่จะกลับมาเข้มแข็งอีกครั้งเพื่อลูก แม่จะทำให้ได้ แม่สัญญา' ลูบหน้าท้องก่อนจะส่งเสียงจากหัวใจสื่อไปถึงลูกน้อย

 

         ไอลดาร้องไห้จนหลับไป แก้วกาญจน์เช็ดคราบน้ำตาที่ติดอยู่ตามแก้มและหางตาให้เพื่อน แม้จะหลับไปแล้วแต่เหมือนน้ำตาจะยังไม่หยุดไหล เธอไม่เคยเห็นเพื่อนรักร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่คบกันมาน้อยครั้งนักที่ไอลดาจะร้องไห้ หากไม่ใช่เรื่องหนักหนาหรือเสียใจเกินทนเธอจะไม่ยอมหลั่งน้ำตาออกมาเลย  เหมือนความเจ็บที่เพื่อนได้รับจะส่งทอดมาถึงเธอ เธอรับรู้ถึงความเสียใจ ท้อแท้ และอ่อนแรงของเพื่อน ตอนนี้กำลังใจคงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด หวังว่าเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ไอลดาจะกลับมาเข้มแข็งพอและสามารถเผชิญกับปัญหาตรงหน้าได้

 

 

24/06/15

        คิดถึงไรต์มั้ยเอ่ย? ขอโทษนะคะ ตั้งใจจะอัพให้ตั้งแต่เมื่อคืนแต่เน็ตมีปัญหาค่ะ เลยอัพไม่ได้ อัพให้แล้วนะคะ ฝากติดตามและเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ ^-^