ผูกหัวใจ...สานใยรัก

ลำดับตอนที่ #4 : อ่อนแอ 50%

อ่อนแอ

 

 

         หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่เธอหนีออกมาจากผับ นี่ก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ที่เธอเดินออกมาจากผู้ชายเลือดเย็นอย่างกวิน ไอลดายังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แก้วกาญจน์รู้ดีว่าเพื่อนของเธอไม่ปกติ เธอไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทันทีที่ไอลดากลับมาถึงห้องเธอถึงกับตกใจกับสภาพของเพื่อนที่แตกต่างจากขาไปลิบลับ ดวงตาบวมเป่ง ขวบตาและแก้มเลอะอายไลน์เนอร์ดำปี๋  ไอลดาไม่ยอมบอกอะไรเธอเลย บอกแค่เพียงว่าเธอกับกวินเลิกกันแล้ว พอเธอซักไซร้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไอลดาก็บอกว่าเธอยังไม่พร้อมและไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีกอีก ไอลดาขอร้องเธอว่าอย่าถามหรือคาดคั้นอะไรจากเธออีก หากเธอพร้อมเธอจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังด้วยตัวเอง

 

         ทุกวันไอลดาจะไปเรียนตามปกติ พอเลิกเรียนก็จะกลับหอทันที นั่งแช่อยู่หน้าโต๊ะหนังสือ ทำเหมือนตั้งใจอ่านหนังสือทั้งที่ค้างอยู่หน้าเดียวเป็นชั่วโมง เธอดูเหม่อลอย ถามคำตอบคำ ไม่ร่าเริงอย่างที่เคยเป็น เวลาที่แก้วกาญจน์พยายามเล่ารื่องตลกให้ฟังเธอจะยิ้ม...แต่เป็นการยิ้มที่คนมองดูก็รู้ว่าฝืนยิ้มแค่ไหน ที่แย่ไปกว่านั้นคือเธอทานอาหารได้น้อยมาก บางครั้งทานได้เพียงนิดเดียวก็อาเจียนออกมาหมด จนร่างกายเริ่มซุบผอมลง ยิ่งทำให้แก้วกาญจน์เป็นห่วงหนักกว่าเก่า ไอลดาบอกกับเธอว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอแค่เครียดเรื่องเรียนเพระนี่ก็ใกล้จะสอบแล้ว ทั้งที่เหลืออีกตั้งสองเดือนกว่าจะสอบ

 

         แก้วกาญจน์มักชวนไอลดาไปเดินเล่นหรือไปหาอะไรกินข้างนอกเพราะไม่อยากให้เพื่อนอุดอู้อยู่แต่ในห้อง และเผื่อว่ามันจะทำให้ไอลดารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง แต่พอกลับมาถึงห้องไอลดาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม จนเธอเหนื่ยใจ เพราะเป็นห่วงเพื่อนรักเหลือเกิน

 

         "ไอวันนี้กินอะไรหรือยัง" แก้วกาญจน์ถามขึ้น เพราะนี่ก็จะเย็นแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดเธอจึงกลับบ้านไปเยี่ยมคนที่บ้าน ไลดาอยู่ที่ห้องคนเดียว ก่อนเธอจะออกไปไอลดานั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ และพอเธอกลับมาไอลดาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ในสภาพเดิมเหมือนเมื่อเข้า เหมือนไม่ได้ลุกไปไหนเลย แก้วกาญจน์ถอนหายใจลึกกับสิ่งที่เห็น

 

         "เราไม่หิวน่ะ" ไอลดาตอบกลับมาเสียงเบา

 

         "ไม่หิวก็ต้องกินอะไรบ้างรู้ไหม มากินนี่มา เราแวะซื้อโจ๊กก่อนจะขึ้นมาด้วย กำลังร้อนๆ เลย" แก้วกาญจน์ชักชวนพร้อมจัดแจงเอาโจ๊กเทใส่ถ้วยให้เสร็จสับ

 

