ผูกหัวใจ...สานใยรัก

ลำดับตอนที่ #15 : ใช่เธอ?! 100%

 

          กวินมองตามหลังไอลดาอย่างหัวเสีย ทำไมเขาต้องมาเจอเธอที่นี่ด้วย แล้วทำไมต้องมาหงุดหงิดใจกับคำพูดของเธอ มันก็ดีแล้วที่เธอลืมเรื่องของเขา แม้เขาจะไม่เคยลืมแต่ก็ใช่ว่าอยากจะจำ เขาก็อยากจะลืมมัน ถ้าไม่ใช่ว่าทุกครั้งที่เขาพยายามจะต้องมีใบหน้าเธอลอยขึ้นมาตอกย้ำเสมอ จนมันไม่สามารถลืมได้ ก็รู้แหละว่าเขาเคยทำไม่ดีกับเธอไว้ แต่ทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเขาคนเดียวเสียหน่อย

 

         แค่เขาลงทุนแบกหน้ามาทักเธอก่อนก็มากพอแล้ว ถ้าคิดว่าเขาจะตามเธอต่อคงไม่มีทาง ในเมื่อเธอปฏิเสธหน้าตายขนาดนั้นว่าไม่รู้จักเขา เธอก็แค่ผู้หญิงในอดีตคนหนึ่ง ครั้งนี้เขาจะปล่อยเธอไปและจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่อย่าคิดว่าถ้าเจอกันครั้งหน้า เธอจะได้ตอกหน้าเขาอีกอย่างเมื่อกี้ เขาจะไม่ยืนเฉยฟังเธอพูดอย่างเดียวแน่

 

         ไอลดาเดินมาถึงมุมถนนและเลี้ยวขวาซึ่งเป็นที่ตั้งของแกลลอรี่ เธอควรรีบทำธุระและรีบกลับบ้าน เขาอยู่ใกล้แค่นี้อาจจะตามเธอมาอีก หวังว่าเขาจะแค่แวะมาทานกาแฟเฉยๆ คงไม่ได้มีธุระหรือทำงานอยู่แถวนี้ เรื่องบังเอิญไม่ควรเกิดขึ้นกับคนๆ เดียวหลายๆ ครั้ง เพราะมันเป็นความบังเอิญที่เธอไม่ต้องการ

 

          เมื่อมาถึงแกลลอรี่ก็เห็นมณีรัตน์มาพอดี เธอจึงรีบเอางานมาให้มณีรัตน์ด้วยท่าทีรีบร้อนจนมณีรัตน์ต้องเอ่ยถาม

 

         "เป็นอะไรจ้ะ ท่าทางลุกลี้ลุกลน" มองหน้าอย่างสงสัยใคร่รู้

 

         "อะ...เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะพี่บัว" ไอลดาอึกอักรู้สึกกระวนกระวาย หวั่นว่าจะเจอเขาคนนั้นอีก หวังว่าเขาคงจะไปจากแถวนี้แล้ว

 

         "พี่ซื้อขนมเค้กเจ้าอร่อยมาด้วย อยู่ทานด้วยกันก่อนนะ" พูดพร้อมยกถุงขนมขึ้นให้ดู และเตรียมจัดใส่จานให้สาวรุ่นน้อง

 

          "เอ่อ พี่บัวคะ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ พอดีไอต้องรีบกลับแล้วน่ะค่ะ" ไอลดารีบแย้งเพราะเกรงใจ แต่เหตุผลใหญ่คือที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอในตอนนี้

 

         "อ้าว ทำไมล่ะ อยู่ทานเป็นเพื่อนพี่ก่อนซิ" พูดจบก็ทำหน้าหงอยจนคนที่ปฏิเสธเกือบใจอ่อน แต่ก็หักห้ามใจได้เมื่อคิดว่าถ้าอยู่ต่อเธออาจจะเจอกับอะไร

 

         "คือตาหนูไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ไอเป็นห่วง" ก้มหน้าก้มตาตอบ ไม่กล้าสบตาเพราะเธอกำลังพูดปดออกไป แต่คนมองกลับคิดว่าสาวรุ่นนองคงกังวลใจมาก รีบอนุญาตทันทีด้วยตนก็ห่วงเจ้าตัวเล็กเหมือนกัน

 

         "โธ่! ตาหนูของป้า งั้นรีบกลับเถอะ จะได้ดูแลลูก"  

 

