ผูกหัวใจ...สานใยรัก

ลำดับตอนที่ #13 : ใกล้เข้ามา 100%

 

 

          ทันทีที่ลงจากเครื่องบินกวินและณดลย์เลขาคนสนิทก็นั่งรถตรงไปยังโรงแรมทันที พวกเขามาก่อนกำหนดหนึ่งอาทิตย์เนื่องจากความต้องการของผู้เป็นนายอย่างกวิน ทั้งคู่เดินทางตั้งแต่เช้าและเพิ่งมาถึงในเวลาเกือบบ่ายของวัน กวินไม่ได้บอกใครว่าเขาจะมาก่อนกำหนด เขาอยากรู้ว่าพนักงานทำงานกันอย่างไรโดยไม่ต้องมาเกรงเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร หรือแสร้งทำเพื่อเอาหน้าและเอาใจเขา เขาไม่ชอบคนที่ต่อหน้าเจ้านายก็ทำดีทุกอย่าง แต่ลับหลังกลับอีกอย่างหนึ่ง คนแบบนี้หาความจริงใจไม่มี โรงแรมของเขาจะต้องไม่มีคนแบบนั้น

 

         ใช้เวลาเพียงไม่นาน รถก็แล่นมาจอดหน้าโรมแรมแห่งหนึ่ง ที่แค่มองก็รู้ว่าหรูหราขนาดไหน อาณาบริเวณใหญ่โตและโรมแรมหลายชั้นที่ตั้งเด่นเป็นสง่าด้วยดีไซน์โดดเด่นแปลกใหม่อย่างไม่มีใครซ้ำ อีกไม่นานที่แห่งนี้จะเป็นศูนย์รวมของนักท่องเที่ยวและจะเป็นที่ร่ำลือถึงชื่อเสียงและการบริการที่เป็นเลิศ กวินก้าวลงมาจากรถก่อนจะสอดส่องสายตามองไปรอบๆ อย่างประเมิน

 

         "เชิญครับเจ้านาย" ดณลย์ผายมือให้เจ้านายเดินนำเข้าไปก่อนแล้วตามหลังไปติดๆ

 

         กวินเดินนำเข้ามาภายในโรงแรม ตลอดทางสายตาเขาสำรวจซอกแซกทุกซอกทุกมุม แม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งแต่แค่นี้ก็เป็นที่โล่งใจของณดลย์ที่เดินตามพอสมควร เพราะหากกวินไม่พอใจ ป่านนี้คงแปล่งวาจาเย็นๆ ออกมาพร้อมรังสีอึมครึมให้ชวนขนลุกแล้ว บางคนอาจคิดว่ากวินเป็นคนสุขุมใจเย็น แต่เขาที่ทำงานและติดตามกวินมานานย่อมรู้ดี ว่าเมื่อไรที่กวินโกรธหรือไม่พอใจอะไรจะโหดร้ายแค่ไหน ไม่มีใครรองรับอารมณ์แบบนั้นของเขาได้ ดังนั้นไม่ควรอย่างยิ่งที่จะทำให้คนอย่างกวินต้องโกรธ

 

         ทั้งคู่เดินเข้ามาด้านในโรงแรม ด้วยความที่แต่งตัวภูมิฐาน รูปร่างสูงใหญ่ และใบหน้าที่หล่อเหลาของทั้งคู่ ทำให้พนักงานในบริเวณนั้นหันมามองด้วยความสนใจทันที โดยเฉพาะสาวๆ ที่เหมือนดวงตาจะมีหัวใจลอยเด้งออกมาด้วยเสียอย่างนั้น แม้โรงแรมจะยังไม่เปิดบริการ แต่เขาก็เตรียมพนักงานไว้ก่อนเพื่อให้ทุกคนได้ฝึกเรียนรู้งาน และสามารถปฎิบัติตามเจตนารมณ์ของเขาได้อย่างดีเมื่อถึงเวลาทำงานจริง พนักงานในระดับสูงจะถูกส่งมาจากสาขาที่มีประสบการณ์และได้รับคัดเลือกจากคุณสมบัติ ส่วนพนักงานทั่วไปจะถูกคัดเลือกจากผู้สมัครที่มีคุณสมบัติครบถ้วนตามเกณฑ์

 

