ผูกหัวใจ...สานใยรัก

ลำดับตอนที่ #11 : ใช้ชีวิตให้คุ้ม 100%

 

 

         "เฮ้ยๆ เป็นไรมากเปล่ามึง" วรเดชที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบมาช่วยลูบหลังเมื่อกวินไอไม่หยุด

 

         กวินเริ่มหายใจได้เป็นปกติแต่ยังหอบอยู่ ไม่หยุดส่งสายตาอัมหิตไปให้ปฐพี เขาไม่ได้กลัวเวรกรรมอะไรพวกนั้นเสียหน่อย แค่อยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับงาน ผู้หญิงก็แค่สิ่งค่าเวลา ไม่ได้ทำให้กิจการเขาเจริญขึ้น มีแต่ต้องเสียเงินเพื่อเอาใจ สิ้นเปลืองเสียเปล่าๆ สู้เอาเงินที่ปรนเปรอผู้หญิงไปทำบุญ ไปบริจาคยังจะมีประโยชน์กว่าอีก

 

           "หุบปากไปเลยมึง ปากว่างก็เอาเหล้ากรอกซะ" กวินแขวะ ปฐพียกยิ้มมุมปากเหมือนสะใจที่ทำให้กวินหลุดมาดได้ จะมีใครรู้จักกวินเท่าเขาอีกล่ะ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนก็เรียนด้วยกัน โตมาก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกัน เรียกว่ารู้ไส้ทะลุพุงกันเลยทีเดียว

 

         "ก็นะคนเรา เคยทำคนอื่นเขาเสียใจ เอ๊ะ พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะ เพราะทำเขาแท้ๆ แต่ดันมาเสียใจเองซะงั้น"

 

         อั่ก ปล่อยมาอีกหมัดแล้ว คนอะไรบทจะเงียบก็เงียบอย่างกับคนใบ้ พอได้พูดเข้าหน่อยแต่ละประโยคนี่เล่นเอาจุก นี่ซินะที่เขาว่า พูดน้อยต่อยหนัก ใครว่าปฐพีเป็นคนดีไม่มีพิษมีภัย เขาคนหนึ่งที่ขอค้านหัวชนฝา ว่าคนอย่างมันนี่แหละร้ายและน่ากลัวที่สุด ดูได้จากที่มันแหนบแนมเขาอยู่ตอนนี้ไงล่ะ!

 

         "ไอ้เชี้*ยดิน อยากชิมตีนกูมั้ย?" เมื่อหายใจได้ปกติ กวินก็ข่มขู่เสียงเข้ม พยายามข่มอารมณ์ที่มันเริ่มจะเดือดขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ให้สงบลง เพราะรู้ว่าปฐพีต้องการยั่วโมโหเขา

 

         "ฮ่าๆๆ ทำไม? กูโคตรนับถือผู้หญิงคนนั้นเลยว่ะ ที่แค่พูดถึงก็ทำให้มึงเป็นบ้าได้" ปฐพีหัวเราะชอบใจที่ทำให้กวินโกรธได้

 

         "เฮ้ยๆๆ ผู้หญิงคนไหน อะไร ยังไงวะ" คริสโตเฟอร์ถาม อยากรู้อยากเห็นทันทีที่ได้ยินคำว่า 'ผู้หญิง'

 

         "หยุดเลย เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ไม่เสือกเรื่องของกูพวกมึงจะตายมั้ย!" พูดอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าทุกคนชักจะสนใจเรื่องนี้กันเกินไปแล้ว และมันคือเรื่องที่เขาไม่อยากนึกถึงอีก

 

         "พูดแล้วมับเจ็บล่ะสิ" ปฐพียังไม่ยอมเลิก จนตอนนี้เส้นเลือดส่วนล่างของกวินชักกระตุกขึ้นมาตะหงิดๆ

 

         "ก็แค่ผู้หญิงที่เคยผ่านเข้ามา ไม่ได้สำคัญพอทำให้กูรู้สึกอะไรหรอก" กวินตอบเสียงห้วนโดยไม่รู้ตัว ทำเอาคนฟังอย่างปฐพียิ้มกริ่มเมื่อจับอารมณ์ขุ่นมัวของอีกฝ่ายได้

