Ace's room

ลำดับตอนที่ #1 : Mission 2

ใบทำเควส

ชื่อ-นามสกุล . เอส

หอ . ปราชญ์

บรรยายเหตุการณ์ที่ทำให้มังกรไฟ

 “น่าจะใช่ละนะ”ผมเดินตามทางเดินเรื่อยๆบนทางป่าหลังโรงเรียน เส้นทางค่อนข้างทึบ มีเสียงต่างๆรอบตัวจากทั้งสัตว์แมลงต่างๆ  ผมค่อยๆเดินอย่างไม่เร่งรีบ ไปเรื่อยๆสบายๆ จนถึงเส้นทางแยกทั้งสี่  

แรกเริ่มผมก็ไม่ได้คิดจะอยากได้สัตว์พาหนะอะไรหรอกน่ะ แต่ที่ทำก็เพราะเป็นเควสและอีกอย่างมันก็ไม่เลวดีกว่าอยู่เฉยๆ เพราะฉะนั้นผมจึงไม่มีสัตว์พาหนะอะไรหรอกที่ผมอยากได้โดยตรง แต่ก็ไม่อยากสัตว์พาหนะ บ้าดีเดือด บ้าเลือด  ขอแค่เป็นสัตว์พาหนะ  ที่ว่างๆเป็นที่นอนให้ผมนอน อยู่สบายๆก็พอ ผมมองเส้นทางสี่เส้นอีกครั้ง

“ทางไหนก็คงเหมือนกันละนะ…”ผมบ่นพึมพำ พร้อมกับไปยังเส้นทางที่ใกล้ที่สุดของผม

ผมเดินต่อไปเรื่อยๆผ่านป่าที่รกทึบที่ได้กลิ่นต้นไม้อย่างชัดเจน จนกระทั่งเดินลึกเข้าไปจากป่ารกทึบกลายเป็น ป่าที่เริ่มมีแสงสว่างมากขึ้น กลิ่นต้นไม้เริ่มกลายเป็นกลิ่นและเสียงของน้ำ เสียงของสัตว์เล็กๆรอบดังระงมแต่กลับเป็นเสียงที่ฟังแล้วมีความสุข ธรรมชาติที่ควรรักษาเก็บไว้ และขณะนั้น ผมคิดได้ว่าอย่างน้อยก็คงต้องมีอาวุธเล็กๆน้อยเพื่อป้องกันตัวเองบ้างผมหยิบไม้ที่เป็นไม้ยาวพอเหมาะและแหลมเล็กน้อย แค่นี้ผมก็สามารถป้องกันอะไรก็ได้แล้ว รวมถึงเวลาจำเป็นก็สามารถเป็นอาวุธได้ด้วยเมื่อผมได้ไม้แล้ว เดินต่อไปเล็กน้อย ผมหยุดเมื่อรู้สึกมีเสียงกระทบของน้ำ ผมหลบหลังต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆทะเลสาบเล็กๆนั้น ผมมองออกไป พบกับลำตัวสีขาวงาม และเขาที่เป็นจุดเด่นนั้น ราวกับเป็นเขาที่ประกายแวววับออกมาจากป่าที่ดูสงบสุข

“ยูนิคอร์น..” ผมยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะปีนต้นไม้เพื่อลอบมองความงดงามของสัตว์พาหนะตัวนี้ ที่กำลังเย้าแหย่กับน้ำ

“พลึบ!! เฮ้ยย!!” จู่ๆกิ้งไม้ที่ผมคิดว่าหนาแล้ว ก็หักลง ผมที่เกาะอยู่บนกิ้งไม้นั้นตกลงมายังทะเลสาบนั้นทันที 

ยูนิคอร์นตัวนั้นที่กำลังเล่นน้ำใกล้ๆกันหันมาดูผมทันที

“เอ่ออ…” ผมกำลังจะกล่าวพูดอะไรสักเล็กน้อย เพื่อไม่ให้มันรู้สึกผมเป็นศัตรู แต่กลับกลายว่า ผมยังไมได้พูดอะไรออกไป มันกลับหนีวิ่งออกไปซะแล้ว

