คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Sudden 7 : ลูกพี่
7. ลูกพี่
แสงแดดอ่อนยามเช้าที่ส่องเช้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวหลังจากหลับไปเป็นเวลานาน
" ตื่นแล้วเหรอค่ะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ผมค่อยๆลืมตาดู เจ้าของเสียงอยู่ในชุดสีขาวำลังถือแฟ้มจดอะไรบางอย่างอยู่ใกล้ๆตัว
"โอ้ย!" ผมพยายามลุกขึ้นมอง แต่แล้วทั้งหัวและตรงบริเวณท้องเหมือนมีอะไรมาบีบไว้จนผมปวดและเจ็บไปหมด
"อย่าเพิ่งลุกก่อนดีกว่านะคะ น้องยังไม่หายดี นอนพักสักแป๊บเดี๋ยวคงดีขึ้น" นางพยาบาล กดตัวให้ผมนอนลงไปอย่างเก่า
"แล้วผมเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ" ผมถามพยาบาลเมื่อแน่ใจว่าตอนนี้ผมกำลังนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล
"ไม่เป็นอะไรแล้วคะ คุณหมอเย็บแผลที่ถูกแทงที่ท้องให้แล้ว" ผมเอามือลูบบริเวณท้อง ปากฎว่ามันยังคงเจ็บอยู่
"โอ๊ะ!" ผมครางออกมาเบาๆ
"อย่าใจร้อนสิคะ แผลยังไม่หายดีเลย" พี่พยาบาลเอาผ้าห่มมาคลุมตัวผมไว้
"น้องพักผ่อนเยอะๆแล้วกันนะคะ แล้วอย่าเพิ่งใจร้อนรีบแกะผ้าที่พันหัวออกละ" พยาบาลส่งยิ้มให้ผม
"เหอๆ ครับผม" ผมยิ้มตอบ
"อืม...แล้วให้พี่ปลุกเพื่อนน้องเลยมั๊ยคะ" พี่พยาบาลมองไปยังโซฟาที่อยู่ข้างเตียง ผมเห็นวินกำลังนอนหลับอยู่บนนั้น
"อ่อ ไม่ต้องหรอกครับ ผมกะว่าจะนอนต่ออีกหน่อย" ขืนปล่อยวินตืนขึ้นมาผมคงไม่ได้นอนต่อ
"แล้วแต่น้องแล้วกันนะคะ" พยาบาลจัดผ้าห่มให้ผมก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง
...ขนาดหลับยังดูดีเล่นนะมึง... ผมคิดอยู่ในใจ พลางจ้องมองคนที่นอนอยู่บนโซฟา
ผมมองอยู่ได้ไม่นาน วินก็เริ่มขยับตัวสงสัยจะตื่นแล้ว ผมนึกอะไรขึ้นได้เลยหลับตาลง
เสียงวินลุกขึ้นจากโซฟาเดินมาตรงเตียงผู้ป่วย
"ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับธัน" วินเอาผ้ามยกขึ้นมาห่มผมสูงขึ้นอีก
"น้ำ...ขอน้ำหน่อย" ผมทำเสียงเเหบๆครางออกมาเบาๆ
"เอาน้ำเหรอ แป๊บนะธัน" เสียงวินรินน้ำใส่แก้วอยู่ข้างๆหูผม
"ได้แล้วธัน น้ำ" วินแหย่หลอดเข้ามาในปาก ผมดูดพอเป็นพิธี
"ที่นี่ที่ไหน" ผมลืมตาขึ้น
"โรงพยาบาล ธันโดยแทง แล้วหัวก็แตก เลยต้องนอนพักอยู่ที่โรงพยาบาล" วินรีบชี้แจงผม ดูจะตื่นเต้นมากทีเดียว
"แล้วนี่นายเป็นใคร" ผมแกล้งทำหน้าไม่ไว้ใจ
"วินไงครับธัน วิน" หน้าของวินเริ่มซีดลงเหมือนกับไก่ต้ม
"วิน...แล้วใครคือธัน ผมชื่อธันงั้นเหรอ" ผมเอามือชี้มาที่ตัวเอง
"ธันจำไม่ได้จริงๆเหรอครับ หมอครับ...หมอ....หมอ" ธันตะโกนเรียกหมอก่อนที่จะวิ่งไปที่ประตู