 

         "สำคัญหรือเปล่ากูไม่รู้ว่ะ แต่มึงก็เคยต้องเข้าโรงพยาบาล เข้าวัดเพราะเธอมาแล้ว หึหึ"

 

         "เชี้*ยดิน แม่*งแน่จริงมึงอย่าหนีซิวะ" จบประโยคนั้น เท้าของกวินก็กระตุกทันที แต่ก็ไม่ทันปฐพีที่รีบเดินหนีไปแล้ว กวินได้แต่ฮึดฮัดขัดใจที่ไม่สามารถทำอะไรปฐพีได้ หงุดหงิดที่ปล่อยให้มันทิ้งคำพูดเจ็บแสบไว้ อยากจะมอบยำบาทาให้มันทานซักจาน อย่าให้เจอตัวนะ จะเอาให้ตายคาพื้นเลย เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่กรอกเหล้าเข้าปากอย่างกระแทกกระทั้น

 

          "เฮ้ยมึง..."

 

          "หยุดเลย ถ้าพวกมึงยังไม่หยุดพูด เจอตีนยัดปากแน่!" ยังไม่ทันที่วรเดชจะพูดจบประโยค กวินก็ขัดขึ้นทันทีอย่างรู้ทัน เขาไม่มีวันพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังอีกแน่ แค่ปฐพีคนเดียวก็ปวดหัวจะแย่ ถ้าให้เพื่อนคนอื่นรู้ สันดานอย่างพวกมันคงจิกกัดเขาเจ็บแสบยิ่งกว่าปฐพีอีก เรื่องอะไรจะให้มันรู้เรื่อง

 

          "โด่ ทำเป็นเหวี่ยง ฝากไว้ก่อนเถอะ ชิ" วรเดชเบ้ปากใส่อย่างน้อยใจ กะว่าไว้ค่อยไปถามปฐพีทีหลังก็ได้ เพราะการกวนอารมณ์ให้กวินโกรธมากๆ อาจจะไม่ปลอดภัยต่อตัวเขา ประสบการณ์ที่ผ่านมามันส่งสัญญาณเตือนว่าเขาควรล่าถอยออกมา

 

        กวินนั่งดื่มเหล้าหน้าขรึม ทั้งที่เขาคิดว่าตัวเองลืมมันไปแล้วแท้ๆ แต่พอได้ยินที่ปฐพีพูดมันทำให้เหตุการณ์ในวันนั้นมันเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง วันที่พชรพลมาหาเรื่องเขาถึงที่ผับทั้งที่มันไม่เคยย่างกายเข้ามาในถิ่นของเขา คิดแล้วก็เจ็บใจ วันนั้นมันเล่นเขาซะไม่เหลือชิ้นดี ท่าทางดูเงียบๆ อย่างมันไม่คิดว่าจะหมัดหนักแรงเยอะขนาดนั้น เขาต้องนอนโรงพยาบาลตั้งสองคืน พอแม่เขารู้เรื่องก็โวยวายใหญ่ ถามซักไซร้ บ่นยืดยาวจนเขาต้องบอกส่งๆ ไปว่าโดนลูกหลงจากวัยรุ่นที่ตีกัน เท่านั้นแหละหลังเขาออกจากโรงพยาบาลแม่เขาซึ่งเป็นคนธรรมะธรรมโมอยู่แล้ว ก็ลากเขาไปทำบุญสะเดาะเคราะห์เก้าวัดเก้าวา เล่นเอาเขาหัวปั่นเลยทีเดียว

 

         ตลอดเวลาที่ผ่านมาเวลาเขาจะสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหน ก็มักจะมีใบหน้าของใครอีกคนผุดขึ้นมาเสมอ จนเขาเหนื่อยใจเพราะทำยังไงก็สลัดหน้าเธอออกจากหัวไม่ได้ จึงตัดสินใจอยู่ห่างๆ ผู้หญิงพวกนั้นดีกว่า

 

         ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง เพราะหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้เห็นหน้าและรับรู้ข่าวคราวของเธออีกเลย แม้เขาจะยังเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกับพชรพล แต่พชรพลไม่เคยเอาเรื่องนั้นมาหาเรื่องเขาอีกเลย ทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น  ตอนนั้นเขาควรจะมีความสุขแท้ๆ ที่หลอกเธอและทำให้พชรพลเป็นหมาบ้าได้ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกหน่วงที่หัวใจเวลาที่คิดถึงหน้าเธอ เขาไม่ได้เสียใจในสิ่งที่ทำแต่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ดีใจเท่าที่มันควรจะเป็นก็เท่านั้น ช่างเถอะ อีกไม่นานเขาก็คงลืมเรื่องนี้แล้ว มันก็แค่เหตุการณ์ส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา เขาคงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว

 

         วันนี้กวินมีประชุมช่วงสาย โชคดีที่เมื่อคืนเขาไม่ได้เมามาก ไม่งั้นคงได้แฮงก์และปวดหัวน่าดู การประชุมวันนี้เกี่ยวกับโรงแรมแห่งใหม่ที่สร้างที่เชียงใหม่ เดิมทีเขามีโรงแรมที่นั่นอยู่แล้ว แต่โรงแรมที่จะเปิดใหม่ครั้งนี้เขาตั้งใจจะให้เป็นโรงแรมที่ดีที่สุดในจังหวัดและในภาคเหนือ เชียงใหม่เป็นจังหวัดแห่งการท่องเที่ยว และมีวัฒนธรรมที่น่าหลงไหล นักท่องเที่ยวทั้งจากในและต่างประเทศต่างแห่มาเที่ยวกันอย่างไม่ขาดสายตลอดทั้งปี โรงแรมนี้จะแสดงออกถึงความน่าหลงไหลของอารยธรรมของภาคเหนือ ทำให้คนที่เข้าพักต้องประทับใจในการบริการที่ครบวงจร และความสง่างามของการตกแต่ง เขาจะทำให้ที่นี่เป็นที่รู้จักของนักท่องที่ยว ที่หากใครคิดจะหาโรงแรมที่พักในเชียงใหม่จะต้องนึกถึงโรมแรมแห่งนี้เป็นที่แรก

 

         "อีกสามวันฉันจะไปเชียงใหม่"

 

         หลังจากประชุมเสร็จกวินก็บอกกับณดลย์ซึ่งเป็นเลขาของเขา

 

         "ไหนคุณบอกว่าอาทิตย์หน้าไงครับ" ณดลย์ถามเมื่อผู้เป็นนายเปลี่ยนกำหนดการณ์กะทันหัน

 

         "เดือนหน้าโรงแรงจะเปิดแล้ว ฉันอยากรีบไป จะได้มีเวลาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย" กวินตอนเสียงเรียบ
 

         "ครับ ผมจะจัดการให้ครับ" พยักหน้ารับแล้วไปจัดการหน้าที่ของตัวเอง ปล่อยให้เจ้านายเคร่งเครียดกับงานเพียงลำพัง


          เขาต้องเคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนไป เพราะเขาคงต้องอยู่ที่เชียงใหม่จนถึงวันเปิดตัวโรงแรม เขาต้องการให้งานทุกอย่างเรียบร้อยและมั่นใจว่าจะไม่มีปัญหาตามมา






12/07/15
          มาเสิร์ฟแล้วจ้าาาาา ตอนหน้าตาหนูลูกไรต์ เอ้ย ตาหนูลูกแม่ไอจะมาแล้วเด้อ อิเฮียใกล้จะได้เจอหนูไอแล้ว ฮิ้วววว ดีใจกับเฮียหน่อยยยย เอ๊ะ หรือจะเตรียมสมน้ำหน้าดี ฮ่าๆๆๆๆๆ ^-^





11/07/15
          เข้าโรงพยาบาลพอเข้าใจ แต่ถึงกับต้องเข้าวัดนี่ท่าจะอาการหนักนะคะเฮีย โฮะๆๆ (หัวเราะอย่างนางมารร้าย) ปล.หนูไอฝากมาบอกเฮียว่า 'เจ็บนี้อีกนาน เจ็บนี้ไม่ลืม' #ทีมหนูไอ หุหุ ^-^