ออกเดินทาง ภาค ๒

วันที่สิบเจ็ด เดือนธันวาคน ก่อนอรุณเบิกฟ้าราวสองชั่วยาม ผมยัดสมุด ปากกา ดินสอ และ หนังสืออ่านเล่นจำนวนหนึ่งลงในกระเป๋าสีดำ ตรวจสอบหนังสือเดินทางและกระเป๋าเสื้อผ้า --- ทุกอย่างพร้อม คราวนี้เหลือแค่อาหารเช้า

นมหนึ่งแก้ว กับข้าวเหลือๆอีกครึ่งจานก็มากพอที่จะเติมเต็มท้องว่างๆเสียบ้าง ให้มันเลิกโอดครวญเสียที

หกโมงเช้า แม่ก็พาผมไปปล่อยไว้ที่สนามบิน

ทันทีที่เท้าแตะพื้นสุวรรณภูมิ ผมก็รู้ว่าการเดินทางกำลังจะเริ่มต้น อีกราวๆชั่วโมงกว่าๆ เพื่อนๆก็มาถึง ผมรู้สึกได้ว่าพวกเขาแต่ละคนหิ้วข้าวหิ้วของกันมาเยอะพอดู บางคนมีกระเป๋าเดินทางสองใบ ตัวผมเมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว ดูของน้อยมาก กระเป๋าเดินทางขนาดนับว่ายังเล็กๆ (แต่แน่นมาก) บวกเป้อีกหนึ่งใบ กระเป๋าเป้ใบนี้อยู่กับผมมานานมาก แปลกที่บางครั้ง มนุษย์อย่างเราๆก็สามารถบังเกิดความผูกพันกับสิ่งที่ไร้ซึ่งวิญญาณอย่างกระเป๋าได้ด้วย กระเป๋าเป้ใบนี้เป็นใบนี้เป็นใบเดียวที่ผมไว้ใจให้ดูแลสิ่งของต่างๆที่ผมใส่ลงไปตัวมัน ผมใช้มันทุกๆโอกาส ไม่ว่าจะตอนไปเรียน ไปทัศนศึกษา หรือไปเที่ยว จนเพื่อนมันแซวว่า “คือกระเป๋าเดียวมึงใช้ทุกอย่างเลยใช้มั๊ยเนี่ย”

แต่ตามตรง ผมชอบเดินทางแบบนี้มากกว่า ผมเกลียดการเดินทางที่ผมจำเป็นจะต้องถือข้าวของพะรุงพะรังตลอดเวลา แค่กระเป๋าเดินทางก็น่ารำคาญมากแล้ว

ในขณะที่ผมยืนตะลึงกับขนาดของกระเป๋าเดินทางของเพื่อนๆของผม อาจารย์ก็ตะเบ็งเสียงเรียกพวกเราไปเช็คอิน

เป็นการต่อคิวเช็คอินที่ยาวนานมาก นับว่าเป็นสองชั่วโมงที่เชื่องช้าที่สุดในชีวิตผม

เผอิญตอนนั้นมีทัวร์จีนสองกลุ่มต่อคิวอยู่ข้างหน้าเราอยู่ รู้สึกว่าทัวร์ที่อยู่ข้างหน้าเกิดป้ำเป๋อ ทำของของอีกทัวร์ หล่นซะระเนระนาด ผมนึกว่าพวกเขาจะช่วยกันเก็บของขึ้นมา แต่อนิจจา เหตุการณ์หาเป็นเช่นนั้นไม่ ทัวร์ที่อยู่ด้านหลังไม่รู้ว่าญาติโกโหติกาของใครในหมู่ทัวร์นั้นตายกันแน่ ถ้าทางพวกเขาอารมณ์เสียได้ไวมาก เหมือนภูเขาไฟที่มีลาวาเอ่ออยู่ที่ปากปล่อง

เมื่อเหตุการณ์น่าหงุดหงิดเช่นนี้เกิดขึ้น

ภูเขาไฟแห่งอารมณ์ก็ปะทุแบบไม่ทั้งตั้งตัว

ยัยผู้หญิงจีนผู้ถือครองสิ่งของที่ซึ่ง ณ ตอนนั้นกองเกลื่อนเปื้อนพื้นสุวรรณภูมิหันไปหาคนที่ทำของของเธอตก แล้วเริ่มโยนคำพูดด่าว่าใส่ ด่าซะยาว ราวกับว่าเธอกำลังพยายามขุดเอาโคตรเหง้าเหล่าญาติของคนคนนั้นขึ้นมาด่าด้วย

ด่าซะยาว แต่พวกเขาไม่ใส่ใจที่จะเก็บของขึ้นมาเลย ทำตัวขวางโลกอย่างยิ่ง ที่แย่กว่านั้นขวางผู้คนที่กำลังต่อแถวอยู่ข้างหลัง

คนจีนคนแรกที่เจอก็ทำให้ผมเผลอรู้สึกไม่พึงปะสงค์เสียแล้ว