Ace's room

ลำดับตอนที่ #2 : ภูมิศาสตร์

แบบฟอร์มส่งการบ้าน

 

ชื่อ – นามสกุล :  เอส

หอ : ปราชญ์

บรรยายวิธีจับภูติ :

ผมยืนอยู่หน้าป่าหมอกเป็นพื้นที่เขตอันตรายที่แห่งนี้มีหมอกหนาทึบตลอดวัน ให้ความรู้สึกขนลุกทุกครั้งเวลาเดินเข้ามา ผมมองรอบๆเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างคุ้นเคย อันที่จริงผมก็เคยมาที่นี้น่ะ เป็นสถานที่ที่ดี อากาศเหมาะมากแก่การนอนหลับจริงจริ๊ง แต่น่าเซ็งที่มีภูติน่ารำคาญอยู่ด้วยนี่สิ ~    

                ผมเดินเรื่อยๆไปตามทาง ยิ่งเดินลึกไปเรื่อยๆหมอกยิ่งหนาขึ้น ผมหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่ง น่าแปลกที่ครั้งนี้กลับไม่มีเสียงภูติมาค่อยรบกวนผม ผมจับที่ต้นไม่ใหญ่ต้นนั้น มีความชื้นพอสมควรและดินก็มีความเย็นได้ดี นั้นแปลว่าอากาศในป่าแห่งนื้อุณหมิต่ำกว่าปกติ ผมยิ้มให้กับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะนอนลงบนนั้น จริงๆแล้วในครั้งนี้ผมไม่ได้ต้องการจะมานักหรอก แต่ผมมาก็แค่มาทำการบ้านก็เท่านั้น

ผมนอนลงเอาแรงดีกว่า ไม่จำเป็นต้องไปตามหาที่ไหน เดี๋ยวสามวันเจ้าภูติตัวปัญหาก็มาให้โผล่เองแหละ= =

สามวันผ่านไป~

“ครืน.. ครืน..”

ในขณะที่ผมกำลังหลับในคืนที่จะพ้นวันที่สาม จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังใกล้ตัวผม

“งืมมม..พืด!..โอ๊ย~” ผมพลิกตัวที่จะหนีจากเสียงน่ารำคาญแต่ผมลืมไปว่าผมนอนบนต้นไม้ที่แคบและเล็กขนาดไหน ขณะที่กำลังพลิก ผมดันร่วงลงมาสู่พื้นที่แห้งและเย็นเชียบ

“เห้ยย เสียงไรวะ” ผมกุมหัวพร้อมกับมองเงยไปข้างบนอย่างหงุดหงิด มากวนเวลานอนทำไมว่ะ มีอะไรค่อยบอกตอนเช้าก็ได้ เหอะ!

“เจ้าอยู่เกินที่นี้สามวัน..เจ้าต้องตาย!” จู่ๆก็มีเสียงรอบๆตัวผมดังขึ้น ผมมองอย่างๆงงๆ 

“ ไม่อยากตาย= =” ผมตะโกนตอบกลับไป ไม่ได้ต้องการกวนโมโหน่ะ และที่ต้องตะโกนเพราะไม่รู้ ไอ้ตัวที่พูดน่ะ อยู่ซีกไหนของโลก

“ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าห้ามอยู่เกินสามวัน” จากซีกไหนไม่รู้โพล่งออกมา

“เตือนตอนไหนไม่ทราบ = =”

“ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว”  ยังเถียง..

“โอเค ผมไม่รู้ล่ะ เอาเป็นว่าผมไม่ได้ยินเองละกัน..”สิ้นเสียงนี้ผมกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันตัวกลับไปยังข้างหลังอย่างรวดเร็วพร้อมกับกว้างไม้ที่เหลามาเรียบร้อยในระหว่างวันที่สองที่อยู่ที่นี้ด้วยความรวดเร็ว  ผมรีบวิ่งไปยังจุดที่ผมกว้างออกไป

“กึก..”  ตรงนั้นเป็นแค่หมอกและต้นไม้ที่ไร้ชีวิตชีวา ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดๆ ผมมองรอบๆไปสักพักหนึ่งและในขณะนั้นผมรีบกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อย่างรวดเร็วก่อนที่จะมีภูติตัวหนึ่งหน้าตาราวกับสัตว์ประหลาดนั้นวิ่งมาจากข้างหลังพร้อมกับเปิดปากใหญ่ๆฟันแหลมคมนั้น ถ้าเกิดผมกระโดดช้ากว่าเล็กน้อย ผมคงไม่พ้นโดนเป็นอาหารของภูตินั้นแน่นอน  ผมมองลงสู่เบื้องล่างที่เจ้าปีศาจนั้นลอยอยู่ก่อนที่ผมจะหยิบไม้ที่เหลาแหลมอีกครั้งและทาพืชที่นำมาจากป่าแห่งนี้เป็นพีชที่ให้ฤทธิ์ชาได้ระยะนึงผมกว้างลงไปอย่างรวดเร็วและแน่นอนคราวนี้ผมไม่พลาด!!  

ผมยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งก่อนที่จะเป่าปากและตัดสินใจกระโดดลงสู่เบื้องล่าง! และในขณะอีกไม่กี่เซนต์ติเมตรจะถึงพื้นล่าง  ก็มีม้าขาวแข็งแกร่งและสง่างามที่ผมรู้จักดีมาอยู่เบื้องล่างอย่างทันท่วงที

“คอร์น!!”  ผมเรียกชื่อเจ้าม้ายูนิคอร์นเป็นการทักทาย ก่อนที่ผมจะตกสู่หลังของมัน  และผมก็เอื้อมตัวไปหยิบภูติตนนั้นที่โดนไม้ที่อาบพืชของผมไปมันตรึงบนต้นไม้

และในขณะนั้นจู่ๆก็เกิดแสงสีเหลืองล้อมรอบพวกเราอยู่ ผมมองรอบๆก่อนที่จะบอกคอร์นให้รีบออกไปจากที่นี้ซะ

“คอร์น！พร้อมน่ะ” ผมลูบหัวมันก่อนที่จะยิ้มอย่างสนุกสนาน ใช่! มันไม่ง่ายหรอกน่ะ ที่จะเอาชนะยูนิคอร์นคู่หูของผมได้น่ะ

“ไปเลย!” หลังผมพูดจบ คอร์นรีบออกตัวอย่างรวดเร็ว แสงสีขาวของคอร์น ทำให้ภูติเลวร้ายทั้งหลายไม่กล้าแม้แต่จะมองด้วยซ้ำ ความสวยงามและความเย็นที่กระทบหน้าของผมทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

“เยส！ การบ้านของผมสำเร็จแล้ว!!”