"ถ้าเป็นวินที่หลงตัวเองผมก็รู้จักนะ" ผมตะโกนให้วินได้ยินก่อนจะเปิดประตูออกไป
"นี่ธันแกล้งผม.." วินเดินกลับมาสีหน้ายังลังเลอยุ่
"หน้านายซีดยังกับไก่ต้มเลย 555+" ผมชี้ไปที่หน้าวิน
"ผมไม่ตลกด้วยนะ" วินหยุดเดินสีหน้าดูเคร่งเครียดมากทีเดียว
"เฮ้ยไม่เอาน่า ขำๆ" ผมยิ้มให้วินแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
"รู้มั๊ยถ้าธันเป็นอะไรขึ้นมา แล้ววินจะทำไงละ พ่อแม่ธันจะว่ายังไง มันไม่สนุกหรอกนะ" วินเดินเข้ามาชิดเตียง ผมเริ่มรุ้แล้วว่ามันคงโกรธจริงๆ
"เฮ้ย จริงจังไปป่าว นี่ไงไม่เป็นอะไรแล้ว ...โอ้ย!" ผมพยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่แล้วแผลที่ท้องกลับเจ็บขึ้นมาอีก
"เห็นมั๊ยนี่ไงครับ เป็นไงละครับ ทีนี้รู้รึยังว่าตัวเองป่วย" ผมพูดประชดผมก่อนกดผมลงไปนอนอย่างเดิม
"ก็ไม่เห็นต้องซีเรียสขนาดนั่นนี่ เวอร์จริงเลยมึงอะ" ผมเริ่มจะทนไม่ค่อยไหวแล้วนะครับ
"แบบไหนกันครับที่เรียกว่าเวอร์" วินถามผม
"ก็ไอที่ทำอยู่ไม่เรียกว่าเวอร์แล้วให้เรียกว่าไง ฮือ?" ผมถามวินกลับไป
"ก็คนมันเป็นห่วงนี่ครับ" วินพูดโดยไม่สบตาผม ส่วนตัวผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเหมือนกัน
...ทำไมผมเริ่มรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของวินอีกแล้ว
...นี่ผมคิดมากไปรึเปล่า มันอาจเป็นแค่คำพูดธรรมดาๆ
แล้วทำไมผมถึงไปใส่ใจกับมัน......มีความหมายอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า
เราสองคนเงียบกันไปพักใหญ่ก่อนที่วินจะทำลายความเงียบ
"มีอีกเรื่องหนึ่ง..." วินพูดขึ้น
"อืม อะไร" ผมหันไปมองวัน ตอนนี้หน้าวินกลับแย่ลงไปกว่าเดิม
"กล้องของธัน ผมขอโทษนะ..." วินสบตาผม แววตาข้างในบ่งบอกว่าเจ้าของกำลังรู้สึกผิดจริงๆ
"ทำไม เกิดอะไรขึ้น" ผมเริ่มชักจะรู้สึกไม่ดี
"คือ...ตอนที่ผมฟาดหัวโจรลงไป โจรมันปล่อยกล้องออกจากมือ กล้องเลยตกลงพื้นแตกหมด ธันผมขอโทษจริงๆ" ผมพอนึกออกเพราะก่อนที่หัวผมจะโขกกับพื้นได้ยินเหมือนเสียงอะไรแตก แต่...ไม่นะครับ นั่นมันกล้องสุดที่รักของผมนี่ครับ โอ้...ม่ายยยย
"ธันจะให้ซื้อกล้องให้ใหม่ก็ได้นะครับ แต่ไฟล์ข้างในผมไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง แต่ถ้า..." วินพูดจนผมเริ่มรู้สึกรำคาญ
"ไม่ต้องหรอก ถือว่ามันเป็นคราวซวยก็แล้วกัน ส่วนเรื่องไฟล์รูปข้างในนั้น...ช่างมันเถอะ" ผมตายแน่ครับ ไอมดเอาผมตายย
"แต่ผมรู้สึกผิด ให้ผมทำอะไรบางเหอะนะครับธัน" ดูเหมือนว่าผมคงจะห้ามความรู้สึกของวินไม่ได้จริงๆ
"แน่ใจนะว่านายจะทำ" ผมถามย้ำ
"อืม....ครับ " วินตอบ
"อย่างแรกนายเลิกพูดเพราะสักที บอกตามตรงมันฟังแปลกๆ..." ผมเสนอข้อแรก
