คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Sudden 8 : อุ่น
8.อุ่น
"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น วินเดินไปเปิดประตู
"หวัดดีวิน...ไง มึง นอนเป็นหมาหง๋อยเชียว" ไอสนทักทายผมได้ประทับใจมากครับ
"กูว่าไม่ใช่หงอยธรรมดาว่ะ หง๊อย หง่อย เอ้า ฮา 555+" ไอกัสที่เพิ่งเดินพ้นประตูมาพูดเสริมทับอีกคน เพื่อนผมดีๆทั้งนั้น ส่วนไอบอสกับไอเดมันก็ช่วยกันหัวเราใหญ่
"อย่าให้กูลุกได้นะมึง กูจะคิดบัญชีทีละคน" ผมคาดโทษพวกมันไว้ แต่ก็ทำได้เท่านั้นละครับ
"ทำเป็นปากดี ลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำให้ได้ก่อนเหอะมึงอะ" ไอบอสมันน่าจะโดนคนแรกเลยนะครับ
"เอานี่ของฝากมึง แม่ง เยอะชิบหาย" ไอเดมันเอาของที่หิ้วพะรุงพรังวางไว้ข้างเตียงผม
"มาเดี๋ยวเราเอาไปเก็บเอง" วินหยิบขนมจากหัวเตียงออกไปแล้วเนไปที่ชั้นวางของเยี่ยม
"หมอนั่นมาได้ไงว่ะ" ไอบอสถามผม
"มันเป็นลูกน้องไอธัน 55+" ไอสนมันตอบครับ แต่มันรู้ได้ไง
"มึงรู้ได้ไง" ผมถามไอสน
"กูหล่อ" ดูมันตอบ
"ไม่กี่ยวกันเลยแม่ง....ป๊าบ!" ไอกัสเช็คกะบาลไอสนไปหนึ่งที ซะใจผมจริงๆ
"ก็มันบอกกูอะดิ" ถ้ามันตอบดีกว่านี้จะดีมากครับ
"กูไม่อยากรู้แล้วโว้ย แม่งกวนชิบหาย..." ไอบอสคงรำคาญ
"เออไอธัน กูลืมบอกเอิงฝากของมาเยี่ยมมึงด้วย" ไอเดพูดหลังเพิ่งนึกออก ผมรู้สึกดีใจแปลกๆ
"เฮ้ย จิงดิวะ ไมมึงไม่เห็นบอกกู" กัสพูด
"ลืม..." ไอเดตอบไอกัส
"ยิ้มไม่หุบเลยนะครับคุณธรธรันย์ 55+"" ไอบอสมันแซวผม
"ยิ้มห่าไรมึง..." โดยแซวแบบนี้กูก็เขินเป็นนะโว้ย
"เค้กมาแล้ว" วินยกเค้กมาที่เตียงผม
"นี่ละมึง ของฝาก 55+" ไอเดมันพูดขึ้นหลังเห็นเค้ก ไอกัสกับไอบอสกำลังจะแซวผม แต่โชคดีที่ไอเดกับไปสนไหวตัวธันเลยปิดปากมันสองคนไว้
"งั้นเราขอตัวไปข้างนอก" สงสัยวินจะปล่อยให้พวกผมคุยกัน
"เฮ้ยอยู่ข้างในด้วยกันก็ได้" ผมชวนวิน
"ไม่เป็นไร บางทีพวกนายอาจมีเรื่องส่วนตัวคุยกัน" สงสัยวินคงจะจับพิรุธไอบอสกับไอกัสได้
"ตามใจ" ผมบอกมันก่อนที่จะรับเค้กมาจากมือ หลังจากนั้นนวินก็หยิบหนังสือที่ทำข้างไว้บนโต๊ะออกไปจากห้อง ส่วนเค้กที่เอิงซื้อให้ผมเป็นเค้กช้อกโกเลตเขียนคำว่า "หายไวๆนะ" แค่ผมอ่านชื่อไปพวกเพื่อนๆที่เหลือก็โห่กัน
"กูว่ามึงกำลังจะมีแฟนแล้ววะ" ไอบอสมันพูดกับผม
"แล้วมึงก็จะรู้สึกว่า นรกมีจริง 55+" ไอกัสพุดขึ้น
"กูจะบอกรุ้ง" ไอเดมันขู่ไอกัส ทำให้พวกผมที่เหลือต่างพากันหัวเราะหน้าไอกัสที่ดูท่าว่าจะกลัวจริงๆ
