คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Sudden 1 : เด็กใหม่
“ไอ**** มึงก็เอาวางไว้ตรงทางเข้าดิว่ะ คนจะได้เห็น นี่มึงโง่หรือไม่ฉลาดกันแน่” ผมเดินตรงไปตบหัวไอบอสที่กำลังจัดป้ายต้อนรับเข้าซุ้มงานวิทยาศาสตร์ ก่อนที่จะด่ามันเสริมทัพประจานความโง่มันให้รุ่นพี่แถวๆนั้นได้ยิน
“กูจะไปรู้รึว่ะ ห๊ะ ไอฉลาด” มันเอามือลูบหัวตัวเองก่อนที่จะวางป้ายต้อนรับลงไปตรงหน้าซุ่ม เอ๊ะวันนี้มันมาแปลก ปกติแล้วมันจะต้องเอาคืนบ้างดิ
“เฮ้ย มึงเป็นไรวะ ปกติมึงต้องตบหัวกูคืนดิ สงสัยวันนี้ฝนจะตก” ผมถามไปด้วยความสงสัย
“ไม่ตกหรอกมึง....” มันพูดอะไรของมัน ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ ผมดูมันวางป้ายลงอย่างงุ่มง่าม
“เพราะกูจะทำยิ่งกว่าตบหัวมึง หันตูดมาให้กูเตะเลย” อ่าวไอ*** ใครจะทำตามที่มันสั่งละครับ ทำงั้นก็โง่แล้ว ผมวิ่งหนีสิครับ เผ่น!
“ไอ*** มึงกลับมาให้กูเตะก่อนเลย อย่าหนีสิวะ” มันวิ่งตามผมมาครับในขณะที่คนอื่นๆ ต่างหัวเราะกับท่าทีของเราทั้งสองคน
วันนี้ผมโดดเรียน (ซึ่งอาจารย์ก็อนุญาตครับ) มาจัดซุ่มกิจกรรมงานวันวิทย์ ใช่แล้วครับผมเรียนอยู่สายวิทย์ เลยต้องมาจัดงานวันวิทย์ไงละครับ ที่จริงพวกเรา (หมายถึงเด็กสายวิทย์ม.4-5) เตรียมงานกันมาหลายอาทิตย์แล้วละครับ แต่เพิ่งจะได้รับอนุญาตให้มาจัดงานก่อนวันงานละครับด้วยเหตุผลของอาจารย์ที่อ้างว่า “ถ้านักเรียนจัดก่อนแล้วจะเอาที่ไหนเข้าแถวกันละ” พวกผมเลยต้องมาจัดกันวันนี้ แต่ดีครับไม่ต้องเรียนอีกตั้งหนึ่งวัน
ซุ่มที่ผมจัดก็เป็นซุ่มเกี่ยวกับวิชา ชีววิทยา มันเป้นวิชาที่ผม โคตรเบื่อ เพราะอาจารย์พูดถึงอะไรก็ไม่รู้ เรียนแต่ละทีก็นั่งเอ๋อละครับ เลยไม่ค่อยชอบวิชานี้เท่าไร หลายคนคงสงสัยละสิครับว่าทำไมผมได้มาจัดซุ้มนี้ เหตุผลก็คือ.....ไอบอสครับ ไอคนที่มันวิ่งเตะผมละครับ มันอยากมาอยู่เพราะซุ้มนี้มันมีเจาะเลือดดิครับ มันก็เลยกะว่าจะได้จับมือสาวๆ แผนสูงนะครับเพื่อนผมคนนี้ ผมก็เลยเออออห่อมกมาด้วย เพราะผมก้แอบหวังอยู่เหมือนกัน แหะๆ
“ธัน บอส มานี่หน่อย” ซวยแล้วครับพี่น้อง พี่ภัทร หัวหน้างานวันวิทย์ปีนี้ดันเห็นผมวิ่งเล่นอยู่
“ครับพี่” ผมกับไอบอสวิ่งตรงดิ่งไปเลยครับ
“ธัน บอส น้องไปเอากล้องจุลทรรศน์ที่ห้องเตรียมปฏิบัติการชีวะมาให้พี่หน่อย พี่บอกครูไว้แล้ว” ผมเดินนำมันไปก่อนที่มันจะ...