"ได้ครับ...เอ่อ...ได้!" วินตอบ
"ช่วยทุกอย่างในระหว่างตอนนี้ที่เรากำลังป่วย หรือพูดง่ายๆ เป็นมาเป็นลูกน้อง ทำได้ปะ" ผมเสนอข้อสอง
"อืม ตลก" วินตอบกลับมา ดุเหมือนตอนท้ายวินจะดูพูดไม่จบคำเพราะต้องคอยเก็บคำว่า ครับ ไม่ให้หลุดออกมา
" เฮ้ยไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ เหอๆ" ผมยิ้มให้วิน
"โอเคได้ " วินยิ้มตอบ เป็นอันว่ามันตลกกับผมโดยดี
"ก๊อกๆ" เสียงคนเคาะประตู
"สงสัยแม่ธันคงมา เดี๋ยวผะ...เออ..เราไปเปิดประตูให้" วินยิ้มเขินๆก่อนจะเดินไปที่ประตู
"สวัสดีครับคุณน้า" วินยกมือไหว้แม่ผม
"อ่าวแล้วนี่ยังไม่ไปเรียนอีกเหรอจ๊ะ แล้วกินอะไรรึยัง น้าซื้อของมาเยอะเลยกินด้วยกันนะ" ผมคุยกับวิน ท่าทางคุ้นเคยกันดี
"มาครับ ผมช่วยถือเอง" วินรับถุงใส่ข้าวของพะรุงพะรังจากแม่ผมแล้วนำไปจัดที่วางของเยี่ยม
"ว่าไงพ่อตัวดี ฮือ..." แม่เดินเข้ามาลูบหัวผม
"ยังไม่ตายครับผม" ผมยิ้มให้กับแม่
"โชคดีนะลูกที่ตาวินอยู่ด้วยไม่อย่างนั้นป่านนี้ไม่รู้ว่าลุกจะเป็นยังไงบ้าง" แม่พูดกับผมด้วยความเป็นห่วง
"คร๊าบบ ว่าแต่ยัยคุณกับพ่อหายไปไหนละครับ" ผมถามถึงสมาชิกในครอบครัวอีกสองคนนั่นคือ คุณพ่อ และน้องสาวผม
"พ่อไปส่งยัยคุณที่โรงเรียนนะลูก เดี๋ยวเที่ยงๆพ่อเค้าจะแวะเข้ามา" แม่ตอบผม
"อาหารเช้าเรียบร้อยแล้วครับ" วินเดินยกถาดข้าวต้มมาให้ผม
"งั้นวินทานอะไรให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยไปโรงเรียนนะจ๊ะ..." แม่หันไปพูดกับวิน
"ครับ" วินตอบกลับแม่ผมก่อนจะยกานออกไปนั่งกิน
"...ส่วนเรื่องที่โรงเรียนเดี๋ยวน้าโทรไปบอกให้ว่าวินจะเข้าสายทางโรงเรียนคงไม่ว่าหรอก"
"โฮ...แม่ครับทำไมทีผมไปโรงเรียนสายแม่ไม่โทรไปบอกบ้างละครับ" ผมทำท่างอน
"สำหรับลูกแม่หมดเครดิตไปแล้วละ ก็ลูกไปสายจนอาจารย์เค้าระอาแล้วสิลุก" วินทำท่าเหมือนจะพ่นข้าวออกมาด้วยความตลก ...ฝากไว้ก่อนเหอะมึง
หลังจากที่วินขอตัวไปโรงเรียน ไม่นานผมก็หลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ทานข้าวเที่ยงซึ่งพ่อผมซื้อกับข้าวมาฝากเลยได้กินกันแบบ พ่อ แม่ ลูก เสียดายที่ แล้วผมก็หลับไปอีก เป็นคนป่วยก็ไม่มีอะไรมากครับแค่กินๆนอนๆ แล้วก็รอให้หมอมาตรวจ แล้วก้นอนต่อ ผมโดนแม่มาปลุกอีกทีก็ตอนบ่ายๆ
"ธันเดี๋ยวแม่เข้ามาอีกก็พร้อมยัยคุณกับคุณพ่อตอนสองทุ่มนะ" แม่ผมบอกหลังจากที่ปลุกผมขึ้นมา
"ครับ" ผมตอบไปด้วยอาการสะลืมสะลือ
"อืม...แล้วตอนเย็น วินจะเข้ามานะลูก" แม่พูดกับผมต่อในขณะที่ผมไม่ได้ค่อยจะฟังรู้เรื่องเท่าไร
"อืม...ครับ"
"งั้นนอนต่อเถอะลูก.."แม่เอาผ้าห่มมาคลุมตัวผม ก่อนที่จะเดินออกไป แล้วผมก็เข้าสุ่ห้วงนิทราอีกครั้ง
15.30 น.