หลังจากนั้นพวกเราก็ช่วยกันกินเค้ก หลังจากนั้นพวกเพื่อนผมทั้งหลายก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ผมฟัง ทั้งเรื่องที่พี่ไฟท์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงตอนที่รู้ว่าผมอาจจะไม่ได้ลงแข่งบอล เรื่องที่ยัยมดโดนเด็กผู้ชาย ม.2 คนหนึ่งเมินใส่ตอนที่จะเข้าไปคุยด้วย รวมทั้งเรื่องการบ้านที่ถาโถมเข้ามาอย่างกับพายุทอนาโด ผมบอกให้ไอสนเขียนโน้ตทิ้งไว้ว่ามีการบ้านอะไรต้องทำบ้าง จะได้ทำตอนที่มันว่างๆเบื่อๆ หลังจากนั้นไม่นานพวกนั้นก้พากันกลับบ้านทิ้งให้ผมนอนดูทีวีอยู่คนเดียว
"ก๊อกๆ" เสียงเค๊าประตูดังขึ้น แล้ววินก็เปิดประตูเข้ามา
"อ่าว ยังไม่กลับหออีก?" ผมถามวิน
"เพิ่งกลับไปเอาเสื้อมา" วินตอบผม แล้วก็เอาเสื้อที่ถือมาด้วยแขวนลงไปในตู้
"เอามาทำไม" ผมถาม
"ก็เอามาเฝ้าไข้คนป่วยไงครับผม" วินยิ้ม
"เฮ้ย...ไม่ต้อง" ผมปฏิเสธ
"เอาหน่า ไหนๆพรุ่งนี้ก็วันเสาร์ แม่ธันก็ไม่อยู่ จะได้มีเพื่อนไง" วินเดินเข้ามาคุยกับผมข้างเตียง
"เอางั้นจริง?" ผมถาม
"อื้ม" วินพยักหน้า
"ตามใจ....แล้วกินอะไรมายัง" ผมพูดพลางหันไปเปิดทีวี
"เรียบร้อยแล้วครับ" วินตอบ
"เฮ้ย วันนี้มีบอล" ผมพูดขึ้นหลังจากเปิดไปเจอช่องที่ทีม......(ไม่สามารถแจ้งแก่ทุกท่านได้) ทีมโปรดของผมแข่งพอดี
"นายเชียร์ทีมไร" ผมหันไปถามวิน
"ทีม........" วินตอบ
"คู่แข่งกันนี่หว่า หนอยยยย...อย่านึกว่าจะชนะ" ผมพูดหลังจากรู้ว่าวินเชียร์ทีมคู่แข่งผม ดูท่าจะอยู่ร่วมกันไม่ได้ซะแล้ว
"ก็อย่านึกว่าจะชนะเหมือนกันครับ" วินย้อนผมกลับ หลังจากนั้นวินก็ลุกมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง เตรียมพร้อมสำหรับศึกทั้งในจอและนอกจอ
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ดูบอลไปแล้วได้เย้ย(คนเชียร์)คู่แข่งไปพร้อมๆกันด้วยเพราะทั้งกลุ่มผมเชียร์ทีมเดียวกันหมด เลยไม่มีใครให้เย้ยเวลาดูบอล พอทีมผมทำประตูได้ผมก็จะหัวเราะข่มวิน ส่วนตอนที่ทีมวินทำประตูได้วินก็กระโดดซะ ทำเอาผมหั่นไส้ทั้งเรื่องแข่งบอลและเรื่องที่ผมนอนป่วยด้วย เราสองคนดูบอลจนจบแต่ผมกับวินยังไม่รู้สึกง่วงเท่าไรจึงนั่งดูหนังช่องยูบีซีต่อ แต่หลังจากนั้นสักพักผมก็ผลอยหลับไป
" หนาว....หนาวว...." ผมพูดขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกหนาวทั้งที่เอาผ้าห่มคลุมตัวไว้มิด
"ธันหนาวเหรอ...." วินเงยหนาขึ้นจากที่ฟุบหลับบนเตียง
"...เดี๋ยวผมไปปรับแอร์ให้" วินลุกเดินไปปรับแอร์
"ยังหนาวอยู่รึเปล่า" วินถามผม