“โอ๊ย! ไอสาดดด” ไอบอสครับผมเตะก้นผมเอาคืนจนได้
“หายกันว่ะ 55” เออมึงหายแต่กูเจ็บตูด
ผมกับไอบอสเดินขึ้นไปแบกกล้องจุลทรรศน์ลงมาจากชั้น 3 มันก็หนักไม่ใช่เล่นนะครับ ตอนแรกผมก็นึกว่าคนละตัวที่ไหนได้ คนละตั้ง 2 ตัว แล้วนี่ต้องเดินขึ้นไปอีกตั้งสองรอบ
“เหนื่อยชิบหาย” ไอบอสครับมันเริ่มอีกแล้ว
“บ่นไรนักหนาวะ” แต่ใจจริงผมก็เหนื่อยไม่แพ้มันหรอก
“ธัน บอส” ไม่ทันที่เราจะหย่อนก้นลงบ่นเก้าอี้นั่งก็มีคนเรียกอีกละครับ
หลังจากนั้นถึงเย็นผมกับไอบอสก้ไม่ได้หยุดเลยครับ(ยกเว้นตอนเที่ยงที่ได้เอาข้าวลงท้องบ้าง) เพราะพอเสร็จจากงานหนึ่ง ก็ต้องไปทำอีกอย่าง ดีนะครับที่ตอนบ่ายได้ไอเด กับไอกัส มาช่วยชีวิตไว้ทัน แต่สภาพมันทั้งสองคนก็ไม่ต่างอะไรจากผมกับไอบอสหรอกครับ
ในที่สุดงานทุกอย่างก็ เรียบร้อย แม้ว่าพี่ภัทรยังบอกว่า “ยังเหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อยนะน้อง พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อแล้วกัน พี่ขอบใจน้องๆทุกคนมาก” เอาเถอะครับพี่แต่วันนี้ผมไม่ไหวแล้วครับ ถ้ายังขืนทำต่อผมจะเอาหัวโขกกับฟองสบู่ในบ่อทดลองเรื่อง การทำสบู่ที่ไอบอสกับไอกัส ช่วยกันละเลงไว้เลยละครับพี่ หลังจากนั้นทุกคนก็ต่างพากันแยกย้ายกลับบ้านเมื่อพบว่าตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว
“ไอธันมึงกลับไง” ไอเดครับมันเดินเข้ามาคุยกับผม
“กลับกับมึงไง ไม่น่าถาม” ไอนี่ถามไรไม่คิดเลยครับ ก็ผมกลับกับมันอยู่แล้วนี่นา
“เออวะ กูลืมไปว่ามึงเป็นพวกชอบพลอย” อ่าวไอนี่วอน
ป๊าบ!
ผมตบหัวมันไปทีนึง
ในที่สุดผมก็กลับมาถึงบ้านอันเป็นที่รักสักที ส่วนไอเดหลังจากที่มันส่งผมเสร็จก็ไปมันก็ ป๊าบ ผมเข้าให้ทีนึงมันบอกว่าเอาคืน ผมละเหนือยใจกับเพื่อนผมจริงๆครับ ไม่รู้ว่าไปคบกับพวกมันได้ยังไง
ลองนึกๆดูแล้วผมก็แทบจำอะไรไม่ได้เลย เท่าทีจำได้คือ ไอบอสมันรู้จักกับผมตอน ม.1 เพราะผมกับมันอยู่ห้องเดียวกัน ไอกัสนี่ผมเพิ่งได้คุยกับมันจริงๆก็ตอน ม.2 มันอยู่คนละห้องกับผมตอนม.ต้น แต่เตะบอลด้วยกันบ่อยๆ ทำไปทำมาพอขึ้นม.4 ก็เลยสนิทกัน ส่วนไอเด มันเป็นเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาตอนม.4 ครับ ตอนแรกผมกับมันก็ไม่ได้รู้จักอะไรกัน แต่หลังจากที่เข้ามาแล้วไอเดมันก็สนิทกับไอกัส ไปไหนมาไหนกันบ่อย ทำให้ผมรู้จักกับมัน บวกกับบ้านมันอยู่ใกล้ๆหมู่บ้านผมเลยพึ่งพาอาศัยมันกลับบ้านทุกวันทำให้ผมกับไอเดสนิทกัน
....ไฟในห้องนอน เมื่อก่อนสะท้อนแสงเงาสองเรานอนกอดกัน วันนี้....