         โรงแรมแห่งนี้มีทุกอย่างครบวงจร ไม่ว่าจะเป็นห้องพักหรูหราที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบถ้วนในตัว ห้องสวีทสุดเลิศเลอ มีห้องอาหารที่ได้เชฟมือดีระดับชั้นนำของประเทศมาคอยบริการ สปาไว้นวดผ่อนคลายหรือด้านเสริมความงามก็มี สระว่ายน้ำและยิมออกกำลังกาย ร้านขายของที่ระลึกที่รวบรวมสินค้ามีชื่อทุกอย่างของจังหวัดเอาไว้ ห้องแสดงศิลปะ และรถบริการนำเที่ยว และอื่นๆ อีกที่เขาคิดว่ามันจะสามารถตอบสนองความต้องการของลูกค้าได้อย่างน่าประทับใจ เรียกได้ว่าบริการครบวงจรจริงๆ

 

         "ท่านประธานจะมาทำไมไม่บอกล่ะครับ ไหนว่าจะมาอาทิตย์หน้ายังไงล่ะครับ" ผู้จัดการร่างท้วมที่เดินกลับมาจากตรวจงานเห็นกวินก็รีบเข้ามาทักเสียงลุกลี้ลุกลนหน้าตาตื่นอย่างทำอะไรไม่ถูก มาไม่บอกใครแบบนี้หวังว่าคงไม่มีงานเข้าหรอกนะ ได้แต่คิดในใจอย่างหวาดหวั่นกับคนตรงหน้า

 

         "ผมอยากมาวันนี้ คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ตอบเสียงเรียบ เล่นเอาคนถามถึงกับสะอึกกับคำตอบ เหงื่อตก ต้องยกมือขึ้นปาดเหงื่อ และก้มหน้าไม่กล้าต่อปากต่อคำอีก

 

         "เปล่าครับ" ใครจะกล้ามีปัญหา ยังไม่อยากตกงานเสียหน่อย ต่อประโยคเองในใจ

 

         "งานศิลป์ที่จะเอามาโชว์ ติดต่อแกลลอรี่ได้หรือยัง" กวินถามถึงปัญหาที่เคยได้รับรายงาน ว่าไม่สามารถหาแกลลอรี่ที่มีคุณสมบัติที่ตนต้องการได้

 

         "ติดต่อได้แล้วครับ เหลือแค่ทางเราไปเลือกงานที่ต้องการเท่านั้นครับ" รีบตอบอย่างแข็งขัน

 

         "ดี เอารายละเอียดให้เลขาผม ผมจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง"

 

         "ครับ ผมจะจัดการให้ครับ" รับคำและโค้งให้อย่างนอบน้อม

 

         "อืม ไปทำงานต่อเถอะ" สั่งงานเสร็จก็เดินจากไป ทิ้งให้ผู้จัดการวัยกลางคนมองตามตาละห้อยอย่างหวั่นๆ เคยเห็นมาก็หลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้สนทนาด้วย สมตามที่เขาเล่าลือว่าท่านประธานเป็นมนุษย์น้ำแข็ง เพิ่งเข้าใจเมื่อได้สัมผัสด้วยตัวเองนี่แหละ แค่มองหน้าก็รู้สึกหนาวแล้ว ไหนจะคำพูดที่แปล่งออกมายังสามารถแช่แข็งคนฟังได้นั่นอีก

 

         "คนเมื่อกี้มาจากที่ไหน" กวินถามณดลย์ที่เดินตามอยู่ด้านหลัง

 

         "มาจากสาขาเล็กของที่นี่ครับ มาดูแลช่วยหัวหน้าผู้จัดการชั่วคราวเท่านั้น" ณดลย์รายงาน

 

         "อืม เอาข้อมูลแกลลอรี่มาและโทรนัดเจ้าของแกลบอรี่ให้ผมด้วย จะได้คุยรายละเอียดกัน"

 

         "รับทราบครับ" รับคำเสร็จก็ปล่อยให้ผู้เป็นนายเข้าห้องทำงานไปเพียงลำพัง แล้วจึงแยกไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

 

         "ไอทางนี้จ้ะ" หญิงสาวผมสั้น รูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวทะมัดทะแมงลุกขึ้นโบกไม้โบกมือ เรียกความสนใจจากผู้คนในร้านกาแฟชื่อดังได้อย่างดี รวมถึงหญิงสาวผู้มาใหม่ที่กำลังชะเง้อมองหาให้หันมามองด้วย เมื่อเห็นคนที่นัดไว้ก็เดินเข้าไปหาและส่งยิ้มบางๆ ไปให้