         "ขอบใจนะ เราจะทานให้หมดเลย" เธอก็พูดไปอย่างนั้น แค่ไม่อยากให้เพื่อนต้องเสียน้ำใจ ทั้งที่กระเพราะเธอมันไม่อยากรับอะไรเข้าไปซักนิด เธอรู้ว่าแก้วกาญจน์ห่วงเธอมาก เธอจึงพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดแต่เหมือนมันยังปกติไม่พอสำหรับแก้วกาญจน์ที่รู้จักเธอดีที่สุด ทุกครั้งที่ได้อยู่คนเดียวหรือได้อยู่เงียบๆ เธอก็มักจะนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเสมอ แม้น้ำตาจะหยุดไหลไปแล้ว แต่ข้างในยังบอบช้ำไม่เปลี่ยนแปลง แผลนี้คงต้องใช้เวลาให้ช่วยรักษาตัวมันเอง

 

         ไอลดามองโจ๊กตรงหน้าแล้วก็ต้องถอนหายใจ ทั้งที่มันคือของโปรดเจ้าประจำของเธอ แต่ทำไมไม่รู้ตอนนี้มันถึงเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากทานที่สุด เดี๋ยวนี้แม้จะเป็นของโปรดมากแค่ไหนเธอก็ทานไม่ได้ อาหารบางอย่างเธอถึงกับเหม็นและอยากอาเจียนเมื่อตักเข้าปาก เธอคิดว่ามันคงมาจากความเครียดสะสมของเธอ

 

         "กินได้แล้ว มันแต่จ้องอยู่นั่นแหละ วันนี้จะอิ่มไหม" แก้วกาญจน์เอ่ยเมื่อเห็นเพื่อนเอาแต่จ้องไม่ยอมทานเสียที

 

         "จ้ะ" ไอลดายิ้มให้เพื่อนก่อนจะตักโจ๊กขึ้นมา เพียงยกมาจ่อปากกลิ่มมันก็ฟุ้งขึ้นจมูกจนอยากเบือนหน้าหนี แต่พอเหลือบเห็นแก้วกาญจน์ที่จ้องจับผิดอยู่จึงฝืนเอาเข้าปาก โจ๊กเข้าปากได้ไม่ถึงวินาทีไลดาก็รีบพุ่งตัวไปห้องน้ำทันที ทำไมรสชาติมันถึงห่วยแบบนี้ กลิ่นก็เหม็นมากจนเธอกลืนลงท้องไม่ไหว อาเจียนออกมาจนหมด แก้วกาญจน์ตกใจกับปฏิกิริยาของเพื่อน เธอรีบตามเข้าไปในห้องน้ำและลูบหลังให้ไอลดาที่กำลังโก่งคออาเจียนอยู่

 

         "ไอเป็นอะไรมากไหม" ถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง เมื่อไอลดาเหมือนจะไม่หยุดอาเจียนง่ายๆ

 

         "โจ๊กมันเหม็นแล้วก็รสชาติห่วยมากเลยแก้ว เราทานไม่ไหว" ไอลดาตอบเสียงอ่อนเมื่อเธออาเจียนจนไม่มีอะไรให้อาเจียนต่อแล้ว

 

         "มันก็เหมือนเดิมนะไอ ไม่เห็นจะเหม็นเลย" แก้วกาญจน์ขมวดคิ้วกับสิ่งที่เพื่อนบอกและช่วยพยุงไอลดาไปที่เตียง เธอก็เห็นว่าโจ๊กมันหอมดี แต่ทำไมไอลดาถึงบอกว่าเหม็นล่ะ

 

         "เหม็นจะตายแก้ว ไม่เชื่อลองดมดูซิ" บอกและชี้ให้เพื่อนลองพิสูจน์กลิ่นด้วยตัวเอง

 

         แก้วกาญจน์มองหน้าเพื่อนอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเดินไปหาถ้วยโจ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอยกขึ้นมาดมแต่มันก็หอมดี เลยตักเพื่อลองชิมรสชาติดูบ้าง มันก็อร่อยเหมือนเดิม ไอลดาเป็นอะไรไปนะ

 

         แก้วกาญจน์เดินกลับมาหาไอลดาที่เตียงอีกครั้ง มองหน้าเพื่อนที่หลับตาลงอย่าอ่อนเพลีย อาการแบบนี้เธอเคยเห็นในละครหรืออ่านเจอในนิยาย แต่ขอให้มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดด้วยเถอะ

 

         "ไอเราขอถามอะไรหน่อยได้ไหม" ไอลดาลืมตาขึ้นมามองเพื่อนเมื่อได้ยินคำถามนั้น

 

         "ไอเคยมีอะไรกับคุณวินหรือเปล่า" หลังจบประโยคคำถามของแก้วกาญจน์ เหมือนมีหินก้อนยักษ์หล่นทับหัวไอลดา แก้วกาญจน์ถามเธอแบบนี้ทำไม มันเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เธอเป็นอยู่  แก้วกาญจน์กำลังพยายามจะบอกอะไรเธอ หรือว่า...

