คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sudden 2 : ยิ้ม
ตั้งแต่เริ่มเปิดซุ้มมา ซุ้มผมเพิ่งจะว่างเป็นครั้งแรกก็ตอน 9 โมงนี่แหละครับ ไม่ใช่อยู่ๆคนหายไปไหนหรอกนะครับแต่พอดีว่า ซีรัม ที่ใช้ตรวจกรุ๊ปเลือดหมดเลยถือโอกาสพัก 15 นาทีเพื่อเตรียม ซีรัมใหม่ และพวกผมก็จะได้พักให้หายเหนือยสักที แต่ขนาดพักนะครับเนี๊ยคนยังรอต่อแถวซะยาวเหยียดไปจนเกือบถึงเวทีที่ไอสนมันทำหน้าที่เป็นพิธีกรอยู่
“ตรงซุ้มชีววิทยารับบริการตรวจเลือดนะครับ ไม่ได้จัดซุ้มให้ดูของแปลก ถึงแม้ว่าคนจัดจะหน้าตาแปลกๆก็เถอะครับ ขอให้คนที่กำลังต่อแถวจนเกือบขึ้นมาบนเวทีลองไปดูซุ้มอื่นก่อนนะครับ จะได้ไม่เสียเวลาผมแนะนำให้ไปที่ซุ้มผลิตกระแสไฟฟ้าจากน้ำทะเลก่อนนะครับ เพราะมีคนบอกผมมาว่าตรงนั้นน้ำทะเลมันหว๊าน หวานครับ" ไอสนตั้งใจส่งยิ้มมาให้ไอเด แต่มันกลับได้นิ้วกลางของไอเดไปแทน ผมนี่สมน้ำหน้าไอสนจริงๆ
บรรยากาศภายในงานดำเนินไปอย่างสนุกสนาน เนื่องจากมีพิธีกรที่กวนตีน แต่ดูมันจะเป็นพวกเอ็นเตอร์เทนคนดูเก่ง จึงทำให้งานดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ส่วนผมกับบอสก็ไม่ได้หยุดเลยครับ หลังจากเปิดซุ้มรอบที่ 2 ก็นึกว่าคนจะน้อยลง แต่ไหงมันก็ยังเยอะอยู่ละครับ ผมก็อดขำไม่ได้ที่ทุกรายที่มาตรวจเลือดก็จะถามซ้ำๆกันว่า “เจ็บไหมค่ะ” แล้วผมหรือไม่ก็ไอบอส (ซึ่งจะเป็นไอบอสส่วนใหญ่ถ้าเป็นผู้หญิง) ก็จะตอบตามธรรมเนียมว่า “ไม่เจ็บหรอกครับ” บางคนผมยังไม่ทันเจาะเข็มลงไปเลยร้องขึ้นมาซะแล้ว ทั้งผมกับบอสเลยต้องปลอบกันเป็นการใหญ่
“เป็นไงบ้างมึง” ผมถามไอบอสหลังจากมันพาเด็ก ม.1 ที่ร้องอีกรายไปหาขนมกินปลอบใจ
“ยังร้องไม่หยุดเลยวะ กูละเครียด โชคดีที่ครูปอแกมาเห็นพอดีเลยฝากแกปลอบ แล้วก็หนีมานี่” มันพูดพร้อมใส่ถุงมือเพื่อจะเจาะเลือดของคนต่อไป
“เชิญคนต่อไปครับผม” ไอบอสมันตะโกนออกไป ส่วนผมก็ตรวจเลือดของน้องม.2 ที่นั่งรอฟังผลอยู่
“ น้องกรุ๊ปเลือด บีครับ เอานี่แขวนคอไว้นะครับ” ผมยิ้ม แล้วหยิบป้ายที่เขียนไว้ว่า “สาวกรุ๊ปเลือด บี” ยื่นให้
“ขอบคุณค่ะ” น้องคนนั้นไหว้แล้วเดินออกไป ถ้าผมดูไม่ผิดน้องเค้ากำลังอายอยู่ด้วย เหอๆ สงสัยผมจะหล่อจริงๆซะแล้ว 55 ส่วนทางไอบอสมันตรวจเลือดให้พี่ ม.5 อยุ่ ดูท่ามันจะขลาดๆ สงสัยเป็นเพราะกลัวพี่เค้าตืบมั้งครับ ก็ร่างพี่เค้ายังกับยักษ์ในเรื่องอาละดินเลยครับ
“ โอ๊ยยย!!......” สาบานได้ว่านั่นไม่ใช่เสียงของรุ่นพี่ม.5 คนนั้น
“ไม่เอาแล้ว!” พี่คนนั้นพูดกับไอบอสที่กำลังดูท่าหน้ามันจะงงๆอยู่ แล้วพี่เค้าก็วิ่งออกไปเลยครับถ้าผมยังดูไม่ผิดอีก ผมว่าพี่เค้าร้องด้วย
“ใจปลาซิวชิบ กูยังไม่ทันแตะเข็มลงบนนิ้วด้วยซ้ำ ดันร้องยังกะถูกเชือด 555+” บอสมันหันมาพูดกับผม