 

         "สวัสดีค่ะพี่บัว รอไอนานมั้ยคะ" หญิงสาวผู้มาใหม่นั่งลงฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ เมื่อปล่อยให้คนตรงหน้าต้องนั่งรอ บัวหรือมณีรัตน์ ผู้หญิงที่เธอนับถือเสมือนเป็นพี่สาวคนหนึ่ง มณีรัตน์เป็นคนให้โอกาสเธอให้ได้ทำงานที่เธอรัก เป็นคนช่วยให้ความฝันของเธอเป็นจริงทั้งที่เคยตัดใจไปแล้วครั้งหนึ่ง เธอเป็นเจ้าของแกลลอรี่ที่ไอลดาวาดภาพให้ และเป็นคนขายงานให้เธอ มณีรัตน์เป็นคนสบายๆ และเป็นกันเองกับเธอมาก ทั้งที่ถ้านับแล้วอาจจะถือว่าเธอและมณีรัตน์เแนนายจ้างและลูกจ้างก็ได้ จนบางครั้งเธอก็อดเเกรงใจไม่ได้ และมณีรัตน์ก็เป็นหนึ่งในแม่ยกของเจ้าหนูเป็นหนึ่งลูกชายของเธอ เสื้อผ้าของเล่นส่วนหนึ่งก็มาจากหญิงสาวคนนี้นี่แหละ

 

         "ไม่นานจ้ะ" ตอบด้วยรอยยิ้มละไมให้กับความขี้เกรงใจของไอลดา

 

         "ทำไมวันนี้นัดที่ห้างนี้ล่ะคะ ปกตินัดอีกที่นี่นา" ถามอย่างสงสัย เพราะปกติพวกเธอจะนัดกันที่แกลลอรี่ หรืออีกห้างที่อยู่ใกล้กับแกลลอรี่ ไม่ใช่ห้างที่อยู่ตรงข้ามคนละทางกับแกลลอรี่แบบนี้

 

         "พี่มีคุยงานใหญ่น่ะจ้ะ" แค่เอ่ยถึงงานที่กำลังจะได้รับก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้ ไม่คิดว่าแกลลอรี่ของเธอจะได้รับเลือกจากบริษัทยักษ์ใหญ่แบบนี้

 

         "ดีจังเลยค่ะ ยินดีด้วยนะคะ" แสดงความยินดีกับความสำเร็จของมณีรัตน์ ดูจากรอยยิ้มแล้วคงเป็นงานที่ดีมากแน่ๆ

 

         "จ้ะ บางทีไออาจจะต้องช่วยพี่ด้วย อย่าปฏิเสธล่ะ" รีบดักทาง เพราะงานนี้ต้องการคนมีฝีมืออย่างไอลดา

 

         "ไม่ปฏิเสธอยู่แล้วล่ะค่ะ ช่วยเต็มที่แน่นอน" ไม่พูดเปล่าชูกำปั้นขึ้นมาทำท่าทางสู้ๆ ประกอบคำพูด

 

          สองสาวคุยงานกันในร้านกาแฟ ไอลดามักจะได้รับงานจากลูกค้าที่ติดใจในผลงานของเธอเสมอ ด้วยลายเส้น การใช้สี และอะไรต่างๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ทำให้เธอมีลูกค้าที่สนใจในผลงานของเธอเข้ามาเรื่อยๆ และเธอก็มีความสุขมากที่งานของเธอได้รับการยอมในวงกว้างมากขึ้น

 

         เมื่อคุยงานกันเสร็จมณีรัตน์ก็ขอตัว เพราะมีนัดคุยงานอีกร้านหนึ่ง ตนต้องไปรอเพื่อไม่ให้เสียมารยาท ไอลดาจึงนั่งจิบกาแฟต่อเพียงลำพัง เมื่อก้มมองนาฬิกาก็พบว่าใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นของลูกแล้ว จึงลุกจากที่นั่งไปจ่ายเงินและเดินออกมาจากร้านเพื่อกลับบ้านไปหาลูกน้อย

 