(ริงโทนโทรศัพท์ผมเองละครับ)
“ว่าไง ไอสน มึงหายไปไหนทั้งวันวะกูไม่เห็นจะเห็นหัวมึงเลย” อ่อเกือบลืมละครับกลุ่มผมมีทั้งหมด 5 คนอีกคนนึงก็คืนไอสนคนที่ผมกำลังคุยกับมันอยู่ละครับ
(ก็ป้าหนูอะดิเรียกกูไปฝึกพิธีกรวันพรุ่งนี้อยู่) ป้าหนูคือครูฝ่ายประชาสัมพันธ์ครับผม
“แล้วนี่มึงโทรมามีไร อย่าบอกนะว่ามึงคิดถึงกู” ผมแหย่มันกลับไปครับ
(เออ กูโคตรคิดถึงมึงเลย กุจะโทรมาบอกมึงว่า กูยืมรองเท้ามึงใส่พรุ่งนี้หน่อย ไอคู่ที่มึงเพิ่งซื้อมาอะ)
“แล้วของมึงไม่มีเลยรึไง เที่ยวมาขอส่วนบุญของคนอื่น” ผมด่ามันกลับไปเล่นๆครับแต่จริงๆแล้วผมก็ให้มันยืมละครับ แต่กว่ามันจะยืมได้ผมก็เล่นตัวอยู่นานครับ ก็ทำไงได้ละครับรองเท้านี้ผมเพิ่งถอยมาเมื่อวาน 3000 กว่านะครับ ผมเลยให้ไอสนเลี้ยงข้าวแล้วก็มารับส่งผมทุกวันแทนไอเดมันเป็นเวลาหนึ่งเดือน มันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรครับ ก็ต้องทำใจนะครับ แต่ถึงยังไงผมก็เป็นคนรักเพื่อนเดี๋ยวเพื่อนผมไม่หล่อนี่จะเสียหายมาถึงผมด้วย (เพราะกลุ่มผมมีแต่คนหล่อๆครับ) หยุดนะครับ อย่าเพิ่งอ้วก...ก็ช่วยไม่ได้นิครับมันเรื่องจริง
และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึงครับ ไอสนมันมารับผมตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน เพราะมันก็ต้องมาเอารองเท้าหลังจากที่ผมมาถึงโรงเรียนไอสนมันแยกไปหาป้าหนู ก่อนที่จะปล่อยให้ผมเดินไปยังบริเวณงาน
“นี่กูตาฝาดรึป่าววะ ไอธันมันมาโรงเรียนโคตรเช้าเลยวะ”ไอบอสกล่าวทักทายผม ผมจัดการมันไปทีนึงก่อนจะทำงานต่อ
หลังจากนั้นสักพักทุกอย่างก็พร้อมจนเป็นที่น่าพอใจของพี่ภัทร ทุกคนจึงได้นั่งพักผ่อนกันแต่ยังไม่ทันที่จะหายใจเสียงของป้าหนูก็ดังขึ้น
....ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนสู่เช้าวันใหม่ที่สดใสในโรงเรียนแห่งนี้ค่ะ วันนี้นะคะทางโรงเรียนมีกิจกรรมงานวันวิทยาศาสตร์ ทางโรงเรียนจึงงดการเรียนการสอนให้กับนักเรียนสายวิทยาศาสตร์และนักเรียนม.ต้นทั้งวัน
เย้!! ...เสียงโห่ร้องของเด็ก ม.ต้นดังขึ้น
....ส่วนนักเรียนสายศิลป์นะคะจะมีการหยุดการเรียนการสอนครึ่งวันเช้า ขอให้นักเรียนทุกคนสนุกสนานกับงานวันนี้คะ...