“จริงดิ 555+” ผมขำไปกับมันด้วย หวังว่าพี่เค้าคงไม่กลับมาตืบเราหรอกนะครับ
“ คนต่อไปครับ” ผมตะโกนออกไปหน้าซุ้ม ยังสงสัยว่าทำไมไอบอสมันต้องเอาผ้ามาปิดหน้าทางเข้าซุ้มด้วย ทำให้ต้องลำบากเรียกคนเข้ามา
“กูว่ามึงไปเอาผ้าออกก่อนเหอะ ไม่รู้จะติดไว้ทำสวรรค์วิมานอะไร” ผมหันไปพูดกับไอบอส
“ทำให้คนตื่นเต้นไงวะ ผลการวิจัยพบว่าถ้ายิ่งลึกลับมันก็ยิ่งหน้าค้นหา” มันอ้างเอาการวิจัยบ้าบออะไรของมันก็ไม่รู้ขึ้นมาครับจนเราไม่ทันสังเกตคนที่เดินเข้ามา
“สวัสดีจ๊ะน้องบอสสสส” เสียงนี้ผมว่ามันคุ้นๆนะครับ หึหึ
“พะ...พะ...พี่ เอ็มมี่” ดูจากเสียงไอบอสก็รู้นะครับว่ามันดีใจแค่ไหน พี่เอ็มมี่เป็นหนึ่งในแก๊งwonder girlครับ กลุ่มของกะเทยประจำโรงเรียน พี่แกตามติดชีวิตไอบอสตั้งแต่ปีที่แล้ว ไม่รู้มันไปทำท่าไหนให้พี่เค้าติดมันงอมแงม
“พี่เอ็มมี ตรวจเลือดเหรอครับ มาครับเดี๋ยวผมตรวจให้” บอกแล้วไงครับว่าผมเป็นคนรักเพื่อน กูช่วยมึงแล้วนะไอบอส
“ แต่พี่อยากให้น้องบอสตรวจให้นิจ๊ะ” ไม่พูดเปล่าพี่แกเดินไปตรงโต๊ะของไอบอสด้วย
“เอ่ออ...คือ....มันเป็นช่วงของไอธันอะครับ พี่ไปตรวจกับมันเถอะ” ไอบอสยกเหตุผลที่ไม่มีจริงขึ้นมา
“ก็ได้” พี่เอ็มมี่ผู้น่ารักทำหน้างอนๆก่อนเดินมาที่โต๊ะผม
“พี่เลือกเข็มเองได้มั๊ยจ๊ะน้องธัน” พี่เอ้มมี่พูดกับผม
“อ่อ ตามสบายครับ” ผมยื่นกล่องที่ใส่เข็มให้พี่เค้า แต่ผมว่าสีหน้าไม่ค่อยน่าไว้ในนะครับ
“อันไหนดีนะ .....ว้าย!” ผมว่าแล้วครับพี่แกแผนสูงจริงๆ พี่แกเล่นทำเป็นมือไม้อ่อนทำเข็มผมหล่นพื้นหมดเลยครับ
“โอ๊ย ของโทษนะคะน้องทัน พี่ไม่ได้ตั้งใจ” อ่อ ครับผมเข้าใจ ไม่ได้ตั้งใจจะมาตรวจกับผมใช่มั๊ยครับ
“น้องบอสค่ะ สงสัยพี่ต้องรบกวนน้องบอสแล้วละนะ” พี่แกให้เป็นส่งสายตาเป็นประกายวิ้งๆให้ไอบอส
“ก็คงอย่างนั้นละครับ” บอสทำหน้าแหยๆมาทางผม ผมยิ้มรับด้วยความสะใจ 555+ ก่อนลงไปหยิบเข็มกล่องใหม่ที่อยู่ใต้โต๊ะขึ้นมา ผมคงไม่ใจร้ายพอที่จะใช้เข็มที่ตกพื้นจิ้มคน
“เชิญคนต่อไปครับ” ในระหว่างที่เก็บเข็มเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมเลยเรียกคนต่อไปมาใช้บริการ ผมเห็นเท้าของคนที่เดินเข้ามาใหม่จากใต้โต๊ะทำให้รู้ว่าเข้ามาสองคน คนหนึ่งเป็นเด็กนักเรียนผู้หญิง ดูได้จากรองเท้าแต่อีกคนผมเดาว่าเป็นผู้ชาย ที่เดาเพราะเค้าไม่ได้ใส่รองเท้านักเรียนครับแต่ในของเท้ากีฬาของผู้ชาย ผมเลยปากไว้กะจะแซวสักหน่อย
“แค่เจาะเลือดครับไม่น่ากลัว ไม่ต้องถึงขนาดเอาแฟนมายืนให้กำลังใจก้ได้ครับ” ผมพูดไปทั้งๆที่ตัวยังอยู่ใต้โต๊ะ แล้วค่อยลุกขึ้นมาแต่สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ผมเกือบต้องมุดลงไปอีกครั้ง
“เอิง!” รู้สึกปากเสียขึ้นมาทันตาเห็น