         ณดลย์จัดการนัดกับเจ้าของแกลลอรี่ให้ตามคำสั่งของเจ้านาย ด้วยความที่แกลลอรี่และโรงแรมอยู่ค่อนข้างไกลกัน ทั้งสองฝ่ายเลยตกลงนัดกันที่ห้างเพื่อความสะดวก แกลลอรี่ที่เลือกเป็นแกลลอรี่ที่มีชื่อเสียงพอสมควร เป็นที่รู้จักกันของคนทั่วเชียงใหม่ที่สนใจทางด้านงานศิลป์ สองหนุ่มเดินออกจากลิฟท์เมื่อถึงชั้นที่ต้องการ กวินเดินนำหน้าโดยมีณดลย์เดินถือกระเป๋าเอกสารตามหลัง แล้วก็ต้องชะงักหยุดเมื่อคนด้านหน้าไม่ยอมเดินต่อ

 

         "เจ้านายหยุดทำไมครับ" ณดลย์ที่เดินตามหลังถามขึ้น เมื่อจู่ๆ กวินก็หยุดเดินกะทันหัน

 

         กวินไม่ตอบ สายตามุ่งความสนใจไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านกาแฟ หญิงสาวผมยาวร่างบางในชุดสีหวานที่เห็นเพียงด้านหลัง เขามองตามหลังจนเธอคนนั้นลงบันไดเลื่อนลับสายตาหายไป

 

         "เจ้านายรู้จักเธอเหรอครับ" ณดลย์ถามเมื่อมองตามสายตาของเจ้านาย เห็นว่ากำลังมองตามผู้หญิงคนนั้นอยู่

 

         "เปล่าหรอก ไปกันเถอะ" ตอบเสียงนิ่งทั้งที่ในใจหวั่นไหวแปลกๆ
 

         ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แม้จะเห็นเพียงข้างหลังแต่มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก แต่คงไม่ใช่เธอคนนั้น เพราะตอนนี้เธอคนนั้นน่าจะเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ และคงเรียนปีสุดท้ายอยู่ ไม่น่าจะมาโผล่ที่เชียงใหม่ได้ ก็คงเป็นเพียงคนที่มีบุคลิกคล้ายกันเท่านั้น ใช่ว่าเขาจะเพิ่งเคยเห็นคนที่คล้ายเธอคนนั้นครั้งแรก ครั้งนี้ก็คงเป็นอย่างที่เคยเป็น เขาคงคิดไปเอง...




18/07/15
          เรียนปีสุดท้ายบ้านแกซิอิเฮีย ฮึ่ย! อารมณ์ขึ้น ฮ่าๆ มีใครรออยู่มั้ย ไรต์จะอัพให้ตั้งแต่เย็นแล้ว แต่เน็ตมีปัญหา ตอนนี้เฉียดแล้ว ตอนหน้าชนเลย ชนยังไงกันนะ อิอิ ^-^




17/07/15 ***ชี้แจง***
           มีนักอ่านท้วงว่าอ่านในแอพแล้วตัวหนังสือใหญ่มาก อ่านลำบาก จากประสบการณ์ของไรต์คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหานะคะ แม้ตอนอัพจะอัพตัวใหญ่หรือเล็ก ใส่สีตัวหนังสือ หรืออะไรก็ตาม เวลาอ่านในแอพเด็กดีมันจะปรับตัวหนังสือเป็นขนาดมาตรฐานสีดำโดยอัตโนมัติ บางทีอาจเผลอไปกดเพิ่มขนาดอักษรที่อยู่ตรงมุมบนขวาก็ได้นะคะ ถ้ามีอะไรอยากติหรือแนะนำเม้นท์บอกไรต์เลยนะคะ ดีไม่ดีก็บอกกันจะได้แก้ไข ไรต์มือใหม่ค่ะ ยังผิดพลาดอยู่เยอะ อิอิ ปล. ไม่ได้เข้ามาบ่นแค่นี้ จะแวะมาบอกว่าวันนี้คงไม่ได้อัพ ร่างไรต์กำลังจะแหลกสลาย เพลียมาก อยากทิ้งหัวลงหมอนเต็มทีแล้ว ดังนั้น ขอทิ้งเฮียไว้กลางทาง แล้วไปพักร่างแป๊บนะคะ จุ๊บๆ ^-^



16/07/15
           เอาแล่วๆๆๆเอาแล้ววววว (อ่านเร็วๆให้ได้อารมณ์) อิเฮียมาแล้ววววววว เฮียเห็นใครอ่ะ ใช่เธอหรือเปล่า (เธอไหน?) ไรต์โดนหวยแดก ไม่มีแรงปั่นเลย ฮ่าๆๆๆ ^-^