          ไอลดาเอ่ยขอบคุณและรับขนมที่มณีรัตน์แบ่งให้ไปทานที่บ้านมา ก่อนจะเอ่ยลาและรีบขึ้นรถขับออกไปจากที่นี่ด้วยความเร็ว เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาห่างได้พอสมควรแล้วจึงผ่อนความเร็วลงแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย สาธุ ถึงกับต้องร้องขอสิ่งศักดิ์สิทธิให้นำพาผู้ชายคนนั้นออกไปไกลๆ

 

         กวินเดินกลับเข้ามาในร้านกาแฟอีกครั้ง สีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่รู้ตัว แตกต่างจากอีกคนที่นั่งรออยู่ในร้าน มองเจ้านายหนุ่มสายตาเป็นประกาย เปี่ยมไปด้วยความหวัง จนคนเป็นนายรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับสายตาชวนขนลุกแบบนั้น

 

         "เจ้านายรู้จักเธอเหรอครับ" ณดลย์ที่ทันเห็นว่ากวินตามหญิงสาวคนนั้นออกไปถามขึ้นอย่างตื่นเต้น

 

         "ทำไม!" กวินถามกลับเสียงห้วน  อารมณ์ยังกรุ่นจากการเผชิญหน้ากันครั้งแรกกับหญิงสาวที่ไม่ได้เจอกันมานาน และเป็นการเจอกันอีกครั้งที่เขาไม่คาดคิด

 

         "ผมอยากรู้จักเธอน่ะครับ ถ้าเจ้านายรู้จักเธอช่วยแนะนำให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ" บอกอย่างกระตือรือล้น นานๆ ทีจะเจอผู้หญิงที่ถูกใจ ถ้ามีโอกาสได้รู้จัก เขาคงไม่พลาดที่จะสานสัมพันธ์กับเธอ

 

         ทันทีที่ได้ฟังความต้องการของลูกน้อง ก็ตวัดสายตาเขียวปั้ดหันมามองณดลย์ ทำเอาคนเอ่ยขอหน้าถอดสี ด้วยไม่รู้ว่าตนพูดอะไรผิดไป ถึงถูกแผ่รังสีอัมหิตใส่อย่างนี้

 

         "ไม่รู้จัก! แล้วก็ล้มเลิกความคิดของแกด้วยถ้าไม่อยากหางานใหม่ ปึ้ง!!!" เอ่ยเสียงกระแทกจบก็ตบโต๊ะเสียงดัง ณดลย์ถึงกับตกใจกับอารมณ์ราวกับพายุเข้าของเจ้านาย นี่เขาทำอะไรผิดอีกแล้วล่ะ แค่อยากรู้จักผูหญิงที่ถูกตาต้องใจแค่นี้ ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่เขาด้วย ช่างเป็นคนที่เอาแต่ใจและเอาใจยากจริงๆ คำเหล่านี้ก็ได้แต่พึมพำกับตัวเองในใจ หากพูดออกไปมีหวังศพไม่สวยแน่

 

         นินทาเจ้านายในใจพอหอมปากหอมคอเสร็จก็รีบตามเจ้านายออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน กวินนั่งหน้าเข้มไม่ได้สนใจคนที่เพิ่งขึ้นรถมา ณดลย์นั่งนิ่งประจำตำแหน่งไม่กล้าทำอะไรกลัวจะโดนระเบิดลงอีกครั้ง

 

         "ออกรถซิ จะนั่งให้รากงอกหรือไง!" นั่นไงล่ะ อยู่นิ่งๆ ก็โดนอีกจนได้ ตกลงเขาทำอะไรก็ผิดซินะ บ่นในใจแต่ก็เคลื่อนรถไปตามคำสั่ง

 

         ความจริงแกลลอรี่ก็อยู่แค่หัวมุมถนนแค่นี้ แต่กลับให้เขาต้องขับรถมาอีก ก็อย่างว่าล่ะนะ ความต้องการของเจ้านาย ขัดใจตัวเองแต่ห้ามขัดใจเจ้านาย มีคนเคยบอกเขาไว้

 

         กวินเหล่มองเลขาตัวแสบที่กวนอารมณ์เขาให้ขุ่นยิ่งกว่าเดิม กล้าดียังไงมาบอกให้เขาแนะนำไอลดาให้รู้จัก สายตาแพรวพรายที่มันใช้มองเธอ เป็นใครจะไม่รู้ว่ามันคิดอะไร เธอเป็นผู้หญิงของเขา จะยอมให้คนอื่นมาคาบไปได้อย่างไร แม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่แล้วก็เถอะ แต่อะไรที่เป็นของเขามันก็ยังจะเป็นของเขาอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ ของที่เคยทำหาย ถ้าเขาหาเจอและอยากได้คืน อย่าหวังว่าใครจะมาแย่งไปได้ง่ายๆ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด แม้ณดลย์จะพูดเพราะไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับไอลดาก็เถอะ มันรู้สึกเหมือนคนอื่นจะมาแย่งของของเขาไป