 

         "แก้ว...ฮึก ฮือ" ไอลดาปล่อยน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อรู้ว่าเพื่อนกำลังสงสัยอาการของเธอ ไม่จริงใช่ไหม มันไม่จริง ใครก็ได้บอกเธอว่าเธอกำลังฝันอยู่ ใครก็ได้ปลุกเธอออกจากฝันร้ายนี้ที ตื่นซิไอลดา ตื่นเร็วๆ เธอกำลังฝันร้ายอยู่นะ...

 

         "แก้ว เราจะทำยังไงดี มันไม่จริงใช่ไหมแก้ว" ไอลดาร้องไห้อย่างหนักเมื่อคิดว่าตนเองกำลังเป็นอะไรอยู่ แก้วกาญจน์น้ำตาซึมตามเพื่อน รีบเข้าไปโอบกอดไอลดาอย่างปลุกปลอบ

 

         "ไอใจเย็นๆ ก่อนนะ เรายังไม่รู้ว่ามันจริงหรือเปล่า อย่าเพิ่งฟูมฟายเลยนะ" กล่อมเพื่อนให้ใจเย็น ทั้งที่ตัวเองก็ร้อนใจจนแทบบ้า

 

         "เราไปหาหมอกันนะ จะได้รู้ว่าเป็นอย่างที่คิดหรือเปล่า ไปหาหมอกันนะไอ" แก้วกาญจน์บอกไอลดาที่เอาแต่สะอื้นและกอดเธอแน่นอย่างขวัญเสีย แม้เธอจะค่อนข้างแน่ใจกับอาการของเพื่อน แต่ก็ยังสรุปไม่ได้หรอกหากไม่ได้รับการยืนยันจากปากหมอ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่ทิ้งไอลดา จะคอยอยู่เคียงข้างเสมอ สวรรค์อย่ากลั่นแกล้งเพื่อนเธอนักเลย จะใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ไปถึงไหน...

 

         แก้วกาญจน์พยายามพยุงไอลดาลงจากเตียงแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อไอลดาทรุดตัวลงข้างเตียง และหมดสติในเวลาต่อมา

 

         "ไอ ไออุ่น ไอ ตื่นซิ อย่าเป็นอะไรนะ" แก้วกาญจน์เขย่าตัวไอลดาอย่างร้อนใจ เธอตบหน้าเพื่อนเบาๆ เพื่อเรียกสติแต่ก็ไม่ได้ผล คงเป็นเพราะร่างกายไอลดาอ่อนเพลียมาก อีกทั้งยังไม่ได้ทานอะไรเลยทั้งวัน และยังอาเจียนและร้องไห้อย่างหนักอีก เธอจะทำยังดี เธอคงไม่สามารถแบกเพื่อนไปโรงพยาบาลได้ด้วยตัวเอง เพื่อนสนิทคนเดียวที่มีก็คือคนตรงหน้า แล้วจะให้ใครมาช่วยเธอได้ในเวลานี้ล่ะ คงต้องพึ่งเขาคนนั้นซินะ เขาคนเดียวที่จะช่วยเธอได้ตอนนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเลขปลายทางทันที รอสายไม่นานเขาก็รับสาย

 

         "คุณพลคะ ช่วยด้วยค่ะ ไอไม่สบายตอนนี้หมดสติไปแล้ว คุณพลช่วยไอด้วยนะคะ" พูดอย่างร้อนรน ก่อนที่ปลายสายจะตอบรับว่าจะรีบมาทันที




16/06/15
           อัพแล้วนะคะ ตอนหน้าพี่พลจะมาแล้วนะ มีใครรอพี่พลอยู่มั้ยคะ ปล.ไรต์อัพห้ารอบกว่าจะขึ้น ฝนตกเน็ตยิ่งกว่าหอยทากอีกค่ะ อัพได้แล้ว เย้!!! ^-^