“อ่าว ธันเองเหรอ” จากหน้ามุ่ยๆของเอิงที่โดนแซวไปเมื่อกี้กลับเป็นรอยยิ้มตกลงในสีหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า (ก็ผมนี่หว่า) แต่เมื่อกี้เอิงไม่ได้เข้ามาคนเดียวนี่ ผมหันไปทางข้างๆเอิงจึงเห็นว่าใครอีกยืนอยู่ ผู้ชายคนนั้นครับ ที่เห็นเมื่อตอนเช้า คนที่คุยอยู่กับเอิง ตอนนี้ผมเพิ่งเห็นหน้าเต็มๆ ยอมรับเลยครับว่ามันหล่อ ตัวสูงกว่าผมอีก ผมพยายามส่งยิ้มให้แต่มันกลับพยักหน้าโดยไม่ยิ้มสักนิด ขี้เก็กชิบ ผมด่ามันในใจ
“มาตรวจเลือดเหรอครับ” ผมหันกลับไปถามเอิง
“เออ...ใช่แต่...เอิงไม่ตรวจก่อนนะ กลัว” เอิงเอามือของตัวเองไปไขว้หลัง แล้วส่งยิ้มแหยๆมาให้ผม ทำเอาผมใจเต้นตุบตับๆ ทำไมน่ารักงี้วะ
“กลัวอะไรละครับเอิง นิดเดียวเองไม่เจ็บ” ผมส่งยิ้มให้กับคนน่ารักที่อยู่ตรงหน้า
“ไม่เอากลัว ให้วินตรวจก่อนแล้วกัน” เอิงถอยไปจับแขนของผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆส่งมายังโต๊ะที่ผมยืนอยู่
“นะ นะ วิน ตรวจก่อนๆ” เอิงพูดกับหมอนั่น ไม่เห็นต้องอ้นเลยนิ ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ
“อืม...ไม่เห็นต้องกลัวนี่ครับน้องเอิง” วินหันไปพูดกับเอิงที่หลบอยู่ด้านหลัง แล้วยื่นมือมาให้ผม เขาพยักหน้าให้สัญญาณว่าพร้อม ผมจึงใช้เข็มจิ้มลงไปบนนิ้วของวิน แล้วแอบมองหน้าหมอนั่น แต่หมอนั่นไม่มีสีหน้าไม่แสดงอาการอะไรออกมา สงสัยจะสังเกตว่าผมมองอยู่ จึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“อ่อ เปล่า” ผมตอบปัดๆไป
“ น้องเอิงครับไม่เห็นเป็นไรเลยเห็นไหม อย่าเอาแต่ซุกหลังพี่สิ ดูก่อนเร็ว” วินพูดกับเอิง ว่าอะไรนะ ซุกหลังเหรอ ผมเบี่ยงตาไปทางเอิง ใจผมมันกำลังจะแตกสลายรึป่าวครับ
“โอ๊ย..” วินร้องขึ้น อย่าบอกนะว่ากลัวเข็มขึ้นมา ผมเบี่ยงตามามองที่วินเหมือนเดิม
“เฮ้ย...ขอโทษๆ” ผมลืมไปซะสนิทครับว่ากำลังเจาะเลือดอยู่ ผมเผลอจิ้มเข้มลไปลึกทำให้เลือดไหยออกมามาจนแทบจะมองไม่ใช้ปลายนิ้วกลางของวินแล้ว
“เลือด...” ในขณะที่ผมไม่ทันจะทำอะไร เอิงก็ร้องขึ้น หน้าของเอิงซีดมาก ผมว่าซีดกว่ากระดาษซะอีก
“เอิงเป็นอะไรรึเปล่าทำไม นะ.....เอิง!” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบเจ้าของชื่อหมดสติเสียก่อนโชคดีที่วินหันไปรับไว้ทัน
“น้องเอิง น้องเอิงครับ” วินพยายามปลุกเอิง
“สงสัยจะเป็นลม นายรีบพาไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ ทางนี้เราจัดการเอิง” ผมแนะนำวิน ทั้งที่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี วินช้องเอิงขึ้นกำลังจะวิ่งออกไป
“วิน ระวังแผลที่นิ้วด้วย” วินหันมาพยักหน้าให้ผม ก่อนจะวิ่งออกไป แต่เดี๋ยว เมื่อกี้ผมพูดว่าอะไรนะ...