 

         กวินและณดลย์เดินเข้ามาภายในแกลลอรี่ที่มีภาพวาดและงานศิลปะมากมายเรียงรายอยู่เต็มร้าน มองเข้าไปข้างในก็เห็นผู้เป็นเจ้าของกำลังก้มหน้าก้มตาจัดของอยู่ จึงเดินเข้าไปหา มณีรัตน์ได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา พอมองขึ้นมาก็เห็นกวินและณดลย์กำลังเดินมาหาตน

 

          "คุณกวิน คุณณดลย์จะมาทำไมไม่บอกบัวก่อนคะ" รีบเดินออกมาต้อนรับคนทั้งคู่

 

         "ไม่เป็นไรครับ ผมมาปุบปับเอง" กวินตอบตามความจริง

 

         "แล้วนี่มานานหรือยังคะ" เอ่ยถามเพราะสะกิดใจอะไรบางอย่าง

 

        "ซักพักแล้วล่ะครับ แต่นั่งดื่มกาแฟอยู่ที่ร้านใกล้ๆ น่ะครับ" ณดลย์เป็นคนตอบแทน จึงได้รับสายตาดุๆ มาเป็นรางวัล กวินเกรงว่าจะทำให้อีกคนรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เขารอทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเธอ

 

          "แหม น่าจะบอกกันก่อนนะคะ บัวจะได้รีบมารอ เมื่อกี้ขับรถผ่านร้านกาแฟเห็นคนคุ้นๆ ก็นึกว่าใครที่แท้ก็คุณกวินนี่เองใช่มั้ยคะ ที่ยืนอยู่หน้าร้าน" เธอขับรถผ่านหน้าร้านนั้น เห็นไอลดายืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง ก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะรู้จัก เห็นด้านหลังคุ้นๆ ที่แท้ก็เป็นกวินนั่นเอง

 

         "เราไปดูงานกันดีกว่านะครับ" กวิยยิ้มรับหน้าเจื่อน ไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าร้านเลยเบี่ยงเข้าเรื่องงานแทนและก็ได้ผลเมื่อมณีรัตน์ยอมเลิกสนใจคำถามก่อนหน้าและพาเขาไปดูงานเสียที

 

         เมื่อเลือกภาพและงานที่จะเอาไปโชว์ที่โรงแรมได้แล้วกวินจึงขอเดินชมผลงานอื่นๆ ในร้าน มณีรัตน์ไม่ขัดข้องแถมยังบอกว่าจะขายให้ในราคาพิเศษหากเขาสนใจผลงานชิ้นไหน จะว่าไปห้องนอนของเขามันก็ดูโล่งๆ น่าจะหาอะไรไปประดับบ้าง ตอนนี้เขาพักที่บ้านของเขาเองที่ซื้อไว้ที่เชียงใหม่ ไม่ได้พักที่โรงแรมอย่างที่ควร เขาชอบอยู่ที่บ้านมากกว่าโรงแรม ด้วยเหตุที่ไปอยู่เมืองนอกมานาน ที่นั่นจึงถูกปล่อยไว้ไม่มีใครเข้ามาพัก บางทีเขาอาจจะหางานศิลปะพวกนี้ไปตกแต่งให้บ้านที่ต้องอยู่เพียงลำพังดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา

 

         กวินเดินดูรอบๆ ร้าน จนมาสะดุดอยู่กับภาพวาดภาพหนึ่ง มองดูก็ไม่ได้มีอะไรมาก แต่เพราะมันเป็นภาพที่สองมือกำลังกอบกุมกันไว้ มันถึงสามารถดึงดูดสายตาของเขาได้ นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้เห็น มือของผู้ชายกอบกุมมือของผู้หญิงเอาไว้ แค่นี้ก็ให้ความอบอุ่นไปถึงหัวใจ เหมือนจะบอกว่าเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว กวินอมยิ้มกับภาพตรงหน้า

 

          "คุณกวินสนใจรูปนี้เหรอคะ" มณีรัตน์เดินเข้ามาถามเมื่อเห็นอีกคนยืนมองภาพเบื้องหน้าพร้อมรอยยิ้ม

 

          "ครับ ผมอยากได้ภาพนี้" กวินหันมาตอบหญิงสาว

 