ผมตื่นขึ้นมาได้สักพักไม่เห็นมีใครในห้องเลยเปิดทีวีหาอะไรดูไปพลางๆ สักพักก็มีเสียงคนเคาะประตู สงสัยจะเป็นพยาบาล
"ก๊อกๆ"
"เชิญครับ" ผมตะโกนตอบไป ตายังคงดูทีวีต่อ
"ไงลูกพี่หายป่วยยัง" เสียงวินนี่ครับ แต่คำพูดมันไม่น่าใช่
"เฮ้ยวิน แล้วนี่โรงเรียนเพิ่งเลิกนี่ทำไมมาเร็วจังวะ" ผมถามด้วยความสงสัย
"ขออาจารย์ออกมาก่อน เมื่อกี้แวะซื้อไอติมด้วยรอแป๊บเดี๋ยวหาอะไรใส่ไปให้ กินได้ใช่ป่าว" วินพูดก็ยิ่งแปลก ถ้าเปลี่ยนเสียงผมจะนึกว่าคนที่กำลังพูดนี่คือไอสนเลยนะครับ
"อือ..."ผมหันมาดูทีวีต่อ ไม่นานไอติมก็วางอยู่ตรงหน้า
"ไม่กินเหรอ" ผมหันไปถามวิน เห็นมันลงไปนั่งบนโซฟา
"กินเหอะ กินมาแล้ว" แล้ววินก็หยิบสมุดออกมาจากกระเป๋า ตั้งหน้าตั้งตาเขียนลงไป ส่วนผมก็สนใจทีวีและกอนไอติมต่อไป
....ธันสุดหล่อรับโทรศัพท์แม่หน่อยลูก ธันสุดหล่อรับโทรศัพท์แม่หน่อยลูก.... เสียงริงโทนโทรศัพท์ผมเอง
"โทรศัพท์อยู่ไหน" ผมมองหาไปบริเวณรอบตัวแต่ก็ไม่เจอ
"อ่อ แป๊บนะเดี๋ยวหยิบให้" วินลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ผมจากข้างทีวี
"ครับแม่"
(ธันวันนี้พ่อกับแม่คงเข้าไปไม่ได้แล้วละลูก ยัยคุณไม่สบาย คุณก็พ่อติดประชุมด่วน ลูกอยู่คนเดียวได้นะจ๊ะ)
"อ่อ ได้ครับแม่"
(งั้นแค่นี้ละลูก หายไว้ๆนะ)
"ครับแม่" ผมวางสายไป แล้วส่งคืนโทรศัพท์ให้วิน
"อืมใช่ นายรู้เบอร์แม่ได้ไง" ผมถามวิน
"ก็หาดูในมือถือธัน ก็เลยเจอ" วินตอบ
"เฮ้ย แล้วนายหาแค่เบอร์ใช่ป่าว" ผมเริ่มร้อนตัว
"บังเอิญกดผิดไปนิดหน่อย" วินทำหน้าเจ้าเล่ห์
"นายเจออะไร" หวังว่าผมคงไม่ต้องอายนะครับ
"นายนี่ระดับเจ้าพ่อเลย มีเยอะใช่ย่อย" วินแซวผม ผมนี่อายแทบแทรกแผ่นดินหนี ติดที่ว่าตอนนี้ผมนอนอยุ่บนเตียงเลยไปไหนไม่ได้
"เรื่องของกู" ผมได้แต่พยายามทำใจดีสู้เสือไว้
"โอเคๆ ตามนั่นละครับลูกพี่" วินยิ้มซึ่งตอนนี้ผมอยากจะลุกแล้วเตะมันสักที ถ้าผมไม่เจ็บอยู่ละก็ย่าหวังว่าคุณชายวิน(ที่เปลี่ยนไป) จะรอดน้ำมือผมไปได้นะครับ
....หนอยฝากไว้ก่อนเหอะไอลูกน้อง ...
ความคิดเห็น