“น้องๆ ทุกคนครับประจำซุ้มครับ” เสียงคำสั่งของพี่ภัทรดังขึ้นทำให้ทุกคนที่ช่วยกันจัดงานเข้าประจำตำแหน่งทันที ผมกับไอบอสสแตนบายที่ซุ้มชีววิทยาตรงที่ตรวจกรุ๊ปเลือด ไอกัสวิ่งไปยังตึกศิลป์สงสัยจะไปรับรุ้ง(แฟนมัน) ส่วนไอเดนะเหรอครับมันไม่สนไอกัสแล้วครับเพราะมั่วแต่ต่อวงจรอยู่โดยที่น่ามันมองแต่หน้าจิ๊บ(แฟนแฟนผมอีกคน)ที่ลงไปนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะประจำซุ้ม ผมนี่อยากให้มันโดยไฟช๊อตจังเลยครับ
“ไอธัน ถุงมืออยุ่ไหนวะ” ไอบอสครับเรียกผมให้ละสายตาจากไอเดกับรุ้ง
“เออ กูเกือบลืม พี่ภัทรมาบอกกูเมื่อเช้าว่าให้ไปเอาบนห้องเตรียมสาร” ผมกับไอบอสจึงขึ้นไปเอาถุงมือ
“เฮ้ยไอธันมึงมาดูไรนี่มา” ไอบอสเรียกผมให้ไปดูอะไรของมันที่ตรงระเบียง
“ไรมึงวะ” ผมเดินตรงไปที่มันแล้วชะโงกหน้าไปดูครับ สิ่งที่ผมเห็นก้คือ...เอิง
“แฟนมึงไง” ไอบอสหันมายิ้มกวนใส่ผม
ป๊าบ! จัดให้มันอีกดอก
“แฟนอะไรของมึง” ผมถาม
“หนอยๆ หน้าแดงเชียวมึง” เอาแล้วครับไอบอส ไอ**นี่แซวผมอีกแล้วครับ อันที่จริงผมก็ชอบเอิงอยู่จริงๆละครับก็ทำไงได้ คนสวยยังไงก็ต้องมีคนชอบสิครับ
“เรื่องของกู” แต่ผมก็ยังมองเอิงไม่เลิกครับ คนมันสวยก็ต้องมอง
“แต่กูอยากยุ่ง” ไอบอสส่งเสียงรบกวนจริงครับ
ป๊าบ!
“เงียบทีเหอะน่า” ผมหันกลับมาตบหัวมัน ผมนึกว่ามันจะเอาคืนแต่ผิดคาดครับหน้ามันกลายเป็นหน้าแบบคนอยากรู้อยากเห็นประมาณเอ๋อ เกิดอะไรขึ้น หรือผมตบมันจนเอ๋อไปแล้ว ไอบอสกูขอโทษ
“นั่นใครวะ” ไอบอสมองลงไปสวนข้างล่างตรงที่ผมมองเอิงก่อนที่จะหันมาตบมัน
“ไหน” ผมมองตามมันบ้างครับ แต่สิ่งที่ผมเห็นคือ ผู้ชายตัวสูงๆ คนนึง ผิวขาวใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยืน อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผมยืนคุยอยู่กับเอิงอย่างสนิทสนม ผมรู้สึกเหี่ยวๆยังไงชอบกลครับ
“แฟนเอิงมั้ง” ทั้งที่ผมไม่อยากพูด แต่ลึกๆแล้วหมอนั่นเป็นใครกัน
แล้วทำไมสนิทกับ คนที่ผมแอบชอบขนาดนั้น
หมอนั่นคือใคร???
ความคิดเห็น