          "บัวก็อยากขายให้นะคะ แต่เสียดายเจ้าของเขาไม่ยอมขายนี่ซิคะ" พูดแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ ไอลดายอมให้เธอนำภาพนี้มาแขวนในแกลลอรี่ได้ แต่เมื่อมีคนมาขอซื้อก็ไม่ยอมขาย กวินไม่ใช่คนแรกที่อยากได้ แต่ไม่ว่าจะให้ราคาสูงเท่าไร ไอลดาก็ค้านเสียงแข็งว่าไม่ขายอย่างไม่ต้องคิด

 

         "ทำไมล่ะครับ" กวินถามอย่างไม่เข้าใจ ถ้าไม่อยากขายแล้วจะเอามาตั้งไว้ในนี้ทำไม

 

         "บัวไม่รู้หรอกค่ะ น้องเขาอนุญาตให้โชว์ถาพได้ แต่ไม่ยอมขายค่ะ ถ้าสนใจผลงานของน้องต้องสั่งหรือเลือกภาพอื่นน่ะค่ะ" บอกอย่างเกรงใจ ภาพนี้นี่แหละที่ทำให้ไอลดามีงานและลูกค้าเข้ามา เป็นเหตุผลที่เธอยังแขวนโชว์ไว้จนถึงตอนนี้

 

          "ผมอยากได้จริงๆ นะครับ แพงแค่ไหนผมก็สู้" ถ้าเขาอยากได้ เขาก็จะทำทุกอย่างให้ได้มา

 

          "บัวก็อยากขายให้นะคะ แต่เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับเจ้าของงานเขาน่ะค่ะ" พูดอย่างลำบากใจ ไม่อยากจะขัดใจลูกค้ารายใหญ่หรอกนะ แต่ก็ไม่อยากทำให้ไอลดารู้สึกไม่ดีด้วยเหมือนกัน

 

          "เจ้าของเป็นใครครับ คุณบัวให้ผมคุยกับเขาก็ได้ครับ" ถ้าเขาให้ราคาสูงจนอีกฝ่ายพอใจก็คงไม่มีปัญหาอะไร

 

          "คุณน่าจะรู้จักนะคะ ก็คนที่คุณคุยด้วยหน้าร้านกาแฟไงคะ" บอกออกไปแล้วก็หวังว่าไอลดาคงไม่ด่าเธอหรอกนะ

 

          "เธอเป็นคนวาดเหรอครับ" กวินโพล่งขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอวาดรูปเป็นและสวยขนาดนี้ มิน่ามันถึงดึงดูดเขาได้ ยิ่งรู้ว่าเป็นผลงานของเธอ เขายิ่งอยากได้มัน

 

         "คุณบัวช่วยนัดเจ้าของภาพให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ ไม่ต้องบอกว่าผมเป็นใคร บอกเพียงว่าผมสนใจและขอเจรจาซื้องานของเธอ" กวินเอ่ยขออย่างมุ่งมั่น เขาจะเอาภาพนี้มาไว้ในครอบครองให้ได้

 

         "เอ่อ...เอ่อ...ก็ได้ค่ะ แต่คุณกวินต้องคุยเอาเองนะคะ บัวคงเปลี่ยนใจน้องเขาไม่ได้" มณีรัตน์ตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอไม่คสรขัดใจลูกค้ารายใหญ่อย่างกวิน ถ้าให้เขาคุยกับไอลดาเอง ถ้าไอลดาไม่ยอมขายให้เขาก็คงไม่โทษเธอ และหวังว่าไอลดาจะเข้าใจเธอนะ

 

          กวินยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เธอบอกว่าไม่รู้จักเขาและลืมเขาไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขาจะทำความรู้จักกับเธอใหม่ คราวนี้เขาจะทำให้เธอรู้จักเขา และจำเขาไปตลอดชีวิต เอาให้ไม่กล้าลืมเขาอีกเลย...

22/07/15
         มาแล้วๆๆๆ รอกันอยู่มั้ย คนอะไรหน้าด้านเนอะ แล้วใครเขาเป็นผู้หญิงของเฮียกัน ขี้ตู่อ่ะ อยากจะเตือนอะไรเฮียซักนิด ไอลดาคนเดิมไม่มีแล้วนะจ้ะ แกเตรียมตัวเตรียมใจไว้หน่อยก็ได้นะอิเฮีย นี่อิไรต์ไม่ได้ขู่นะ โฮะๆๆๆ ^-^




21/07/15
          ไรต์ไม่มีอะไรจะพูด นอกจากขอหัวเราะดังๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เหล่ตามองหน้าอิเฮีย) ทุกคนได้โปรดช่วยแช่ง เอ๊ย ช่วยเชียร์อิเฮียด้วยนะคะ นางไม่มีพวกเลย กร๊ากกกกกก ^-^