ผมได้ยินมาว่า ยูนิคอร์นเป็นสัตว์ที่รักสงบ ไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ ผมคงต้องหาวิธีอะไรสักอย่างเพื่อให้เจ้านั้นย่อมมาเป็นสัตว์พาหนะของผมให้ได้

ผมเดินตามหายูนิคอร์นไปเรื่อยๆ และผมเจอมันกำลังหลับอยู่ใกล้ๆต้นไม้ใหญ่ มีลมเย็นๆผ่านมา บรรยากาศแบบนี้สิที่ผมชอบแอบหลับเสมอเวลาเรียน  ผมนั่งใกล้ๆกับมันและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า รับแสงแดดและลมอย่างเต็มที่

“เจ้าอยากได้ข้าไปเป็นสัตว์พาหนะหรือ ” จู่ๆเสียงนิ่งใกล้ๆตัวของผมก็ดังขึ้น ผมมองก่อนที่จะยิ้มเล็กน้อย

“ข้าก็ไม่รู้สิ ตอนแรกข้าก็ไม่ได้คิดอยากได้ยูนิคอร์นมาเป็นสัตวพาหนะหรอกน่ะ”  

“งั้นหมายความว่า…”

“ตามเควสแล้วคือข้าต้องต่อสู้กับเจ้าเพื่อให้ได้เจ้ามาเป็นสัตว์พาหนะ แต่ข้าทำไม่ได้หรอก ข้าไม่ชอบรุกรานใครและเป็นการเสียแรงโดยเปล่าด้วย และข้าไม่ชอบบังคับใครทั้งนั้น” ผมพูดก่อนที่จะนอนราบไปบนพื้นที่เย็นและสงบสบายเช่นนี้ ลมเย็นๆพัดผ่านมาอีกครั้งผมยิ้มให้กับตัวเอง

“ลมแบบนี้ช่างน่านอนยิ่งนัก หาวว”ผมหยุดก่อนจะพูดอีกครั้ง“แต่ข้ามั่นใจน่ะว่า สัตว์พาหนะของข้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ข้าจะพาไปนอนในป่ารับลมเย็นๆแบบนี้ที่ข้าชอบ”

ผมหลับตาลงอีกครั้ง แต่ในขณะนั้นเองผมรู้สึกได้ว่ากำลังมีบางอย่างพุงมาหาผม  ผมเบิกตาโพล่งพร้อมกับดึงไม้ที่ผมเหน็บไว้ที่เอวที่ผมเก็บมาตอนแรก หักเหสิ่งอันตรายนั้นให้พ้นรัศมีที่เล็งมาทางผม

“เจ้าทำอะไรน่ะ” ผมหยิบไม้กายสิทธิ์ที่อยู่ในกระเป๋าข้างของผม ผมหยิบมันหันไปทางยูนิคอร์น

“นี้คือการทักทายของข้า ข้าสามารถมองไปยังจิตใจของสิ่งรอบๆตัวได้ ข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าน่ะ..อยู่พร้อมกับธรรมชาติ…อย่างที่ข้าชอบ” ยูนิคอร์นตัวนี้ค่อยๆเดินมาหาผม และค่อยก้มลงไปที่ข้อศอกซ้ายของผม เอาเขาของมันแตะที่แผลถลอกที่เมื่อกี้ผมถูกับพื้นดิน แผลนั้นค่อยๆหายและเป็นปกติ ผมมองอย่างอึ้งๆ นี้ผมก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่า เขา เลือด น้ำตาของยูนิคอร์นมีลักษณะพิเศษแตกต่างกันไป

“ข้าจะยอมเป็นสัตว์พาหนะของเจ้า เพราะจิตใจของเจ้าที่อบอุ่นอย่างเฉกเช่นธรรมชาติ” ยูนิคอร์นก้มหัวให้กับผมเป็นการยิมยอม ผมยิ้มก่อนที่จะจับลำตัวที่แข็งแกร่งของมันขึ้น

“เจ้าอย่าพูดว่ายอม นี้คือการทำสัญญาว่าพวกเรา เป็นเพื่อนกันแล้วต่างหาก”