“ขออนุญาตครับ ผมมาเยี่ยมอิงลดา” ผมรีบมายังห้องพยาบาลหลังจากฝากให้ไอบอส กับพี่เอ็มมี่ช่วยเป็นธุระดูแลซุ้มให้ ไอบอสมันที่ทำหน้าอย่างกับจะตายตอนที่ผมบอกมันให้อยุ่กับพี่เอ้มมี่ เอาเป็นว่ากูค่อยชดเชยไว้ให้มึงวันหลังแล้วกัน วันนี้มึงรักษาบริสุทธิ์ของตัวเองไปก่อน ขอโทษทีวะ (แอบซะใจครับ)
“เตียงสุดแถวทางเดินหลังม่านกั้นนะจ๊ะ” ผมเดินไปยังเตียงที่อาจารย์ชี้ แต่กลับพบว่าเอิงยังคงนอนหมดสติอยู่เหมือนเดิม ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
“ขอโทษนะครับเอิง” ผมพูดกับร่างที่นอนหมดสติ ใบหน้าดูนิ่งเฉยไร้อารมณ์ แต่ยังคงน่ารัก น่าทะนุทนอม ผมยืนมือออกไปจะสัมผัสใบหน้าอันอ่อนโยนที่อยู่ตรงหน้า
“อ่าว...ธัน” ร่างที่เคยหลับใหลลืมตาขึ้น ผมชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...เป็นไงบ้างครับเอิง” ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกครับ
“ไม่เป็นไรแล้วละ เอ๋..ทำไมหน้าธันแดงๆเป็นอะไรรึเปล่า” เอิงมองหน้าผมอย่างสงสัย
“หา?...อ่อไม่เป็นไรหรอก สงสัยอากาศข้างนอกมันร้อน” อันที่จริงข้างในมันร้อนครับเอิง
“แล้วอะไรในมือธันอะ” เอิงมองมายังป้ายกระดาษที่ผมถือติดตัวมาด้วย
“ป้ายผล ตรวจกรุ๊ปเลือด ของ...เพื่อน...เอิง นะครับ”
“แล้วนี่วินอยู่ไหนอะ ธันรู้มั๊ย?”
“ไม่รู้สิครับ เอิงพักก่อนดีกว่าธันไม่รบกวนแล้ว” ผมส่งยิ้มให้กับเอิงก่อนจะเดินลุกออกมา ถ้าไอบอสมาเห็นผมตอนนี้คงจะเรียกผมเป็นเดินเป็นหมาหงอยแน่ครับ ก็คอผมทำมุมตั้งฉากกับแนวดิ่งเลยครับ
“เฮ้ย!...” ผมเดินชนใครเข้าอีกละเนี๊ย
“อ่าว วิน....ขอโทษๆ”
“อืมไม่เป็นไร” หมอนี่ไม่คิดจะยิ้มให้ใครบ้างรึไงนอกจาก น้องเอิง ของมันคนเดียว แล้วมันก็เดินไปยังห้องพยาบาล
“เฮ้...เดี๋ยว!” ผมเรียกมันไว้ครับ
“ฮือ??” วินหันกลับมาทำหน้าสงสัย
“นี่ผลตรวจกรุ๊ปเลือดของนาย” ผมยืนป้านแขวนคอที่เขียนคำว่า นายกรุ๊ปเลือด โอ ให้วิน มันยืนมือมารับทำให้ผมเห็นวีรกรรมที่ก่อไว้
“เออ...เรื่องมือนั่น ขอโทษด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ มันไกลหัวใจ” วินยิ้มกลับมาครับ
“อืม”ผมหันหลังเดินกลับ ดีแล้วละยิ้มได้แสดงว่า.....เอ๋ มันยิ้มเหรอ! ผมให้กลับไปมองมันอีกครั้ง มันยังคงส่งยิ้มมาให้ผมอีก
...ทำไมรู้สึกแปลกๆ...
...แค่วินยิ้มนี่นะ....
...ทำไงดี ทำตัวไม่ถูกแล้วกู...
ผมเลยส่งยิ้มให้มันกลับไปก่อนจะเดินออกมาจากบริเวณนั้น
ความคิดเห็น