คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ในยามราตรี ที่มีดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่บนฟ้า และถูกแต่งแต้มไปด้วยสีเหลืองสว่างขอดวงดาว ทำให้ท้องฟ้าในยามนี้ดูสงบเงียบ แตกต่างจากข้างล่างที่อึกทึกเสียงดังไปด้วยความโกลาหล
แฮ่ก! แฮ่ก ! เสียงหอบของคนสองคนที่กำลังวิ่งไปไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ห่างออกไปนิดหน่อย ทหารนับสิบกำลังวิ่งไล่ตามมาติด ๆ โดยมีเสียงตะโกนดังเซ็งแซ่ กับแสงของคบเพลิง
“ โอ๊ย! เสียงหญิงสาวคนหนึ่งร้องเนื่องจากเธอสะดุดหินแล้วล้มลง
“ เป็นอะไรไหมพะยะค่ะ” เชียงชายข้างตัวพูดแล้วพยุงร่างเธอขึ้นมาเธอคนนั้นส่ายหน้าแล้วทั้งคู่ก็ออกวิ่งต่อไป แต่เนื่องจากความล้ามีมากเกินจนมิอาจจะต้านทานได้
“ ไม่ไหวแล้ว” เธอพูดแล้วทรุดตัวลงนั่งด้วยความหมดหวัง
“ไม่ได้นะพะยะค่ะ องค์หญิง ท่านจะหมดหวังไม่ได้” เขาบอกด้วยสีหน้าขึงขัง
“ ปล่อยฉันไว้ ท่านรีบไปเถอะผู้กอง” องค์หญิงบอกเสียงเหนื่อยโดยไม่หันหน้ามามองเธอยังคงนั่งนิ่ง เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองคน แล้วผู้กองก็ตัดสินใจจะอุ้มองค์หญิง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อแสงจากคบเพลิงสว่างกระทบใบหน้า ทั้งสองหันไปมองเบื้องหน้าคือทหารนับสิบในชุดเกราะเหล็กยืนถืออาวุธอยู่ข้างหน้า ... ผู้กองหน้าซีดเผือกและองค์หญิงค่อย ๆ ลุกขึ้น สิ่งเดียวที่สมควรจะทำตอนนี้คือ...
วิ่ง!
องค์หญิงเริ่มออกตัววิ่ง แต่ก็ชะงักเมื่อหันไปเห็นผู้กองที่ยังยืนที่เดิม
“ทำอะไรอยู่คะผู้กอง รีบวิ่งสิ!” องค์หญิงตะโกนเรียก ผู้กองค่อย ๆ หันหน้ามารอยยิ้มฉายอยู่บนหน้า
“ไปเถอะองค์หญิง กระหม่อมจะถ่วงเวลาทางนี้ไว้เอง” ผู้กองบอก แล้วก็ค่อย ๆ ชักดาบออกมา
“แต่..” องค์หญิงยังลังเล
“ท่าน ต้องมีชีวิตต่อไป” ผู้กองบอกแล้วหันไปประจันหน้ากับทหารองค์หญิงยังคงลังเล แล้วเธอก็สะบัดหน้าทิ้งความลังเลและความหวาดหวั่นไว้ข้างหลัง ก่อนจะออกตัววิ่งไปด้วยน้ำตา สักพักเสียงกรีดร้องก็ดังลั่น
เธอพยายามทำหูทวนลมเพื่อที่จะไม่ได้ยินเสียงที่เจ็บปวดนั้น และตอนนี้ เธอก็ฝืนร่างกายตัวเองมาถึงขีดสุดแล้ว ร่างของเธอค่อยๆเซไป
เซมา จนมาถึงริมผา และวูบ... ร่างขององหญิงหล่นลงไปจากริมผา
ตอนนี้เธอไม่เหลือสติที่จะรับรู้อะไรแล้ว...
“ตื่นได้แล้ว !ยัยลูกขี้เซา” เสียงตะโกนดังลั่น เปลือกตา
ของเด็กคนหนึ่งค่อยๆเปิดออก คุณแม่ของเธอกำลังทำหน้าถมึงทึง
อยู่ข้างเตียง คุณแม่เดินไปที่หน้าต่างใกล้ๆเตียงผลักมันออก ลมจาก
ข้างนอกพัดเข้ามา ผ้าม่านสีขาวพลิ้วไสว
“ นอนนานๆ มันไม่ดีนะ” คุณแม่บอก
“ ค่ะเด็กหญิงงึมงำตอบแล้วแม่ก็เดินออกจากห้องไป- -เธอ
ค่อยลุกนั่ง แล้วเอามือขยี้ตาก่อนจะเลื่อนขึ้นไปเกาหัวที่ยุ่งเหยิง
ของเธอ... สายลมอุ่นๆพัดเข้ามาเล่นเอาผมสีดำของเธอผลิ้วไปตามลมเธอลุกขึ้นแล้วลุกไปที่หน้าต่าง พลางเอามือป้องแสงแดดที่ส่องเข้าหน้า
พรึ่บ!
ผ้าม่านสะบัดตามแรงลม เธอยื่นหน้าออกมาทางหน้าต่าง แล้วนกตัวเล็ก ๆ สองตัวก็บินผ่านหน้าเธอไปอย่างรวดเร็วแล้วทะยานขึ้นไปข้างบนเธอมองตามเจ้านกน้อยที่มุ่งสู่ท้องฟ้าอันสดใส แล้วเธอก็สุดอากาศเข้าไปลึก ๆ ก่อนที่จะ...
“ไฮโย้! สวัสดีจ้าคุณดวงอาทิตย์” เธอตะโกนลั่นด้วยใบหน้าที่ร่าเริง แล้วความสดชื่นก็ปรากฏบนใบหน้าอันงดงามของเธอ...
ความคิดเห็น