"หนาว....หนาว..." ผมกอดอกแน่ ทั้งตัวเริ่มสั่น ดูเหมือนวินจะสังเกตเห็นเลยเดินมาดู
"ธันเป็นอะไรมาเปล่า" วินเอามือมาจับตัวผม
"ธันตัวร้อนจี๋เลย..."วินเอามือมาแตะตรงหน้าผาก
"สงสัยจะไม่สบาย" วินบอกแต่ผมไม่รับรู้อะไรนอกจากความหนาวที่กำลังห้อมล้อมตัว ผมกอดผ้าห่มไว้แน่
"เดี๋ยววินเช้ดตัวให้ก่อนดีกว่า จะได้ดีขึ้น" วินเดินไปปิดแอร์แล้วหยิบเอาผ้ากับขันน้ำมาเพื่อจะเช้ดตัวผม
"ธันยืนแขนออกมาหน่อย เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้" ผมยังคงเอาแขนซุกไว้ในผ้าห่ม
"ธันเอาแขนออกมาเช็ดก่อนจะได้หายไง อย่าดื้อสิครับ" วินเอามือมาจับแขนผมออก หลังจากนั้นวินก็เช็ดแขนผมจนเส็ด
"หายหนาวบ้างรึยัง" ผมพยักหน้ารับ วินเอาผ้าชุบน้ำ บิดแล้วเอามาค่อยๆเช็ดที่หน้าผม
"สงสัยจะเป็นเพราะไอติมตอนเย็นแน่ๆเลย แล้วเมื่อกี้ก็นอนดึกอีก" วินพูดไปเช็ดไป
"ผมนี่เป็นคนเฝ้าไข้ที่แย่จริงๆเลย เหอๆ" วินเช้ดไปก็ขำตัวเองไป พลอยทำให้ผมลืมอาการหนาวไปด้วย
"แต่ผมว่าคนไข้ก้ดื้อเหมือนกัน ไม่ยอมพักผ่อน.." วินหยุดเช้ดแล้วมองหน้าผม ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"ขอแขนอีกข้างหน่อย" ผมยังคงนิ่งไม่ยอมเอาแขนออกมาเหมือนเคย
"ดูดิดื้ออีกแล้ว" วินเอื้อมมือไปดึงแขนผมออกมาทำให้หน้าวินเฉียดเข้ามาใกล้หน้า ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจถี่ขึ้น วินเช็ดแขนผมต่อจนเสร็จ
"หายหนาวรึยัง" วินถาม
"อืม" ผมครางออกมาเบาๆ
"ถ้ายังไม่หายเดี๋ยวจะได้เช็ดตัวให้" ผมทำท่าตกใจ
"เฮ้ย เช็ดแค่ตัว ไม่ได้เช็ดท่อนล่าง ..." วินทำหน้าเจ้าเล่ห์
"...หรือจะเอาท่อนล่างด้วย...เหอๆ" วินทำท่าเหมือนกำลังจะถอดกางเกงผม
"เฮ้ย! พอเลยๆ" ผมพูดห้ามไว้
"ล้อเล่นหน่า ทำเป็นจริงจังไปได้ 55+" วินพูดก่อนที่จะยกขันออกไปเก็บ ผมยังรุ้สึกหนาวๆอยู่เลยกระชับผ้าห่มให้ชิดตัวขึ้นอีก วินเดินออกมาพอดี
"ยังไม่หายหนาวอีกเหรอ" วินถาม
"นิดหน่อย" ผมตอบกลับไป
"งั้นขยับตัวไปนิดหนึ่ง" วินบอกผม
"ฮือ?" ผมถามสงสัย จะขยับทำไม
"ขยับดิ" วินพูดเชิงสั่งนิดหน่อย ผมเลยขยับตัว หลังจากนั้นวินเลยขึ้นมานอนบนเตียงกับผม
"เฮ้ย ขึ้นมาทำไม" ผมถามวิน
"ธันจะได้อุ่นๆไงครับ " วินตอบผม
"ไม่ต้องลงไปเหอะ" ผมรู้สึกแปลกๆ สงสัยคงจะอึดอัด
"นอนไปเถอะครับ ธันจะได้อุ่นไงไข้จะได้ไม่ขึ้น หลับได้แล้ว" หลังจากนั้นวินก็ทำเป็นหลับไปเลยครับ
ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีก็เลยนอนหลับไปด้วย...
...แต่จะว่าไปวินก็ทำให้ผม(อบ)อุ่นขึ้นจริงๆ
ความคิดเห็น